เก็บตกงานเป่ายันต์ วันเสาร์ที่ ๒๖ สิงหาคม ๒๕๖๐

[เถรี]

พระอาจารย์ประกาศว่า "ใครเป็นเจ้าของรถหมายเลขทะเบียน... ท่านขึ้นไปจอดบนสถานที่ที่ไม่สมควรจอดเพราะเป็นลานธรรมของวัด

การที่เราปูตัวหนอนนั้น ใช้ทรายรองพื้นแล้วค่อยเอาตัวหนอนลง เมื่อโยมเอารถหนัก ๆ ขึ้นไปจอดก็บุบบิบบู้บี้หมด กลายเป็นทำลายของสงฆ์โดยไม่เจตนา รีบไปขยับออกด่วนเลย ส่วนใหญ่แล้วญาติโยมก็คิดว่าตัวเองสร้างบารมีไว้ดี...! มาถึงมีที่จอดรถสวยงามมาก ก็เลยพรวดขึ้นไป ทั้ง ๆ ที่มีขอบกั้นอยู่ รีบ ๆ ขยับให้ด้วย"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ส่วนที่ญาติโยมถ่ายรูปไปก็ดี เอาคำพูดของอาตมาไปเผยแพร่ต่อก็ดี โปรดระมัดระวังนิดหนึ่ง เพราะว่าเท่าที่ผ่านมามีทั้งคุณมีทั้งโทษ

อย่างเช่น โยมมาถามว่าตกงานจะทำอย่างไร ? อาตมาบอกว่าให้ไปขัดส้วมในวัด เสร็จเรียบร้อยแล้วก็อธิษฐานของานกับพระประธาน พูดแค่นี้ ปรากฏว่าเขาเอารูปอาตมาไปลงแล้วก็มีตัวหนังสือว่า ตกงาน อยากจะได้งาน ให้ไปขัดส้วมในวัด แล้วไปอธิษฐานกับพระประธานว่า อานิสงส์ของการล้างส้วมครั้งนี้ ขอให้ได้งานทำด้วย รับรองว่าได้แน่ เขียนคำว่า "รับรองว่าได้แน่" ตัวเบ้อเร่อเลย แล้วมีการไปโพสต์ลงในโซเชียล ปรากฏว่ามีคนเข้าไปคอมเมนท์บานตะเกียงเลย

คอมเมนท์ที่ ๑ อาตมาอ่านแล้วชอบใจมาก เขาบอก ไอ้เหี้...หลอกกูไปขัดส้วมให้วัดนี่หว่า..!

คอมเมนท์ที่ ๒ บอกว่า เออดี...หลอกแดกยังไม่พอ ยังหลอกให้กูขัดส้วมอีก

คราวนี้โยมเห็นหรือยังว่า สิ่งที่โยมตั้งใจจะทำด้วยความปลื้มใจว่าอาตมาบอกอะไรให้ แล้วดันไปทำเกินจากที่อาตมาพูด แล้วผลเป็นอย่างไร ? อีกหลาย ๑๐ คอมเมนท์ที่ต่อท้ายมาประเภท "ดีสิ...แดกเสร็จแล้วก็หลอกให้เราไปขัดส้วม มึงก็นอนดูทีวีชิล ๆ ไปเลยนะ" สรุปว่าไม่มีใครพูดถึงพระในแง่ดีเลย

ประเภทว่า "ตกงานก็ไปสำนักจัดหางานสิ ให้ไปขัดส้วม ตรรกะบ้าบออะไรของหลวงเพ่วะ ?" เห็นหรือยังว่าเราเขียนไปด้วยความเจตนาดี แต่เกินจากคำพูดที่อาตมาพูด แล้วเกิดอะไรขึ้น ?"

[เถรี]

"เรื่องทั้งหลายเหล่านี้เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมาก คนที่ตั้งใจจะโจมตีศาสนาของเราก็มีมาก แล้วเราก็ไปเปิดหน้าให้เขาชกเอง

ถามว่าอาตมารู้สึกอย่างไร ? อาตมา ไม่ได้โกรธคนที่เขาเข้ามาคอมเมนท์เลย ถ้าจะโกรธ ก็โกรธไอ้ลูกศิษย์ระยำที่เสือกทะลึ่งเอาไปลงนั้นแหละ...! ลงด้วยความภูมิใจในครูบาอาจารย์ แต่กลายเป็นลงประจานครูบาอาจารย์ให้คนอื่นเขาด่า

เพราะฉะน้ั้น...จะทำอะไรต้องระมัดระวัง อาตมาเองทำความสะอาดวัด ขุดดิน ถางหญ้า โยมไปโพสต์เฟซฯ ด้วยความปลาบปลื้มใจว่า พระอาจารย์ของเราขยันมาก คนเข้ามาคอมเมนท์ว่า "พระเหี้..อะไรวะ ? ศีลพระห้ามพรากของเขียว นี่ดันถางหญ้า ตัดต้นไม้อีกต่างหาก" เห็นหรือยังว่าเขามองเราคนละแง่กัน

ถ้าถามว่าพระพรากของเขียวผิดศีลตามพระพุทธเจ้าใช่ไหม ? ใช่...แต่ถ้าเราไม่ทำอะไรเลย วัดวาอารามรก คนเสื่อมศรัทธา ศาสนาจะอยู่ได้ไหม ? ในเมื่ออยู่ไม่ได้ ก็มีอยู่อย่างเดียวคือ ต้องทำวัดวาอารามให้สะอาด เมื่อวัดวาอารามสะอาด คนเห็นเกิดศรัทธาอยากเข้าวัด ถึงตัวเราจะโดนอาบัติ ศีลขาด แต่ว่าในส่วนที่เป็นบุญกุศลก็ได้มาก อาตมาถือว่าลงทุนได้ เพราะอาตมาหน้าด้านหน้าทน ไม่ใช่รักศีลจนปล่อยให้ศาสนาตั้งอยู่ไม่ได้"

[เถรี]

"ฉะนั้น...สิ่งที่พวกเราทำไป บางทีทำด้วยความหวังดีแต่กลายเป็นประสงค์ร้าย เพราะว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์ รูปที่เผยแพร่ออกไปควรจะเป็นภาพที่ดูดีที่สุดของครูบาอาจารย์ คำพูดของท่านก็ควรจะคำสอนที่เป็นไปตามที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ในพระไตรปิฎก เพื่อไม่ให้คนฉวยโอกาสเอาไปโจมตีว่าร้าย ไม่ใช่ไปเปิดช่องให้เขาด่าเรา

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้เราต้องคิดแล้วคิดอีก ระวังแล้วระวังอีก ไม่ใช่ว่านึกอยากจะลงอะไรก็ลง โดยเฉพาะในวัดท่าขนุนนี่แหละตัวดีเลย อาตมายงโย่ยงหยกถูศาลาอยู่ แม่..ง โพสต์เฟซฯ ไปเรียบร้อยแล้ว แล้วภาพพระกำลังโก้งโค้งถูศาลาสวยมากหรือ ? จะชื่นชมว่าครูบาอาจารย์ว่าขยันก็ชื่นชมไป แต่ไม่ใช่เอาภาพอย่างนี้ไปลง ต้องบอกว่ามีหัวไว้คั่นหูอย่างเดียว ไม่เคยบรรจุสมองไว้คิดเลย...!

ศาสนาอื่นเขาจ้องโจมตีเราไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร แทนที่จะเอาภาพที่คนเห็นแล้วเกิดความเลื่อมใสไปลง กลับเอาภาพที่ล่อแหลมให้คนไปด่า แล้วก็ลงด้วยความปลื้มใจของตัวเอง แต่ไม่ได้ดูว่าคนอื่นเขาปลื้มด้วยหรือเปล่า ?

โบราณท่านว่า คนรักเท่าผืนหนัง ก็คือหนังที่หุ้มตัวเรานี่แหละ แต่คนชังเท่าผืนเสื่อ เสื่อนี่ห่อตัวเราได้อีกชั้นหนึ่งเลย แปลว่าถึงมีคนรักแต่คนไม่รักก็มีมากกว่า เราไม่สามารถทำให้คนมีความคิดเห็นเหมือนกับเราได้ทั้งหมด สิ่งที่เราชื่นชมคนอื่นอาจจะด่าว่าตำหนิเอาก็ได้"

[เถรี]

"ถ้าใครเคยอ่านกวีซีไรต์ คุณศักดิ์สิริ มีสมสืบ เขียนเอาไว้ในหนังสือชื่อ มือนั้นสีขาว อาตมาอ่านแล้วจำขึ้นใจ คุณศักดิ์ศิริเขียนถึงพระสงฆ์ขี่มอเตอร์ไซค์ เขาเขียนว่า

ฉิวฉิวปลิวผ่านหน้า
สงฆ์สมัยนี้ซ่า
อ้ายห่า..ควบมอเตอร์ไซค์
เฆี่ยนฉิวยังกับสายฟ้า
โคตรแม่มันตายห่าหรือไร

นี่คือสายตาชาวบ้านเห็น แต่ประโยคสุดท้าย "สงฆ์ยกจีวรเช็ดน้ำตา แม่จ๋าลูกมาช้าไป" ท่านรีบไปหาแม่ที่กำลังจะตายจริง ๆ แต่ในสายตาคนเขาเห็นอย่างนั้นไหม ? เขาก็เห็นแค่พระบิดมอเตอร์ไซค์จีวรปลิวเท่านั้น

คนเราคิดชั่วง่าย ทำชั่วง่าย พูดชั่วง่าย แต่คิดดีนั้นยาก ทำดียาก พูดดียาก เราทำดีสักร้อยครั้งพันครั้ง เขาจะชมสักครั้งก็ยาก แต่ถ้าเราทำไม่ดีแม้แต่ครั้งเดียว เขาด่าเป็นร้อยเป็นพันครั้งไม่เลิก นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นในบ้านเราที่เรียกว่าเมืองพระพุทธศาสนา แต่คนแทบจะไม่ได้ใช้หลักธรรมของพระพุทธศาสนาในชีวิตประจำวันเลย"

[เถรี]

"เมื่อญาติโยมมาวัดต้องระมัดระวังว่า ตัวเราจะเป็นทุกข์เป็นโทษแก่คนอื่น ด้วยกาย ด้วยวาจา หรือด้วยใจหรือเปล่า ? ไม่ใช่ว่าเราอย่างไรก็ได้ เราวางแล้ว กลายเป็นวางใส่หัวคนอื่นเขา เรื่องพวกนี้จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่เราต้องระมัดระวัง อย่าให้ กาย วาจา ใจ ของเรา ไปเป็นทุกข์เป็นโทษแก่คนอื่น

โดยเฉพาะในปัจจุบันนี้ บุคคลห่างไกลวัดวายังไม่พอ ต้องบอกว่ายังไม่มีใครอบรม ไม่มีใครสั่งสอนเกี่ยวกับการเข้าวัดเข้าวาอีก มีทั้งนุ่งสั้น มีทั้งนุ่งน้อยห่มน้อยเข้าวัดกันเป็นปกติ พออาตมาถามว่าทำไมใส่ชุดอย่างนี้มา เขาบอกว่าเดี๋ยวจะไปที่อื่นต่อ ก็รู้ว่าจะต้องเข้าวัดมา ก็หาชุดที่มิดชิดเรียบร้อยใส่ทับมาก็ได้ ออกจากวัดแล้วค่อยไปถอด จะเหลือแต่ชุดชั้นในก็ไม่มีใครว่า...! ไม่ใช่ว่าพระสงฆ์สามเณรทุกคนจะตบะดีเหมือนกับพระอาจารย์เล็ก โชว์เท่าไรก็ไม่สะเทือน บางคนเห็นวันนี้ ตอนเย็นสึกตามไปแล้ว..!

อาตมาเป็นคนปากร้าย เจออะไรก็มักจะว่าตรง ๆ ถามตรง ๆ มีโยมบางคนก็แต่งตัวมาลักษณะนี้แหละ ชาติก่อนคงทำบุญไว้น้อย เสื้อผ้าไม่ค่อยจะมีนุ่ง อาตมาก็ถามว่าเรื่องอะไรถึงคิดจะมาหาผัวในวัด...! เขาบอกว่า "อ๋อ...ถ้าบวชมานานเป็น ๑๐ ปีอย่างน้อยก็มั่นใจว่าไม่เป็นเอดส์" เออ...ปากร้ายพอกันเลย"

[เถรี]

"เรื่องพวกนี้บางทีญาติโยมก็เจตนา บางทีโยมไม่เจตนาแต่ไม่รู้กาลเทศะ อาตมาเจองานศพเพื่อนพระสังฆาธิการท่านหนึ่ง เป็นพระครูสัญญาบัตร งานพระราชทานเพลิงศพ ลูกสาวนุ่งกระโปรงสีดำ สั้นจนเห็นกางเกงลิงเลย แล้วถือกระถางธูปเดินหน้าศพพ่อตัวเองที่เป็นหลวงพ่อ คนเคารพนับถือกันทั้งบ้านทั้งเมือง

ถ้าสวยหน่อยจะไม่ว่า บังเอิญว่าออกจากบ้านช่วงตรุษจีนไม่ได้ ออกไปเมื่อไรเขาอาจจะคิดว่าหมูหลุดจากเล้ามา...! ขนาดหลวงพ่อของเธอเอง เธอยังไม่รู้จักให้เกียรติ แล้วใครจะให้เกียรติ ถ้าบอกว่าไม่มีชุดใส่ก็หาทัน เดี๋ยวนี้ชุดดำสำเร็จรูปเยอะแยะไป อย่าได้ทำตัวลำบากยากจนขนาดนั้น

เดินถือกระถางธูปนำหน้าศพ แล้วพระจูงศพตามหลัง ๓๐ กว่ารูป จะมีที่เจริญตาสักนิดก็ไม่มี ฉะนั้น...สิ่งทั้งหลายเหล่านี้เราจะเห็นว่า คนเราห่างวัดห่างวา ห่างความดีไปมากแล้ว"

[เถรี]

"อาตมายังดีใจว่าตัวเองอยู่ทองผาภูมิ ที่ทองผาภูมิพี่น้องมอญพม่าเยอะมาก ถ้าเดินสวนกับพระ เขาจะหยุด ถ้าเป็นผู้หญิงจะหลีกลงข้างทางไปเลย ถ้าเป็นผู้ชายจะหยุดให้พระไปก่อน ส่วนคนไทยเราไม่ต้องห่วง ยิ่งแถวสยามสแควร์ ไม่เดินชนพระหงายท้องก็นับว่าเกรงใจมากแล้ว..!

เวลาพี่น้องมอญพม่าเข้าวัด จะถอดรองเท้าตั้งแต่ปากประตูใหญ่ข้างหน้าโน่น แล้วถือรองเท้ามา จนบางคนถ่ายรูปไปแซวว่า คนไทยถือดอกไม้ธูปเทียนไปเวียนเทียน พี่น้องมอญพม่าถือรองเท้าเข้าวัดไปเวียนเทียน โดยที่ไม่ได้ดูว่าตัวเราเองนั่นแหละที่ไม่ได้เคารพพระรัตนตรัย..! ไม่รู้จักถอดรองเท้าเมื่อเข้าสู่สถานที่อันควรแก่การเคารพบูชา

ตำราเขาบอกว่า ถ้ากางร่มให้หุบร่ม ถ้าใส่หมวกให้ถอดหมวก สวมรองเท้าให้ถอดรองเท้า เพื่อเป็นการแสดงออกซึ่งการเคารพในสถานที่ เดี๋ยวนี้หน่วยราชการจำนวนมากเวลาเข้าวัด แม้กระทั่งโบสถ์ที่ปูพรมอย่างดีก็ใส่รองเท้าเข้าไป ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ? ไม่รู้ถึงขนาดว่าสถานที่นั้นควรแก่การถอดรองเท้าหรือ ? อยู่ที่บ้านคุณใส่รองเท้าเข้าไปหรือเปล่า ?

โบสถ์เป็นที่ตั้งพระประธาน จะว่าไปแล้วเปรียบเหมือนปราสาทราชวังที่องค์ธรรมราชาเสด็จประทับอยู่ แล้วคุณใส่รองเท้าเข้าไป เรื่องอย่างนี้เราไม่ได้รับการถ่ายทอดมาหรือว่าเราจิตใจหยาบเกินไปจนกระทั่งไม่คำนึงถึง ?"

[เถรี]

"อย่างที่เพื่อนพระเขาเล่าว่า เดินบิณฑบาต มีรถเก๋งจอด แล้วก็สุภาพสตรีลงมาถืออาหารถุงใส่บาตร พระท่านก็เมตตาเตือนว่า "โยม...ถอดรองเท้าใส่บาตรสิ" โยมก็ชะงัก ถามว่า "ท่านจะรับข้างเดียวหรือสองข้างคะ ?" เขาให้ถอดรองเท้าตอนใส่บาตร ไม่ใช่ถอดรองเท้าถวายพระ ถ้าขนาดเตือนแล้วยังไม่รู้ แสดงว่าห่างไกลมาก

สมัยนี้ท่านที่ไม่รู้ก็ไม่รู้เลย ท่านที่รู้ก็รู้เกินไป มีวันหนึ่งที่วัดนี่แหละ อาตมาเองเวลาอยู่วัด ก็คือกรรมกรเต็มขั้น กวาดวัดบ้าง รดน้ำต้นไม้บ้าง เลี้ยงหมาบ้าง โยมขับรถเลี้ยวเข้ามา เป็นสาวรุ่น ๆ สำหรับอาตมาก็รุ่นหลานรุ่นเหลนเลย น่าจะยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่หรือเพิ่งจะเรียนจบ

เธอลงจากรถมาด้วยความมั่นใจมาก ยกมือไหว้ "ท่านเจ้าคะ...ช่วยนิมนต์พระให้อาตมา ๕ รูป อาตมาจะถวายสังฆทาน" อาตมาเองก็ได้แต่นั่งตาปริบ ๆ "ถ้าอย่างนั้นนิมนต์รอก่อน เดี๋ยวฉันจะไปตามพระให้" หมดเรื่องหมดราวไปเลย อยากเป็นพระก็เธอให้เป็นไปเลย นี่คือคนที่เป็นก็เป็นงานจนกระทั่งใช้คำพูดไม่ถูก"

[เถรี]

"ขณะเดียวกันคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไปทำให้วัดวาอารามเสียหายในสายตาคนอื่นก็มีมาก ถึงเวลาเราก็ไปบังคับฝรั่งว่าห้ามนุ่งสั้น ห้ามแต่งตัวโป๊ จะต้องไปเช่าผ้าถุง ต้องเช่าเสื้อแขนยาว บังคับเขาใส่เข้าวัด แต่เราก็ทำตัวยิ่งกว่าฝรั่งอีก สรุปว่าที่เราไปว่าเขานั้นถูกไหม ?

เวลามีงานพี่น้องมอญพม่าที่นี่ เอาเป็นว่าน่าจะเดือนตุลาคม ที่นี่เวลามีงานก็คือตักบาตรเทโวและกฐินสามัคคี ส่วนใหญ่แล้วชาวบ้านจะมาทั้งอำเภอ เพราะว่าเป็นงานตักบาตรเทโวที่ใหญ่ที่สุด เนื่องจากว่าวัดเรามีภูเขาอยู่ในวัด ททท.แนะนำเป็นงานท่องเที่ยวแห่งหนึ่ง

ถ้าเราดูพี่น้องมอญพม่าที่มา จะเห็นรุ่นปู่ย่าตายาย ๗๐-๘๐ ปี เดินงก ๆ เงิ่น ๆ ลูกหลานจูงมา รุ่นพ่อรุ่นแม่อายุ ๕๐​-๖๐ ปี พาลูกพาหลานเข้าวัด รุ่นพี่ป้าน้าอา ๔๐-๓๐ ปี แล้วก็มารุ่นหนุ่มสาว ๒๐​ ปีเศษ ๆ รุ่นวัยรุ่นก่อน ๒๐ ปี รุ่นเด็กประมาณมัธยมประถม แล้วก็ไปเด็กเล็ก ๔ ขวบ ๕ ขวบ แล้วไปทารกเลย บางคนเพิ่งจะคลอดได้ ๒ วัน อุ้มมาใส่บาตร เขาทำแบบนั้น เท่ากับเป็นการส่งต่อวัฒนธรรมจากรุ่นสู่รุ่น

เด็กเล็กลืมตาดูโลกก็เห็นแล้วว่าแม่ทำอย่างนี้ พ่อทำอย่างนี้ ปูย่าตายายทำแบบนี้ ถึงเวลาเขาก็ทำตามได้โดยไม่เคอะเขิน แต่คนไทยของเราไม่มีการส่งต่อแบบนี้ ไปใส่บาตรอยู่คนเดียว เพื่อนก็ "เฮ้ย...จะบวชเป็นมหาหรืออย่างไร ?" เพื่อนผู้หญิงไปใส่บาตรที่วัด "จะไปสึกพระหรือ ?" มองโลกในแง่ดีมากเลยนะนี่"

[เถรี]

"หลายคนใส่บาตรปีละครั้งเดียวตอนวันเกิดตัวเอง อาตมาชื่นชมมาก ๓๖๔ วันไม่ทำบุญ ทำบุญวันเดียว ยังอุตส่าห์จำได้ ถ้าเป็นอาตมาก็ลืมไปตั้งชาติแล้ว นี่คือสิ่งที่ค่อย ๆ เสื่อมสูญ เสื่อมทรามไปจากสังคมของเรา เสื่อมไปเพราะว่าพ่อแม่ไม่ได้ทำ ถึงเวลาไม่มีใครนำ ลูกหลานก็เคอะเขิน ไม่สามารถที่จะทำได้ แล้วเราจะไปโทษใคร ? หรือจะโทษพระอย่างอาตมาว่าไม่รู้จักสั่งสอนญาติโยม ?

อาตมาเองปากเปียกปากแฉะอยู่ทุกวัน สอนหนังสือวันละ ๘-๙ ชั่วโมง ต้องบอกว่าทำหน้าที่หนักกว่าที่โยมคิด แต่บังเอิญว่าสู้โลกโซเชียลไม่ได้ ขนาดด่าอยู่ตรงหน้าลูกศิษย์ยังไม่ได้ยิน มัวแต่ก้มหน้าดูไลน์แทน เข้าท่าแฮะ...! ด่าแล้วไม่โกรธด้วย แถมยังหัวเราะอีกต่างหาก สงสัยว่าทำไม ? อ๋อ...กำลังดูไลน์อยู่ เพื่อนส่งอะไรตลก ๆ มาให้ดู ดีเหมือนกันนะ โกรธคนไม่เป็น ด่าต่อหน้ายังไม่โกรธอีก

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เราเองจะบอกว่าบ้านเรามีศาสนาพุทธเป็นศาสนาประจำชาติก็พูดไม่ได้เต็มปาก เหตุที่พูดไม่ได้เต็มปากเพราะว่าส่วนใหญ่ของเราเป็นพุทธแค่ศาสนา เป็นพุทธแค่ทะเบียนบ้าน ไม่ได้เป็นพุทธโดยการปฏิบัติ"

[เถรี]

"แม้กระทั่งงานบวงสรวงเป่ายันต์เกราะเพชร อย่างที่อาตมาจัดอยู่นี่ ก็โดนโจมตีว่าทำให้ญาติโยมยึดติดเครื่องรางของขลังและวัตถุมงคล โดยที่คนพูดก็ลืมคิดไปว่า ในส่วนของศาสนาทุกศาสนานั้น ธรรมะบริสุทธิ์มีคนเข้าถึงได้แค่หยิบมือเดียว

ถ้าเปรียบไปแล้วเหมือนอย่างกับสามเหลี่ยมด้านเท่า ฐานที่ติดพื้นกว้างที่สุด ก็คือเรื่องของการยึดติดในรูปแบบพิธีกรรมต่าง ๆ ในส่วนกลางคือบุคคลที่เข้าถึงทานศีลในเบื้องต้น ส่วนปลายที่เป็นยอดแหลมหน่อยเดียว นั่นถึงจะเป็นผู้ที่พร้อมด้วย ศีล สมาธิ ปัญญา

แต่ว่าบรรดานักวิชาการเก่งนัก เรื่องการขุดพระมาด่าโดยที่ไม่ได้ดูบริบทรอบข้างตัวเอง อันโน้นก็ต้องธรรมะบริสุทธิ์ อันนี้ก็ต้องธรรมะบริสุทธิ์ อาตมาถามว่าถ้ามีแต่กระดูกล้วน ๆ ใครจะแทะเข้า ? เราไปบอกว่าปริญญาเอกสูงสุดของการเรียนแล้ว บอกเด็ก ๓ ขวบว่า ไปเรียนเลยไอ้หนู..ดีที่สุด เด็กจะเรียนไหวไหม ? เด็กยังไม่ทันจะเริ่ม ก.ไก่ เลย

ฉะนั้น...ก็ต้องหาสิ่งที่เป็นเครื่องยึดเหนี่ยว ช่วยประคับประคองกำลังใจของเขาไปก่อน แม้กระทั่งคนที่ด่า บอกว่าต้องการธรรมะบริสุทธิ์นั่น ให้เขาจริง ๆ เขาก็ไม่มีปัญญาเคี้ยวหรอก ต้องเรียกว่าดีแต่พูด...!"

[เถรี]

"ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ปัจจุบันนี้พวกนักเลงคีย์บอร์ดมีเยอะมาก ชอบแสดงความเห็นอะไรที่ทำให้ตัวเองดูดี ดูเด่น ดูเท่ แต่ไม่ได้ดูความเป็นจริงในสังคม ต้องฟังหลวงปู่ดู่ วัดสะแก ท่านตอบ

มีคนไปถามว่า "หลวงปู่แจกวัตถุมงคล ทำให้คนติดวัตถุมงคลสิเจ้าคะ" หลวงปู่บอกว่า ติดวัตถุมงคล ดีกว่าติดวัตถุอัปมงคล อย่างน้อยคนรับพระไป คิดถึงพระ กำลังใจก็เกาะในพุทธานุสติ คิดถึงหลวงปู่ผู้ให้ก็เกาะในสังฆานุสติ

ในเมื่อเป็นในลักษณะนี้ คนพูดไม่ได้นึกถึงสภาพความเป็นจริง ต้องบอกว่าสมัยนี้เขาใช้คำว่าอะไร ? อยู่ในทุ่งดอกลาเวนเดอร์...ใช่ไหม ? ค่อนข้างจะฟุ้งและฝันมากไปหน่อย ไม่ดูความเป็นจริงในสังคมว่าเป็นอย่างไร

ในสังคมของเรานั้นประกอบด้วยบุคคล ๔ ประเภท คือ

อุคฆฏิตัญญู ฟังหัวข้อธรรมก็รู้เท่าทัน สามารถบรรลุมรรคผลได้เลย
วิปจิตัญญู เป็นผู้ที่ฟังธรรมแล้ว ต้องอธิบายขยาย ความถึงจะเข้าถึงธรรมนั้นได้
เนยยะ ต้องจ้ำจี้จ้ำไช สั่งสอนกันปากเปียกปากแฉะ ถึงจะพอรู้เรื่องได้
ปทปรมะ เป็นพวกฉลาดเกินไป จนไม่ยอมรับความคิดคนอื่น เป็นเหมือนดอกบัวที่จมอยู่ใต้โคลน พร้อมที่จะเป็นอาหารปลาและเต่า"

[เถรี]

"บุคคลที่เป็นอุคฆฏิตัญญู บรรลุไปเกือบหมดแล้วสมัยพระพุทธเจ้าตรัสรู้ใหม่ ๆ ปัจจุบันนี้อย่างเก่งก็เป็นวิปจิตัญญู ต้องอธิบายขยายความถึงเข้าใจ หรือเป็นเนยยะที่ต้องปากเปียกปากแฉะ จ้ำจี้จ้ำไชสั่งสอนกัน แต่ว่าปัจจุบันกลับมีพวกที่มากที่สุดก็คือปทปรมะ

ปทปรมะไม่ใช่พวกโง่ดักดานสอนไม่ได้อย่างที่ว่า แต่เป็นพวกฉลาดเกินไปแล้วไม่ยอมรับแนวคิดคนอื่น ไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเอง ทำตัวเป็นน้ำล้นแก้ว เมื่อถึงเวลาเติมลงไปก็มีแต่ล้นทิ้งหมด ไม่สามารถที่จะรับอะไรเข้าไปได้ เพราะคิดเสมอว่าตัวเองดีกว่า เก่งกว่า

อาตมาเคยเจอโยมคนหนึ่ง มาถึงก็มานั่งสอนอาตมาอยู่ ๓ ชั่วโมงเต็ม ๆ อาตมาก็นั่งครับ ๆ จ้ะ ๆ ไปเรื่อย หลังจากนั้นอีกเป็นเดือนเขาถึงรู้ว่าเจ้าอาวาสวัดนี้จบปริญญาเอก หน้ามืดไปเลย แล้วเขาก็ไปบ่นกับน้องว่า นี่กูสอนเจ้าอาวาสไปได้อย่างไรวะ ?

ที่พูดมาก็เพราะว่าคนสมัยนี้ที่คิดว่าตัวเองเก่งกว่าพระมีมาก แล้วชอบใช้พระเป็นบันไดเหยียบขึ้นไปด้วยการด่าพระ อาตมาขอยืนยันว่าบุคคลประเภทนี้ลงนรกมานับไม่ถ้วนแล้ว ถ้าบางท่านถามว่านรกสวรรค์มีจริงไหม ? อาตมายืนยันว่ามีจริง ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ เพราะเห็นมาตั้งแต่ก่อนอายุครบบวช"

[เถรี]

"มีเศรษฐีท่านหนึ่งเจอพระที่ละเมิดศีลต้องอาบัติปาราชิก ก็คือขาดจากความเป็นพระไปแล้ว แต่ท่านไม่สึกหาลาเพศ ท่านยังห่มผ้าเหลืองอยู่ เศรษฐีท่านเจอหน้า ท่านก็ถ่มน้ำลายใส่แล้วก็ด่า ปรากฏว่าเศรษฐีตายไปแล้วลงนรก

บางคนสงสัยว่าด่าคนชั่วลงนรกหรือ ? อาตมายืนยันว่าลง เพราะว่าตอนด่านั้นเราชั่วกว่า ทำไมเราถึงชั่วกว่า ? เพราะว่าสภาพจิตของเราประกอบไปด้วยโทสะ ประกอบไปด้วยโมหะ วาจาของเราก็เป็นวาจาทุจริต การแสดงออกทางกายก็เป็นกายทุจริต คนอื่นเขาลงนรกก็เป็นเรื่องของเขา แต่นี่เราดันกระโดดตามเขาลงไปด้วย โบราณเขาถึงได้ใช้คำว่า ชั่วช่างชี ดีช่างสงฆ์ ก็คืออย่าไปยุ่งได้แหละดี เพราะว่าเรื่องของพระของเณรนั้น มีคุณอนันต์และมีโทษมหันต์

คำว่า คุณอนันต์ ก็คือ ถ้าทำดีทำถูก เราก็ได้อานิสงส์มากจนนับประมาณได้ยาก แต่ถ้าหากว่าทำผิดทำพลาด เราก็ได้รับโทษที่หนักจนนึกไม่ถึง เพราะว่าท่านเป็นปูชนียบุคคล

ต่อให้ท่านเองทำชั่ว สมมติว่าศีลขาด ๕ ข้อ เท่ากับโยม แต่พระยังเหลืออีก ๒๒๒ ข้อ แต่ถ้าโยมขาด ๕ ข้อ โยมจะไม่เหลืออะไรเลย แล้วโยมไปหาเรื่องด่าพระ กำลังหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัวเอง ไม่ชอบใจแค่ไหนก็พยายามระงับปากระงับคำเอาไว้ อย่าพูดร้าย อย่าทำร้าย อย่าคิดร้าย เพราะว่าโอกาสที่จะเกิดโทษแก่ตนเองมีมากเป็นพิเศษ"

[เถรี]

"โดยเฉพาะส่วนที่อยากจะเตือนก็คือ ท่านที่ใกล้ชิดหลวงปู่หลวงพ่อครูบาอาจารย์ ท่านมักจะเอาความเคยชิน เห็นเป็นหลวงปู่หลวงพ่อ เห็นเป็นญาติตัวเอง ไม่ได้เห็นว่าท่านเป็นพระ โปรดระวังนรกไว้ด้วย..!

ญาติโยมเมื่ออยู่ใกล้ชิดกับพระมักจะเป็นกันเอง ลืมไปว่าท่านเป็นพระ อาตมาเจอมาหลายราย เวลาหลวงปู่หลวงพ่ออายุมาก ๆ ทำอะไรช้า ก็ไปดุท่านเลย ได้แต่สะท้อนใจว่าโยมกำลังหานรกใส่ตัว เพราะเวลาเคยชินแล้วเราก็ลืมสถานะตัวเอง เราเป็นอนุปสัมบัน มีศีล ๕ ข้อ ๘ ข้อ แล้วไปล่วงละเมิดบุคคลที่มีศีลเป็นร้อย ๆ ข้อ โอกาสที่จะเดือดร้อนเพราะ กาย วาจา ใจ ของตัวเองมีมาก ต้องระมัดระวังยิ่งกว่าระมัดระวัง ไม่อย่างนั้นท่านที่ใกล้ชิดพระไม่แน่ว่าจะได้ไปดี มีสิทธิ์ที่จะลงข้างล่างมากกว่าขึ้นข้างบน

ในส่วนนี้อาตมามีประสบการณ์มาจึงนำมาบอกกล่าวให้พวกเรารู้กัน ว่าบางส่วนที่ท่านทำอยู่แล้วเผลอสติไปดุพระ ไปว่าพระเข้า โปรดระมัดระวังว่าโทษใหญ่จะเกิดแก่ตนเองทีหลัง"

[เถรี]

มีโยมจะถวายพระพุทธรูปขนาดใหญ่มากให้กับทางวัด พระอาจารย์จึงกล่าวว่า "ทำไมไม่ไปถวายวัดอื่นซึ่งมีที่ตั้งที่เหมาะสม ? วัดนี้ไม่มีที่ตั้งแล้ว

การที่สร้างพระมาก็ดี หรือตั้งใจจะสร้างพระก็ดี ควรจะสืบจะเสาะหาวัดที่เขามีสถานที่เหมาะสม มีความต้องการ เพราะว่าพระพุทธเจ้าคือพ่อใหญ่ของพวกเรา ควรที่จะเชิดชูท่านไว้ในสถานที่อันสง่างามและเหมาะสมที่สุด ไม่ใช่ถึงเวลาก็สร้าง ๆ ๆ อาตมาเจอบางวัดพระเต็มศาลาเลย แล้วที่เต็มศาลาก็คือวางไว้กับพื้น เวลาเราเดิน ถ้าเป็นโยมผู้หญิงก็กระโปรงเฉียดหัวพระไปเลย

อย่าเห็นแก่ศรัทธาญาติโยมจนลืมความเหมาะสม รู้จักปฏิเสธโยมบ้าง ไม่ใช่ว่าโยมเขามีศรัทธาก็รับไปเรื่อยจนวัดรกไปหมด พอดี พอเหมาะ พอสม ดูแล้วงดงาม จะสร้างศรัทธาได้มากกว่า

โยมจะสร้างพระประธานสูง ๖ เมตรมาถวาย อาตมาไม่มีที่ให้ตั้งแล้ว แม้กระทั่งพระองค์ใหญ่หน้าวัด ก็คือสมเด็จองค์ปฐมหน้าตัก ๒๑​ ศอก แบบองค์นี้สร้างทั่วประเทศไทย ๒๐๐ กว่าองค์ อาตมาให้ญาติโยมตามไปดูได้เลย ว่าอีกประมาณ ๒๐๐ องค์เศษที่เหลือมีองค์ไหนสวยเท่าของวัดท่าขนุนบ้าง ทั้ง ๆ ที่ถอดมาจากแบบเดียวกัน ก็เพราะว่าของวัดท่าขนุนสร้างฐาน ๓๐ คูณ ๓๐ ตารางเมตรหนุนองค์พระให้สูงขึ้นไป เพื่อพระองค์ท่านจะได้เด่นสง่าที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ขณะที่ที่อื่นสร้างกับพื้นบ้าง หรือทำฐานขึ้นไปใหญ่แค่เฉพาะองค์พระบ้าง ดูแล้วหาความสง่างามไม่ได้

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าหากว่าญาติโยมอยากได้บุญ อาตมาเห็นด้วย แต่ว่าควรหาสถานที่อันเหมาะสม แล้วค่อยไปทำ"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ธูปเทียนที่ใช้ในการรับยันต์เกราะเพชรนั้น โยมใช้ได้คล้าย ๆ กับมีดหมอนะจ๊ะ เจอผีเจ้าเข้าสิงที่ไหนว่าพระคาถา นะโมพุทธายะ เอาธูปเทียนจี้ไล่ ผีจะออกทันที หรือถ้าท่านต้องการจะบนจะอะไร ถึงเวลาใช้ธูปเทียนชุดนั้นจุดอธิษฐานเอาได้"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ในส่วนของวัดท่าขนุนของเรา มีการปรับปรุงบูรณปฏิสังขรณ์วัด อาตมาก็จัดการของเก่าจนแทบจะไม่เหลือซาก อะไรที่สามารถดัดแปลงใช้ได้ก็ใช้ ใช้ไม่ได้ก็ชั่งกิโลขายไปเรียบร้อยแล้ว ต้องเรียกว่าใช้เคล็ดลับของช่าง คือ ยาวตัด สั้นต่อ ไม่พอก็ซื้อ เหลือขาย

เสียดายว่าศาลาไม้หลังนี้แต่เดิม ไม่สามารถที่จะใช้งานได้ทั้งหมด เพราะว่าส่วนใหญ่โดนปลวกกิน จึงเอาไม้ยกขึ้นไปทำหมู่เรือนไทยด้านบน แต่ต้องซื้อไม้เพิ่มอีก ๘ ล้านกว่าบาท เพราะว่าตอนแรกที่จะสร้างหมู่เรือนไทย คุณปรีชา ปัทมเศรษฐ เจ้าของบ้านปรีชาทรงไทยที่บางปะหัน จ.อยุธยา ถามว่า "พื้นที่เท่าไรครับอาจารย์ ?" ก็แจ้งไปว่า ๑ ไร่พอดี

คุณปรีชาว่า "หมู่เรือนไทย ๑ ไร่ อาจารย์เตรียมไว้เลยครับ ต่ำสุด ๒๐ ล้านบาท" อาตมาก็...ต่ำสุดก็จะทำ สรุปว่าทำไปเกินนิดหน่อย เกินแค่ไม่กี่สิบล้านเอง"

[เถรี]

"ตอนนี้งานหลัก ๆ ของวัดที่เหลืออยู่ ก็เหลือการทำพิพิธภัณฑ์ ซึ่งพิพิธภัณฑ์นี้แบ่งออกเป็นหลายส่วนด้วยกัน เพราะพื้นที่ ๑ ไร่ก็จะมีอยู่ประมาณ ๖ ช่อง พื้นที่ ๒๕๖ ตารางเมตร จะเป็นความรู้ทางพระพุทธศาสนา เกี่ยวกับพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ และวันสำคัญในพระพุทธศาสนา เป็นต้น

พื้นที่อีกส่วนหนึ่ง ๑๒๘ ตารางเมตรจะเป็นห้องประวัติหลวงปู่สาย พร้อมกับเครื่องใช้ไม้สอยบางส่วนของท่าน

อีกห้องหนึ่ง ๑๒๘ ตารางเมตร เป็นพิพิธภัณฑ์เครื่องรางของขลังในประเทศไทย ก็แปลว่าเราจะมีพิพิธภัณฑ์เครื่องรางที่ไม่ค่อยจะได้พบได้เจอกันนัก เครื่องรางของไทยเรามีมากมาย ไม่ว่าจะเป็นตะกรุด ผ้ายันต์ แหวนพิรอด แม้กระทั่งพวกมีดหมอ หรือไม่ก็บรรดาเครื่องรางต่าง ๆ รูปเสือ รูปลิง ซึ่งโบราณจารย์ของเราเข้าถึงเคล็ดวิชาเหล่านี้ ทำขึ้นมาให้เป็นของติดตัว ช่วยเหลือศิษยานุศิษย์ให้มีความคล่องตัวในการทำมาหากิน ให้มีความปลอดภัย ไปไหนให้คนรักใคร่เมตตา ทำหน้าที่การงานให้ประสบความสำเร็จ เป็นต้น

อาตมารวบรวมเอาไว้หลายปี ถึงเวลาจะได้นำออกมาแสดงให้พวกเราได้ชมกัน และอาจจะคัดบางส่วนที่ซ้ำ ๆ กันออกมาให้คนไม่กลัวของแพงได้บูชา ถามว่าแพงขนาดไหน ? บางชิ้นก็ราคาเป็นล้านเลย บางอย่างก็หายากมาก ๆ อย่างบรรดาตะกรุดที่หายากสุด ๆ ในประเทศไทย ก็มี ตะกรุดมหาโสฬส หลวงปู่เอี่ยม วัดสะพานสูง, ตะกรุดไมยราพณ์สะกดทัพ หลวงพ่อกุน วัดพระนอน, ตะกรุดมหาระงับ หลวงพ่อคง วัดบางกะพ้อม เป็นต้น พวกนี้อยู่ในระดับหายากจนเป็นตำนาน

หรือไม่ก็เครื่องรางของขลังในตำนานต่าง ๆ อย่างเช่นว่า ไม้ครู หลวงปู่ภู วัดอินทร์ฯ อาตมาสะสมเครื่องรางมานานเนกาเลทั้งชีวิตมีอยู่ ๑ ชิ้น เพราะว่าตะกรุดไม้ครูทำยากมาก"