กาลเวลาย่อมกลืนกินสรรพสัตว์พร้อมทั้งตัวของมันเอง

[วาโยรัตนะ]

งานทางธรรมให้นำงานทางโลก

ความคิดของผมก็คือ "จะทำอย่างไรให้มีความสุขทางธรรมในขณะทำงานทางโลก"

พูดไปก็ยังแทบจะเอาตัวไม่รอดเลย โดนการเมืองภายในบริษัท ชนิดที่ว่าคนอื่นเห็นแล้วยังหนาวแทน ก็ต้องตอบว่า ๕๕๕๕๕ ! มันก็เป็นไปตามธรรมดาของโลก เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นธรรมดา ไม่เป็นไร ตราบใดที่โลกนี้ยังมี "มาม่า" แล้วก็มีเวลาให้ได้ "ภาวนา" แค่นี้ผมก็มีความสุขตามอัตภาพแล้วครับ

[วาโยรัตนะ]

"คุณเชื่อหรือไม่"

มีครูบาอาจารย์ของกระผมท่านหนึ่ง ท่านโดนทำร้าย แต่ท่านกลับยืนให้เขาต่อย โดนเต็ม ๆ ทุกหมัด แต่ท่านไม่สะทกสะท้าน ไม่ตอบโต้ ทุกหมัดที่ชายผู้นั้นต่อยมา ท่านรับโดยไม่หลบใด ๆ ทั้งสิ้น มีแต่ยืนภาวนาอยู่เป็นปกติ........

แล้วชายคนนั้นก็เป็นบ้าอยู่จนถึงทุกวันนี้ สอบถามครูบาอาจารย์ท่าน ท่านก็เมตตาตอบว่า "เมื่อไร ที่เขามาขอขมา เมื่อนั้นเขาก็จะดีขึ้น" ท่านถือเป็นการชดใช้ตามวิบากที่ท่านต้องรับ

แล้วถ้าหากเป็นตัวกระผมเอง คงจะสวนตั้งแต่หมัดแรกแล้วครับ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ผมยังไม่เข้าใจและยังทำไม่ได้ ผมเคยเห็นแผ่นหลังของหลวงพ่อ หลังจากที่ท่านเรียกหมอจับเส้นมานวดให้ ปกติหลวงพ่อท่านเป็นคนผิวออกขาว แต่ที่ผมเห็นแผ่นหลังของท่าน หลังจากที่หมอจับเส้นนวดเสร็จ ตอนนั้นมันทั้งแดงและทั้งเขียว กระผมเองยังนึกไม่ออกเลยว่าจะเจ็บขนาดไหน แต่ยังเห็นท่านตรวจงานด้วยอาการปกติ พอท่านเล่าให้ฟังว่า "กายส่วนกาย จิตส่วนจิต" จึงพอเข้าใจได้บ้าง ตอนช่วงกระผมเข้ารับการรักษา แค่เห็นเข็มฉีดยาที่หมอพยายามจะเอาปลายเข็มงอ ๆ เป็นรูปแบบพิเศษ สอดเข้าไปเพื่อจะฉีดยาในรูจมูกกระผม ตอนนั้นลมแทบจับ มันกลัวชนิดที่เรียกถ้าคุมสติไม่ดี มีหวังหมอก็หมอเถอะ โดนผมต่อยแน่

[วาโยรัตนะ]

".....ที่นครศรีธรรมราช"

ครูบาอาจารย์ท่านเคยเล่าให้ฟังว่า จุดนี้เป็นอีกจุดหนึ่งซึ่งพระท่านนิยมไปปลีกวิเวกภาวนาหาความสงบในธรรม เป็นดินแดนที่มีความเร้นลับอยู่มากมาย เรื่องของประหลาด ๆ ก็เช่นกัน มีให้เห็นเป็นอยู่ธรรมดาในสถานที่นี้ แต่การเดินทางก็ยากลำบากพอสมควร สมน้ำสมเนื้อกับการจะไปแสวงหาความสงบ

ผมเองยังไม่เคยไป หากแต่เคยกราบเรียนขอความเมตตาจากครูบาอาจารย์ท่าน ท่านก็ตอบว่า "เมื่อถึงวาระ เมื่อถึงเวลาอันควร ก็จะได้ไป เท่าแต่ตอนนี้ตั้งใจทำความดีไปตามปกติ ให้ขยันงานทางธรรม ให้มีคุณธรรมในงานทางโลก"

[วาโยรัตนะ]

ระหว่างมันกับเราใครจะหน้าด้านกว่ากัน..!

งานที่ผมทำอยู่......ผมอยากจะลาออกแทบทุกวัน แต่ก็ยังจำคำที่หลวงพ่อท่านสอนได้ว่า "ดูมันไป ระหว่างมันกับเราใครจะหน้าด้านกว่ากัน"

เจ้าอารมณ์ที่มันบอก "จะทนไม่ได้แล้ว จะบ้าแล้ว ออกเถอะ" ผมกำลังดูมันอยู่ว่า มันจะดิ้นพล่านขนาดไหน เห็นสภาวะทางโลกของทุกคน ที่ต่างต้องดิ้นรนหาเลี้ยงตัวเองและครอบครัว ทำทุกวิถีทางให้เงินมาในสังคมแห่งเมืองท่องเที่ยว โดยเฉพาะที่ "หาดป่าตอง" แล้วต้องบอกว่า น่าสงสารทุกคน รวมถึงตัวผมเองด้วย มันผิด.....ผิดมาตั้งแต่เกิดแล้ว..!

[วาโยรัตนะ]

วางกำลังใจผิด

หลวงพี่: เป็นอย่างไรบ้างโยม หายหน้าหายตาไปเลย

ทัดฤทธิ์-ทิดรัตน์: เวลามันไม่ลงตัวขอรับ หลวงพี่ ผมส่งเด็ก ๆ ไปโรงเรียนแล้ว ก็ไปทำงานต่อเลย รู้สึกว่าตัวเองห่างจากความดีขึ้นไปเรื่อย ๆ ขอรับ
งานที่ทำก็สุด ๆ ขอรับ กระผมเองก็ไม่รู้ว่าจะทนผ่านหกเดือนนี้ได้หรือเปล่าขอรับ บางวันที่มันฟุ้งมาก ๆ แทบอยากจะถอดเสื้อบริษัททิ้ง แล้วก็ขับรถกลับบ้านเลยขอรับ ไม่ทำมันแล้ว



กระผมก็มีสตินึกได้เสมอขอรับ แต่บางวันมันเอาไม่อยู่จริง ๆ ปลีกไปภาวนาก็แล้ว เดินจงกรมก็แล้ว เห็นการเอาเปรียบกัน เห็นความไม่เป็นธรรม........เอาง่าย ๆ คือมันไม่ถูกต้อง ไม่ถูกใจขอรับ มันมีดวงจิตสองดวงต่อสู้กันตลอดขอรับ ฝั่งหนึ่งก็บอกให้ "ทน" อีกฝั่งก็บอกว่า "ทนไปทำไมวะ"

หลวงพี่: อาตมารู้แล้วว่าเพราะอะไร

ทัดฤทธิ์-ทิดรัตน์:

หลวงพี่ :เพราะว่าโยมวางกำลังใจไปผิด โยมวางกำลังใจไปรอ ว่าเมื่อไรเขาจะเสร็จงาน เมื่อไรเขาจะหยุดพักเท่ากับว่ากำลังใจของโยมไปผูกอยู่กับเวลา แทนที่โยมจะปล่อยวางว่า เราส่งเขาถึงที่แล้วที่เหลือเป็นงานของเขา เมื่อไรเขาเสร็จงานเราก็มีหน้าที่พาเขาไปจุดอื่นต่อไป ระหว่างการรอนั้นแทนที่โยมจะอยู่กับตัวโยมเอง หางานให้จิตทำโยมกับปล่อยจิตออกไปฟุ้งซ่าน อาตมาเลยบอกว่าโยมวางกำลังใจไปผิด

[วาโยรัตนะ]

ตายน้ำตื้น ขออภัยครับ กำลังสร้างอารมณ์ในการเขียน "เหงา ๆ เบื่อและรัก"

[วาโยรัตนะ]

ตายน้ำตื้น เรื่องจริงผ่านชีวิต

หลังจากอยู่ในอารมณ์ที่ต้องยอมรับว่า "เก็บกด" ในเรื่องของงานที่ทำ ตอนที่ลาออกความรู้สึกมันเหมือน เรายกภูเขาออกจากอก ในมุมมองของคนอื่น ๆ ผมเองก็ไม่รู้ว่าเขาคิดถึงการลาออกของผมในครั้งนี้อย่างไร แต่เท่าที่ทราบมีสองพวก

พวกแรกบอกว่า

"พี่รัตน์ลุยแม่งก่อนออกแทนพวกผมด้วย" ในใจผมมันมีภาพมากมายแบบโหดร้าย ๆ ถ้าพวกรัสเซียไม่อยู่ในสภาพบอบช้ำด้วย เขาซ้าย หน้าแข้งขวา มันก็ต้องคลานเข่ามากราบขอขมาผม........คิดไปนะครับ ผมแค่ดูว่าจิตมันปรุงแต่งไปในทางเลวร้ายถึงขนาดนั้นเลยหรือ

อีกพวกหนึ่งบอกว่า

พี่รัตน์เป็นคนสอนพวกผมเองไม่ใช่หรือพี่ ว่าให้ "ทน" ให้ทำใจ ให้หาความสุขตามอัตภาพ ให้มีสติ ให้มีสมาธิ แล้วนี่ พี่รัตน์เปิดตูดแผ่นแนบไปก่อนเลย แมนรับบ่ได้

"น้อง ๆ ทุกคนขอให้เคารพการตัดสินใจของพี่นะ พี่ออกแบบผู้ใหญ่ ๆ มีอะไรเราก็คุยกับเขาว่าเรารับไม่ได้ไม่ไหวแล้ว อย่าเอาอย่างพี่นะ พี่มีทางไป (ถนนหน้าบริษัท) พี่เชื่อว่าพวกเธอทำได้ การออกของพี่คงจะสะเทือนวงการอยู่ไม่น้อย พูดพลางหันหน้าไปแสยะยิ้ม แบบมาดพระเอกในหนังฮ่องกง (กูจะไปกินเกลือต่อไป)"

หลังจากวันลาออก

เวลาเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหรือมีเสียงเตือนว่ามีข้อความส่งมา จิตมันผวาและสะดุ้ง ใจเต้นแรงไม่เป็นปกติ เพราะตอนทำงาน ถึงจะเป็นวันหยุด บริษัทห้ามปิดเครื่อง ถ้าโทรมาต้องไปทำงาน ต้องไปทันที ห้ามเถียง ห้ามลา ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนก็ตาม ส่วนเรื่องวันหยุดอย่าไปหวังว่าจะได้รู้ล่วงหน้า จะรู้ว่าได้หยุดก็ต่อเมื่อไม่มีข้อความส่งมาว่า ให้ไปรับ jop order ประมาณตอนสองทุ่มของทุกคืน บางที่มีหลอก ลืมส่งข้อความมาให้ แต่......มีงานนะจ๊ะ อาการแบบนี้เป็นอยู่สองวัน เหมือนจะบ้า......มาดีขึ้นก็หลังจากปรึกษาหลวงพี่ (พระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งอันประเสริฐ สาธุ สาธุ สาธุ)

[วาโยรัตนะ]

ขอคั่นรายการด้วยฝันเมื่อคืนที่ผ่านมาครับ

ในสภาพของรถทัวร์คันหนึ่ง (เหมือนรถทัวร์ที่มารับพระจากวัดท่าขนุนไปตัวเมืองจังหวัดกาญจนบุรี ตอนงานเจ้าคณะจังหวัด ตอนที่กระผมยังบวชอยู่)

ในรถมีพระหลาย ๆ องค์นั่งอยู่ หนึ่งในนั้นมีตัวเองอยู่บวชเป็นพระ

พระองค์หนึ่ง กล่าวกับกระผมว่า :หลวงพี่ ๆ หลวงพี่รัตน์ ดูหลวงพี่......นั้นสิ ทำเป็นเท่ห์ ทำรู้มากผมไม่ชอบเลย ไม่ค่อยถูกกันกับผมเลย

กระผมก็ได้แต่หันไปมอง ก็พระเพื่อนกันทั้งนั้น ไม่ทันจะหันกลับ พระคู่กรณีทั้งสองฝ่ายก็เริ่มมีปากเสียงกัน สุดท้ายกระผมก็ทนไม่ได้

"หลวงพี่ ๆ หลวงพี่หยุดทะเลาะกันได้หรือเปล่า เวลาของกระผมที่จะบวชเข้ามาในพระพุทธศาสนามันน้อยเสียเหลือเกินหลวงพี่ ขอพวกเราอยู่กันอย่างสงบ สามัคคีกันได้หรือเปล่าหลวงพี่ อย่างน้อยก็นึกว่าสงเคราะห์พระบวชได้ไม่นานอย่างกระผม"

เป็นฝันที่แปลกมาก แต่มันรู้สึกคุ้นมาก ๆ เช่นกัน

[วาโยรัตนะ]

ตายน้ำตื้น (ตอนที่สอง)

คืนแรกของวันแรกที่ออกจากงาน กระผมเข้าไปวัดฉลอง เพื่อนั่งสมาธิขอบารมี พระรัตนตรัย หลวงพ่อแช่มวัดฉลองเป็นที่พึ่งสงบสติความฟุ้งซ่านต่าง ๆ นานาในจิตใจ กำลังเคลิ้ม เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

"พี่หนูอยากลาออกพี่ หนูไม่ไหวแล้ว...............ต่าง ๆ นานา สารพัด" เสียงและข้อความมันบ่งบอกถึงความทุกข์ของผู้กล่าวอยู่มาก น่าสงสาร แค่นี้หรือชีวิตคนเรา สุข ๆ เหงา ๆ เศร้า ๆ อะไรของมันวะ

สรุป "พี่ช่วยได้เท่านี้แหละ ไปคิดเองนะ คุณต้องตัดสินใจด้วยตัวคุณเอง" (น้องที่อยู่คนละแผนก แต่เคยเป็นลูกน้องเก่าผมมาก่อน)

วันที่สองของคนตกงาน (เฮ้ย ๆ ออกอย่างสง่างามโว้ย) วันนี้ฟุ้งหนักกว่าวันแรก ใจมันกระเจิง มันเป็นบ้าอะไรของมันก็ไม่รู้ มันวิตกกังวล หนัก ๆ ไม่สบายตัว ไม่ได้การณ์แล้ว เห็นทีจะเสียทีแก่ข้าศึก

ตกเย็นวันนั้น ตั้งใจขึ้นไปกราบหลวงพี่อย่างน้อยที่สุด ไปให้ถึงท่านก่อน ก่อนที่มันจะฟุ้งหนักไปกว่านี้ พอไปถึงประตูศาล เห็นประตูปิดใส่กลอนจากด้านในอยู่ ก็รู้ตามปกติ ท่านกำลังตามประทีปบูชาพระรัตนตรัยตามกิจวัตรประจำวันของท่าน

กระผมตั้งใจเดินจงกรมตามถนนหน้าศาลาที่ลาดชัน เพราะเป็นทางขึ้นเนินเขา.......ฆ่าเวลา รอหลวงพี่ท่านเมตตาเปิดประตูให้ แรกก็เดินไปเดินมา หลัง ๆ เริ่มสงบ แบบนี้ถึงจะเรียกว่าเดินจงกรมหน่อย ตั้งใจอยู่กับความสงบนั้น จนรู้สึกผ่อนคลาย จิตสบาย มันโล่งหายใจหายคอสะดวก พยายามจับความรู้สึกนั้นแบบสบาย ๆ ขอบารมีพระ

"ขอให้ลูกรู้คำตอบด้วยเถิด พระพุทธเจ้าข้า ว่าทำไมการเดินจงกรมในครั้งนี้ ถึงได้สงบระงับยิ่งนัก" เสียงตอบมาในใจตัวเองว่า

"เพราะเธออยู่ในที่อันสงบ จิตของเธอจึงสงบ"

[วาโยรัตนะ]

ผ่านหลาย ๆ อย่างมาแบบ.........เหนื่อยจริง ๆ ! จิตตกไปหลายวันครับ แต่ก็พยายามรู้ตัวเองตลอด ผ่านปีใหม่มาแล้วก็ยังทรง ๆ อยู่ไม่ดีขึ้น ไม่ตกลงไปมากกว่านี้ ชีวิตนี้มันเห็นทุกข์มากขึ้นเรื่อย ๆ จริง

มีแขกมาเยี่ยมบ้าน ช่วงปลายปีที่ผ่านมาครับ เสียดายที่ไม่ได้มีโอกาสตระเวนไปกับคณะนั้น...แต่น่ากลัวมากครับ เพราะท่าน ๆ พากันไปเล่นตระเวนล่อข้าศึกกันแถว ๆ สนามรบเก่า ตั้งแต่ภูเก็ตยังเป็นเมืองถลาง สมัย ท่านย่ามุข ย่าจันทร์ รบกับพวกพม่า ได้ข่าวมาว่ามีผู้เสียสละ นอนหมดเรี่ยวแรงไปเลยครับ.....๕๕๕๕๕

ผมทราบข่าวจากการโทรไปพูดคุยสอบถามสารทุกข์สุกดิบกับทิดตู่มาว่า

พี่ ! ผมรายงานหลวงพ่อไปแล้วนะพี่ ว่าพี่ทิดรัตน์จะไปเป็น "เจดีย์" ดีเจหรือนักจัดรายการวิทยุ แล้วหลวงพ่อท่านก็ตอบผมมาว่า

"อะไรนะ ขนาดหนังสือมันยังเขียนผิด ๆ ถูก ๆ อยู่เลย มันจะไหวหรือ"



ถือว่าเป็นเรื่องกดดันอย่างยิ่งสำหรับผม กดดันว่าต้องทำให้ดี ต้องทำให้ได้ หลวงพี่เอท่านบอกว่า "คนเราต้องมีเอกลักษณ์ ถือว่าการเขียนหนังสือผิด ๆ เป็นเอกลักษณ์ของทิดรัตน์ก็แล้วกัน"



จบข่าว

[วาโยรัตนะ]

นิมิตแปลก!

เมื่อเช้าตรู่วันนี้ ผมฝันไปว่าผมเองกำลังขับรถไปบนเส้นทางเส้นหนึ่งกับครอบครัว ขับไปได้ไม่นานก็เห็นรถคันหนึ่งเกิดอุบัติเหตุ วิ่งออกนอกเส้นทางจนตกลงไปในบึงน้ำ ผมเองรีบจอดรถแล้ววิ่งลงไปดู เห็นคนสี่คนมีสองสามีภรรยาและลูกอีกสองคน ต่างกระเด็นออกมาจากรถแล้วกำลังจะจมน้ำ ผมเองไม่คิดอะไรมาก ตัดสินใจกระโจนลงน้ำเข้าไปช่วยทันที โดยช่วยผู้หญิงที่เป็นแม่ก่อน เอาขึ้นฝั่งแล้วแบกขึ้นหลัง กระแทกให้น้ำสำลักออกจนเขาฟื้นตัว แล้วผมก็กระโดดลงไปน้ำอีกครั้ง ช่วยคนที่เป็นพ่อ แล้วกระโจนลงไปช่วยเด็กอีกสองคนตามลำดับ เป็นอันว่าช่วยได้ทั้งครอบครัว แต่มารู้อีกทีว่า พวกเขาเป็นคนนอกพระพุทธศาสนา
เมื่อพูดคุยปลอบใจกันได้ไม่นาน ก็มีญาติ ๆ ของพวกเขามาช่วยดูแลต่อจากผมและพยายามเอารถขึ้นจากบึงน้ำนั้น เมื่อผมเห็นอย่างนั้นแล้ว ก็ถือว่าทุกคนปลอดภัยจึงขอตัวออกเดินทางต่อ

มีความรู้สึกในใจสั่งว่า ให้มองขึ้นไปบนท้องฟ้า เมื่อมองขึ้นกลับรู้สึกแปลกใจมาก มีอีกาฝูงใหญ่บินว่อนเต็มท้องฟ้าไปหมด แต่เมื่อสังเกตดี ๆ มีอะไรก็ไม่รู้ รู้สึกว่ามันโปร่งแสงและมีขนาดใหญ่มาก บินอยู่ด้านหลังอีกาฝูงนั้น พยายามทำสมาธิสังเกตดูดี ๆ จนมันค่อย ๆ เปลี่ยนรูปร่างเป็นเหมือนกับซาตาน หน้าเป็นหัวกระโหลก มือถือเคียวอันใหญ่มาด้วย แล้วมันก็ร้องถามผมว่า

"เอ็งไปช่วยพวกมันทำไม" ดูท่าทางเขาโกรธผมมาก ไม่ทันที่ผมจะได้ระวังตัว มันเอาเคียวอันใหญ่นั้นฟาดลงมาที่ผมทันที มีแสงมีประกายเหมือนฟ้าผ่า ผมเองก็เอามือขึ้นป้องกันทันทีพร้อมระลึกถึงพระ ขอบารมีพระองค์ท่านเมตตา ขอภาพพระท่านสงเคราะห์คลุมร่างกายของกระผม เสียงระเบิดดังสะท้านไปทั่วทั้งท้องฟ้า เขาเห็นผมไม่เป็นอะไร พร้อมกับพูดเสียงดัง ๆ อย่างไม่พอใจมากว่า "สักวันเราจะได้เห็นดีกัน" แล้วหายวับไปกับตา

ผมได้สติตื่นขึ้นพร้อมกับเรื่องราวที่ชัดเจน....พยายามนึกไตร่ตรองดูว่ามันน่าจะเกี่ยวกับอะไร ก็ได้แต่ทิ้งเครื่องหมายคำถามไว้ในใจลึก ๆ ดีเหมือนกันจะได้มีเรื่องตื่นเต้น ๆ กับเขาบ้าง ช่วงนี้อะไร ๆ ก็เหมือนมันจะติดขัดไม่คล่องไปหมด..........

[วาโยรัตนะ]

"ควันหลงวันสงกรานต์"

หมอกจาง ๆ หรือควันไม่อาจรู้ แต่ผมและลูกต้องมาล้มหมอนนอนเสื่อเอาช่วงในสงกรานต์ปีใหม่ไทย......เอาวะ คิดใหม่ คิดบวก ใกล้แล้วใกล้จะหมดทุกข์ หมดโศก หมดโรค หมดภัยแล้ว เล่นต้อนรับกันตั้งแต่ต้นปีใหม่ไทยเลย ดีจะได้หมดไว ๆ .....อ้วก

เอาไว้จะถ่ายรูป ต้นมะพร้าวที่โดนปรอทกินมาให้ดูครับ ขอตัวไปกินยาแก้ไข้ก่อน

จะว่าไปแล้วช่วงนี้มันมาแปลก ลูกพี่ลูกน้องผมที่สนิทกันมาก เอาเป็นว่าตอนเขาเด็ก ๆ มันเดินตามผมแทบทุกฝีก้าว มาหักมุขเอาตอนโตนี่เอง น้องเขาเกเรมากไปหน่อย เมื่อสี่เดือนที่ผ่านมาเลยโดนพวกวัยรุ่นที่มีเรื่องกันยิง แต่ก็ไม่ตายก็รักษาตัวตามอาการ แค่โดนที่หลังทะลุเฉียด ๆ ปอดไปนิดหนึ่งเท่านั้น ตอนนั้นเสียเลือดไปมาก หลังจากนั้นเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เจ้าน้องคนนี้ก็มาบ้านผม ปกติมันไม่ค่อยกล้าจะโผล่หน้ามาหาสักเท่าไหร่ เพราะมาทีไรผมก็จะสอนมันแทบทุกที ก็ยังเห็นปกติดี แต่มันบ่นให้ฟังว่า ไปหาหมอมา หมอให้เลือดเพิ่มเพราะ เจ้าตัวมีอาการคล้าย ๆ หน้ามืด
ทรงตัวไม่ค่อยได้ ซึ่งหมอวินิฉัยว่าปริมาณเลือดในตัวน้อยเกินไป
เมื่อวันจันทร์วันพระที่ผ่านมา ผมได้รับโทรศัพท์ ว่าเจ้าลูกพี่ลูกน้องผมคนนี้เสียแล้ว เลยรีบขับจักรยานยนต์ไปดูที่บ้านเขาซึ่งไม่ได้ไกลจากบ้านผม ภาพที่เห็นคือ อาการที่เขาเรียกว่า เลือดไหลออกจากทวารได้แก่ จมูก หู ปาก ทวารหนัก เห็นแล้วก็ชวนให้ปลง ตอนเช้าผมไปทำบุญใส่บาตร นั่งสมาธิที่วัดเป็นปกติเลยอุทิศให้ไป คนเราก็เท่านี้ ยังถือว่าน้องคนนี้มีบุญ ถ้าเขาอยู่ต่อไปโดยไม่ปรับเปลี่ยนนิสัย ก็คงสร้างเวรสร้างกรรม สร้างความเดือดเนื้อร้อนใจกับพ่อแม่ของตัวน้องเขาเองอีกมาก
ผมเองก็ถือเอาเรื่องนี้เป็น มรณานุสติกรรมฐาน นึกถึงความตายเป็นอารมณ์ แล้วก็เดินทางในวิบากแห่งชีวิตกันต่อไป....

[วาโยรัตนะ]

วันนี้ป่วย ตัวร้อน นอนหลับตื่น ๆ ทั้งคืน มองไปหน้าพระ เห็นภาพหลวงพ่อฤๅษีพลางบ่นกับหลวงพ่อ นึกได้ก็นอนภาวนาไปหลับบ้างไม่หลับบ้าง ไม่รู้จะทำอะไรหลังจากตื่นแล้ว ก็เลยเอาเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ ทำนั่งวาดรูปตามในจิตนาการต่อไป ทำเอาไว้หลายภาพค้างอยู่ในเครื่อง จะได้ลืมเรื่องสังขารที่มันป่วย ๆ นี้ไป ภาพทั้งสองภาพเป็นภาพในมโนจิตของผม ก็ไม่รู้ที่มาที่ไปเหมือนกันว่าอย่างไร ทำไม เท่าแต่เห็นแล้วชื่นใจ นั่งทำจากโปรแกรม Illustratorได้ไม่เบื่อ ใครจะขอไปใช้ในงานพระพุทธศาสนาก็ขอให้บอก ผมทำไว้หลายภาพ ยินดีให้ครับ

[วาโยรัตนะ]

[วาโยรัตนะ]

หลวงพ่อมักกล่าวอุปมาอุปมัยเสมอ ๆ ว่า "การบวชมันก็เหมือนเอาตัวเราไปขังอยู่กรงเดียวกันกับเสือ" เมื่อก่อนผมก็ได้แค่ฟังแบบ สักแต่ว่าฟังไม่ได้รู้ซึ้งอะไรมากมาย แต่การบวชรุ่นพิเศษคราวนี้ โอพระเจ้าช่วย! ทำไมเสือที่อยู่ในกรงเดียวกับผมมันช่างใหญ่โต ดุดัน มันโตขึ้นจริง ๆ ขนาดที่เรียกได้ว่าเดินไปมุมไหนของกรงก็เจอมันตลอด เผลอเมื่อไรเป็นโดนขย้ำ ทำไมอารมณ์ใจมันไม่เหมือนตอนบวชเข้าพรรษาปี ๕๒ เลย

[วาโยรัตนะ]

ภาคสอง มหาภาคแห่งกำลังใจ

"โยม...ทำต่อไป"

ทัดฤทธิ์-ทิดรัตน์:นมัสการขอรับหลวงพี่ กระผมยังเอาดีแบบที่หลวงพี่แนะนำไม่ได้เลยขอรับ...คนอื่น ๆ เขาไปไหนต่อไหนกันแล้วขอรับ...(เซ็ง เศร้า เหงาและซึม)

หลวงพี่:โยมจะไปเสียใจทำไม โยมยังมีธาตุขันธ์อยู่ ยังมีลมหายใจอยู่....หน้าที่ของโยมคือทำต่อไป...มันถึงแน่ถ้าโยมทำ อาตมาเป็นกำลังใจและเอาใจช่วยอยู่เสมอ อาตมาอาจจะตั้งมาตรฐานสูงเกินไป (ท่านคงปลอบใจกระผม) โยมทำได้ดีแล้ว เกือบจะดีมากด้วย ทำต่อไป "อย่าอยาก เลิกอยาก วางอยาก ความอยากมักจะนำเรื่องไม่ดีมาเสมอโยม จำคำอาตมาเอาไว้นะ...เจริญพร

ทัดฤทธิ์-ทิดรัตน์: ขอรับ

[วาโยรัตนะ]

"วันนี้มีเรื่องดี ๆ กับเขาด้วยหรือ"

"เป็นอย่างไร วันนี้มีเรื่องดี ๆ กับเขาด้วยหรือ?" ท่านยิ้ม ๆ.....หลวงพี่ท่านทักผมแปลก ๆ จนแทบตั้งตัวไม่ทัน....ยังไม่ทันเดินเขาไปในศาลา พลันให้กระผมคิดตรึกตรองอยู่ด้วยใจที่เป็นสมาธิ มันทราบทันทีว่าเรื่องอะไร

จุดธูปกราบพระรัตนตรัยเสร็จ หันไปก้มกราบหลวงพี่ท่าน ถวายข้าวมันไก่ใส่บาตรท่าน

ทัดฤทธิ์-ทิดรัตน์: หลวงพี่ครับ จริง ๆ ตอนแรกกระผมตั้งใจจะมาตักบาตรหลวงพี่ แต่อีกใจหนึ่งมันก็อยากไปถ่ายรูปครับ ซึ่งที่ถ่ายรูปของผมประจำ ๆ ก็ตีนเขาทางขึ้นมาหาหลวงพี่นี้แหละขอรับ ผมเลยออกจากบ้านมาพร้อมกล้อง แต่ในใจมันก็เถียงกันมาตลอดทาง เหมือนมีฝ่ายดีกับฝ่ายเลว มันสู้กันขอรับ กระผมก็เลยถือโอกาสดูมันสู้กันครับ

โอ้โห!.....กระผมขับรถไป ใจก็จับสมาธิเบา ๆ นั่งดูมันสู้กันมาตลอดทางครับ ต่างฝ่ายก็ต่างอ้างเหตุผลสารพัดขอรับ จนกระผมมาสะดุดที่

"ฝ่ายดีมันบอกว่า วันนี้ฝนตก ถ้าโยมคนอื่น ๆ ทุกคนเขาไม่สามารถเอาอาหารมาถวายหลวงพี่ได้ แล้วหลวงพี่ท่านจะฉันเช้าได้อย่างไร ไม่ต้องอดหรือ แค่นี้ยังเอาใจใส่ดูแลท่านไม่ได้ คุณเอง (ตัวกระผม) ก็อย่าไปหวังเอาดีกับการปฏิบัติเลย"

พอเสร็จประโยคนี้ กระผมเห็นฝ่ายเลวมันแพ้เลยครับ ขับรถกลับไปซื้อข้าวมันไก่มาถวายแทบไม่ทัน อาย..อายตัวเองมากขอรับ

หลวงพี่: ดีแล้วโยม หัดดูมันให้เยอะ ๆ การจะกระทำความดี มันทำได้ยาก มันเรื่องของนักปฏิบัติที่เราต้องหมั่นดูหมั่นพิจารณา ดีแล้ว ๆ เออ..วันหลังก็ให้มันมีเรื่องดี ๆ แบบนี้มาบ่อย ๆ นะ ท่านพูดพลางหัวเราะ

สิ่งหนึ่งที่กระผมยังสงสัยว่า "ท่านทราบได้อย่างไร"

[วาโยรัตนะ]

หลวงพ่อท่านกล่าวถึง ภรรยาของผมว่า "ไปไกลแล้ว" เรื่องของการปฏิบ้ติ มันไม่ไว้หน้าใครใด ๆ ทั้งสิ้น ใครทำใครได้ เท่าเทียมกันเสมอ กระผมก็อนุโมทนากับเธอเป็นอย่างยิ่ง เราสองคนผ่านร้อนผ่านหนาวเรื่องของการปฏิบัติมาพอตัว ล้มลุกคลุกคลานกันก็หลายครั้งหลายหน บางก็ท้อเสียเต็มประดา....ได้สติ ได้กำลังใจจากครูบาอาจารย์ทุก ๆ ท่าน ที่คอยแนะนำสั่งสอนให้กำลังใจมาตลอด

ในความเป็นครอบครัวนักปฏิบัติธรรม หลายต่อหลายครั้ง กระผมบอกกับเธอว่า หลายคนรอบ ๆ ตัวเรากำลังมองครอบครัวเราอยู่ว่า "มันปฏิบัติธรรมกัน จะไปได้กี่น้ำ" บททดสอบก็มีเข้ามาเรื่อย หนักที่สุดถึงขั้นเข้าทรงลงเจ้า มาอ้างตัวว่า เธอจะต้องเป็นร่างทรง จะต้องกินเจไปตลอดชีวิต เช้าเป็นภรรยาผม ตกบ่ายเป็นร่างของท่านนั้นท่านนี้ ครอบครัวอยู่กันอย่างไม่มีความสุข ลูก ๆ ก็ทั้งกลัวทั้งสับสน..................

สติภายในมันคอยย้ำเรื่อยว่า เราจะปล่อยให้เหตุการณ์ต่าง ๆ เหล่านั้นมาขัดขวาง มาเบี่ยงเบนเราออกห่างจากพระรัตนตรัยไม่ได้....ถึงขั้นที่ว่า ผมต้องเจรจาพูดคุยกันกับ.........ซึ่งอ้างตัวเป็น "ท่าน" ต่าง ๆ นานาว่า

"อย่ามายุ่งกับครอบครับของกระผม กระผมและภรรยา เราต่างมอบกายถวายชีวิตต่อพระรัตนตรัย อะไรที่สำคัญกว่า พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ไม่มี ขอท่านจงไปตามทางของท่านเถิด.....หากท่านไม่ยอมก็เอาชีวิตผมไปตอนนี้ ต่อหน้าพระรัตนตรัย เพราะผมมั่นใจว่าผมไปพระนิพพานแน่นอน"

และเราก็ผ่านเหตุการณ์ทำนองเดียวกันนี้มาอีกสามวาระ

[วาโยรัตนะ]

หากจะกล่าวย้อนไปในเรื่องที่ทิ้งท้ายเอาไว้ กระผมเองก็สับสนเสียเต็มประดา ที่นึกขึ้นมาได้ในใจก็คือ พระเดชพระคุณหลวงพ่อเล็ก ขอบารมีท่านเมตตา โดยโทรไปกราบเรียนปรึกษาหลวงพ่อท่านด้วยทั้งความเคารพและความกลัว ซึ่งกลัวในที่นี้ก็คือ กลัวว่าจะเป็นการรบกวนหลวงพ่อท่าน ตรึกตรองดูอยู่หลายวาระ อีกทั้งทาง...........ก็มาเหมือนได้ใจ สอนธรรมะที่เหมือนจะถูกต้องสวยหรูไปแทบทุกประการ ไม่ว่าใครต่อใครต่างก็หลงกันทุกคน เล่นเอาญาติ ๆ ผมทั้งบ้านเคลิ้มไปตาม ๆ กัน แต่หากพิจารณาให้ดีแล้วดูท่าจะไม่ได้การ เพราะมันจะตายตอนจบ พวกจะกินเจกันทั้งบ้านแล้ว (ผมจะอดกินหมูกินปลาไปด้วย อันนั้นคือความน่ากลัวที่สุด อันนี้ไม่ใช่ประเด็นหลักครับ อดจริง ๆ ก็อดได้ แต่กินเจแบบไร้เหตุผลอันนี้อดไม่ได้ เหมือนที่เรา ๆ ท่าน ๆ เห็นคนนุ่งขาวห่มขาวกินเจกัน แต่ใจยังหยาบ ปากยังนินทา ตายังดูหมิ่น ศีลยังไม่ครบ..ก็ยังไม่ได้ประโยชน์อันควรจะพึงได้ อันนี้กระผมขอรับผิดชอบในคำพูดนะครับ )

วินาทีที่ได้ยินเสียงพระเดชพระคุณหลวงพ่อคือ

"กำลังจะทำข้อสอบอยู่ มีเวลาให้คุณห้านาที มีอะไรว่ามา..เชิญ"

ทัดฤทธิ์-ทิดรัตน์: หลวงพ่อขอรับ คือว่า.........มาอ้างตัวให้ภรรยาผมยอมรับเป็นร่างทรง ให้กินเจตลอดชีวิต เด็ก ๆ ก็กลัวและสับสน แล้วกระผมควรจะทำอย่างไรดีขอรับ

หลวงพ่อ : อยากจะบอกคุณว่า ต่อให้ใหญ่ค้ำฟ้ามาจากไหนก็ตาม ไม่มีสิทธิ์มาบังคับเราแบบนี้ได้ ถ้าเราไม่ยอม ให้ใหญ่ระดับไหนก็ตามก็ไม่มีสิทธิ์ เว้นแต่ว่าเราจะไปยอมเขาเอง.....

ทัดฤทธิ์-ทิดรัตน์:กระผมไม่ยอมขอรับหลวงพ่อ กระผมกลัวคนอื่นเขาจะว่าได้ ว่าปฏิบัติธรรมแล้วสุดท้ายก็กลายเป็นร่างทรง

หลวงพ่อ:เอาแบบนี้ คุณไปขอเขาสามข้อ

ข้อหนึ่ง:ถ้ายอมเป็นร่างแล้ว จะต้องไม่มีอาการวิกลจริตต่อหน้าสาธารณชน

ข้อสอง:จะช่วยอะไรใคร ก็ต้องสำเร็จอย่างเดียวเท่านั้น คำว่าไม่หาย ไม่สำเร็จจะต้องไม่มีโดยเด็ดขาด

ข้อสาม:ยอมช่วยเหลือเป็นร่างให้แล้ว จะต้องไม่ยากจน กัดก้อนเกลือกิน ช่วยเขาแล้วเขาก็ต้องช่วยเราด้วย ถ้าเราต้องลำบากแล้วจะไปช่วยเขาทำเกลืออะไร

ทั้งสามข้อนี้เขาต้องยอมรับปากเราทุกข้อโดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ

แต่อาตมาก็ขอยืนยันว่า "ต่อให้ใหญ่คับฟ้ามาจากไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาบังคับเราได้ จำเอาไว้..เราเป็นตัวของเราเอง" คุณรีบไปจัดการตามที่บอกนี้นะ ขอให้โชคดี

[วาโยรัตนะ]

กราบรอยพระพุทธบาท เกาะแก้วพิสดาร

วันนี้วันลอยกระทงนับเป็นวันสำคัญซึ่งกระผมเองก็ตั้งหน้าตั้งตารอคอย โดยอาจจะแตกต่างไปจากคนอื่น ๆ ทั่วไป ที่ต่างก็รอจะได้ไปเที่ยวงานลอยกระทง

ทุกปีในวันลอยกระทงนี้ "หลวงพี่บนเขา" ท่านจะถือเป็นประเพณีคือการไปบูชารอยพระพุทธบาท ปีนี้ท่านสั่งให้ช่วยกันพับดอกบัว ๑,๐๐๐ ดอก ร้อยดอกดาวเรือง ๕๐๐ ดอก และร้อยดอกมะลิ ถวายเป็นพุทธบูชาดังในภาพ
ช่วงเช้าอากาศแย่มาก แย่เสียจนนึกหวั่นในใจว่า อากาศจะเปิดให้เดินทางไปเกาะได้อย่างสะดวกหรือไม่.....แต่อัศจรรย์เมื่อถึงเวลาอากาศกลับสดใสมีแดด ลมฝนสงบเงียบทั้ง ๆ ที่สามวันติด ๆ แล้วที่อากาศปิดมาตลอด

เมื่อไปถึงก็เป็นอันชื่นใจ เมื่อเห็นองค์พระได้รับการบูรณะซ่อมแซม กราบพระพุทธรูปปางประทับรอยพระพุทธบาท แล้วก็ตรงไปกราบรอยพระพุทธบาท ถวายดอกไม้ต่าง ๆ เรียงเป็นลำดับชั้น ทุกคนต่างก็ชื่นใจปีติยินดี ความเมื่อยล้าจากการพับดอกไม้ร้อยมาลัย มันหายเป็นปลิดทิ้งมีแต่ "บุญ" อันหาประมาณมิได้ในครั้งนี้