[เถรี]

โดยเฉพาะกำลังใจของเราที่เคยปฏิบัติความดีได้ เมื่อละทิ้งไป โดนกิเลสคือรัก โลภ โกรธ หลง ท่วมทับหนามากขึ้น ๆ ก็ยากที่จะมาขุดคุ้ย ขัดถู ให้สภาพจิตของเรามีความผ่องใสเท่าเดิม เนื่องจากว่าบรรดามารต่าง ๆ ที่ตั้งใจขวางเราไม่ให้เข้าถึงความดีนั้น เมื่อสบช่องแล้วก็ไม่เคยปล่อยปละละวาง เขามีแต่จะขัดขวางอย่างสุดชีวิต เมื่อเราได้สติคืนมา ตั้งใจที่จะกลับมาปฏิบัติความดีใหม่ ก็จะโดนขัดขวาง ไม่สามารถจะชำระจิตใจให้ผ่องใสเหมือนอย่างที่เคยเป็นได้ ทำให้หลายท่านเกิดความท้อถอย

อยากจะบอกกับทุกท่านว่า ถ้าเราเคยทำได้แล้ว การที่จะทำใหม่นั้นจริง ๆ แล้วไม่ใช่เรื่องยาก แต่ว่าต้องวางใจให้เป็นอุเบกขา เรามีหน้าที่ปฏิบัติภาวนา เราก็ปฏิบัติภาวนาของเราไป ส่วนผลจะเกิดอย่างไรไม่ใช่เรื่องของเรา ถ้าวางกำลังใจอย่างนี้ได้ ก็จะสามารถฟื้นคืนการปฏิบัติกลับมาได้เร็ว แต่ถ้าปฏิบัติเมื่อไรก็อยากจะให้เป็นอย่างที่เคย อยากจะให้ดีอย่างที่เคย ถ้าอย่างนั้นจิตใจของเราจะฟุ้งซ่าน กำลังใจไม่ทรงตัว โอกาสที่จะได้ความดีคืนมาเท่าเดิมก็เป็นเรื่องที่ยากมาก

เมื่อเราทราบแล้วว่า ตัวเราเองผิดพลาดตรงไหน ก็ให้พยายามแก้ไขตรงจุดนั้น เราทราบว่าเราทำแล้วทิ้ง ทำให้ความดีไม่ทรงตัว เวลาปฏิบัติธรรมเราจึงควรจะรักษากำลังใจของเรา ให้ต่อเนื่องยาวนานที่สุดเท่าที่จะทำได้ หลายต่อหลายท่านที่ปฏิบัติไป จนถึงระดับที่กำลังใจทรงตัว รู้ลมหายใจเข้าออกและคำภาวนาโดยอัตโนมัติ มักจะไปไม่เป็น ถึงเวลากำลังใจตกลงมา ก็มาฟุ้งซ่านกับรัก โลภ โกรธ หลง ใหม่

ท่านใดที่ทำถึงระดับที่กำลังใจทรงตัว รู้คำภาวนา รู้ลมหายใจเข้าออกโดยอัตโนมัติ ก็แค่เอาสติประคับประคองให้กำลังใจของเรา ให้ทรงตัวอยู่ในระดับนั้นตลอดเวลา จะหลับ จะตื่น จะยืน จะนั่ง ให้เอาสติจดจ่ออยู่กับอาการรู้โดยอัตโนมัตินั้น ถ้าเราสามารถทำอย่างนี้ได้ อารมณ์ใจก็จะคงอยู่กับเราเป็นระยะเวลาที่ยาวนาน การที่อารมณ์ของเราทรงตัวอยู่ ยิ่งยาวนานเท่าไร โอกาสที่รัก โลภ โกรธ หลง กินเราไม่ได้ก็มีมากขึ้น นานขึ้น ใจของเราก็จะผ่องใสมากขึ้นเท่านั้น