[เถรี]

ดังนั้น งานที่อยากจะมอบหมายให้พวกเราก็คือว่า เมื่อปฏิบัติภาวนาแล้วให้พยายามรักษากาย วาจา ใจ ของเรา ให้อยู่ในความสงบระงับเหมือนกับอารมณ์ที่เราปฏิบัติขณะที่นั่งอยู่ ก็แปลว่า นั่งอยู่ทรงอารมณ์ได้เท่าไร เมื่อยืนเดินนอนหรือทำสิ่งอื่น ๆ ก็ให้อารมณ์ทรงตัวให้ได้ เหมือนกับตอนที่นั่งอยู่

แรก ๆ ก็อาจพังลงในระยะเวลาอันรวดเร็ว แต่พอซ้อมมาก ๆ เข้าก็จะมีความคล่องตัวอยู่ได้นานขึ้นเรื่อย ๆ ขอบอกว่า คำถามทุกปัญหาที่เกิดขึ้นในการปฏิบัติของเรา คำตอบเกือบทั้งหมดอยู่ตรงการปฏิบัติสมาธิภาวนา ยกเว้นอยู่ขั้นสุดท้ายของการใช้ปัญญาตัดกิเลสเท่านั้นที่สมาธิเป็นเพียงส่วนหนึ่งที่ใช้งานไม่ใช่คำตอบทั้งหมด ซึ่งถ้าเราทำถึงตรงจุดนั้นแล้ว ปัญญามันก็จะเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติอยู่แล้ว ในเมื่อสมาธิเกือบจะเป็นคำตอบทั้งหมด ทำอย่างไรให้เรารักษามันให้นานที่สุด ทำอย่างไรให้เราเห็นความสำคัญของมัน ทำอย่างไรให้เราเห็นทุกข์เห็นโทษของจิตที่ขาดสมาธิ เรื่องทั้งหลายเหล่านี้พวกเราต้องหาคำตอบเอง