เก็บตกจากบ้านวิริยบารมี ต้นเดือนสิงหาคม ๒๕๕๙

[เถรี]

ถาม : ไม่ค่อยมีความสุขในที่ทำงาน คนเขาไม่ค่อยชอบเราค่ะ ?
ตอบ : ไม่จำเป็นต้องให้ใครชอบ แต่ทำหน้าที่ของเราให้ดีแล้วกัน ใครจะชอบหรือไม่ชอบก็ช่างมัน ให้เอางานเป็นเครื่องวัด ถ้ามัวจะให้คนชอบเรา ชาตินี้ไม่ต้องไปหางานหรอก คนเราอยู่เฉย ๆ ยังอิจฉากันได้เลย

ถาม : หนูก็ไม่รู้ว่าเราคิดไปเอง หรือเป็นคนที่พูดตรงไปหรือเปล่า ?
ตอบ : ดูกาลเทศะ รู้ว่าเขาไม่ชอบฟังเรื่องจริงก็พูดให้น้อยหน่อย

[เถรี]

ถาม : จะแก้ความโกรธต้องเอาพรหมวิหารสี่มาแก้ใช่ไหมคะ ?
ตอบ : เอาแค่สมาธิก็ได้ อยู่กับลมหายใจเข้าออกจริง ๆ ก็โกรธใครไม่ได้อยู่แล้ว เพียงแต่ว่าพรหมวิหาร ๔ เป็นการแก้โดยตรง

ถาม : แต่เวลาบางครั้งที่โกรธขึ้นมา จะวิ่งไปหาสมาธิ เกิดจากอะไรคะ ?
ตอบ : ความเคยชิน สภาพจิตโกรธด้วยอำนาจกิเลส อีกส่วนหนึ่งคือรู้ว่าต้องมาทางนี้ถึงจะปลอดภัยก็วิ่งไปหาสมาธิ คือถ้าทางนี้กำลังสูงกว่าก็ชนะ ก็ไม่ต้องไปโกรธใคร ฉะนั้น...ต้องซักซ้อมเอาไว้ เอาให้กำลังสูงกว่าชนิดที่ไม่ต้องไปคิดโกรธใครเลย

ถาม : แต่ถ้าเราไม่พูด คนอื่นก็จะเสียหายด้วย ?
ตอบ : ถ้าอย่างนั้นก็ต้องทนให้คนอื่นโกรธ พูดง่าย ๆ ก็คือ ถ้าจะทำเพื่อคนอื่นก็ต้องเสียสละตัวเอง

[เถรี]

ถาม : เล่าเรื่องจูล่งให้ฟังด้วยค่ะ ?
ตอบ : จูล่ง ใครวะ ? (หัวเราะ) ตอนแรกจูล่งเป็นทหารของกองซุนจ้าน พอกองซุนจ้านโดนโจโฉตีแตก จูล่งก็เลยไปอยู่กับเล่าปี่ หลังจากนั้นก็ช่วยเหลือเล่าปี่ก่อร่างสร้างตัวมาตั้งแต่แรก ๆ มีความสำคัญพอ ๆ กับขงเบ้ง กวนอู เตียวหุย แต่ส่วนใหญ่จูล่งจะทำงานแบบปิดทองหลังพระ แม้แต่รางวัลก็ไม่รับ คนก็เลยไม่ค่อยจะเห็นคุณค่า

ต้องบอกว่าจูล่งเขาทำดีได้ดี ก็คือเป็นนักรบคนเดียวที่ตายบนเตียง นอนหลับตายไปเฉย ๆ ตอนอายุ ๗๐ กว่า เป็นคนซื่อสัตย์ ตรงไปตรงมา รับใครเป็นเจ้านายก็ถือเป็นเจ้านายไปตลอดชีวิต อายุ ๗๐ ปีแล้วยังออกรบเป็นปกติ แล้วหนุ่ม ๆ ไม่ต้องไปสู้...ไม่ได้กินหรอก

จะมีหนังสือสามก๊ก ฉบับวณิพก ของยาขอบ เล่มหนึ่งชื่อว่า “จูล่งสุภาพบุรุษจากเสียงสาน” เขาจะแยกแต่ละคนออกมาเป็นเรื่อง ๆ มี “โจโฉผู้ไม่ยอมให้โลกทรยศ” “เล่าปี่ผู้พนมมือให้แก่ชนทุกชั้น” “เตียวหุยคนชั่วช้าที่น่ารัก” “กวนอูเทพเจ้าแห่งความซื่อสัตย์” “จูล่งสุภาพบุรุษจากเสียงสาน” “จิวยี่ผู้ถ่มน้ำลายรดฟ้า” เป็นต้น

[เถรี]

ถาม : หนูจะจัดงานบวงสรวงในวันแม่นี้ แต่ไปตรงกับวันดิถีพิฆาต จะทำได้ไหมคะ ?
ตอบ : ดีถีพิฆาตเขาไม่ทำอะไรกัน จะลองฝืนดูก็ได้นะ จะได้มีตัวอย่างให้คนอื่นเขาดู..!

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “พวกเราลองมาจับเวลากันดูว่า เกมโปเกม่อน โก จะฮิตได้กี่เดือน บ้านเราเป็นประเทศที่ฉาบฉวยมาก มีอะไรใหม่มาจะเห่อจะฮิตมากกว่าชาวโลกเขา กลัวจะไม่ทันสมัย แล้วก็เบื่อง่ายกว่าชาวโลกเหมือนกัน คนอื่นเขายังเล่นกันสนุกสนานบ้านเราเบื่อแล้ว ต้องบอกว่ารักง่ายหน่ายเร็วจริง ๆ เลย รัฐบาลควรจะดูเอาไว้เป็นตัวอย่าง ใครจะเป็นรัฐบาลจำไว้ว่าอย่าอยู่นาน อยู่นานต่อให้เป็นรัฐบาลทหารเขาก็เบื่อ...!

เอาเรื่องน่าปลื้มใจดีกว่า ไทยได้ลงแข่งโอลิมปิกวันแรกก็ได้เหรียญทองเลย ทั้ง ๆ ที่เกจิอาจารย์ทั่วโลกบอกว่าปีนี้ไทยได้อย่างมากที่สุดก็แค่เหรียญเงิน ฝีมือของคุณน้องแนน โสภิตา ธนสาร ยกน้ำหนักรุ่น ๔๘ กิโลกรัม ต้องบอกว่าหักปากกาเซียนทุกสำนัก เขาไม่เห็นว่าเรามีตัวเด่นพอ ถ้าเกิดได้อีกสัก ๓ เหรียญนี่เป็นอันว่าฝรั่งหงายท้องตึง ตอนนี้ตารางการแข่งขันไทยอยู่อันดับ ๖ ของเหรียญ แม้ว่าจะได้เหรียญเท่ากับเวียดนาม แต่เวียดนามนี่อักษร V ถัดจากไทยไป"

[เถรี]

"วันนี้ที่คนมาน้อยเป็นเพราะส่วนหนึ่งไปลงประชามติ และส่วนใหญ่ไปจับโปเกม่อนกัน ไม่น่าเชื่อว่าตัวการ์ตูนตัวหนึ่งก็ทำให้คนคลั่งได้ขนาดนี้ ถ้าหากว่ายิ่งอัพเลเวลได้สูง ๆ ตัวที่จับได้ก็จะมีคุณสมบัติพิเศษมากขึ้นไปเรื่อย ๆ อยู่ที่เทคนิคของแต่ละคนว่าจะทำอย่างไร

อาตมาไม่เคยเล่นวิดีโอเกมแม้แต่เกมเดียว อย่างเมื่อหลายปีก่อนเขาก็มี Ragnarok ที่คนเล่นจนตายคาจอไปเลย อาตมาก็เลยอ่านแบบภาษาไทยว่า “รักนรก”

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “จะเป็นวัตถุมงคลก็ดี เหรียญก็ดี ธนบัตรก็ตาม ที่เป็นของในหลวงหรือพระบรมราชินีนาถ มีโอกาสเก็บ ๆ ไว้บ้าง ถ้าทั้ง ๒ พระองค์เป็นอะไรไปนี่ราคาขึ้นหูดับเลย”

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “อะไรที่พอดีก็ก่อให้เกิดประโยชน์ ฝนพอดีพืชพันธุ์ธัญญาหารก็อุดมสมบูรณ์ ฝนมากเกินไปก็เดือดร้อน น้อยเกินไปก็เดือดร้อน หนาวแต่พอดีก็สดชื่นรื่นเริง หนาวมากเกินไปก็งอก่องอขิง ถ้าอบอุ่นก็กำลังดี ถ้าร้อนมากก็เดือดร้อนอีก

เราจะเห็นว่าสิ่งที่พระพุทธเจ้าตรัสเป็นสัจธรรมจริง ๆ คือ มัชฌิมาปฏิปทา ทุกสิ่งทุกอย่างต้องพอเหมาะพอดีจึงจะก่อประโยชน์สูงสุด เพราะฉะนั้น...ศาสนาพุทธจึงเป็นของแท้ ทนต่อการพิสูจน์ แต่จำเป็นต้องมีการฝึกปฏิบัติอย่างจริง ๆ จัง ๆ ให้เกิดผล ถ้าไม่เกิดผลก็คือตัวเองยังพิสูจน์ไม่ได้ แล้วจะไปท้าทายให้คนอื่นพิสูจน์ได้อย่างไร ?

พระพุทธเจ้าทรงประกอบไปด้วยเวสารัชชกรณธรรมทั้ง ๔ คือพระองค์ท่านปฏิญาณว่าหมดกิเลสก็หมดกิเลสจริง ๆ ไม่มีใครสามารถคัดค้านได้ พระองค์ท่านปฏิญาณว่าตรัสรู้ธรรมก็รู้จริง ๆ ไม่มีใครคัดค้านได้ พระองค์ท่านตรัสว่าธรรมอันใดเป็นอันตรายต่อการดำเนินชีวิตก็เป็นอันตรายจริง ๆ ไม่มีใครคัดค้านได้ พระองค์ท่านตรัสว่าหลักธรรมใดเป็นไปเพื่อมรรคผลพระนิพพานก็เป็นไปเพื่อมรรคผลพระนิพพานจริง ๆ ไม่มีใครคัดค้านได้

เมื่อพระองค์ท่านประกอบด้วยฐานะทั้ง ๔ นี้ จึงไม่ได้หวั่นไหวแม้ว่าอยู่ในสมาคมใด ๆ ก็ตาม พระองค์ท่านตรัสว่าแม้จะนั่งอยู่ในหมู่มหาพรหม หมู่เทวดาทั้งหลาย ในหมู่ของกษัตริย์ทั้งหลาย หรือในหมู่พราหมณ์มหาศาลทั้งหลายก็ตาม พระองค์ท่านก็ไม่ได้มีความหวั่นไหวใด ๆ เพราะว่าพระองค์ท่านเป็นผู้ที่รู้จริง พูดจริง"

[เถรี]

"สมัยก่อนลูกศิษย์หลวงพ่อมีอยู่คณะหนึ่งคือคณะจันทบุรี นำโดยคุณสมบูรณ์ เวสารัชชานนท์ อาตมาได้ยินนามสกุลแล้วบอกว่า แหม...ช่างตั้ง เวสารัชชะ แปลว่า ความกล้าหาญ อานนท์หรืออานันทะ แปลว่า ยินดีและพอใจ นั่นก็คือยินดีในความกล้า

ในครอบครัวนั้นมี คุณวันดี เวสารัชชานนท์ ปวารณาตนกับอาตมาว่าให้ขอได้ทุกอย่างที่ขวางหน้า ตั้งแต่บัดนั้นจนบัดนี้ ๓๐ ปีผ่านไป ยังไม่ขออะไรเลยเพราะไม่คิดที่จะขอ อาตมามีโยมที่ปวารณาว่าให้ขอได้ทุกอย่างหรือแล้วแต่จะเรียกใช้อยู่ ๓๐ กว่าราย ไม่เคยขอและไม่คิดจะเรียกใช้ จนกระทั่งหลายรายก็ถึงแก่ความตายไปแล้ว”

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “งานวันแม่ปีนี้มีพระเถระใหม่ ๒ รูป ความจริงก็คนเก่า ๆ นั่นแหละ เพียงแต่ว่ายังไม่เคยนิมนต์ท่านมาเท่านั้น ก็คือพระครูศุภชัย หรือพระครูสุภกิจชยาภรณ์ เป็นอาจารย์ที่วิทยาลัยสงฆ์พุทธชินราช อีกท่านหนึ่งก็คือ พระมหาปราโมทย์ ฐิตปาโมชฺโช เปรียญธรรม ๙ ประโยค เบื่อโลกหันไปฝึกปฏิบัติ จัดตั้งอาศรมธรรมจาริกที่เกริงกระเวีย รับโยมเข้าปฏิบัติธรรมทั้งปี ใครมีศรัทธาจะเข้าปฏิบัติธรรมทั้งปีก็เชิญได้ อยู่เลยวัดท่าขนุนไปประมาณ ๓๐ กิโลเมตร”

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ส่วนใหญ่ญาติโยมมีศรัทธามาก มีเมตตามาก ถึงเวลาถวายอาหารก็ลืมไปว่ามีพระอยู่แค่รูปสองรูปที่ฉันอยู่ ขนมาทีพอเลี้ยงได้ทั้งวัดเลย แต่ก็ดี...ถ้าเหลือก็จะได้เป็นของญาติโยมไป

มีบางท่านบอกว่า "ทำบุญแล้วก็ได้ทำทานด้วย" หรือ "ทำบุญทำกับพระ ทานทำกับโยม" อาตมาฟังก็งง ๆ ทาน เป็นภาษาบาลี แปลว่า ให้ เพราะฉะนั้น...ทุกครั้งที่บอกว่าเชิญทานอาหาร อาตมาก็สงสัยว่าจะให้อะไรหว่า ?

ใช้ภาษาไทยเราให้ชัด ๆ ว่า กินก็กิน ดื่มก็ดื่ม หมดเรื่องหมดราวไป อย่าไปใช้คำว่าทาน ผิดภาษา ผิดหลักการใช้งาน แต่คำว่า รับประทาน สมัยก่อนผู้ใหญ่เขาถามผู้น้อย อย่างเช่นคนที่ช่วยงานอยู่ในบ้าน ถึงเวลานำอาหารไปให้ยินดีรับหรือไม่ ผู้น้อยก็บอกว่า "ยินดีรับประทานขอรับ" "ยินดีรับประทานเจ้าค่ะ" ไป ๆ มา ๆ คำนี้ก็เลยแทนคำว่ากินได้

แต่ถ้า "ทาน" อย่างเดียว แทนคำว่า "กิน" ไม่ได้ เพราะเขาไปตัดคำว่า "รับประทาน" จนสั้นลง ทำให้ความหมายเสียไป ภาษาไทยของเราชัดเจนแต่แรกแล้ว มีการใช้งานที่หลากหลายมาก ไม่ได้เหมือนกับภาษาอังกฤษที่อับจนด้วยถ้อยคำ ดังนั้น...ต้องใช้ให้ถูกกาลเทศะ รักษาภาษาไทยของเราเอาไว้ด้วย ใครเข้าเว็บวัดท่าขนุนมักจะโดนใบแดง แขวน ๓ เดือน เพราะว่าใช้ภาษาผิด"

[เถรี]

ถาม : กฐินที่วัดปีนี้วันที่เท่าไรคะ ?
ตอบ : ต้องไปดูกำหนดการในเว็บ รู้แต่ว่าออกพรรษาวันรุ่งขึ้นก็ตักบาตรเทโวฯ แล้วก็มีกฐินเลย เดี๋ยวอาตมาจะเข้ากรรมฐานสามวันเหมือนเดิม

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "หลวงปู่บุดดามรณภาพตอนอายุ ๑๐๓ จะขึ้น ๑๐๔ ปี วัตถุมงคลรุ่น ๑๐๐ ปีทันท่านแน่ ๆ สมัยก่อนอาตมาไปกราบท่านทีหนึ่งก็ต้องบูชาวัตถุมงคลกลับมาเป็นลัง ๆ เพราะว่าทหารตำรวจที่วัดท่าซุงจะไถหมด

ทหารตำรวจที่วัดท่าซุงเวลางานมาที ๓๐-๔๐ นาย คนละองค์ก็หมดไปครึ่งลังแล้ว บางงานมาตั้ง ๑๒๐ นาย..! เขาอยู่กับหลวงพ่อวัดท่าซุงได้พระของหลวงพ่อจนไม่เห็นคุณค่า เลยไปเอาพระของหลวงปู่แทน"

[เถรี]

ถาม : ปกติพระไปออกเสียงเลือกตั้งได้ไหมคะ ?
ตอบ : ห้ามเด็ดขาดเลย เขากลัวว่าถ้าหลวงพ่อบอกว่าลงเบอร์ไหน เดี๋ยวคนเขาแห่ตามกันหมด จะกลายเป็นชี้แนะชักนำ แต่จริง ๆ แล้วน่าจะฟ้องศาลรัฐธรรมนูญหรือศาลปกครองให้ปวดหัวสักครั้ง ว่าเอาอะไรมาตัดสิทธิ์พระ มีอยู่ปีหนึ่ง น่าจะเลือกตั้งผู้ว่า กทม.นี่แหละ เขาเลือกกลางพรรษา พระที่ท่านไปบวชก็เลือกไม่ได้ แต่พอสึกไปแล้วก็โดนตัดสิทธิ์เพราะไม่ได้ไปเลือกตั้ง

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ช่วงเดือนที่ผ่านมาทางโรงพยาบาลทองผาภูมิบอกว่าเลือดกรุ๊ปเอ กรุ๊ปบี และ กรุ๊ปเอบีหมดเกลี้ยงเลย เหลือกรุ๊ปโออยู่หน่อยเดียว แล้วพระวัดท่าขนุนก็ให้เสียจนไม่มีปัญญาจะให้แล้ว เพราะยังไม่ครบ ๓ เดือน ก็ไม่รู้ว่าจะเอาจากใคร ขนาดเขาไปกองร้อยทหาร ทหารทั้งกองร้อยได้เลือดมาแค่ถุงเดียว จะกลัวเข็มไปถึงไหนวะ...? ตอนนี้วัดท่าขนุนเป็นที่พึ่ง ไม่เป็นก็ไม่ได้ เพราะเจ้าอาวาสวัดท่าขนุนเป็นประธานคณะกรรมการพัฒนาโรงพยาบาลทองผาภูมิ"

ถาม : คนบริจาคเลือดก็เยอะอยู่นะคะ ?
ตอบ : ใช้หมด...โดยเฉพาะพวกที่เป็นธาลัสซีเมีย เดือนหนึ่งต้องให้เลือดทีหนึ่ง แล้วส่วนใหญ่พวกที่เป็นก็คือต่างด้าว พวกต่างด้าวมาจากทางมอญพม่า ส่วนใหญ่ต้องใช้กรุ๊ปบีทั้งนั้นเลย ไม่รู้เป็นกรุ๊ปประจำตระกูลประจำเชื้อชาติหรืออย่างไร กรุ๊ปบีไปนี่หมดก่อนทุกที

บางคนเห็นว่ายังพอทนอยู่ได้ เอ็งก็ทนไปอีกเดือนแล้วกัน แล้วค่อยมาให้ เขาก็จะหงอยเหงาเศร้าซึม ประเภทเม็ดเลือดน้อย ไม่มีเรี่ยวไม่มีแรง ทำอะไรก็ไม่ไหว สรุปแล้วว่าได้สละโลหิตเพื่อเพื่อนร่วมโลกจริง ๆ

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เบี้ยแก้สายนครปฐม มีเบี้ยแก้อีกสำนักหนึ่ง ซึ่งถ้าไม่ใช่คนในพื้นที่จะไม่รู้จัก ก็คือของวัดแค ที่ทำโดยหลวงตากา แต่หลวงตากามรณภาพไปแล้ว

เบี้ยแก้ปกติเขาทำไว้ล้างอาถรรพ์ เอาไว้ป้องกันพวกภูตผีปิศาจ แต่ทางสายวัดนายโรง หลวงพ่อม่วง วัดคฤหบดี ท่านเอาไปทำจนกลายเป็นอยู่ยงคงกระพัน ทางด้านสายวัดกลางบางแก้ว หลวงตากาเอาไปทำก็กลายเป็นอยู่ยงคงกระพันเช่นกัน อยู่ที่คนว่านิสัยคนทำท่านจะออกไปทางไหน

ก่อนหน้านี้สายวัดกลางบางแก้วแทบจะไม่ได้ออกนอกวัดเลย จากหลวงปู่บุญก็มาเป็นหลวงปู่เพิ่ม จากหลวงปู่เพิ่มก็มาเป็นหลวงปู่เจือ แต่คราวนี้ว่าบรรดาลูกศิษย์ที่เรียนวิชาไป ก็เอาไปทำกัน แต่ยากตรงที่ว่าพอรุ่นทัน ๆ กันฝีมือจะเหมือน ๆ กัน ทำให้แยกออกยากว่าของใครเป็นของใคร ถึงขนาดบางท่านต้องทำ ๓ ห่วง ๔ ห่วงให้ยุ่งไปหมด เพื่อที่จะได้ไม่เหมือนกัน

เบี้ยแก้ตัวนี้เป็นของหลวงปู่เจือ ปกติตัวใหญ่แบบนี้จะเป็นเบี้ยเปลือย แต่นี่ลูกศิษย์คงขยันถักให้ อาตมาเคยได้มาใหญ่ประมาณนี้ตัวหนึ่ง ท่านจารให้เต็มตัวเลย เอาออกกระทู้คนมีเงินฯ คราวที่แล้ว เบี้ยแก้ของหลวงปู่เจือระยะหลังเล่นยาก เพราะพวกลูกศิษย์ที่ท่านให้ช่วยทำ ก็ทำขึ้นมาขายแข่งอยู่ตรงนั้นเอง ฉะนั้น...เบี้ยแก้ของหลวงปู่เจือ ถ้าจะเอาของแท้ ต้องรับจากมือท่านเอง"

[เถรี]

"วันก่อนอาตมาเอาปัจจัย ๕๐,๐๐๐ บาทไปถวายพระครูสถิตปุญญเขต เจ้าอาวาสวัดกลางบางแก้ว เพราะพระอาจารย์มหาทรงกลดท่านสั่งไว้ ให้ถวายที่นั่นสัก ๕๐,๐๐๐ บาท พระลูกศิษย์ที่ไปด้วยก็รี่เข้าไปหาเบี้ยแก้ อาตมาบอกว่า "เอ็งไม่ต้องไปหาเลย ถ้าหลวงปู่เจือไม่อยู่แล้ว เอ็งอย่าไปเอาให้เสียเวลา"

ถาม : ลูกศิษย์ท่านทำเกินหรือคะ ?
ตอบ : ไม่ใช่ทำเกิน แต่เขาตั้งใจทำเลย ปกติหลวงปู่เจือท่านกรอกเบี้ย ตีหุ้มเสร็จก็จารแล้วให้ลูกศิษย์ถัก คราวนี้ลูกศิษย์ประเภทหุ้มกันเอง ถักกันเอง ทำออกมาขายกันข้างกุฏินั่นแหละ อาตมามีของหลวงปู่เพิ่มหลายตัว ยังพกของหลวงปู่เจือแทน เพราะที่หลวงปู่เจือท่านทำ มีตัวเล็ก ๆ ประมาณหัวแม่มือเท่านั้น

(ปรอทจากเบี้ยแก้ร่วง)ต้องเคาะให้ร่วงให้หมด ถ้าร่วงไม่หมด เดี๋ยวอันตราย พวกนี้เผลอกินเข้าไปก็ปางตายเลย เขาจะอุดด้วยชันโรง คราวนี้ชันโรงตัวนี้น่าจะอุดไม่แน่น หรืออุดแน่นแต่น้ำหนักปรอทเยอะเพราะตัวใหญ่ ก็เลยกดจนกระทั่งไหลออกมา เลยต้องมากดชันโรงให้แน่นใหม่

ชันโรงเป็นรังผึ้งชนิดหนึ่ง ตัวเล็ก ๆ ชอบทำรังอยู่ใต้ดินหรือต้นไม้ รังเหนียว ๆ เอามาอุดของต่าง ๆ ได้ดี

[เถรี]

สมัยเด็ก ๆ อาตมาพกเบี้ยแก้หลวงปู่เพิ่มนะ แต่ที่พกเพราะผู้ใหญ่เขาบอกว่าเอาไว้กันฟันผุ หลอกกันชัด ๆ...! พกขนาดไหนฟันก็ยังผุอยู่ดี

ถาม : จริง ๆ แล้วเอาไว้กันอะไรคะ ?
ตอบ : เอาไว้กันอาถรรพ์ กันคุณไสย กันผี อะไรทำนองนั้น อธิบายแล้วเด็กไม่รู้เรื่อง บอกว่าเอาไว้กันฟันผุ...ง่ายดี เด็กไม่อยากปวดฟันก็ต้องยอมพกของดี ถ้าตอนนี้ใครบอกว่าพกเบี้ยแก้ไว้กันฟันผุ มึงโดนหลอกเหมือนกูแน่เลย...!

ท่านหุ้มผ้าแดงให้ด้วยแล้วค่อยถัก อาตมาเอาไปชุบสีเสียหน่อยดีกว่า อันนี้ถักแล้วไม่ได้ใส่ห่วงเพราะรู้ว่าพกไม่ไหว เบี้ยตัวเท่ากำปั้น ขืนเอาไปใส่ห่วงพกก็น่าเกลียดเกินไป

[เถรี]

(โยมกำลังเก็บปรอทที่หล่นบนเก้าอี้ แต่เก็บไม่ขึ้น พระอาจารย์ต้องเก็บให้ดู) "จะเล่นกับปรอทต้องรู้ว่าทำอย่างไร ปรอทเป็นโลหะอาถรรพ์ ทางวิทยาศาสตร์เรียก Quick Silver เป็นของเหลว ทางไสยศาสตร์ถือว่าเป็นโลหะธาตุที่มีชีวิต"

[เถรี]

ถาม : วันก่อนนั่งสมาธิแล้วตัวลอยขึ้นไปครับ ?
ตอบ : ตั้งสติรับรู้ไว้เฉย ๆ จะลอยไปไหนก็ไปไม่ไกลหรอก ถ้าหากว่าสมาธิคลายก็จะลงมาเอง แต่ถ้าตกใจจะตกตึ้ง...! ถ้าสมาธิคลายจะค่อย ๆ ลงที่เดิมเป๊ะเลย เขาเรียกว่าปีติ ถ้าเลยไปหน่อยจะเริ่มทรงฌานได้แล้ว แต่ครั้งต่อไปอย่าอยากให้เป็นอย่างนั้น ถ้าอยากเป็นก็จะไม่เป็นอีก