เก็บตกจากบ้านเติมบุญ ต้นเดือนพฤษภาคม ๒๕๖๑

[เถรี]

ถาม : แถวบ้านบริเวณกำแพงวัด มีชาวบ้านนำพระพุทธรูปแตกหักมาวางทิ้งไว้ ผมอาราธนามาซ่อม จะต้องนำกลับไปถวายวัดเดิมหรือเปล่าครับ ?
ตอบ : วัดไหนก็ได้ แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่ของสงฆ์ เพราะว่าชาวบ้านเขาไปทิ้งเอง เพราะฉะนั้น...อยู่ที่เรา จะถวายวัดไหนก็ได้ อาตมาเองสมัยก่อนก็เก็บไปซ่อมเสียเยอะ ตอนก่อนจะเป็นเจ้าอาวาส แถววัดท่าขนุนเขาก็ทิ้งไว้เกลื่อนกลาดไปหมด ถึงเวลาก็เอาไปจ้างช่างซ่อมใหม่ ปิดทองใหม่ เสียเงินหน่อยหนึ่งก็ได้พระดี ๆ มาบูชาตั้งเยอะ

คนสมัยก่อนอะไรที่ไม่ดีก็เอาไปไว้วัด พระพุทธรูปแตก พระพุทธรูปหัก แมว ๕ เล็บ หมา ๖ นิ้วไปอยู่วัดหมด ท้ายที่สุดลูกไม่ได้เรื่องก็เอาไปอยู่วัด ก็เลยทำให้พระพุทธศาสนาของเราเจริญยาก ที่เจริญยากเพราะว่าโอกาสที่เราจะเลือกบุคลากรไม่มี ประเภทเหลือเลือก สังคมไม่ต้องการแล้ว พ่อแม่ก็เอาไปบวชทิ้งไว้ที่วัด พระอุปัชฌาย์อาจารย์ไม่เข้มงวดก็เละเทะ แต่หลายท่านพอพระอุปัชฌาย์อาจารย์เข้มงวดก็กลายเป็นพระดี ให้คนกราบให้คนไหว้ได้เต็มที่ ซึ่งก็ค่อนข้างจะหายาก ในเมื่อหาบุคลากรไม่ได้ เลือกไม่ได้ ผลก็ออกมาอย่างที่เห็นนั่นแหละ

[เถรี]

สมัยวัยรุ่นอาตมาอยู่ที่ซอยอ่อนนุช ก็คือสุขุมวิทซอย ๗๗ ท้ายซอยแถว ๆ ที่เขาเรียกว่าประเวศ หนองจอก ถึงเวลาก็ขี่จักรยานเลาะไปตามวัด ปรากฏว่าที่วัดใต้ใกล้ ๆ วัดมหาบุศย์ของคุณยายนาค มีหมูที่ชาวบ้านเขาเอาไปปล่อยทิ้งไว้ เจ้าหมูตัวนี้ดุมาก ใครเข้าวัดผิดท่าผิดทางโดนไล่ขวิดกระจาย

ญาติโยมสงสัยว่าหมูขวิดได้ด้วยหรือ ? ขอยืนยันว่าได้ แล้วถ้าใครโดนก็สาหัสด้วยเพราะว่าเขี้ยวยาวมาก ตัวใหญ่ น้ำหนักเป็น ๑๐๐ กิโลกรัม อยู่กินข้าวก้นบาตร ถึงเวลาใครจะมาหาหลวงพ่อที่วัด ต้องตะโกนว่า "ดูหมูด้วย" บ้านอื่นเขา "ดูหมาด้วย" ที่นี่ต้องดูหมู เพราะว่าหมูไล่ขวิดเอาจริง ๆ

นั่นก็ต้องบอกว่าเป็นหมูที่มีเล็บเกิน อย่างคนเราบางคนก็มีนิ้วเกินมา ไอ้นั่นหมูมีนิ้วเกิน ถือว่าเป็นกาลกิณี เอาไปปล่อยไว้วัด...สบาย ไม่ต้องเข้าโรงเชือด ก็อยู่ดีกินดี แถมเขี้ยวก็ค่อย ๆ ยาวขึ้น ๆ เวลาหมูป่าอยู่ในป่าต้องอาศัยเขี้ยวขุดหาอาหาร ขุดหัวเผือกหัวมัน เจ้า ๖ นิ้วนี่ไม่ได้อาศัยขุดหัวเผือกหัวมัน เขี้ยวจึงยาวไปเรื่อย ถึงเวลาเอาไว้ไล่ขวิดคน แล้วก็เป็นเจ้าพ่ออยู่นั่นแหละ พวกหมาวัดไม่กล้าหือหรอก

[เถรี]

วัดที่ใกล้ที่สุดคือวัดขจรศิริ เขาเรียกว่าวัดขอม ถัดไปก็เป็นวัดยาง (หลวงพ่อโต) วัดไทร วัดมหาบุศย์ แล้วก็ไปวัดใต้ซึ่งอยู่ใกล้ปากซอยที่สุด สมัยก่อนอาตมาปั่นจักรยานอยู่แถวโน้น บางทีก็ทะลุไปวัดศรีเอี่ยม สมัยนั้นที่นิยมไปกราบก็หลวงปู่เมฆ วัดลำกระดาน

หลวงปู่เมฆท่านอยู่กลางดงอิสลาม บรรดาอิสลามพกปลัดขิกหลวงปู่เมฆ วัดลำกระดานกันเกือบทุกคน ปลัดขิกของท่านรับประกันว่างูเห่าไม่กัด ไม่รู้ว่ากัดไม่เข้าหรือว่าไม่กัดกันแน่

[เถรี]

แล้วก็มี "แชแดง" เป็นอิสลาม เป็นฆราวาส ทำผ้ายันต์เหนียวสะเด็ด พวกวัยรุ่นชอบไปขอ แล้วก็เที่ยวไปซ่ากับคนอื่น อาตมาชอบมากเลย ชอบตรงไหนรู้ไหม ? เพราะว่าเจ้าพวกนี้ไม่หนี ถึงเวลามาเขาหนังเหนียว อาตมามีแต่กำปั้น เปรี้ยงเดียวรู้เรื่อง ไม่ได้ใช้มีดใช้ปืนสักหน่อย อยากเหนียวก็เหนียวไปสิ ต่อยร่วงหมด..!

วัยรุ่นพวกนี้มีของดีก็เที่ยวไปห้าว ไปรังแกคนอื่น อาตมาตอนนั้นไม่ได้มีของดีอะไร ทั้งเนื้อทั้งตัวพกแค่เหรียญหลวงปู่ฝั้น วัดถ้ำขามเหรียญเดียว อาศัยลูกบ้า ไม่ค่อยหนีคน

[เถรี]

จะว่าไปแล้วไสยศาสตร์อิสลามนี่เฟื่องฟูมานาน ช่วงที่โด่งดังที่สุดก็คือช่วงประมาณรุ่นหลวงพ่อกลั่น วัดพระญาติ จังหวัดพระนครศรีอยุธยา ท่านไปเรียนวิชาหินเบามาจากครูอิสลาม วิชานี้ตอนหลังมาเปรียบดูแล้วเหมือนกับของไทย ที่ชื่อว่าวิชาชาตรี ก็คืออาวุธหนักกลายเป็นเบา อาวุธมีคมก็เหมือนกับไม่มีคม โดนเท่าไรก็ไม่รู้สึก วิชาหินเบาจะต้องโหม่งครกได้ ครกตำน้ำพริกที่ทำด้วยหินแกรนิต โยนขึ้นไปแล้วก็โหม่งเล่นเหมือนกับลูกบอลเลย

หลวงพ่อกลั่น วัดพระญาติ ท่านเรียนจากครูอิสลามแล้วก็เอามาสอนต่อ อาตมาเองขี้เกียจท่องคาถา ภาษาอิสลามแลพิลึก ๆ ก็เลยไม่ได้สนใจ

[เถรี]

หลวงพ่อกลั่น วัดพระญาติเป็นอาจารย์ของหลวงปู่สี วัดสะแก แล้วก็เป็นอาจารย์ของหลวงปู่ดู่ วัดสะแกด้วย แต่ระหว่างหลวงปู่สีกับหลวงปู่ดู่นี่พรรษาไกลกันระดับอาจารย์กับลูกศิษย์ เหมือนกับว่าหลวงปู่สีเป็นลูกศิษย์รุ่นแรก ๆ หลวงปู่ดู่เป็นลูกศิษย์รุ่นท้าย ๆ ประมาณนั้น

เมื่อเช้ามีคณะจากกองทุนหลวงปู่ปาน โสนันโทที่บางปลาม้า จังหวัดสุพรรณบุรี ถวายทองคำไว้ประมาณ ๒๐ กว่าบาท ตอนที่เขาถวายหลวงปู่ดู่ท่านก็โผล่มา บอกว่า “ข้าโมทนากับพวกแกด้วย” ปกติหลวงปู่ดู่ท่านไม่ต้องโมทนา ท่านก็กินไม่ไหวใช้ไม่หมดอยู่แล้ว แต่เห็นลูกศิษย์ตั้งใจทำความดีแล้วนึกถึงท่าน ท่านก็มาโมทนาด้วย

[เถรี]

ถาม : ถ้ามีงูเข้าไปในบ้าน จะไล่อย่างไร ?
ตอบ : มีกำมะถันไหม ? โรยทิ้งไว้รอบบ้าน งูจะไม่มา งูกลัวกำมะถัน

[เถรี]

ถาม : คนที่เขาเข้าใจว่าพระนิพพานไม่มี ผมก็อธิบายเขาไป ?
ตอบ : ถ้าไม่เข้าถึงจริง ๆ อย่าไปอธิบาย เป็นเรื่องที่อธิบายเป็นภาษามนุษย์หรือภาษาเขียนได้ยาก คือความละเอียดที่สัมผัสถึง พูดเป็นภาษามนุษย์ไม่ได้ ไม่ต้องเสียเวลาไปเถียงกับใคร ถ้าเราบอกว่ามีก็เป็นอัตตา ถ้าเราบอกว่าไม่มีก็เป็นอนัตตา กลายเป็นว่าเราขัดแย้งกับตัวเราเอง

ถาม : ความรู้สึกของเราคือพระนิพพานอยู่ในทุกที่ ?
ตอบ : ก็เพราะว่าพระนิพพานมีอยู่ในทุกที่ บุคคลที่ไม่ได้อภิญญา ไม่ได้อะไร ทำไมถึงรู้ว่ามีพระนิพพาน ? ก็เพราะว่าอารมณ์ใจถ้าเข้าถึง พระนิพพานก็ไม่ได้อยู่ที่ไหนหรอก ตรงไหนก็เป็นพระนิพพาน

[เถรี]

ถาม : เวลาภาวนาพระคาถาเงินล้านหลวงพ่อนับจำนวนจบด้วยไหมคะ ?
ตอบ : ก่อนหน้านี้ก็นับ ตอนนี้เลิกนับแล้ว ตอนนั้นใช้ลูกประคำช่วยนับ

ถาม : ไม่ได้ใช้เวลานั่งในการภาวนา อย่างทำกับข้าวไป อย่างนี้ได้ไหมคะ ?
ตอบ : อะไรก็ได้ ทำอะไรก็ภาวนาได้

ถาม : บางที่นับไปแล้วหลุด ไม่รู้ว่าจบเท่าไรแล้ว ?
ตอบ : ถ้าจำได้แค่ไหนเริ่มต้นตรงนั้นใหม่ เราอาจจะไปสัก ๔๐ จบ ๕๐ จบแต่จำแน่ ๆ ว่า ๓๐ จบ ก็ต่อ ๓๑ ไปเลย ต่อไปพอโดนบ่อย ๆ แล้วจะเข็ด ก็จะตั้งใจจำเอง

[เถรี]

ถาม : เวลาที่เราเข้ากรรมฐาน เราวางกำลังใจคล้ายคลึงกัน แต่ทำไมความสว่างที่เกิดจากจิตไม่เท่ากัน ?
ตอบ : อยู่ที่สภาพจิตของเราตอนนั้น แล้วก็บุคคลที่มาด้วย

[เถรี]

ถาม : เวลาป่วยแล้วเราไม่อยากปวดตามเนื้อตัว ก็ไม่ไปสนใจมัน ร่างกายจะพังไหมคะ ?
ตอบ : รักษาตามหน้าที่ ส่วนเวทนาเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ต้องไปใส่ใจ ไม่ใช่ว่าไม่รักษาเลย แล้วก็ไม่สนใจ ถ้าเป็นอย่างนั้นร่างกายก็พังแน่ ๆ

[เถรี]

ถาม : การกำหนดว่าดีหรือชั่ว ที่จริงก็เป็นสมมติ... เว้นจากศีลแล้ว เราสามารถบอกได้ไหมว่าสิ่งที่ทำนั้นชั่ว ?
ตอบ : เอามโนธรรมเป็นหลัก ถ้าใจคัดค้านการกระทำนั้นแปลว่าไม่ดีแน่

ถาม : แล้วจะแน่ใจได้อย่างไรว่าใจเราจะรู้ดีรู้ชั่ว ?
ตอบ: สภาพจิตของทุกคนใฝ่ดีโดยอัตโนมัติ แม้แต่โจรก็อยากให้ลูกเป็นคนดี ถึงได้เรียกว่ามโนธรรมคือธรรมะประจำใจ เพราะฉะนั้น...ข้อที่บอกว่าใจคนปกติแล้วบริสุทธิ์สะอาดนั้นใช่ แต่ว่ากิเลส ตัณหา อุปาทาน อกุศลกรรมย้อมเข้าไปก็มืดดำ ย่อมไปในอกุศลมากกว่ากุศล

ถาม : อย่างนี้คนที่ยิงเสือดำ เขาก็รู้ว่าที่ทำนั้นชั่ว ?
ตอบ: รู้

[เถรี]

ถาม : เวลาเราใช้มโนมยิทธิ การที่เราจะเดิน จะเคลื่อนไหว จะเหมือนกับจิตเราไม่มีสมาธิ ?
ตอบ : ขณะที่ออกไป ออกไปด้วยกำลังสมาธิ ทุกอย่างที่ใช้งาน ก็คือใช้กำลังของสมาธิอยู่แล้ว

ถาม : แสดงว่าจิตเราเองเวลาเคลื่อนไหว ก็ถือว่าจิตเรายังมีกำลัง ?
ตอบ : จิตโดนบังคับด้วยกำลังสมาธิอยู่แล้ว

[เถรี]

ถาม : ถ้าเราฝันช่วงรอยต่อ ตี ๕ ถึง ๖ โมงเช้า ฝันร้าย เช่น ฝันว่าญาติเราบาดเจ็บ จะเข้าข่ายว่าฝันร้ายกลายเป็นดีหรือเปล่าครับ ?
ตอบ : ไปเปิดตำราทำนายฝันดู มีฝันตามระยะเวลา มีฝันตามวันอาทิตย์ จันทร์ อังคาร พุธหมายความว่าอะไร ไปฟุ้งซ่านเสียให้พอ

[เถรี]

ถาม : การลดความอ้วน ?
ตอบ : วิธีที่ได้ผลที่สุด คือออกกำลังกาย การลดอาหารส่วนใหญ่จะเบรกแตกทีหลังแล้วก็กินกระจาย กลายเป็นโยโย่เอฟเฟ็ค

[เถรี]

ถาม: ธาตุที่ไม่มีใจ อย่างเช่น ต้นไม้ บ้าน ธาตุมันจะรวมตัวกันได้อย่างไรครับ ?
ตอบ: ก็ต้องมีเหตุ อย่างเช่นว่าที่ประกอบไปด้วย ดิน น้ำ ลม ไฟ อากาศ วิญญาณ ถ้าเหตุประจวบเหมาะ ก็สามารถรวมตัวกันได้

[เถรี]

ถาม : ถ้าเราอธิษฐานขอให้สำเร็จโดยไว สำเร็จโดยง่าย จะเป็นข้อดีไหมครับ ?
ตอบ : ถ้าเหตุปัจจัยยังไม่ครบครัน ต่อให้อธิษฐานปากฉีกถึงหูก็ยังไม่ได้อะไร

[เถรี]

ถาม : ถ้าต้องการไปพระนิพพาน แต่จิตยังไม่สะอาดพอ ?
ตอบ : สภาพจิตไม่สะอาดแม้แต่นิดเดียวก็ไปพระนิพพานไม่ได้

[เถรี]

ถาม : การที่จะเป็นพระพุทธเจ้าได้ ในตลอดเวลาที่เป็นพุทธภูมิ คือ ต้องไม่มีคำว่าท้อแม้แต่นิดเดียวใช่ไหมครับ ?
ตอบ : ท้อได้แต่ห้ามถอย

ถาม : พระมหากรุณาธิคุณ เริ่มมีตั้งแต่ช่วงไหนครับ ?
ตอบ : เริ่มตั้งแต่คิดว่าจะเป็นพระพุทธเจ้า

[เถรี]

ถาม : ถ้าวัตถุมงคลฝืนกฎของกรรมช่วยเราไม่ได้ แล้วมีเหตุผลอะไรที่เราจะอาราธนาติดตัวต่อไปครับ ?
ตอบ : อย่างน้อยก็ปลอดภัยกว่าไปตัวเปล่า ๆ คิดถึงวัตถุมงคลถ้าตายไปก็ยังได้สุคติ ไม่เอาอะไรเลยก็อาจจะมีอบายภูมิเป็นที่ไป