[เถรี]

ส่วนบ้านเรามาถึงก็จะเปลี่ยนให้เป็นอย่างนั้นเลย แต่บริบทของเด็กเราไม่เหมือนเด็กฝรั่ง

เด็กฝรั่งทันทีที่เดินได้พ่อแม่จะจูงให้เดินตาม ไม่เดินก็อยู่ตรงนั้นแหละ เด็กก็รู้ว่าถ้าไม่เดินพ่อแม่ก็ทิ้ง ถึงเวลาเด็กจับช้อนเล่นได้ พ่อแม่ก็ส่งจานอาหารให้เลย จะละเลงให้เละไปทั้งบ้าน โปะใส่กบาลตัวเองพ่อแม่ก็ไม่ว่า หมดเวลาอาหารก็จัดแจงเก็บล้าง อาบน้ำอาบท่า เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ถ้าเอ็งไม่กินตั้งแต่ตอนนั้นก็รอไปเถอะ เดี๋ยวมื้อหน้าค่อยเจอกัน โดนไปแค่ครั้งสองครั้งเด็กก็จำแล้วว่า ถ้าไม่ตักใส่ปากจะหิวไส้ขาด..!

ส่วนบ้านเราบางคนจะสิบขวบแล้วยังต้องไล่ป้อนข้าวกันอยู่เลย..! แล้วบริบทอย่างนี้นะจะไปเอาแบบอย่างของเขามา ? กำลังใจเทียบไม่ได้กันอยู่แล้ว เด็กฝรั่งพออายุ ๑๓ - ๑๔ ปี พ่อแม่ไล่ออกจากบ้านแล้ว ไปทำมาหากินเอง อยากเรียนมากกว่านี้ก็ไปหาเงินเรียนเอง..!

แล้วบ้านเราทำอย่างนั้นได้ไหม ? แต่ดันไปลอกแบบเขามา ฟังแล้วต้องบ่นว่า "กูจะบ้า..!" ก็คือเสียแรงที่มีการศึกษาจากต่างประเทศมา แต่ไม่ได้ดูเลยว่าบ้านเขาเมืองเขาเป็นอย่างนั้นเพราะอะไร ? คิดว่าตรงไหนดีก็จะลอกแบบมาให้บ้านเราทำแบบนั้น

ในเมื่อบริบทของสังคมไม่เหมือนกัน แล้วจะให้เด็กเราทำได้แบบเขามันเป็นไปไม่ได้ อย่างเก่งก็มี ๕ - ๑๐ เปอร์เซ็นต์ที่ทำได้ นอกนั้นก็เละหนักยิ่งกว่าเดิม

ดังนั้น..นโยบายการศึกษาที่ไม่อยู่กับร่องกับรอยของบ้านเรา ทำให้การศึกษาเราปัจจุบันนี้ล้าหลังที่สุดในอาเซียน เขาบอกว่าในอาเซียน ๑๐ ประเทศ การศึกษาของไทยเราอยู่อันดับที่ ๙ แต่อาตมภาพยืนยันว่าอยู่อันดับที่ ๑๐..!

เหตุที่เป็นเช่นนั้นเพราะเขาบอกว่า ประเทศพม่าการศึกษาสู้บ้านเราไม่ได้ แต่อาตมภาพยืนยันว่าการศึกษาพม่าเหนือกว่าเรามาก เพราะว่าไปเห็นเองมาหลายปี เพียงแต่ว่าบ้านเราไม่สามารถเข้าไปเก็บข้อมูลของบ้านเขาได้เท่านั้นเอง