เส้นทางพระโพธิสัตว์ ตอนที่ ๖

[คิมหันต์]

เป็นไข้ซะแล้วซิเรา ทำวัตรเช้าไปน้ำมูกไหลไป ต้องขอยาท่านชามาฉัน ๑ ชุด ค่อยมีแรงด่าท่านป๊อปกับท่านตู่ต่อ ทั้งสองยังหนุ่มคะนอง ขาดสติ ขาดความสำรวม มันทำเอาภาพพจน์พระไทยในสายตาเขาเสียหายหมด...

ไปวัดอื่นบ้านอื่นมันต้องสำรวมระวัง ไปทำตามใจแบบวัดของตนเอง มันพาให้เสียหายทั้งประเทศ ยิ่งครูบาอาจารย์มาด้วย แทนที่จะสร้างชื่อเสียงให้ กลับมีแต่พาให้ชื่อเสีย อาตมาใช่ว่าจะมีความสุขเวลาด่าพวกคุณซะเมื่อไร..!

ท่านอาจารย์ใหญ่ธัมมะเสนะออกบิณฑบาต แล้วไปฉันเช้าในหมู่บ้าน ปล่อยให้อาตมาครองวัด..!

นาน ๆ ได้ด่าคนทีชักหายไข้เหมือนกัน แต่อย่าคิดว่าไอ้ ๒ ตัวมันจะสลดนะ เงียบได้สักนาทีมันก็ออกท่าลิงกันอีกแล้ว พระพม่าเขายิ่งดูถูกพระไทยว่าไม่มีสมณสารูป มาเจอท่าลิงแบบนี้เข้า อนาคตวงการสงฆ์ไทยในพม่าเห็นทีจะมืดมน..!

ท่านอาจารย์ใหญ่ต้องไปฉันเช้าในหมู่บ้าน อาตมาจึงครองโต๊ะพระเถระอย่างสมภาคภูมิ มีท่านสุโภคะช่วยบริการให้ ยังไม่ทันฉันเสร็จ ยาแก้ไข้มันออกฤทธิ์ ทำท่าจะหลับคาวง พอดีเด็กวัดเอากาแฟมาเสิร์ฟ กรอกเข้าไปค่อยหูตาสว่างหน่อย...

[คิมหันต์]

มาพาให้ลำบากอีตอนจะนอนพักนี่แหละ พลิกไปพลิกมากี่รอบก็ไม่ยอมหลับสักที การฉันอะไรโดยขาดการพิจารณามีโทษเช่นนี้เองแหละหนอ... ท่านชากับท่านป๊อปออกบิณฑบาตกัน พอกลับมาถึงเอาข้าวทั้งบาตรมาถวายบูชาพระพุทธเจ้าไว้...

ราวสิบโมงโยมแม่ของอาจารย์เต็งเมี้ยต มานิมนต์ให้ไปฉันอาหารชั้นดีของเขา ก็คือบะหมี่ซองของบ้านเรานั่นเอง ซ้ำยังนิมนต์เป็นการเฉพาะแค่พวกเรา ๕ รูปเท่านั้น อาจารย์เต็งเมี้ยตจบปริญญาโท สอนที่ร.ร.มัธยมพะอ๊อก ได้เงินเดือนตั้ง ๑,๓๐๐ จั๊ต..!

ส้มหน้าตาไม่เอาไหนแบบนี้แหละครับ ราคาแพงอีกต่างหาก..!

ลงจากหอฉันมาเจออาจารย์ใหญ่เข้าพอดี ท่านเข้าใจว่าพวกเราหิว เพราะจู่ ๆ มากันก่อนเพล ท่านนาวินต้องอธิบายให้ท่านทราบ กลับถึงที่พักเจอทิดจิตรกับพี่ชาย นึกว่ารถมาแล้ว กลายเป็นว่าทิดจิตรหาส้มมาถวาย...

ส้มของเขาหน้าตาคล้ายส้มฟรีมองต์ ราคาชั่งละ ๔๐๐ จั๊ต ราคาแพงเสียเปล่า รสชาติ จืด ๆ ฟ่าม ๆ ไม่เอาไหน คุยกันจนเด็กวัดตีเกราะเรียกให้ฉันเพล จึงกำชับทิดจิตรว่า ถ้ารถมาถึงเมื่อไร ให้รีบมารับพวกเราโดยเร็ว...

[คิมหันต์]

หลังเพลฉันยาแล้วนอนพัก ท่านชาบ่นเรื่องขาระบมจากการเดินขึ้นเขาเมื่อวาน ท่านป๊อปหนักกว่านั้นอีก ถึงกับนอนครางโอย ๆ แบบนี้จะขึ้นพระธาตุอินทร์แขวนกันไหวหรือ ?

เที่ยงก็แล้ว บ่ายหนึ่ง บ่ายสอง บ่ายสาม สี่โมงเย็น แต่ละชั่วโมงผ่านไป ความหวังในการเดินทางวันนี้ริบหรี่ลงทุกที ต่างคนต่างหางานแก้รำคาญ ท่านป๊อปกับท่านตู่ไปฝึกภาษาพม่ากับท่านสุโภคะ แต่โลภจะเอามาก ๆ ทีเดียว จึงมั่วไปหมด...

โซยุนท์เอาปู่เขียวไปแลกเป็นลุงขาวคันนี้มาและขอเงินไปเติมน้ำมัน ๕,๒๕๐ จั๊ต

ความจริงอาตมาสั่งทิดจิตรให้หาเช่ารถคันอื่น แต่มิโชหวังดีจะช่วยประหยัด และใช้รถของคนกันเองจะง่ายกว่า กลายเป็นประหยัดจนไม่ต้องไปไหนเลย จนเกือบห้าโมงเย็นโซยุนท์เอารถมาให้ดู และขอเงินไปเติมน้ำมัน ๑๕ แกลลอน...

โซยุนท์เอาปู่เขียวคันเก่าไปเทิร์น บวกเงินสองแสนจั๊ต ได้ลุงขาวคันนี้มาแทน สภาพพอดูได้ มีถังสำรองน้ำมันมาด้วย อาตมาจ่ายค่าน้ำมันไป ๕,๒๕๐ จั๊ต นัดให้มารับตีสี่ครึ่ง ยอดโชเฟอร์ขอเอาคนขับสำรองไป ๑ คน เพื่อให้ถูกต้องตามกฎหมาย ได้เลยคุณพี่...

[คิมหันต์]

คำนวณค่าใช้จ่ายแล้วหวาดเสียวมาก เงินกองกลางเหลืออยู่สองแสนเศษ เป็นค่ารถ ๖๐,๐๐๐ จั๊ต ค่าน้ำมันวันละ ๑๐ แกลลอน ๒๐ วัน ๗๐,๐๐๐ จั๊ต ค่าอาหาร ๘ คน วันละ ๓,๕๐๐ จั๊ต ๒๐ วัน ๗๐,๐๐๐ จั๊ต...

รวมค่ารถ ค่าน้ำมัน ค่าอาหาร หมดไปแล้ว ๒๐๐,๐๐๐ จั๊ต..! ไหนจะค่าผ่านทาง ค่าที่พัก ค่าแพขนานยนต์ อีกสารพัด ได้แต่หวังว่าคงจะไม่ต้องระดมทุนเพิ่มเติมกันทีหลัง ไม่อย่างนั้นได้เดินแก้ผ้ากลับเมืองไทยกันบ้างเป็นแน่..!

ท่านอาจารย์ใหญ่แนะนำเส้นทางให้ โดยไม่ทราบว่าพวกเราแอบพกแผนที่มาด้วย..!

ท่านอาจารย์ใหญ่เป็นห่วง มาแนะนำเส้นทางให้ ชวนคุยทั้งที่ยุงรุมกัดตลอดเวลา จนทิดจิตรหอบข้าวของมาถึง มิโชฝากลูกอมช็อกโกแล็ตมาถวาย ๒ ถุง คุยจนสองทุ่มครึ่งอาตมาจึงขอตัวไปนอนพักก่อน....

คลิกเพื่ออ่านตอนต่อไป