[ชินเชาวน์]

สั่งศิษย์ซื้อขมิ้นและผ้าขาว

ก่อนที่ท่านอาจารย์จะมรณภาพได้ ๗ วัน ท่านสั่งลูกศิษย์ผู้มาค้างคืนอยู่เวรปฏิบัติท่านซื้อขมิ้นและผ้าขาว ๓๐ ผืน พร้อมกับสั่งไม่ให้บอกใคร ศิษย์ท่านนั้นเห็นท่าไม่ได้การจึงกราบเรียนว่า " นิมนต์อยู่ก่อนนะครับท่าน อย่าเพิ่งไปเลย " ท่านอาจารย์ไม่ตอบว่าอะไร แต่วันต่อมาท่านมีคำสั่งใหม่ว่าไม่ต้องซื้อขมิ้นกับผ้าขาวแล้ว "เดี๋ยวใคร ๆ จะตกใจ" ครั้นเมื่อท่านอาจารย์มรณภาพอย่างกะทันหัน ศิษย์ท่านนั้นนึกขึ้นมาได้ นับวันย้อนขึ้นไปถึงวันที่ท่านสั่งให้ซื้อของครบ ๗ วันพอดี

ทิ้งขันธ์

หลังออกจากโรงพยาบาลครั้งสุดท้ายท่านอาจารย์เคยพูดว่าท่านคงจะอยู่ต่อไปได้อีกนาน แม้ในวันเกิด (๑๘ ส.ค. ๒๕๓๒) ท่านยังเล่าอาการของท่านให้ท่านคณบดีแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ถึงสภาพปอด และหัวใจว่าตรวจแล้วปกติไม่มีอะไร จะมีก็แต่ต้องระวังเรื่องพูดคุยไม่ให้นานเกินไป เพราะอดีตท่านเจ้ากรมแพทย์ทหารเรือขอร้องไว้ " แต่อาจารย์ก็ชอบพูดคุยเสียด้วย " ท่านดูแข็งแรงดี ไม่มีวี่แววของความเจ็บป่วย แม้กระทั่งวันต่อมาที่จัดงานฉลองวันเกิด ท่านก็ยังเป็นปกตีดี ศิษย์ผู้ใหญ่ท่านหนึ่งลงทุนนั่งเฝ้าหน้าประตูห้องไว้ ไม่ให้ใครเข้าไปรบกวนเกรงว่าท่านจะเหนื่อย ใครอยากกราบก็ขอร้องให้กราบข้างนอก พอได้เวลาก็ปิดประตูให้ท่านพักผ่อนจำวัดทันที

ครั้นต่อมาอีกไม่นานอาการเบื่ออาหาร พร้อมกับหอบเป็นพัก ๆ ก็เริ่มอีก อาการแบบนี้สลับไปมาบ่อย ๆ กับอาการปกติ เลยไม่ค่อยจะมีใครตกใจมาก อีกทั้งคุณหมอท่านก็มาตรวจดูแลเอาใจใส่อย่างดีเป็นประจำอยู่แล้ว

คืนวันอังคารที่ ๕ กันยายน ท่านอาจารย์สั่งให้ศิษย์ฆราวาสที่มาปรนนิบัติท่าน ให้หยิบเงิน ๑๐ บาท ออกมาทำบุญเดี๋ยวนั้น ศิษย์ท่านนั้นไม่เข้าใจว่า ทำไมท่านอาจารย์สั่งให้หยิบเงินของท่านมาทำบุญ ซึ่งเงินที่ทำบุญใส่ลงไปในกระป๋องนั้น ก็คือเงินที่หยิบออกมาจากกระป๋องนั้นนั่นเอง เลยหยิบเงินของตัวเองออกมาทำบุญกับอาจารย์ ๑๐ บาท ท่านอาจารย์สวดบังสุกุลแผ่เมตตาจิต และกล่าวคำอุทิศส่วนบุญกุศลให้แก่ผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว เสร็จแล้วพระลูกศิษย์ก็ได้มาอยู่เวรต่อตลอดคืน โดยนอนอยู่หน้าเตียงของท่าน ก่อนจำวัดท่านอาจารย์กล่าวคำอำลาพระลูกศิษย์ และเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมาท่านอาจารย์ก็ทิ้งขันธ์ ( เป็นที่น่าสังเกตว่าทั้งศิษย์ฆราวาส และพระลูกศิษย์องค์นั้น เป็นศิษย์รุ่นสุดท้ายที่ท่านอาจารย์เป็นพระคู่สวดให้ )

ศิษย์อาวุโสผู้ที่ท่านอาจารย์มอบความไว้วางใจให้ท่านหนึ่ง เคยปรารภล่วงหน้านี้ไม่กี่เดือนว่า "กำลังใจของท่านที่จะอยู่ต่อไปน่ะมี แต่ผมเกรงว่าร่างกายของท่านจะไปไม่ไหวเท่านั้นเอง"

เคยมีผู้อาราธนาให้ท่านอาจารย์อยู่ต่อไปอีกนาน ๆ โดยอ้างว่าผู้นั้นยังเอาตัวไม่รอดในการปฏิบัติ ขอให้ท่านอยู่สอนต่อไปก่อน ท่านตอบว่าอย่ากลัวไปเลย ให้อ่านธรรโมวาทโดยย่อของสมเด็จพระวันรัต (ทับ) ที่ท่านอาจารย์คัดมาแจก อ่านทุก ๆ วัน วันละเล็กวันละน้อย แล้วตั้งใจพิจารณาอีกหน่อยก็จะรู้เอง (ภายหลังคุณหญิงท่านหนึ่ง รวบรวมพิมพ์ถวายท่านอาจารย์เป็นธรรมบรรณาการ ตั้งชื่อหนังสือว่าหลวงปู่คัดมาให้)

ท่านอาจารย์จากไปแล้ว สิ่งที่เหลือก็คือ คำแนะนำสั่งสอนที่ทิ้งไว้ให้เราประพฤติปฏิบัติ เพื่อว่าพรที่ท่านให้จะสัมฤทธิผลเป็นปัจฉิม

" ขอให้ไปพระนิพพานกันทุก ๆ คนนะ "

น้อมนมัสการด้วยความรักและเคารพยิ่ง