ซัวสะเดย..เนียงลออ ตอนที่ ๖

[สุธรรม]

ภายในมณฑปหลวงพ่อศักดิ์สิทธิ์ มีแต่คนแน่นไปหมด

คุณอารีเอาดอกบัวกับธูปเทียนมาให้พวกเราคนละกำ อาตมาเดินหลบโยมผู้หญิงที่มาไหว้หลวงพ่อสองพี่น้องกันเนืองแน่น และไม่ได้ดูเสียด้วยว่ามีพระสงฆ์เดินแทรกเข้ามา หนุ่มใหญ่คนหนึ่งท่าทางน่าจะเป็นผู้ดูแลที่นี่ นำอาตมาไปถอดรองเท้าที่ชั้นวางรองเท้า แล้วพาหลีกคนเข้าไปทางด้านใน หาที่ว่างช่วยปูผ้าให้อาตมาได้กราบพระอีกด้วย...

อาตมาส่งธูปเทียนให้น้องเล็กที่ตามมาติด ๆ ไปช่วยจุดให้ เมื่อถวายดอกบัว ปักธูปแล้วกราบพระเสร็จ หนุ่มใหญ่นายนั้นก็เอาพานใส่น้ำ ที่มีกลีบดอกไม้และส้มป่อยลอยอยู่ด้วยส่งให้ บอกใบ้ว่าให้เอาไปบูชาหลวงพ่อศักดิ์สิทธิ์ข้างใน...

อาตมารับมาแบบงง ๆ เดินหลีกผู้คนที่หนาแน่นตรงกลางออกไปด้านข้าง เห็นหลวงพ่อสองพี่น้องเป็นพระพุทธรูปยืนปางห้ามญาติ “องค์เจก” ที่เป็นพี่ยกพระหัตถ์ขวา “องค์จอม” ที่เป็นน้อง และเตี้ยกว่าเป็นคืบยกพระหัตถ์ซ้าย ทั้งสองพระองค์ยืนอยู่บนแท่นสูง ๓ ชั้น มีฉัตร ๕ ชั้นกั้นถวาย มีผู้ถวายผ้าห่มพร้อมย่ามคล้องพระหัตถ์ไว้อีกองค์ละใบ...

[สุธรรม]

ต้องแอบดูก่อนว่าคนอื่นทำอะไร จะได้ทำตามบ้าง

อาตมามองดูว่าคนอื่นเขาเอาพานใส่น้ำไปทำอะไร เพื่อที่จะได้ทำตามบ้าง ก็เห็นว่าเขาเอาน้ำไปลูบพระหัตถ์หลวงพ่อสองพี่น้อง โดยมีพี่วิไลตรงเข้าไปทำแบบผู้ชำนาญการ อาตมาจึงเข้าไปถวายน้ำบ้าง มีน้องเล็ก ลูกปุ๊ก กับป้ามอยเดินเก้ ๆ กัง ๆ ตามหลังมา...

แม่ป๋อมยกกล้องส่องถ่ายตาม คงอยากเห็นพวกเราปล่อยไก่หมดเล้า แต่..ขอโทษ ถึงอาตมาจะไม่เคยฆ่าหมูกินเอง แต่ก็เคยเห็นและกินหมูมามากแล้ว จึงทำ “เนียน” ด้วยการถวายน้ำแล้ว ยังสรงน้ำที่พระบาทของหลวงพ่อทั้งสองพระองค์ด้วย มีคนขแมร์เห็นและทำตามด้วยแน่ะ..ฮ่า..!

ควักเงินหยอดตู้ไป ๓,๐๐๐ เรียล จากนั้นเดินออกมาส่งพานคืนให้กับพ่อหนุ่มใหญ่ ซึ่งเอารองเท้ามาส่งให้ อาตมาควักใบละ ๑,๐๐๐ เรียล “ถีบ” ให้ไป ๑ ใบ อีกฝ่ายยกมือไหว้แล้วไหว้อีก พร้อมกับ “ออคุณเจริญ” เป็นการใหญ่...

[สุธรรม]

ออกมาแถวนี้ก็โดน "ผีหลอก" ทันทีเลย..!

อาตมาเดินออกมาด้านนอก เห็นพื้นที่ร่มรื่น มีต้นไม้ใหญ่ประเภทยางนา ที่ปลูกไว้เป็นระยะอย่างสวยงาม ดูคล้าย ๆ ถนนต้นยางยักษ์สายสารภี – ลำพูน เหมือนกัน แต่ต้นยางของที่นี่ต้นเล็กว่านิดหน่อย และขึ้นเป็นระเบียบสม่ำเสมอกว่า...

บนพื้นเป็นสนามหญ้าที่ได้รับการดูแลรักษาเป็นอย่างดี เขียวขจีเรียบกริบ สะอาดสะอ้านมาก แต่บนต้นไม้นั่นซิ..บรรดา “นกมีหูหนูมีปีก” ห้อยหัวอยู่ต้นละนับร้อยตัว อาจจะเป็นค้างคาวแม่ไก่พวกนี้แหละ ที่ช่วยกันใส่ปุ๋ยอยู่ทุกวัน จนต้นไม้ใบหญ้างอกงามได้ขนาดนี้...

เพิ่งเดินออกมาก็เผชิญหน้ากับลมแรง ที่พัดกรูเกรียวเข้ามาแบบกะทันหัน หอบเอาฝุ่นมาแบบมืดฟ้ามัวดิน บรรดานกมีหูหนูมีปีกกางปีกบินว่อน ร้องเอะอะเกรียวกราวไปหมด อาตมารีบกำหนดจิตดู “เห็น” บรรดาท่านที่อยู่อีกมิติหนึ่งจำนวนมหาศาล มาออกันแน่นไปหมด จึงอุทิศส่วนกุศลที่เพิ่งทำไปให้ พวกเขายกมือโมทนาแล้วอันตรธานไป ฟ้าดินกลับมาแจ่มใสเหมือนเดิม พวกค้างคาวแม่ไก่รีบบินกลับไปหาที่เกาะเป็นการใหญ่...

[สุธรรม]

รสแท้ที่แม่ทำ เอ๊ย..ฝีมือคุณแม่ถ่ายครับ

ที่แท้ท่าน “มัคคุเทศก์เถื่อน” ตามอาตมาไปติด ๆ เกือบทุกที่ ทำให้ท่านทั้งหลายเหล่านี้ไม่กล้าเข้ามาใกล้ พอพ่อเจ้าประคุณ “หายพระเศียร” ไป จึงเป็นโอกาสให้ท่านที่รอจังหวะอยู่ รีบแห่กันมาขอส่วนกุศล ซึ่งอาตมาก็เต็มใจที่จะให้อยู่แล้ว จึงสมประโยชน์ด้วยกันทั้งสองฝ่าย เมื่อหมดธุระกับท่านเหล่านี้แล้ว อาตมาก็ออกเดินหามุมสวย ๆ ถ่ายรูปไปเรื่อย...

แม่ป๋อมเดินตามมาถ่ายรูปบ้าง ส่วนมากก็เป็นมุมเดียวกัน แต่คุณแม่ก็ถ่ายแบบเอาจริงเอาจัง อาตมาจึงขอให้ช่วยถ่ายรูปของอาตมา ยืนคู่กับเทวดาแกะสลักจากหินทรายสูงท่วมหัว ที่เฝ้าอยู่ข้างประตูมณฑปให้หน่อย คุณแม่รับบริการด้วยความยินดี...

[สุธรรม]

ถ้ารอดมาถึงที่นี่ได้ ยายรับรองว่าปลอดภัย..!

ยังไม่เห็นมีใครเดินออกมา อาตมาจึงเดินวนไปถ่ายรูป “ศาล” ที่ตั้งเป็นวงเวียนอยู่ใต้ต้นไทรใหญ่กลางถนน เป็นรูปแกะสลักหินทราย คล้ายกับพระพุทธรูปนั่งชันเข่าข้างหนึ่ง เพิ่งถ่ายรูปเสร็จพี่วิไลก็เดินตามมาถึง บอกว่า “นี่คือ “โลกยายแก้ว” เป็นเทวดารักษาหนทาง ใครจะไปไหนมาไหน ให้มาไหว้ขอพรที่นี่ แล้วการเดินทางจะปลอดภัย..” แฮ่..แฮ่..แล้วก่อนที่จะมาถึงละจ๊ะ..พี่จ๋า..?

[สุธรรม]

พระตำหนักของพระเจ้านโรดมสีหนุ

อาตมาควักเงินใส่ตู้บริจาค ๑,๐๐๐ เรียล แล้วอุทิศส่วนกุศลให้กับ “โลกยายแก้ว” พี่วิไลที่ไหว้ขอพรเสร็จแล้ว บอกให้กลับหลังหันแล้วชี้ให้ดูตัวตึกเตี้ย ๆ ชั้นเดียว หลังคาเป็นกระเบื้องสีแดงอิฐ พลางบอกว่า...

“นั่นเป็นตำหนักของพระเจ้าสีหนุ ถ้ากลับมาขแมร์พระองค์ท่านจะมาพักที่นั่นเสมอ” ตายห่..องค์กษัตริย์ที่ชาวขแมร์ให้ความเคารพรักมากที่สุด อยู่ตึกที่ใหญ่กว่ากุฏิเรือนไทยของอาตมานิดเดียว แถมยังมีชั้นเดียวอีกด้วย..!

[สุธรรม]

นกตัวเท่าขี้ตายุง ตัวละ ๕๐ บาท..!

คนอื่น ๆ มัวแต่ไหว้ขอพรอะไรหลวงพ่อสองพี่น้องก็ไม่รู้ ? แต่ช้าเอามาก ๆ อาตมาจึงเดินไปดูบรรดาพ่อค้าแม่ค้าขายนกปล่อย พอถามว่า “ราคาเท่าไร ?” แม่เจ้าประคุณบอกว่าตัวละ ๕๐ บาท..! นกกระจาบบ้าง นกกระติ๊ดบ้าง ตัวละ ๕๐ บาท..!

แบบนี้มันถลกหนังแมลงวันเพื่อรีดเอาน้ำมันชัด ๆ อาตมาชี้กรงใหญ่ที่มีนกประมาณ ๒๐ ตัวพลางต่อราคาว่า “ทั้งกรงนี่ ๑๐๐ บาท” อีกฝ่ายปฏิเสธเสียงหลง ถ้าอย่างนั้นก็เก็บเอาไว้เองเถอะ กำลังจะลุกหนี คุณแสงก็มาช่วยต่อรอง พูดภาษาขแมร์เร็วปรื๋อจนอาตมาฟังไม่ทัน แต่แม่ค้าเธอจะ “รีดเลือดกับปู” ให้ได้ คุณแสงจึงหันมาถามอาตมาว่า “โลกจะให้เขาเท่าไร ?”

[สุธรรม]

หลอกเด็กเป็นอาชีพ..!

อาตมาชี้ไปที่กรงเล็ก “สองกรง ๑๐๐ บาท..!” นี่เป็นลีลาการต่อราคาส่วนตัวของอาตมาเอง ยิ่งต่อยิ่งลดไปเรื่อย ๆ ถ้าใครขายช้าก็เจอราคาต่ำติดดิน แม่ค้าได้ยินเข้าทำหน้าเหมือนถูกผีหลอก พอดีพี่มุกดาเดินนำป้ามอย น้องเล็กและลูกปุ๊กมาถึง อาตมาจึงลุกหนีจากแม่ค้ามาดื้อ ๆ...

เห็นเด็กน้อย ๓ – ๔ คนนั่งบ้างยืนบ้างอยู่บนรถสามล้อ อาตมาถึงเดินไป “ตีซี้” ด้วย ขอถ่ายรูปเด็กน้อยแล้วกดรูปให้ดู คราวนี้ทุกคนยื่นหน้าสลอนมาให้ถ่าย กว่าจะรู้ตัวอาตมาก็โดนแม่ป๋อมแอบถ่าย “เบื้องหลัง” ที่กำลังหลอกเด็กไปอีกแล้ว...

[สุธรรม]

ขแมร์ไม่มีโรงแรม มีแต่สัณฐาคาร

พี่วิไลตะโกนชวนพวกเราขึ้นรถ บอกว่าจะไปที่พักแล้ว คุณแสงจึงเดินนำพวกเราไปยังรถตู้ พอขึ้นกันครบคนคุณราญก็นำรถออก วิ่งวนรอบวงเวียน “โลกยายแก้ว” แล้วย้อนกลับไปยังเส้นทางที่มาจากสนามบิน ซึ่งก็คือเส้นทางที่มีโรงแรมเป็นร้อยหลังนั่นแหละ...

พลขับเลี้ยวซ้ายเข้าไปยังโรงแรม ๕ ชั้น ที่มีสามยอดคล้ายพระที่นั่งจักรีมหาปราสาทของเรา แต่ความสวยด้อยกว่าเป็นร้อยเท่า ที่สวนหย่อมหน้าโรงแรมมีป้ายชื่อโรงแรม ภาษาขอมเขียนว่า “สัณฐาคาร สิธี อังกอร์” ส่วนภาษาอังกฤษเขียนว่า “Hotel City Angkor ”

[สุธรรม]

นับดูดี ๆ โรงแรมนี้มีแค่ ๔ ชั้น..!

“ไหนพี่บอกว่าที่นี่มีกฎหมายควบคุมการก่อสร้าง ไม่ให้มีอาคารสูงเกิน ๔ ชั้น แล้วโรงแรมนี้มีตั้ง ๕ ชั้น หลังโน้นก็ ๕ ชั้นเหมือนกัน ?” อาตมาปุจฉา...

“อ๋อ..ที่นี่เขาไม่นับชั้นที่ ๑ เพราะเป็นแค่ล็อบบี้โรงแรม ไม่ใช่ห้องพัก ๔ ชั้นของเขาก็คือนับเฉพาะชั้นที่เป็นห้องพัก เป็นการตีความแบบเลี่ยงกฎหมายของเขาค่ะ” พี่วิไลวิสัชนา อาตมาฟังแล้วมึนไปเลย แต่ก็เข้าท่าดีเหมือนกัน...

[สุธรรม]

เมื่อมาอยู่กัมพูชา นางมณีเมขลาก็ต้องแต่งตัวแบบสาวขแมร์

คุณอารีวิ่งปรื๊ดเข้าไปในโรงแรม ขณะที่คุณปัญญาช่วยพวกเราขนกระเป๋าเข้าไป เพิ่งผ่านประตูกระจกที่แกะเป็นรูปอัปสราที่เห็นชัดว่าคือนางมณีเมขลา เพราะมีดวงแก้วมณีโชติอยู่ในมือด้วยเข้าไป คุณอารีก็เอากุญแจห้องมาส่งให้ พวกเราจึงวางกระเป๋า ยืน “แบ่งสมบัติ” กันอยู่ที่ข้างตอไม้ ซึ่งเขาแกะสลักเพิ่มเติมบางส่วน แล้วทาแล็กเกอร์ไว้เงาวาววับเลย...

“โรงแรมนี้สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา สยามบรมราชกุมารีของเรา เคยมาพักแล้วนะคะ มีพระบรมฉายาลักษณ์ที่ทรงฉายร่วมกับเจ้าของโรงแรมที่ด้านโน้นด้วย” พี่วิไลชี้มือไปที่มุมด้านใน เลยเคาน์เตอร์ของพนักงานต้อนรับเข้าไป พลางลดเสียงลงเป็นกระซิบว่า...

“ปกติค่าห้องพักคืนละ ๑๕๐ ดอลลาร์ (ประมาณ ๕,๐๐๐ บาท) แต่นี่เราอาศัยเส้นของท่านผู้หญิงบุน รานี เขาลดให้เหลือคืนละ ๔๕ ดอลลาร์ (ประมาณ ๑,๕๐๐ บาท) เท่านั้น” เฮ้ย..มีแบบนี้ด้วย...

[สุธรรม]

กุญแจห้องเป็นลูกบิด แต่ระบบไฟใช้คีย์การ์ด ??

พนักงานโรงแรมชายมาช่วยยกกระเป๋า ขึ้นบันไดไปส่งที่หน้าห้องพักชั้นที่ ๒ (ชั้น ๑ ของพวกเขา) อาตมาได้ห้องหมายเลข ๑๑๐ เป็นห้องพักเตียงเดี่ยว ซึ่งน่าจะแพงกว่าเตียงคู่ของคนอื่น กุญแจก็เป็นกุญแจลูกบิดธรรมดา แต่ต้องเอาบัตรพลาสติกที่ติดพวงกุญแจมาด้วย เสียบที่ช่องกุญแจแบบ Key Card ในห้อง ไฟฟ้าถึงได้ติดพรึ่บขึ้นมา แล้วทำไมไม่ใช้ Key Card ให้หมดเรื่องหมดราวไปเลยก็ไม่รู้ ? รู้สึกว่า “หัวมังกุท้ายมังกร” อย่างไรพิกล...

[สุธรรม]

ในห้องพักมีเบียร์เพียบเลย..!

อาตมาวางกระเป๋าเอาไว้บนเตียง เปิดเครื่องปรับอากาศไว้ที่ ๒๗ องศา แล้วเข้าห้องสุขาไปสรงน้ำ เสร็จแล้วออกมาสำรวจข้าวของเครื่องใช้ภายในห้อง ซึ่งภายในตู้เย็นมีน้ำอัดลมยี่ห้อ 7 up และ Coca Cola อยู่อย่างละกระป๋อง เบียร์ยี่ห้อ Angkor Tiger และ Heineken อย่างละสองกระป๋อง

ที่ฝาตู้เย็นมีน้ำแร่ขนาด ๖๐๐ มิลลิลิตรเสียบอยู่ ๒ ขวด เบียร์ยี่ห้อ Angkor อีก ๒ ขวด ติดราคาไว้เสร็จสรรพ ว่าน้ำอัดลมกระป๋องละ ๒ ดอลลาร์ เบียร์กระป๋องละ ๒ ดอลลาร์ น้ำแร่ขวดละ ๒ ดอลลาร์ เบียร์ขวดละ ๓ ดอลลาร์ ซึ่งไม่มีทางได้กินเงินอาตมาแน่ ๆ อยู่แล้ว...

[สุธรรม]

บริเวณหน้าห้องพัก

เสียงกริ่งประตูดังขึ้น เปิดออกไปเจอลูกปุ๊กที่มาถามว่าจะซักผ้าหรือไม่ ? ไปถามทางโรงแรมมาแล้ว เขามีเครื่องซักผ้า แค่ ๒ ชั่วโมงก็ได้แล้ว อาตมาจึงเปลี่ยนผ้าส่งให้ แล้วนั่งเขียนบันทึกประจำวัน งานนี้ไม่ได้เอาโน้ตบุ๊กมา จึงต้องบันทึกด้วยปากกาแทน...

เสร็จแล้วนั่งส่งใจไปกราบพระ จากนั้นแผ่เมตตาแก่สรรพสัตว์ทั้งหลาย พอกำลังใจทรงตัวดีก็ “ล็อก” ระดับกำลังใจไว้ เสียงกริ่งประตูดังขึ้นอีกรอบ คราวนี้เป็นแม่ป๋อมมาเคี่ยวเข็ญให้อาตมาฝึกโยคะ คุณแม่เธอใฝ่ฝันว่าจะเป็นครูสอนโยคะให้ได้ ไม่รู้จะไปหาความชำนาญจากไหนก็มาทดลองกับคุณลูกแก่ ๆ อย่างอาตมา ซึ่งกระดูกกล้ามเนื้อเสื่อมหมดแล้ว...

[สุธรรม]

ห้องเตียงเดี่ยว ไม่ได้ถามว่าราคาเท่าไร ?

กำลังยกตัวลอยในท่ากบอยู่ เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้นอีก แม่ป๋อมไปเปิดรับ เจอลูกปุ๊กเอาผ้ามาส่ง อาตมาจึงฉวยโอกาสเลิกฝึก หอบผ้ามาสะบัดแล้วพาดตากในห้องแทน ลูกปุ๊กรายงานว่า ตัวเองและพี่มุกดาพักรวมกันห้องหนึ่ง ป้ามอย แม่ป๋อมกับน้องเล็ก พักอีกห้องหนึ่ง ส่วนพี่วิไลกับคุณอารีหายไปนอนกันที่ไหนก็ไม่รู้ ?

อาตมาถามว่ามีใครไปเดินดูบ้านดูเมืองหรือเปล่า ? คุณลูกบอกว่าไม่มีใครไปสักคน เนื่องจากแถวนี้ไม่มีอะไรนอกจากโรงแรมกับร้านอาหาร แล้วทุกคนไม่มีใครกินอาหารเย็นด้วย ออกไปเดินก็เหนื่อยเปล่า ๆ ถ้าอย่างนั้นก็พักผ่อนกันแต่เนิ่น ๆ ดีกว่า แม่ป๋อมกับลูกปุ๊กจึงลาไปห้องของตัวเอง ปล่อยอาตมานอนแผ่สี่สลึงส่งใจไปกราบพระอยู่คนเดียว...