[เทิด]

๑๖ อย่ามัวเมาในสังขาร

คนเราอายุ ๓๐ ลืมหน้า ๕๐ ลืมหลัง
๖๐-๗๐ ลุกก็ยาก นั่งก็ยาก หลังจากนั้นก็ร้องโอย
หนังเหี่ยวเขี้ยวหล่น ตาหม่นตามัว หัวหงอกหัวขาว
เฒ่าแก่แล้ว ควรพิจารณาดูกายตัวเราให้ชัด
อุ้มลูกแล้ว ก็ยังว่าค่อยให้หลานแถม(อีก)
คนที่มีเงิน พอหมื่นพอแสนแล้ว ก็ยังให้ได้ถึงล้านโกฏิเล่า
หลงเลี้ยงคราบเน่า ไว้รอวันตาย
เราทั้งหลาย ควรที่จะหาช่องทางดี
อย่าประมาท ทางศีล ทางทาน
อายุสังขารเรา มันบ่อยู่ที่เก่า
เป็นอันรู้เฒ่าชราไป
ให้คิดไว้บ่อย ๆ

๑๗ ผู้มีปัญญา

ผู้มีปัญญา ควรดูอย่างไว้
ให้หน่ายโลกสงสาร
ให้พากันเข้าวัดนอนวา
รักษาศีล
ภาวนา นับลูกประคำ
แล้วให้ได้สั่งลูกสอนหลาน ให้เขาเอาเราเป็นตัวอย่าง
เป็นกรรมฐานเล่าสืบกันไป ภายหน้าว่า
พ่อแม่ของข้า ได้รักษาศีล ฟังธรรม ใจศีล ใจบุญ

๑๘ อย่าประมาท

เราเป็นผู้กระทำบุญ แสวงหาสุขภายหน้า
เกิดมาพบพระพุทธศาสนา ฉะนี้แล้วอย่าให้เสียเวลา
ควรเร่งกระทำบุญ ไปตามเวลากาละอันควร
บ่ควรจักอ้างว่า ตัวนี้หนุ่มอยู่
ปล่อยมันเฒ่ามันแก่ เสียก่อนค่อยกระทำ
จะว่าอย่างนั้นก็บ่ควร
อันความตายแห่งคนทั้งหลาย มันบ่มีเวลา
หนุ่มก็ตาย เฒ่าก็ตาย มันบ่แน่
ควรพิจารณาให้ดี ๆ
ครั้นว่าเจตนามี
เราควรเร่งกระทำเสีย เมื่อยามหนุ่มนี้ ประเสริฐแล