[ชินเชาวน์]

" ลูกดอกบัว "

ท่านเจ้าคุณพระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์ (อำพัน บุญ-หลง) หลวงพี่ของข้าพเจ้า มีวิชาที่ขลังและศักดิ์สิทธิ์มากอยู่วิชาหนึ่ง คือ วิชาเสกดอกบัวให้สตรีที่มีครรภ์รับประทาน ใครได้รับประทานแล้วจะคลอดลูกง่าย เด็กที่เกิดมาก็เลี้ยงง่าย ว่าง่าย สอนง่าย ไม่ดื้อ ไม่เกเร ฉลาดเรียนหนังสือเก่ง ประพฤติตัวดี ไม่ทำให้พ่อแม่เดือดร้อนรำคาญใจ ชีวิตเจริญรุ่งเรืองมีอนาคตที่สดใส วิชาเสกดอกบัวนี้ คุณพระสาลียากรพิพัฒน์ (เฉลิม บุญ-หลง) คุณพ่อของข้าพเจ้าและเป็นคุณโยมผู้ชายของท่านเจ้าคุณด้วย ได้เคยเสกให้บรรดาญาติและมิตรสหายที่นำดอกบัวมาขอให้ท่านเสกให้ลูกสาว หลานสาวของเขารับประทานมาเป็นเวลานานหลายสิบปีแล้ว ข้าพเจ้าเห็นมาตั้งแต่ยังเยาว์มาก ดอกบัวไม่ค่อยจะขาดบ้าน ต่อมาคุณพ่อท่านชรามาก เวลาเสกต้องนั่งเสกเป็นเวลานานสังขารทนไม่ไหว จึงประสิทธิ์ประสาทถ่ายทอดวิชา ให้ท่านเจ้าคุณพระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์รับช่วง ทำต่อจากท่านเรื่อยมาจนมรณภาพ เด็กที่เกิดมานี้เราเรียกว่า " ลูกดอกบัว " เรื่อง " ลูกดอกบัว " นี้เป็นที่ยอมรับนับถือเลื่องลือเล่าบอกกันต่อ ๆ มาจนทุกวันนี้ ว่าดีมากและแตกต่างจากที่อื่น อย่างเช่นมีอยู่ครอบครัวหนึ่งสมัยที่เขายังไม่รู้จักกับท่านเจ้าคุณพระภาวนาปัญญา ตอนที่จะมีหลานคนแรก เพื่อนฝูงที่ชอบพอกันได้แนะนำ ให้ไปขอกล้วยเสกจากที่แห่งหนึ่ง มาให้ลูกสะใภ้รับประทาน ต่อมาเมื่อได้มารู้จักกับหลวงพี่ของข้าพเจ้า และได้ทราบเรื่อง " ลูกดอกบัว " เมื่อจะมีหลานคนที่สอง เขาก็มาขอให้หลวงพี่ของข้าพเจ้าเสกดอกบัวให้ ท่านก็เสกให้ ผลปรากฏว่า ทุกคนในครอบครัวนั้นยอมรับว่า " ลูกดอกบัว " ดีกว่า เก่งกว่า เลี้ยงง่ายกว่าหลานคนแรกมาก นับแต่นั้นมาครอบครัวนั้นก็มาขอให้ท่านเสกดอกบัวให้ทุกครั้งที่จะมีหลานใหม่

" ดอกบัวลอย "

หลานชายคนหนึ่งของท่านเจ้าคุณพระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์ (มหาอำพัน บุญ-หลง) มีความประพฤติ ฐานะและการศึกษาดีพร้อมทุกอย่าง เรียนสำเร็จได้ดอกเตอร์มาจากสหรัฐอเมริกา สมัยที่ยังรับราชการมีตำแหน่งหน้าที่การงานอยู่ในระดับสูง มีคนรู้จักมาก มักจะไปมาหาสู่ท่านเจ้าคุณซึ่งมีศักดิ์เป็น "หลวงอา" เสมอ หลายปีมาแล้วสมัยเมื่อลูกชาย ๒ คนเล็กของเธอยังมีอายุไม่กี่ขวบ ได้เล่าเรื่องประหลาดให้ฟัง ข้าพเจ้าก็เลยถือโอกาสนำมาเล่าสู่กันฟัง ณ ที่นี้

ที่บ้านหลานชายคนนี้มีบ่อน้ำ วันหนึ่งลูกชาย ๒ คนเล็กของเธอวิ่งเล่นกันตามลำพัง บังเอิญน้องคนเล็กพลัดตกลงไปในบ่อโดยไม่มีใครเห็น พี่ชายซึ่งอายุแก่กว่ากันไม่กี่ปีแลเห็นน้องตกน้ำก็ไปหาไม้มาเขี่ยน้อง พยายามจะช่วยน้องโดยไม่บอกใคร เขี่ยอยู่นานก็ช่วยไม่ได้ แต่ก็ไม่ยอมเลิก ผู้ใหญ่ในบ้านจะเป็นคุณพ่อของเด็กทั้งสองหรือใครข้าพเจ้าก็จำไม่ได้ เพราะเวลาล่วงมานานแล้ว แลเห็นเด็กถือไม้เขี่ยอะไรอยู่ก็ถามว่าทำอะไร เด็กก็ตอบว่าน้องตกน้ำจะช่วยน้อง ผู้ใหญ่ได้ยินก็ตกใจรีบวิ่งไปช่วยเด็กคนน้องขึ้นมาได้โดยปลอดภัยเพราะเด็กยังลอยอยู่ ซักถามกันดูปรากฏว่าเป็น " ลูกดอกบัว " ทั้งสองคน นับแต่นั้นคุณพ่อของเด็กก็เลื่อมใสในพุทธศาสนายิ่งขึ้น และเชื่อว่า " ลูกดอกบัว " เก่งจริง ๆ