ไม่ประมาทในการทำบุญกุศล

[นายกระรอก]

อาตมาไปกราบหลวงพ่อสมเด็จพระพุฒาจารย์ วัดสระเกศ ท่านติดคติธรรมของสมเด็จพระสังฆราชอยู่ ญาโณทัย ที่เป็นพระอาจารย์ของท่านเอาไว้ว่า “ถ้ายังเกิดแก่เจ็บตาย ต้องเร่งขวนขวายในบุญให้มาก” เพราะถ้ายังเกิดอยู่ บุญจะมีส่วนช่วยมหาศาล ถ้าบุญตามรักษาตามส่งผลเสียแล้ว เกิดชาติไหนก็สบาย จนกว่าจะถึงวาระสุดท้ายตอนจะเข้าพระนิพพาน ซึ่งจะอยู่ในลักษณะพ้นบุญพ้นบาป

แม้แต่คนที่กำลังใจขนาดนั้น ท่านก็ยังไม่ประมาทในงานบุญ หลวงปู่มหาอำพันเราก็รู้ว่าท่านเป็นพระระดับไหน ท่านยังใส่บาตรทุกวัน นิมนต์พระในวัดไว้เลยนะ “พระคุณเจ้าทุกองค์ ผมปวารณานะครับ..ขอนิมนต์ ใครออกบิณฑบาตขอให้ผ่านมาทางกุฏิผม ให้ผมได้ทำบุญบ้าง” ท่านเองตอนนั้นอายุ ๘๐ กว่า ออกบิณฑบาตเองไม่ไหวแล้ว ลูกศิษย์ลูกหามาประเคนถึงกุฏิไม่ว่า แต่ขอให้ได้ทำบุญ ถึงเวลาพระท่านผ่านมาก็ “นิมนต์ครับ ๆ” ใส่บาตรทุกวัน

อาตมาไปเป็นลูกศิษย์อยู่กับท่านก็เหนื่อยละสิ เตรียมของให้ท่านทุกวัน วันนั้นก็เลยถามท่าน “หลวงปู่ครับ บุญของหลวงปู่ก็กินไม่ไหวใช้ไม่หมดอยู่แล้ว แล้วจะทำไปทำไมครับ ?” ถ้าเราเป็นอย่างหลวงปู่ท่าน อย่างไรก็พ้นแน่ ๆ อยู่แล้ว ยังจะไปทำอะไรนักหนา หลวงปู่ท่านบอกว่า “คุณนี่... เราจะไปไว้ใจได้อย่างไร ? คนเราพอปีนไปถึงขอบเหว พอถึงข้างบนแล้ว มัวไปนั่งเอ้อระเหยอยู่ เกิดร่วงตุ้บลงไปจะว่าอย่างไร ? พอถึงขอบเหวแล้วก็มีแต่รีบตะกายไปให้ไกล ๆ สิคุณ”

นี่แหละ..การไม่ประมาท แม้แต่ในกำลังใจที่ถึงที่สุดแล้ว ท่านก็ยังไม่ประมาทในบุญในกุศล มีแต่จะเร่งขวนขวายให้มาก ถามว่าติดบุญไหม ? พระระดับหลวงปู่นี่ไม่ใช่ไม่ติดบุญอย่างเดียว บาปก็ไม่ติด แต่ท่านรู้ว่าบุญดีท่านก็ทำ รู้ว่าบาปชั่วท่านก็ละ ไม่ได้ติดทั้งบุญทั้งบาปแล้ว รู้ว่าดีก็ทำ รู้ว่าชั่วก็ละ ไม่เกาะทั้งดีทั้งชั่ว พระอย่างนี้จะไปไหน ก็มีที่เดียวนั่นแหละ ..(หัวเราะ)..


สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนพฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๔๕