[เถรี]

อายุกขยมรณะ ขาดอายุตาย อาหารักขยมรณะ ขาดอาหารตาย โกรธาพะลักขยมรณะ ตายเพราะความโกรธ เส้นเลือดในสมองแตก ใครอ้วนรีบลดความอ้วนซะดี ๆ เส้นเลือดพร้อมจะแตกอยู่แล้ว บุญขัย ตายเพราะหมดบุญ อย่างพรหมเทวดาที่อยู่ได้ด้วยบุญ

ทำบุญบวชพระมีอานิสงส์ พ่อแม่ได้อานิสงส์เป็นเทวดานางฟ้า อยู่ได้ ๖๐ กัป หมด ๖๐ กัปก็ตาย แต่ว่าการตายของเทวดาเขาใช้คำไพเราะ เขาใช้คำว่า “จุติ” คือเคลื่อนไปจากที่นั้น

กัมมักขยมรณะ ตายเพราะหมดกรรม จำไว้ถ้ายังมีบุญมีกรรมอยู่ไม่ได้ตายหรอก ตายเพราะหมดกรรมต้องดูลูกศิษย์พระสารีบุตร ตั้งแต่เกิดมาจนอายุ ๒๐ กว่าปี กินข้าวได้ครั้งละ ๗ เม็ดเท่านั้น เกินนั้นไม่ได้ เพราะว่าไปสร้างเวรสร้างกรรมขัดขวางเอาไว้ พระปัจเจกพุทธเจ้าจะฉันอาหาร ไปถ่มน้ำลายใส่บาตร ทำให้ท่านฉันไม่ได้ กรรมอันนี้หลังจากที่ลงไปชดใช้กรรมในอเวจีมหานรกมาแล้ว เศษกรรมตอนเกิดเป็นมนุษย์ ทำให้อดอยาก มีสภาพคล้าย ๆ กับเปรต กินอาหารทั่วไปไม่ได้ มองไม่เห็น แล้วต้องเป็นอาหารที่เขาล้างจานล้างถ้วย แล้วเทน้ำทิ้งเอาไว้ มีเม็ดข้าวเหลืออยู่บ้าง แต่ก็กินได้แค่ไม่เกิน ๗ เม็ด กินครบ ๗ เม็ดเมื่อไร อาหารก็หายไปหมด

วันหนึ่งกินข้าวได้แค่ ๗ เม็ด อยู่มา ๒๐ กว่าปีแต่ไม่ตาย นี่คือกรรมรักษา ยังไม่หมดกรรมก็ตายไม่ได้ จนกระทั่งพระสารีบุตรไปพบเข้า ก็เลยถามว่าจะบวชไหม ? ท่านก็คิดว่าทุกข์เต็มทีแล้ว บวชก็ได้ บวชไปก็ไม่มีใครใส่บาตร ให้เดินหัวแถวเขาก็ใส่จากท้ายมา กว่าจะถึงหัวก็หมด ให้เดินท้ายแถวเขาก็ใส่จากหัวมา พอถึงท้ายก็หมด ให้เดินตรงกลางเขาก็ใส่หัวใส่ท้าย มาถึงตรงกลางก็หมดอีก