[เถรี]

พวกเราส่วนใหญ่แล้ว ปฏิบัติธรรมแต่รักษาอารมณ์ปฏิบัติกันไม่อยู่ อย่างที่อาตมาเคยเปรียบว่า เหมือนกับเราว่ายทวนน้ำ พอถึงเวลาเลิก ก็ปล่อยลอยตามน้ำไป แล้วก็ว่ายใหม่ จากนั้นปล่อยลอยตามน้ำไปอีก ถ้าวันไหนเหนื่อยมาก ๆ ว่ายกลับมาได้ไม่เท่าเดิม พอถึงเวลาปล่อยไหลตามน้ำไปอีก ก็ต้องไหลไปไกลกว่าเดิม

นี่เป็นสาเหตุที่พวกเราปฏิบัติธรรมกันมาเนิ่นนานแล้วเอาดีไม่ได้ กลายเป็นคนขยันทำงานทุกวัน แต่ผลงานไม่มี เรื่องพวกนี้ต่อให้บอกเท่าไร ถ้าพวกเรายังไม่เข็ดจริง ๆ ก็ยังไม่คิดที่จะรักษาอารมณ์ใจให้ต่อเนื่อง ต้องโดนแล้วโดนอีก โดนแล้วโดนอีก..!

สำนวนสุภาษิตโบราณก็คือ "สัญชาติคางคก ยางหัวไม่ตกไม่รู้สำนึก" คางคกเป็นสัตว์ที่ตายยากมาก ถึงโดนเตะกระเด็นไป พอพลิกตัวได้ก็เดินต่อ เด็ก ๆ รำคาญเอาไม้ตีคางคก ทุบปั้บ..อย่างเก่งคางคกก็ร้อง "แอ่กก" แล้วก็ไปต่อ คางคกเป็นสัตว์ที่ค่อนข้างจะอึด ถึก บึกบึน ทำอะไรให้กระทบกระเทือนได้ยาก ก็เลยต้องตีจนกว่ายางจะออก

คางคกปล่อยยางออกมาเพื่อป้องกันตัวเอง เพราะว่ายางคางคกมีพิษ เขาถึงได้มีสำนวนว่า "สัญชาติคางคก ยางหัวไม่ตกไม่รู้สำนึก" ความจริงแล้วคางคกก็ไม่ได้สำนึกหรอก แต่ต้องป้องกันตัว เพราะโดนเยอะมาก ถ้าโดนเยอะกว่านั้นเดี๋ยวตาย..!

เพราะฉะนั้น..ถ้าหากว่าเจอคางคก จับเล่นได้เลย แค่อย่าไปทำอะไรรุนแรงจนกระทั่งคางคกต้องปล่อยยางจากต่อมที่เห็นเป็นตุ่ม ๆ รอบตัว แต่ความจริงแล้วถ้ายางคางคกโดนมือของเรา ให้รีบล้างน้ำเสียก็ไม่มีปัญหาแล้ว แต่ว่าอย่าให้เข้าปากเข้าตา พวกลูกหมาน้อยชอบไปเล่นคางคก ถึงเวลาโดนยางคางคกก็เมายางคางคก หน้าบวม เดินโซซัดโซเซไม่ตรงทาง

ในเมื่อพวกเราไม่สำนึก ก็คือยังไม่เข็ด ต่อให้เคี่ยวเข็ญเท่าไรเราก็ไปได้ไม่ดีกว่านี้ ถ้าเป็นสำนวนนักประพันธ์อย่างวศิน อินทสระ ก็จะว่า "ดูก่อน..ท่านผู้เห็นภัยในวัฏสงสาร" คำนี้บาลีเขาใช้ว่า ภะยะทัสสาวี ผู้มองเห็นซึ่งภัย ถ้าเรายังไม่เห็นภัย ยังไม่เห็นโทษ ก็จะยังไม่เข็ด จะอยู่ในระหว่างก้ำกึ่งกัน ประเภทเบื่อ ๆ อยาก ๆ