ซัวสะเดย..เนียงลออ ตอนที่ ๒

[สุธรรม]

ตรวจตั๋วเพื่อจองที่นั่งได้ทางอินเตอร์เน็ต

วันพฤหัสบดีที่ ๒๖ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๕๕

ช่วงเช้าพี่วิไลโทรมาขอรายชื่อพวกเราทั้งคณะ เพื่อจองตั๋วเครื่องบินภายในประเทศให้ ฉันเพลแล้วจัดการเก็บข้าวของลงกระเป๋า งานนี้ไปกันแค่ไม่กี่วันอาตมาจึงไม่ได้เอาโน้ตบุ๊กติดไปด้วย แต่หอบหนังสือไปอ่านแทนหลายเล่ม...

๑๑.๔๐ น. คณะของเราออกมาเรียกแท็กซี่ อาตมานั่งข้างหน้า ป้ามอย พี่มุกดา น้องเล็กและลูกปุ๊ก เบียดกันอยู่ที่เบาะหลัง สั่งแท็กซี่ให้ตรงไปสนามบินสุวรรณภูมิ เนื่องจากตรวจตั๋วมาจากในอินเตอร์เน็ตแล้ว พวกเราจึงแค่ไปรับตั๋วกับฝากกระเป๋าเข้าใต้ท้องเครื่องเท่านั้น...

เดินมาบริเวณที่นั่งพระ ฮ่า..แหม่มสาวหลายคนกำลังหลับสบาย เพราะที่นั่งพระเป็นเก้าอี้นวม ในส่วนที่เป็นเก้าอี้แถวก็มีแหม่มสาวคนหนึ่งนอนเหยียดยาวเต็มพื้นที่สี่เก้าอี้ พอเพื่อนเธอที่นั่งจิ้ม Iphone เห็นอาตมาเข้าก็รีบสะกิดคนอื่น ๆ ให้ตื่น เมื่อเห็น “ผู้ยิ่งใหญ่” มาถึง บรรดาแหม่มสาวก็ถอนสมอไปหาที่พักผ่อนใหม่ ปล่อยให้อาตมานั่งสบายใจเฉิบอยู่คนเดียว...

[สุธรรม]

ถ่ายรูปไว้หน่อย เขาจะได้รู้ว่ามาแล้ว

นั่งอ่านหนังสือรออยู่บริเวณที่นั่งพระ จนบ่ายสองโมงแม่ป๋อมที่ติดงานก็ยังมาไม่ถึง อาตมาฉันน้ำจนหมด เพราะเขาไม่ให้เอาเข้าไปแน่ ๆ เดินไปเข้าห้องน้ำ แล้วนำทุกคนเข้าไปข้างใน เจ้าหน้าที่ประทับตราบนหนังสือเดินทางและใบผ่านแดนให้ เมื่อผ่านมาครบแล้ว ก็ถ่ายรูปของทุกคนกับรูปปั้น “กวนเกษียรสมุทร” จากนั้นเดินไปรอขึ้นเครื่องที่ประตู F4 ซึ่งอยู่เกือบจะสุดสนามบิน แถมอากาศบริเวณนี้ยังร้อนแทบตับแตกอีกด้วย...

อาตมาเดินหามุมถ่ายรูป คนอื่น ๆ ไปเข้าห้องน้ำ จนเขาเปิดประตูให้เดินลงไปตรวจรับบัตรขึ้นเครื่อง จึงเหลือแต่อาตมากับน้องเล็กสองคน เพราะป้ามอย พี่มุกดากับลูกปุ๊ก ไปตกส้วมอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ? เข้าไปนั่งอ่าน “คู่มือทหารอาชีพ” รออีกพักใหญ่แม่ป๋อมจึงมาถึง รายงานผลการประชุมว่า ที่ทาง Thai PBS จะให้พวกเราร่วมทำรายการทีวีนั้น เขาจะให้ทำร่วมกับมูลนิธิพุทธทาสภิกขุ และสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ แบบนี้ก็ยุ่งตายห่..เท่านั้นเอง...

อันหนึ่งเป็นราชการ อันหนึ่งเป็นเอกชน การทำงานคงมั่วดีพิลึก จะขยับทำอะไรทีหนึ่งคงนัดประชุมกันยากเย็นเข็ญใจ ซ้ำยังไม่รู้ว่าใครต้องการทำรายการไปในแนวทางไหน แล้วใครเป็นคนจ่าย ? อาตมาจึงตัดสินใจว่า ถ้ายุ่งยากนักก็ล้มโครงการทีวีวัดท่าขนุนไปเลย..! อย่างไรเราก็ไม่ใช่คนเริ่มต้นอยู่แล้ว...

[สุธรรม]

สลากบัตรที่ต้องกรอกข้อความก่อนเข้ากัมพูชา

คุยกันเพลินจนเจ้าหน้าที่ของแอร์เอเชียมาเรียกขึ้นเครื่อง นอกจากคนป่วยแล้วไม่ให้พระขึ้นก่อนด้วย จึงต้องเดินเกาะกลุ่มตามหลังทุกคนเข้าไป โชคดีที่ไม่มีใครคิดจะนั่งเบียดกับพระ อาตมาซึ่งได้ที่นั่งหมายเลข 5A จึงครองคนเดียวสามที่นั่งสบายใจเฉิบ ดูเจ้าหน้าที่สาธิตวิธีการใช้เครื่องมือฉุกเฉินต่าง ๆ เสร็จแล้วนั่งอ่านหนังสือรอเวลาเครื่องขึ้น...

ถึงเครื่องจะมาช้าแต่ก็ขึ้นตรงเวลา เมื่อสัญญาณเลิกรัดเข็มขัดดังขึ้น เจ้าหน้าที่ก็มาแจกน้ำให้แก่ผู้โดยสาร อาตมารับน้ำเปล่ามา ๑ ขวด พร้อมกับบัตรผ่านแดนเข้าประเทศกัมพูชา ที่อาตมาอ่านออกทั้งภาษาอังกฤษและภาษาเขมร เพราะหัดเขียนอักขระขอมมานาน จึงกรอกข้อมูลแบบไม่ต้องลังเลใจ ซ้ำยังขำกับคำเรียกที่เขียนเป็นอักขระขอมว่า “สลากบัตร” เสียอีก...

[สุธรรม]

สภาพแห้งแล้งหดหู่ที่เห็นจากเครื่องบิน

แต่พอมาถึงตรงที่พักในประเทศก็ต้องหันไปถามแม่ป๋อมว่าจะเอาอย่างไรดี ? อีกฝ่ายจึงส่งบัตรของตนมาให้ อาตมา “ลอกการบ้าน” ตามไปว่า Palm Village Resort & Spa ที่คุณแม่บอกว่า ทางพี่วิไลสั่งมาว่าให้ลงไปแบบนี้ ส่วนหลังจากนั้นเราจะไปพักที่ไหนก็เป็นเรื่องของเรา เมื่อทุกคน “ลอกการบ้าน” เสร็จ ก็พอดีเครื่องเริ่มลดระดับลง...

มองออกไปทางหน้าต่าง เห็นแต่พื้นดินซึ่งแห้งแล้งโล่งเตียน แทบจะหาสีเขียวไม่เจอ นาน ๆ ถึงจะมีกระต๊อบให้เห็นสักหลัง บางตอนมีโรงงานขนาดใหญ่ที่มีทางลูกรังทอดยาวไม่เห็นต้นเห็นปลาย บางตอนเห็นชัด ๆ ว่าเป็นท้องนา แต่แห้งแล้งกรอบเกรียม ไม่มีต้นไม้ใหญ่แม้แต่ต้นเดียว เรือนชานบ้านช่องกระจุกตัวกันเป็นกลุ่ม ๆ บรรยากาศดูหดหู่สิ้นดี...

[สุธรรม]

บ้านเรือนในพนมเปญมีแต่เตี้ย ๆ ทั้งนั้น

เครื่องบินลดระดับลงไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเห็นแม่น้ำใหญ่ที่น่าจะเป็นตอนปลายของแม่น้ำโขง สองฝั่งแม่น้ำเป็นบ้านเรือนเรียงรายยาวเหยียด ค่อยเห็นบ้านเรือนที่เป็นตึกชั้นเดียวมีสีสันขึ้นมาบ้าง มีคลองชลประทานแยกซอยที่ขนานไปกับถนนลูกรัง แต่พอห่างแม่น้ำห่างคลองออกไป ก็เป็นพื้นที่ซึ่งน่าจะเป็นท้องนาโล่งกว้างสุดสายตา แต่ยังดีที่มีสีเขียวเป็นแผ่นผืนให้เย็นตาบ้าง...

เครื่องบินข้ามแม่น้ำที่แยกออกเป็นสองสาย มีเกาะขนาดใหญ่ขวางอยู่กลางน้ำ แล้วลดระดับลงจนเห็นบ้านเรือนที่มีแต่ตึกเตี้ย ๆ แน่นขนัด ส่วนใหญ่เต็มที่ก็สูงไม่เกินสี่ชั้น มีอาคารสูงขนาดสิบชั้นแค่ไม่กี่หลัง นอกนั้นก็เป็นหมู่บ้านจัดสรรและอาคารพาณิชย์ ส่วนใหญ่หลังคาเป็นสีส้ม สีฟ้าหรือสีเลือดหมู ดูจากกลางอากาศแล้วแจ่มจ้าดีเหลือเกิน...

[สุธรรม]

ลงสู่สนามบินโปเชงตง

กัปตันพาเครื่องลงยังสนามบินที่อยู่ชิดแม่น้ำจนน่าหวาดเสียว ถ้ามีลมแรงกรรโชกมาทางข้างขวา อาจจะกวาดเอาเครื่องบินที่กำลังลงสนามไปลงในแม่น้ำแทนก็ได้ พอเครื่องเข้าเทียบงวง อาตมาก็ปลดเข็มขัดนิรภัย ลุกขึ้นเปิดช่องเก็บของดึงกระเป๋าออกมา เข้าแถวต่อจากฝรั่งหลายคนที่อยู่ข้างหน้า เดินตามพวกเขาลงจากเครื่อง เข้าไปในอาคารของอากาศยานฐานโปเชงตง...

พวกเราไปรอรับกระเป๋าที่สายพานหมายเลข ๒ ซึ่งอยู่ตรงหน้าร้านสินค้าปลอดภาษี อาตมาที่ไม่ได้ฝากกระเป๋าจึงเดินมายังส่วนตรวจคนเข้าเมืองก่อน เจ้าหน้าที่ชายซึ่งแต่งตัวเต็มยศ พอเห็นอาตมาก็รีบถอดหมวกยกมือไหว้ แล้วเชิญให้ไปยังช่องทางพิเศษ ไม่ต้องไปรอคิวยาวเฟื้อยแบบคนอื่นเขา...

[สุธรรม]

เข้าแถวรอประทับตราหนังสือเดินทาง

“อ้อ..โลกไทย..มาทำไร้ ?” สาวใหญ่กองตรวจคนเข้าเมืองที่ใหญ่จริง ๆ ทักทายแบบอารมณ์ดี อาตมาชอบสำเนียงมอญกับเขมรตรงที่ออกเสียง ร.เรือได้ชัดมาก ๆ “เขานิมนต์มา ยังไม่รู้ว่าให้มาทำอะไร อาจจะเอามาฆ่าทิ้งก็ได้..!” อีกฝ่ายหัวเราะร่วน เลยไม่รู้ว่าฟังภาษาไทยออกจริงหรือเปล่า ?

คำว่า “โลก” เป็นคำยกย่องให้เกียรติอีกฝ่ายเป็นอย่างสูง คล้ายกับคำว่า “ท่าน” ของเรา เธอจัดการประทับตราบนหนังสือเดินทางและบัตรผ่านแดน แล้วบอกให้อาตมาวางฝ่ามือบนเครื่องอ่านลายมือด้วยภาษาอังกฤษ ฮ่า..แปลว่าเมื่อกี้นี้คุณเธอฟังไม่รู้เรื่อง...

[สุธรรม]

นักท่องเที่ยวที่มารอรถนอกตัวอาคารสนามบิน

อาตมาผ่านไปเข้าห้องน้ำ แล้วออกมายืนรอป้ามอย แม่ป๋อม พี่มุกดา น้องเล็กและลูกปุ๊กที่บริเวณช่องตรวจคนเข้าเมือง เมื่อทุกคนผ่านไปเข้าห้องน้ำกันแล้ว ก็เดินมายังประตูทางออก เห็นพี่วิไลยืนรออยู่แต่ไกล ทำให้นึกถึงคำว่า “เขมรขาว ลาวใหญ่ ไทยเล็ก เจ๊กดำ” ขึ้นมาทันที เพราะรอบข้างที่พี่เขายืนอยู่ อย่างสูงก็ยังเตี้ยกว่าพี่เขาครึ่งหัว..!

“ซัวสะเดย (สวัสดี) พี่วิไล” อาตมาทักทายแล้วแนะนำป้ามอยและแม่ป๋อมที่ยังไม่รู้จักกัน พี่เขาก็แนะนำ “นายลอน” ว่าเป็นทหาร ที่มาในฐานะพลขับและผู้คุ้มกัน (เห็นพกปืนเอวตุงมาด้วย) นายลอนที่ค่อนข้างเจ้าเนื้อ ช่วยหิ้วกระเป๋าของอาตมา ไปยังรถตู้นิสสันสีดำคันใหญ่ที่จอดรออยู่ อาตมานั่งข้างหน้า พี่วิไลกับทุกคนนั่งด้านหลัง...

[สุธรรม]

ที่เห็นข้างหน้าเป็น Lexus ทั้งนั้นครับพี่น้อง..!

นายลอนนำรถออกจากสนามบิน บ้านนี้เมืองนี้เขาขับรถชิดขวากัน ทำให้รู้สึกว่ารถของเราขับเร็ว เพราะเหมือนกับกำลังแซงขวาอยู่ตลอดเวลา ถนนกว้างด้านละสองช่องทาง การจราจรค่อนข้างหนาแน่น แต่นายลอนปาดซ้ายแซงขวาได้แบบเป็นธรรมชาติมาก คันอื่นก็เหมือนกับตั้งใจแบ่งทางให้ไป ดูถ้อยทีถ้อยอาศัยกันดี...

รถบนถนนส่วนใหญ่ราคาแพงสำหรับบ้านเรา โดยเฉพาะยี่ห้อ Lexus มีเต็มไปหมด ขนาดวิ่งมา ๑๐ คัน ต้องเป็น Lexus ไป ๔ – ๕ คัน พี่วิไลบอกว่าบ้านนี้รถราคาถูก Lexus ใหม่เอี่ยมราคาแค่คันละ ๓๐,๐๐๐ ดอลลาร์ ตกประมาณ ๙๐๐,๐๐๐ บาท ขณะที่บ้านเราราคาไม่ต่ำกว่าคันละสามล้านห้าแสนบาท แต่น้ำมันของที่นี่แพงมาก เบนซินลิตรละ ๕๗.๕๐ บาท..!

[สุธรรม]

เกิดมาเพิ่งเคยเห็นสิงห์ยืนท่านี้..!?

วิ่งมาถึงป้ายขนาดใหญ่ที่ขวางเต็มถนน เขียนว่า Phnom Penh the Charming City ตึกรามบ้านช่องที่เป็นชั้นเดียว สองชั้น อย่างเก่งก็สามชั้น เริ่มสูงขึ้นเป็น ๕ – ๖ ชั้น ข้ามสะพานขนาดใหญ่มาติดไฟแดงตรงสี่แยก เห็นอาคารหน้าตาคล้ายศาลาทรงไทยขนาดใหญ่ อาตมาถ่ายรูปผ่านกระจกรถ ไม่รู้ว่าจะออกมาได้เรื่องหรือไม่...

ไฟเขียวไฟแดงเป็นตัวเลขดิจิตอล ด้านขวามือหน้าอาคารคล้ายธนาคาร มีรูปสิงห์แกะสลักขนาดใหญ่สองตัว ยืนสองเท้าหลังยกเท้าหน้าสองข้าง ทำท่าเหมือนกับกำลังผลักอะไรอยู่ น่าจะเป็นการแก้ฮวงจุ้ยที่สี่แยก ซึ่งถนนอีกฝั่งตรงกับตัวอาคาร ตามตำราฮวงจุ้ยท่านว่าทำให้กระแสปราณร้ายพุ่งเข้าอาคารโดยตรง...

[สุธรรม]

ทางซ้ายมือเป็นสถานีบริการน้ำมัน

ผ่านสถานีบริการน้ำมันหลายแห่ง มีหลายยี่ห้อแตกต่างกันไป คือ Caltex Elgrand Tela Sokimex และ Total ราคาน้ำมันแพงจริงอย่างเขาว่า นายลอนเลี้ยวขวามายังย่านถนนหัวไก่ ผ่านคอนโดมิเนียมแฝดสองหลังที่ยังสร้างไม่เสร็จ เลี้ยวขวาอีกทีเข้าซอยแคบ ๆ ก็มาถึงบ้านแล้ว...

พี่ปราณีรอรับอยู่หน้าบ้านที่ใหญ่โตหรูหรา มีเด็ก ๆ เกือบสิบคนที่เป็นลูกมือช่วยงานในร้านอยู่ด้วย อาตมาจะถอดรองเท้าพี่ปราณีบอกว่าใส่เข้ามาเลย แล้วพาขึ้นไปห้องรับแขกบนชั้นสองของบ้าน เปิดไฟและเปิดเครื่องปรับอากาศให้ ตะโกนเรียกลูกน้องให้เอาน้ำมาให้แขกหน่อย...

[สุธรรม]

ลงไปนั่งบนพื้นกันหมด

“หลวงน้าจำหนูได้ไหมคะ ?” ยายหมู เอ๊ย..ยายหนูที่ยกน้ำมาถวายถามขึ้น อาตมามองแล้วไม่คุ้นเอาเลย “ทิวาพรเองค่ะ..” เฮ้ย..ไอ้เด็กกะโปโลขี้มูกราขี้ตากรัง กลายเป็นสาวใหญ่ (มาก) จนขนาดนี้ “ทำไมอ้วนแท้วะ..แล้วทิวาวรรณล่ะ ?” อาตมาถามถึงหลานของพี่ปราณีอีกคน “เอางานไปส่งลูกค้า น่าจะกลับมาค่ำ ๆ โน่นแหละ..” พี่ปราณีเฉลยแทน...

สรุปแล้วมีอาตมาคนเดียวที่นั่งเก้าอี้ ที่เหลือแม้แต่เจ้าของบ้านก็ลงไปแปะกับพื้นกันหมด พี่ปราณีคุยเรื่องการมาทำมาหากินที่นี่ดังโขมงโฉงเฉงตามความเคยชิน มีพี่วิไลคอยเสริมให้เป็นระยะ พลางชี้ให้ดูรูปที่ถ่ายกับสมเด็จเดโช ฮุน เซ็น และท่านผู้หญิงบุน รานี บอกว่ามาใหม่ ๆ คิดว่ามาตายเอาดาบหน้า ไม่คิดว่าบารมีพระจะสงเคราะห์ขนาดนี้ พอเข้าถึงผู้ใหญ่ระดับประเทศได้ ลูกค้าทั้งหลายก็ไหลมาเทมา ตอนนี้งานมากจนทำไม่ไหว...

[สุธรรม]

ด้านหลังของทั้งสองคนคือที่พักที่เขาจัดไว้ให้

ปล่อยให้พี่เขาคุยจนหายคิดถึง แล้วอาตมาถามถึงที่พักคืนนี้ พี่ปราณีบอกว่าอยู่ที่ชั้น ๕ ว่าแล้วก็พาไปยังลิฟท์ อาตมาบอกว่าแค่นี้เดินขึ้นไปก็ได้ พี่เขาบอกว่าไม่ได้ เพราะชั้น ๔ ปิดประตูตาย นอกจากลิฟท์แล้วไม่มีทางขึ้นไปชั้น ๕ ได้ อ้าว..เป็นเสียอย่างนั้น...

ทุกคนจึงต้องยัดกันเข้าไปในลิฟท์ เมื่อเปิดออกมาที่ชั้น ๕ ปรากฏว่ามีอยู่แค่ครึ่งชั้นเท่านั้น อีกครึ่งว่างโล่งลงไปถึงชั้น ๔ ที่เป็นลานกว้าง มีบันไดเล็ก ๆ ให้ปีนขึ้นมาชั้น ๕ นี้ได้ ข้างบนชั้น ๕ เป็นห้องเหมือนบ้านเล็กแยกจากกันทั้งสองฝั่ง ตรงกลางเป็นหลังคาเชื่อมติดกัน ด้านหนึ่งเป็นห้องพระ อีกด้านหนึ่งก็คือห้องที่เตรียมไว้ให้อาตมาพัก ตรงกลางก็คือช่องที่ประตูลิฟท์เปิดออกมายังชั้นนี้นั่นเอง...

[สุธรรม]

ขนาดสรงน้ำเสร็จออกมา ยังนั่งคุยกันไม่เลิกเลย..!

อาตมาเข้าห้องพระไปกราบพระ แล้วหิ้วกระเป๋าเข้าไปยังที่พัก สรงน้ำแต่งตัวเสร็จออกมา ทั้งหมดยังนั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ที่ซุ้มเล็ก ๆ ข้างหน้าห้อง อาตมาจึงช่วยถ่ายรูปหมู่ให้กับทุกคน แม่ป๋อมกับลูกปุ๊กขอถ่ายรูปตรงหน้าห้องพักของอาตมา แล้วเลยพลอยให้อาตมาเป็นดาราหน้ากล้องไปอีกด้วย จากนั้นพี่ปราณีพาเดินวนดูภูมิประเทศรอบด้าน...

พี่เขาชี้ให้ดูคอนโดมิเนียมแฝด ว่าที่สร้างไม่เสร็จเพราะเจ้าของเดิมหมดทุน พูดง่าย ๆ ว่าเจ๊งเพราะฮวงจุ้ยไม่ดี เรื่องนี้ “โกเฮง” บอกมาก่อนตั้งนานแล้ว แต่เจ้าของเขาไม่เชื่อ...

อันว่า “โกเฮง” นั้น เป็นคนเขมรเชื้อสายจีน เคยไปช่วยดูฮวงจุ้ยให้กับอาตมาถึงที่เกาะพระฤๅษี บอกว่าดวงชะตาสัมพันธ์กับอาตมา จึงอยากจะช่วยให้อาตมาเจริญรุ่งเรือง ตัวของโกเฮงจะได้เจริญไปด้วย...

[สุธรรม]

คอนโดมีเนียมเจ้าปัญหาที่เจ้าของ "หมดทุน" แล้วพี่ปราณีแอบไปซื้อห้องเอาไว้

ในเรื่องของฮวงจุ้ยนั้น อาตมาเกิดมาในครอบครัวคนจีน จึงซึมซับเรื่องเหล่านี้เอาไว้มาก แต่ก็ไม่ได้ให้ความศรัทธาอะไรมากนัก เพราะเชื่อว่า “บุคคลที่ได้ฮวงจุ้ยดี เพราะสร้างบุญเก่ามาดี” ถ้าสร้างบุญเก่ามาไม่ดี ก็ไม่มีทางที่จะดีไปได้ ดังนั้น..อะไรที่โกเฮงแนะนำ ถ้าไม่ยากจนเกินไปอาตมาก็จะปรับตาม ถ้ายากมากก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ นึกเสียว่าไม่ได้ยินก็แล้วกัน...

พี่ปราณีบอกว่า เชื่อและปฏิบัติตามคำแนะนำของโกเฮง กิจการจึงเจริญรุ่งเรืองมาได้ขนาดนี้ และความที่รู้วิธีแก้ไขฮวงจุ้ย จึงแอบไปซื้อคอนโดมีเนียมไว้สองห้อง ถ้าหากแก้ไขแล้วราคาดีจะได้ขายต่อเอากำไร ถ้าราคาไม่ดีก็เอาไว้เป็นที่อยู่ของหลาน ๆ...

[สุธรรม]

วังเอ๋ย..วังเวง หง่างเหง่งย่ำค่ำระฆังขาน

พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า พี่ปราณีนัดว่าพรุ่งนี้ให้ตื่นตั้งแต่ตีห้า จะพาไปกินอาหารเช้าที่สนามบิน แล้วเดินทางไปเสียมเรียบ แล้วพาทุกคนลงไปยังห้องพักชั้นสาม อาตมาเข้าห้องพัก พับฟูกเก็บไว้ด้านข้าง เอาแต่ผ้าปูที่นอนปูลงกับพื้น จัดวางกระเป๋าไว้ข้างที่นอน ดึงปลั๊กกาน้ำร้อนออก ปิดไฟทุกดวง ยกเว้นไฟหลังคาที่พี่ปราณีให้เปิดไว้ตลอดชาติ เพราะเป็นการ "เพิ่มธาตุไฟ"ตามหลักฮวงจุ้ย...

เรียบร้อยแล้วก็กราบพระ เจริญ "กรณียเมตตสูตร"แผ่เมตตาไปยังสรรพสัตว์ทั่วสากลจักรวาล นิมิตเห็นชายร่างล่ำสันสูงใหญ่ผิวคล้ำ รูปร่างค่อนข้างท้วม ไม่ใส่เสื้อ สวมผ้านุ่งลายทอง ศีรษะสรวมเทริดทองคำประดับอัญมณี ประกอบด้วยราศีของจอมคนผู้ยิ่งใหญ่ อาตมาส่งใจถามว่า "œท่านเป็นใคร ? มาด้วยประสงค์สิ่งใด ?"

[สุธรรม]

เชื่อกันว่านี่คือพระบรมรูปของพระเจ้าชัยวรมันที่ ๗ มหาราชแห่งอาณาจักรขอม

“ข้าพเจ้าคือชัยวรมันที่ ๗ เป็นเทพผู้รักษาอาณาจักรกัมโพชแห่งนี้ เคยโมทนาส่วนกุศลที่ท่านอุทิศให้จนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว มาเพื่อแจ้งให้ทราบว่า การเดินทางมาเยือนกัมโพชของท่านกับคณะ พวกข้าพเจ้าทั้งหลายยินดีต้อนรับ และจะดูแลรักษาความปลอดภัยให้ตลอดการเดินทาง..”

อาตมาน้อมรับกุศลเจตนาของมหาราชแห่งอาณาจักรขอม ร่างสูงใหญ่สง่างามของอดีตจอมคนเลือนหายไป จึงนอนภาวนาส่งใจไปกราบพระบนพระนิพพานตามปกติ...