[เถรี]

อย่างที่พระท่านบอกว่า อวิชชา ปัจจะยา สังขารา ความไม่รู้หรือรู้ไม่หมด เป็นปัจจัยให้เกิดสังขารคือการปรุงแต่ง การปรุงแต่งที่เป็นไปทั้งดีทั้งชั่วนี้ ที่ทำให้เกิดความไม่เที่ยง มีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ดังนั้น..บุคคลที่เป็นสัมมาทิฏฐิก็จะปรุงแต่งในสิ่งที่ดี ๆ กระทำในสิ่งที่ดี ๆ เพื่อให้ความไม่เที่ยงนั้น เป็นไปเฉพาะในด้านดีเท่านั้น ไม่ใช่แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วไปปล่อยวาง

แค่พูดเรื่องของความไม่เที่ยงเรื่องเดียว พวกเราก็จะเห็นชัดว่า มิจฉาทิฏฐิกับสัมมาทิฏฐินั้น แทบจะขี่คอกันมา แทบจะเป็นบุคคลคนเดียวกัน สำคัญตรงที่เราเลี้ยวผิดหรือว่าเลี้ยวถูก สมมติว่าเลี้ยวซ้ายเป็นมิจฉาทิฏฐิ เลี้ยวขวาเป็นสัมมาทิฏฐิ ขึ้นอยู่กับการเลี้ยวของเรา จึงต้องประกอบไปด้วย สติ สมาธิ ปัญญา อย่างยิ่ง ไม่อย่างนั้นเราก็จะคิดว่าแก้ไขไม่ได้ ปล่อยไปตามเวรตามกรรม ก็จะกลายเป็นมิจฉาทิฏฐิ แล้วขณะเดียวกัน เรื่องของการเวียนว่ายตายเกิดที่ประกอบไปด้วยความทุกข์ เกิดขึ้นในเบื้องต้น เปลี่ยนแปลงในท่ามกลาง สลายไปในที่สุด ตามหลัก อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา นั้น เราเข็ดเราพอแล้วหรือยัง ?

ถ้าตราบใดที่ยังไม่เข็ด ตราบใดที่ยังไม่พอ เราก็ยังกระทำแต่สิ่งที่เป็นเหตุเป็นปัจจัย สร้างความไม่เที่ยงให้แก่เราในทางของการเวียนว่ายตายเกิด ไม่ใช่ทางแห่งการหลุดพ้น เปรียบง่าย ๆ ว่า เราเล่นโทรศัพท์มือถือ ถึงเวลาก็แชตไลน์บ้าง เช็คเฟซบุ๊กบ้าง เข้าอินสตาแกรมบ้าง อัพสเตตัสต่าง ๆ บางทีเช้ายันค่ำแทบจะไม่เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์มือถือ ถึงเวลาก็เหนื่อย หมดสภาพ วางมือถือได้ นอนสลบไสล ตื่นขึ้นมารู้สึกตัว ควานขึ้นมาใหม่ เริ่มต้นเล่นใหม่ วันนี้ก็เป็นแบบนี้ พรุ่งนี้ก็เป็นแบบนี้ มะรืนก็เป็นแบบนี้