ตัวธรรมแท้ ๆ ในพุทธศาสนาไม่มีการปรุงแต่ง

[ลัก...ยิ้ม]

ตัวธรรมแท้ ๆ ในพุทธศาสนาไม่มีการปรุงแต่ง (๒๕ พ.ย. ๒๕๓๘)

จากนั้นสมเด็จองค์ปฐม ทรงมีพระเมตตาตรัสสอนเรื่องนี้ต่อให้ดังนี้

๑. “ธรรมของตถาคตปฏิบัติเพื่อเข้าหาของจริง มิใช่ปฏิบัติเพื่อความไม่จริง ทุกสิ่งทุกอย่างจึงเป็นอริยสัจ จริงที่สุด ก็คือจริงที่จิตใจของผู้ปฏิบัติยอมรับกฎของกรรม หรือพระธรรมนั้นตามความเป็นจริง นั่นแหละจึงจักเข้าถึงตัวธรรมแท้ ๆ ที่ไม่ปรุงแต่ง”

๒. “หลวงปู่ไวยก็ดี ท่านพระ...ก็ดี มีความเป็นพระ ให้เป็นต้นฉบับที่พวกเจ้าสามารถปฏิบัติตามได้ ไม่ว่าทางด้านตัดโกรธ-โลภ-หลง องค์หนึ่งบรรลุแล้ว อีกองค์หนึ่งกำลังก้าวไปสู่การบรรลุ ปฏิปทาของท่านเหล่านี้มีความเป็นพระสมบูรณ์ จึงสมควรจักเอามาเป็นแบบอย่างอย่างยิ่ง”

๓. “อย่าคิดว่าพวกเจ้าเป็นฆราวาสบวชไม่ได้ การบวชกาย วาจา ใจ อยู่ที่บวชด้วยศีล สมาธิ ปัญญา ด้วยหลักจุลศีล (ศีล ๕) มัชฌิมศีล (ศีล ๘) มหาศีล (ศีลพระ ๒๒๗) ก็เช่นกัน มิใช่เอาแค่บวชห่มผ้าเหลืองถือเพศสมถะ จึงจักบวชได้ ซึ่งเรื่องนี้พวกเจ้าก็เข้าใจดีแล้ว”

๔. “เรื่องของการปฏิบัติให้ศีลเข้าถึงใจ ก็คือพิจารณาจนกาย วาจา ใจเป็นศีลโดยอัตโนมัติ นั่นแหละถูกต้องแล้ว จงอย่าทิ้งการพิจารณาศีล การพิจารณามิใช่สักแต่ว่ารู้แค่ตัวหนังสือ จักต้องรู้จักโทษของการละเมิดศีล และรู้จักคุณของการรักษาศีลด้วย”

๕. “การละเมิดศีล ๘ คือ ทำให้เกิดอารมณ์ราคะและปฏิฆะในรูป รส กลิ่น เสียง กายสัมผัส นี่เป็นโทษทำให้เกิดทั้งสิ้น แต่ถ้ารักษาศีล ๘ ให้เป็นอธิศีล ศีล ๘ ก็จักมีคุณให้ออกจากกามคุณ ๕ คือ หมดอารมณ์ราคะและปฏิฆะในรูป รส กลิ่น เสียง กายสัมผัส จุดนี้เป็นคุณทำให้ไม่ต้องมาเกิดอีก หมดเพศตามที่หลวงปู่ไวยรับรอง เพราะศีลอพรัมจริยานั้นเต็มกำลังอยู่ในจิตเป็นอัตโนมัติ รวมถึงเมื่อหมดอารมณ์ราคะและปฏิฆะ วาจาที่จักแสดงอารมณ์ไม่พอใจ หรือพอใจในกามคุณ ๕ ก็หมดไปด้วย สังโยชน์ ๔-๕ ก็หมดไปได้ที่ตรงนี้แหละ”

๖. “ทบทวนธรรมะที่หลวงปู่ไวยท่านให้เอาไว้ให้ดี แล้วจักเห็นคุณค่าของธรรมะของตถาคตเจ้าได้อย่างชัดเจน เช่น ถ้าเข้าถึงศีลระดับใด จุลศีล, มัชฌิมศีล, มหาศีล เข้าได้ระดับไหน ในระดับนั้น ๆ ก็จักตัดกิเลสได้ตามลำดับของศีล กิเลสหยาบ-กลาง-ละเอียด มีศีลหรือสังโยชน์เป็นเครื่องวัดนี้มันตัวเดียวกัน อย่างที่เจ้าพิจารณาศีล ๘ เทียบเคียงกับราคะและปฏิฆะนั้นแหละ พิจารณาให้ถูกก็จักไม่มีอะไรจักไม่ถูก แต่เมื่อพิจารณาถูกแล้ว ก็พึงจักปฏิบัติให้ถูกด้วย มิฉะนั้นไม่ครบองค์ ๘ อย่างสมบูรณ์ เรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดของธรรมะ ต้องใช้ความสุขุมพิจารณาด้วย จึงจักเห็นสภาวะธรรมตามความเป็นจริง”

๗. “ดูกายปฏิบัติถูกแล้ว วาจาปฏิบัติถูกหรือยัง จิตปฏิบัติถูกหรือยัง ดูการปฏิบัติให้พร้อมทั้ง ๓ ทาง เป็นสัมมาทิฐิ ทุกอย่างถ้าพร้อมก็มีความก้าวหน้าในมรรคผลปฏิบัติ ธรรมที่ได้ก็เป็นของจริง”

๘. “การพิจารณาถึงกรรมฐาน ๕ คือ เกศา-โลมา-นขา-ทันตา-ตะโจ (ผม-ขน-เล็บ-ฟัน-หนัง) นั้นถูกต้องแล้ว ให้พิจารณาเข้าหาความจริง คือ อริยสัจ หรือการพิจารณาเรื่องกุมารกำเนิดตั้งแต่การจุติในครรภ์มารดา อันเป็นต้นกำเนิดของความสกปรกนั้น นั่นแหละเป็นการเจริญพระกรรมฐานเข้าสู่ความเป็นจริง หรือการพิจารณาแยกร่างกายนี้ออกเป็นธาตุ ๔ มีอาการ ๓๒ มีความสกปรกเป็นพื้นฐาน มีความเสื่อมเป็นที่ตั้ง มีความสลายตัวไปในที่สุด กรรมฐานจุดนี้อย่าทิ้ง ให้เจริญต่อไปอย่าให้สลายหรือเสื่อมลงไปจากกำลังวิปัสสนาญาณ ยิ่งเจริญได้มากเท่าใด ก็ยิ่งเข้าถึงความจริงในเรื่องของกายและจิตมากเท่านั้น ทำไปบ่อย ๆ ด้วยอารมณ์เบา ๆ สบาย ๆ จนที่สุดจิตจักชินกลายเป็นฌาน เป็นอัตโนมัติได้ในที่สุด มรรคผลนิพพานก็เกิดได้ที่จุดนี้แหละ”


ธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น เล่มที่ ๘
รวบรวมโดย พล.ต.ท.นพ.สมศักดิ์ สืบสงวน

ขอเชิญทุกท่านเข้าไปอ่านได้ที่ www.tangnipparn.com