เก็บตกจากบ้านวิริยบารมี ต้นเดือนพฤศจิกายน ๒๕๕๕

[เถรี]

ถาม : (ไม่ได้ยิน)
ตอบ : การศึกษาปริยัติเป็นการดูแผนที่ ปฏิบัติคือการเดินทางในพื้นที่จริง แผนที่เราทิ้งไม่ได้ แต่อย่าเชื่อแผนที่จนเกินไป เพราะกว่าเราจะรู้ว่าความหมายในแผนที่คืออะไร เราต้องผ่านอย่างนั้นก่อน นั่นก็คือต้องเปิดใจให้กว้าง พยายามพิจารณาทุกอย่างที่ผ่านเข้ามา ถ้าจะเอาให้ปลอดภัยเลยก็คือ ทุกอย่างเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปเท่านั้น ไม่อย่างนั้นแล้วจะแบกทิฐิมานะไปชนกับคนอื่นเขา

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ส่วนใหญ่แล้วปัจจุบัน ถ้าไม่ใช่พุทธิจริต ก็จะเป็นโทสะจริต ซึ่งทั้ง ๒ อย่างต้องอาศัยการหวดแรง ๆ ถึงจะรู้ตัว พุทธิจริตจะฉลาด ถ้าจะหวดต้องดูช่องให้ดี แต่ก็ต้องหนักมือ

โทสะจริตนี่นอกจากขี้โมโหแล้ว ยังมีอุปนิสัยแข็งกร้าว ต้องอัดหนัก ๆ เหมือนกัน แต่ทั้ง ๒ ประเภทนี้ เขาต้องเจอบุคคลที่เขาศรัทธา ไม่อย่างนั้นจะไม่ยอมลงให้ ตีให้ตายก็เท่านั้นแหละ"

[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "ก่อนเข้าพรรษา มีชาวบ้านแถวตลาดพาลูกมาบวช แต่ท่องคำขานนาคไม่ได้ เจอด่ากลางโบสถ์ไป เขาย้ายลูกไปอยู่วัดอื่นเลย เขาบอกว่าลูกเขารับไม่ได้ อะไรจะขวัญอ่อนขนาดนั้น นับว่าโชคดีที่ย้ายไป ไม่อย่างนั้นคงอยู่ไม่พ้นพรรษา เพราะระยะนี้พระใหม่โดนกันแทบทุกวัน

ทำอะไรยังขาดความรอบคอบ ถ้าปล่อยให้เลยไปเขาก็จะไม่จำว่าผิดตรงไหน เพราะฉะนั้น..พลาดเมื่อไรต้องใส่ตรงนั้นเลย ถ้าโดนอย่างนั้นแล้วจะจำไปนาน"

[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "ก่อนออกพรรษา ๓ วันอาตมาไปผ่าเหงือกมา เหงือกบวมมาตั้งแต่วันที่ ๒๕ แต่ต้องไปคุมห้องสอบนักธรรมอยู่ จึงปลีกตัวไปหาหมอไม่ได้ จนปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ ท้ายสุดเหงือกบวมใหญ่ประมาณ ๒ ข้อนิ้วชี้ พอวันอาทิตย์ไปให้หมอผ่า ปรากฏว่าเขารีดหนองออกมาบานเลย หมอบอกว่า “พระคุณเจ้ากลับไปตรวจสอบด้วยว่า ฟันมีปัญหาหรือเปล่า ?”

คุณหมอมาถึงก็ล้วง ๆ ควัก ๆ บีบ ๆ เค้น ๆ อาตมาก็คิดว่า "กูไม่ร้องไม่ใช่ไม่เจ็บนะ.." เหงือกบวมขนาดนั้น แรงดันข้างในขนาดนั้น ต้องปวดจนเห็นดาวเห็นเดือนอยู่แล้ว ท้ายสุดหมอฉีดยาชาให้ ๔ - ๕ เข็มแล้วก็ผ่า ผ่าเสร็จยังสอดท่อระบายเอาไว้ให้อีก แต่ยัดลึกเกินไป เลยที่ยาชาออกฤทธิ์ก็เลยสะดุ้งเฮือก ยังดีที่ไม่ได้ร้อง

พอกลับวัดไปวันแรก รุ่งขึ้นก็ออกพรรษาไม่ต้องบิณฑบาต แม่ชีต้มข้าวต้มให้ เป็นข้าวต้มเห็ดหอม เขาตักเห็ดหอมมาเกือบทั้งชามเลย คนเจ็บเหงือกจะไปเคี้ยวได้อย่างไร ? อาตมาก็เลยได้แต่ซดน้ำไปหน่อยหนึ่ง มื้อต่อไปเป็นข้าวต้มอีก ฝืนฉันลงไปได้ ๓ คำก็ต้องวางอีกเพราะเค็มจนฉันไม่ได้

รุ่งขึ้นก็ปีนเขาไปตักบาตรเทโวฯ มีแรงเดินก็บุญโขแล้ว ถ้าเทโวฯ อย่างเดียวตอนบ่ายจะได้พัก แต่ตอนบ่ายมีกฐินต่ออีก อาตมาได้แต่นั่งยิ้มกับตัวเอง ถ้าหงายตึงลงไปนี่จะไม่แปลกเลย..!"

[เถรี]

"เรื่องของกรรมเขาไม่เว้นให้หรอก เผลอเมื่อไรเขาก็เอาคืน ถ้าเคยทำก็ต้องคืนเขาไป สมัยเด็ก ๆ อาตมาชอบตกปลา เป็นนักล่ามือฉมัง ขนาดลุยน้ำลงไปถึงเอวยังตกปลาได้ ปกติพอคนลงน้ำปลาก็จะหนีหมด คราวนี้ชายฝั่งที่ทำเลดี ๆ ผู้ใหญ่เขายึดไปหมด แล้วเราจะทำอย่างไร อยากตกปลาก็ต้องลุยลงไปกลางนาเลย น้ำแค่เอวก็ยังอุตส่าห์มีปลามากินเบ็ดอีก ตอนนี้ก็เลยต้องไปให้เขาผ่าเหงือกเสียบ้าง จะได้รู้ว่าปลาเจ็บอย่างไร

เรื่องของความเจ็บปวดทรมาน ถ้าไม่ได้ระดับที่เขาต้องการเขาก็ไม่เลิก อาตมาก็เลยต้องทนอยู่ ๓ - ๔ วันกว่าจะได้ไปหาหมอ

ต้องยอมรับว่าตักบาตรเทโวฯ ปีนี้ กว่าจะเดินถึงยอดเขานี่เหนื่อย เพราะสภาพร่างกายไม่อำนวย พระเขาเห็นพระอาจารย์เดินรวดเดียวถึงยอดเขาได้ก็ยิ้ม ไม่รู้หรอกว่าตอนนำทำวัตรข้างบนอาตมาหายใจไม่ทันแล้ว อาศัยเชิงดีต่างหาก ถึงเวลาเปลี่ยนลมหายใจนี่เขาไม่รู้ ถ้าสวดลากเสียงยาวแสดงว่าตั้งใจจะเปลี่ยนลมหายใจ พอลากเสียงกังวานยังไม่ทันจะขาด ก็ได้จังหวะเปลี่ยนลมหายใจแล้วสวดต่อได้"

[เถรี]

ถาม : เดินอยู่เฉย ๆ มีแมลงสาบวิ่งมาจากไหนไม่ทราบ มองไม่เห็นเขา ตอนก้าวเดิน ส้นเท้าลงไปโดนเขาดัง 'เป๊ะ' ก็รีบยกขึ้นทันที... ถ้าเรามีสติดีกว่านั้น เขาจะไม่ตายหรือไม่คะ ?
ตอบ : ถ้าเวรกรรมมานี่สติดีแค่ไหนก็ตาย น้ำหนักทิ้งลงไปแล้ว คนที่ไม่ได้ฝึกมาจนชินนี่ยั้งไม่อยู่หรอก นั่นเป็นกตัตตากรรม คือกรรมที่ไม่เจตนา เขาเองเคยมีกรรมเนื่องกับเรามา พอถึงเวลาอย่างไรก็ต้องมาตายเพราะเรา

เมื่อเดือนก่อนน้องเล็กขับรถตอนดึกเข้าวัด ปรากฏว่าพอถึงสี่แยกแก่งเสี้ยน จะเลี้ยวซ้ายก็มัวแต่ดูรถข้างขวามืออยู่ หมาเดินตัดหน้ารถกระชั้นชิด เสียงดัง “พลั่ก” น้องเล็กก็เบรก อาตมาเลยบอกว่า ไปเลย..ไม่ต้องไปใส่ใจ พอวิ่งต่อเสียงดัง “กรึบ” หมาแหกปากร้องสนั่นหวั่นไหวไปสามบ้านแปดบ้าน น้องเล็กเขาก็ใจเสีย อาตมาบอกไปว่าไม่ตายหรอก หมาร้องแบบนี้ยืนยันได้เลยว่าไม่ตาย เพราะถ้าหมาตายจะร้องไม่ออก คาดว่าคงโดนทับแถว ๆ ปลายเท้าโดยเฉพาะเล็บ เจ็บมากถึงได้ร้องขนาดนั้น

ปรากฏว่าไม่กี่วันผ่านไปเห็นนอนอยู่หน้าบ้าน น้องเล็กเขาก็ใจไม่ดี บอกว่าไม่ตายก็จริง แต่จะลุกขึ้นหรือเปล่า ? พอวันก่อนเห็นเดินอยู่ก็สบายใจแล้ว ไม่ได้เป็นอะไรมาก

เรื่องเวรกรรมที่ผูกพันมา ซึ่งไม่น่าจะโดน มัวแต่ไปเหลียวมองขวา หันมาอีกทีรถถึงตัวแล้ว หักหลบไม่ทัน

[เถรี]

ถาม : สมเด็จวัดระฆังของท่านคิดราคาเท่าไรคะ ?
ตอบ : คิดแค่ ๑๐ ล้านบาท อาตมาติดตัวมาหลายปีแล้ว ทุกวันนี้ก็ยังอยู่ ขี้เกียจเอาเข้าตลาดพระ เข้าไปแล้วช้ำใจ

มีอยู่ช่วงหนึ่งทางนายกสมาคมผู้นิยมพระเครื่อง เขาไปบูชาหลวงปู่ทวดเนื้อว่านพิมพ์ใหญ่มา ราคา ๒.๕ ล้านบาท อาตมาเห็นว่าของตัวเองสวยกว่าตั้งเยอะ จึงให้ทิดเก่งเอาไปแหย่เขาดูหน่อย ว่าให้ราคาเท่าไร ปรากฏว่าเขาให้หนึ่งแสน..! สวยกว่าของเขาตั้งเยอะนะ..ให้หนึ่งแสน แต่ของเขาบูชามา ๒.๕ ล้านบาท คราวนี้เห็นหรือยังว่าราคาเซียนดุขนาดไหน ?

สมเด็จวัดระฆังของอาตมา ถ้าอยู่ในวงการราคาไม่หนี ๕๐ - ๖๐ ล้านบาท แต่ที่ไม่สามารถไปถึงขนาดนั้นได้ เพราะเราไม่มีราคาเซียนบวกไปด้วย ถึงได้บอกว่าถ้าออกมาขอแค่ ๑๐ ล้านบาทพอ

[เถรี]

เขาเองก็มาบ่นว่า "ทำไมไม่ค่อยมีพระใหม่เข้าวงการ ?" เข้าไปทีไรแล้วพวกเอ็งก็ไปทำกับเขาอย่างนั้น ทีของตัวเองค้าขายกันองค์หนึ่ง ๕๐ - ๖๐ ล้านบาท แต่ของคนอื่นเข้าไปให้เขานิดเดียว เล่นไม่แบ่งให้คนอื่นเขากินบ้างเลย

ที่จริงอาตมามีเบญจภาคีครบชุดเลยนะ แต่พระรอดท่านลงไปดูแลบ้านวิริยบารมีเสียแล้ว ตอนยกเสาเอกบ้านนี้แหละ อาตมาใส่ลงไป แล้วเห็นไหมว่าท่านรอดจริง ๆ น้ำท่วมแค่ไหนก็ไม่โดนไปกับเขาด้วย

ถาม : พระของหลวงพ่อฤๅษีมี... ?
ตอบ : เรื่องของพระเครื่องบอกแล้วว่า วัตถุมงคลเป็นเครื่องส่ง กำลังท่านส่งเป็นปกติอยู่แล้ว สำคัญตรงเครื่องรับคือเรานี่แหละ ถ้าเครื่องรับดีก็ได้เยอะหน่อย เครื่องรับไม่ดีก็ได้น้อยหน่อย

ถาม : เครื่องรับดีทำอย่างไรคะ ?
ตอบ : ศีล สมาธิ ปัญญา

[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "วันตักบาตรเทโวฯ ถามโยมสูงอายุที่มาจากทางด้านบ้านสองแคว หนองบัว สามพระยา ว่า “เป็นอย่างไรโยม..สบายดีหรือ ? ” โยมเขาตอบเป็นหลักธรรมมากเลยว่า “ยังพอไปได้มาได้อยู่..ครูบา” อาตมาฟังแล้วรู้สึกว่าเป็นคำตอบที่นักปฏิบัติยังไม่สามารถจะเค้นออกมาได้เลย แต่ชาวบ้านเขาตอบออกมาจากใจ

อาตมาถามว่า "ได้กลับบ้านบ้างไหม ?" เขาบอกว่าไม่ไปแล้ว เป็นคนไทยกันหมดแล้ว แผ่นดินไหนที่อยู่สุขอยู่สบาย เขาก็อยู่กันไป

อย่างที่ทำวิจัยเรื่องของพระแม่เจ้าจามเทวี พอมาตอนช่วงท้าย ๆ มีการรบกับทางด้านละโว้ กระทั่งทางพุกามก็ยกมารบด้วย ท้ายสุดชาวเมืองหริภุญชัยจำนวนหนึ่งก็เลยหนีไปอยู่ที่สะเทิม ก็คือสุธรรมวดี อาณาจักรมอญ เพราะพูดภาษาใกล้เคียงกัน คุยกันรู้เรื่อง อยู่ไปอยู่มามีความสุข เพราะว่าทางอาณาจักรมอญเป็นอาณาจักรพุทธศาสนา อยู่สุขอยู่เย็นมากก็เลยไม่กลับ

จึงกลายเป็นธรรมเนียมว่า ทางด้านหริภุญชัยพอถึงเวลาเดือน ๑๒ จะทำตามประทีปลอยโคมส่งไปเพื่อถามข่าวคราวญาติทางนั้น"

[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "อาตมาไปแม่ฮ่องสอนมาหลายครั้ง คราวที่สนุกที่สุดก็คือ ไปแจกของร่วมกับท่านจิตโต แถว ๆ ห้วยไก่ป่า ห้วยกองเป๊าะ เอารถวิ่งลุยน้ำไปหลายกิโลเมตรเลย วิ่งไปตามลำห้วย ที่แย่ที่สุดก็คือ เป็นรถยนต์คันแรกที่เข้าไปในรอบปี พวกเด็กกะเหรี่ยงก็เลยเดินมาคลำรถ เขาไม่เคยเห็นรถ ลูบ ๆ คลำ ๆ เล่นเอารถลายพร้อยทั้งคัน

เด็กกะเหรี่ยงตั้งใจจะมากินก๋วยเตี๋ยว ถือชามมาคนละใบ เพราะพวกเราส่งข่าวไปว่าจะเอาก๋วยเตี๋ยวไปเลี้ยงตอน ๘ โมงเช้า เขารอแล้วรออีก มาได้กินตอนเกือบ ๆ ๖ โมงเย็น เร่งเตาแก๊สกันอุตลุดกว่าน้ำจะเดือด เห็นเขากินกันอย่างมีความสุขแล้ว อาตมาคิดว่า..ชีวิตหนึ่งของเขาได้กินก๋วยเตี๋ยวเขาก็มีความสุขแล้ว อะไรจะเรียบง่ายขนาดนั้น พวกเรานี่ขึ้นเหลาไปจ่ายมื้อหนึ่งเป็นพัน ยังไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย

ถึงได้บอกว่า บุคคลที่ร่ำรวยต้องเจือจานคนจน จะให้ทุกคนรวยเท่ากันก็เป็นไปไม่ได้ เพราะสร้างบุญมาไม่เสมอกัน ในเมื่อเราเจือจานคนจน คนจนก็จะเป็นพื้นฐานให้แก่เรา เวลามีอะไรเขาก็ช่วยเหลือเรากลับมา เรามีเงินเขามีแรงงาน ก็สมประโยชน์ด้วยกันทั้ง ๒ ฝ่าย แต่ถ้าจะเอาความรวยอย่างเดียว ไปไม่รอดหรอก

คุณรวยแค่ไหนคุณก็ตัดตัวเองออกจากสังคมไม่ได้ มนุษย์เราเป็นสัตว์สังคม ถ้าไม่ใช่บุคคลหวังความหลุดพ้น หลีกไปอยู่คนเดียวเพื่อปฏิบัติ พวกที่เหลืออยู่ไม่ได้หรอก ขืนไปโดดเดี่ยวอย่างนั้น เดี๋ยวตัวเองก็เฉาตาย"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "กฐินปลดหนี้ปี ๒๕๕๖ ว่าจะไปวัดป่าพระพุทธบาทเขาน้อย ช่วยสร้างสมเด็จองค์ปฐม ๕๐ ศอก แปลว่าปีหน้าวัดนี้จะได้เงินจากพวกเรา ๒ ครั้ง ก็คือวันแม่กับวันกฐิน ท่านทั้งหลายเหล่านี้กำลังใจเหลือล้น ถ้ามีคนหาเงินให้กูทำทุกอย่าง..!

รอบนี้ท่านอาจารย์วันชาติบอกว่า.. "เสียท่าไปหน่อย เราดันไปเอ่ยปาก พอเอ่ยปากว่าเราจะทำ พรหมเทวดาโมทนาไปแล้ว จะถอยก็ขายหน้า.." อาตมาก็เลยบอกกับท่านว่า จะไปยากอะไรเล่า บอกเขาว่า ในเมื่อโมทนาแล้วก็ช่วยหาเงินให้ด้วยสิ"

หมายเหตุ : ท่านอาจารย์จะทอดกฐินปลดหนี้ ปี ๒๕๕๖ ที่สำนักสงฆ์ของพระอาจารย์มหาณรงค์ศักดิ์ ฐิติญาโณครับ

[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "อาตมาไปได้หลวงพ่อนากน้อยมาองค์หนึ่ง โยมเขาถวายมา เป็นพระประจำตระกูลของเขา น่าจะมีเนื้อทองสัก ๗๐ เปอร์เซ็นต์ หน้าตักประมาณ ๕ นิ้ว ก็คงตกเป็นสมบัติของวัดท่าขนุนต่อไป"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ปกติแล้วญาติโยมที่จองกฐินมักจะถามว่า ทางวัดตั้งยอดไว้เท่าไร วัดอื่น ๆ เขาตั้งเอาไว้ ๕ แสนบาทบ้าง ๑ ล้านบาทบ้าง อาตมาเลยบอกว่า “เอาอย่างนี้แล้วกัน โยมหามาได้ ๓๐๐ บาท ถือว่าประสบความสำเร็จ”

ปีถัดมาปี ๒๕๔๐ เศรษฐกิจตก โยมมาถามใหม่ “ปีนี้จะตั้งยอดกฐินไว้ที่เท่าไร ?" อาตมาบอกว่า "ตอนนี้เศรษฐกิจไม่ดี เอามา ๙ บาทก็พอ” ปี ๒๕๔๑ มาถามซ้ำอีก บอกไปว่า “เออ...ปีนี้ดีขึ้นมาหน่อย เอามา ๑๖ บาท”

ถามมา ๓ ปีแล้ว เล่นเอาโยมเลิกถามไปเลย ถ้าญาติโยมมีศรัทธาก็หามาสิ จะมากจะน้อย ยอดเงินไม่ใช่สิ่งสำคัญในกองกฐิน สิ่งสำคัญในกองกฐินคือผ้าไตร"

[เถรี]

ถาม : เมื่อวันออกพรรษา ผมอธิษฐานขอให้แก้วบารมีประจำตัวมาร่วมบารมี ปรากฏว่ามีแก้วในวันรุ่งขึ้นมาด้วย ขออนุญาตท่านช่วยพิจารณา
ตอบ : ไม่ต้องพิจารณาหรอก เก็บเอาไว้เถอะ..ส่วนใหญ่ท่านเหล่านี้จะมาอำนวยความสะดวกในเรื่องของความเป็นอยู่ และเรื่องของบริวาร ถ้ามีอะไรก็นึกถึงเทวดาที่ท่านรักษาแก้ว ขอให้ท่านช่วยสงเคราะห์ความสะดวกคล่องตัวในเรื่องนี้ ๆ

แต่จะก้ำกึ่งกันอยู่ในระหว่างสัมมาทิฐิกับมิจฉาทิฐิไปเลย เพราะสิ่งที่มาไม่มีรูปลักษณ์ของพระรัตนตรัย พอจะทำอะไรให้นึกถึงพระเป็นหลักไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวโดนดึงเป๋ไปเรื่อย เพราะของอย่างนี้พอถึงเวลาแล้ว ทุกอย่างจะสมเหตุสมผลและลงตัวไปหมด แต่อาจจะเป็นการทดสอบก็ได้ แล้วเราอาจจะเผลอสอบตก จึงต้องยึดพระรัตนตรัยเป็นหลักไว้ก่อน

ถาม : เพิ่งทราบว่าพระอาจารย์เคยปรารถนาพุทธภูมิมาก่อน
ตอบ : แก้วคู่ตัวของอาตมาดูแล้วน่าจะเป็นมรกต ถ้าเป็นมรกตก็คงราคาแพงหูตูบ

ถาม : ไม่ทราบว่า ของผมพอจะเป็นยอดจักรพรรดิหรือมหาจักรพรรดิครับ ?
ตอบ : ส่วนใหญ่ถ้าถึงระดับนั้นต้องเคยเป็นมาก่อน ถ้าไม่เป็นมาจะไม่มีดวงแก้วประจำตัว แสดงว่าในอดีตของคุณสักชาติหนึ่งต้องเคยเป็นระดับนั้นมาแล้ว

ถาม : เขามาเองครับ
ตอบ : ส่วนใหญ่ก็มาเองทั้งนั้นแหละ เพราะถ้าไม่มาเองก็ไม่ใช่ของแท้ รักษาไว้ให้ดี หมดจากเราไปแล้ว ขอให้เป็นมรดกของลูกหลานได้ด้วย ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวก็หายไปเองอีก

[เถรี]

ถาม : เขาไปนับถือผี
ตอบ : ต้องมีขอบเขตอย่างที่เมื่อครู่บอกไปว่า จะทำอะไรก็ตาม เราต้องนำด้วยพระรัตนตรัยไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวเตลิดไปไกล

คราวนี้มีปัญหาตรงที่ว่า เราถือพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง ไม่มีที่พึ่งอื่นใดยิ่งไปกว่า แล้วอยู่ ๆ เราก็เปลี่ยนจุดหมายไปถือผี กลายเป็นว่าเราจะเป็น อัญญัตสัตถุเทสหรือเปล่า ? อยู่ในลักษณะถือศาสดาอื่นแทนพระรัตนตรัย เพราะฉะนั้นต้องระมัดระวังให้ดี ถ้าเรากำลังใจวางผิดจุดนิดเดียวจะกลายเป็นมิจฉาทิฐิไปเลย แล้วจะโดนดึงเป๋ไปเรื่อย ๆ

ถาม : พ่อก็เป็น แม่ก็เป็น
ตอบ : เขาเป็นอย่างไรก็เป็นไปสิ ถึงเวลาเราไปด้วยความเคารพ แต่เรายึดพระรัตนตรัยเป็นที่หนึ่ง คุณจะเก่งคุณจะยิ่งใหญ่อะไรผมไม่คัดค้าน ผมจะให้ความเคารพตามปกติ แต่ที่เราเคารพที่สุด หนึ่งเดียวในชีวิตก็คือพระรัตนตรัย ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวก็โดนหลอกไปเรื่อย

[เถรี]

ช่วงประมาณ ๒ - ๓ เดือนที่แล้ว มีเหตุการณ์แปลก ๆ เกิดขึ้นกับอาตมา ก็คือ วันหนึ่ง อยู่ ๆ ก็รู้สึกขึ้นมาว่า เอ๊ะ... สมเด็จองค์ปฐมไม่ได้อยู่กับตัวเรา เมื่อลองคลำ ๆ ดู ปรากฏว่าไม่อยู่จริง ๆ ตอนนั้นกำลังเดินทางไปสอนหนังสือที่ มจร.วัดใต้ ก็สงสัยว่าท่านไปไหน เพราะตอนช่วงนั้นพกแก้วอินทนิลอยู่ จึงไปตามหาทั่วทั้งกุฏิเรือนไทยก็ไม่มี ไปที่ตึกแดง ท่านเสด็จไปอยู่ใต้หมอน ก็กำหนดใจถามเทวดาที่ท่านรักษา ท่านบอกว่า “อ๋อ...มีแก้วแล้ว ไม่ต้องไปด้วยก็ได้” อาตมาฟังแล้วรู้สึกแปลกใจอย่างไรก็ไม่รู้

พอมาอีกไม่นานแหวนจักรพรรดิหาย หาเท่าไรก็ไม่เจอ พอกำหนดใจถึงเทวดาที่ท่านรักษาแหวน ท่านบอกว่ามีแก้วแล้ว ไม่ต้องมีท่านก็ได้ อาตมาก็คิดว่า "ไม่ได้แล้ว..เรื่องนี้เราไม่เชื่อ เพราะว่าแก้วอย่างไรก็ไม่ใช่พระ ต่อให้แก้วมีอานุภาพเหนือกว่าจริง ๆ เราก็ถือพระเป็นใหญ่.."

อย่าหลงประเด็นนะ..ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวเราจะไปยึดของอื่นแทน แล้วคุณเป็นใครมาจากไหน ถึงคุณจะมาช่วยงานผมก็จริง แต่คุณไม่ใช่สิ่งที่ผมยึดถือนี่ ไม่อย่างนั้นจะหลงตามเขาจริง ๆ เถียงกันไปเถียงกันมา ท้ายที่สุดท่านต้องคืนแหวนจักรพรรดิมา แต่ขอโทษ..ไปเจอที่ไหนรู้ไหม ? ในเครื่องซักผ้า โดนเหวี่ยงเสียบู้บี้หมดเลย อาตมาก็เลยต้องเอามาดัดกว่าจะคืนรูปตามเดิม

[เถรี]

แต่แปลกมาก..ขนาดวงแหวนหักเลยนะ แต่เพชรไม่เป็นอะไรเลยสักเม็ดเดียว อาตมาเคยยืนยันว่า แหวนจักรพรรดิของหลวงพ่อวัดท่าซุง ถ้ามีลายเซ็นท้องแหวนจะติดกัน ตอนนี้ของอาตมาไม่ติดแล้ว หักไปเรียบร้อยแล้ว หน้าตาเหมือนเดิมทุกประการ มีรอยขีดเพิ่มมาขีดหนึ่งเพราะหักไปแล้ว

ของอย่างนี้บางทีเป็นการทดสอบกำลังใจเรา สิ่งที่ได้มาอาจจะมีอานุภาพสูงมาก ให้ผลทางด้านลาภผลบริวารสูงมาก แต่ว่าไม่ใช่พระรัตนตรัย ในเมื่อเราถือพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง เราก็ต้องเอาพระเป็นหลัก เขาอาจจะมีการทดสอบกัน ดูว่าเราจะหลงประเด็นหรือเปล่า ? ถึงขนาดพระท่านเล่นด้วย

ถ้าอาตมานอนอยู่แล้วท่านตกก็ต้องอยู่บนที่นอน แต่นี่ท่านไปอยู่ใต้หมอนเรียบร้อยเลย เหมือนกับเจตนาหยิบวางเอาไว้ อย่างนี้เป็นไปไม่ได้ ยกเว้นว่าเจอทดสอบ อาตมาเป็นคนขี้ระแวง เจออะไรระแวงไว้ก่อนว่าจะโดนทดสอบ

ท่านมาช่วยเหลือ อาตมาก็ยินดีและโมทนาด้วย ยินดีรับการช่วยเหลือ แต่ไม่ใช่อาตมาจะคล้อยตามจนกระทั่งยึดท่านเป็นที่พึ่งที่ระลึก เหมือนอย่างกับที่เราเคยยึดพระ..นั่นไม่ใช่ เพราะฉะนั้น..อย่าหลงประเด็นนะ ใครโดนอย่างนี้เข้า ถ้าเขาเลี้ยวออกจากพระเมื่อไรนี่เราอย่าไปด้วย ต่อให้เก่งแค่ไหนก็ไม่ไป

[เถรี]

ถาม : (ไม่ได้ยิน)
ตอบ : นึกถึงพระได้ ก็บอกแล้วว่าจะเริ่มอะไรต้องเริ่มด้วยพระ ถ้าเราจะใช้วัตถุมงคลอะไรที่ไม่มีสภาพของความเป็นพระ เราก็นึกถึงพระก่อน ถ้าเป็นองค์พระเป็นพระพุทธหรือพระสงฆ์ เรานึกได้ง่ายอยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นของอย่างอื่น เช่น ตะกรุด ลูกอม ลูกแก้ว ให้นึกถึงพระไว้ก่อน ถ้าโดนดึงให้หลงทางแล้วต้องเดินทางอีกนานมาก อาตมาเหนื่อยแล้ว..เข็ดแล้ว..ไม่เอาด้วยแล้ว

[เถรี]

แม้กระทั่งทุกวันนี้ก็ยังโดนทดสอบอยู่เป็นปกติ บางทีก็นึกว่าจะสอบไปถึงไหนวะ ? เขาช่างมีความพยายามจริง ๆ รู้ว่าสอบอย่างไรอาตมาก็ตกยาก ก็ยังจะสอบอีก ทำให้เจ็บนั่นป่วยนี่ อาตมาก็ว่าดี..ยิ่งเจ็บป่วยมากเท่าไร ก็ยิ่งเห็นความไม่ดีของร่างกายมากเท่านั้น ถ้าเอ็งทำให้ข้าแข็งแรงด้วย รวยด้วย ชื่อเสียงโด่งดังด้วยนี่อาจจะหลงตามไปได้ แต่ถ้าป่วยอย่างนี้ดีจริง ๆ อย่างไรก็ไม่หลงตามไป อย่างนี้แหละดีแน่..!

[เถรี]

ถาม : การดูจริยาของผู้อื่น ?
ตอบ : ถ้าชื่นชมเอาเป็นตัวอย่าง..ไม่เป็นไร ถ้าเห็นเขาทำผิดพลาด เอามาสอนใจเราว่า เราจะไม่ทำอย่างนั้น..ไม่เป็นไร แต่อย่าไปตำหนิเขาด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจ ถ้าตำหนิเขาในลักษณะนั้น คือการที่เราไปสนใจจริยาคนอื่นแล้ว ไม่เกิดประโยชน์อะไร นอกจากทำให้ใจเราเศร้าหมองเอง