เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันเสาร์ที่ ๑๕ กรกฎาคม ๒๕๖๖

[ตัวเล็ก]

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันเสาร์ที่ ๑๕ กรกฎาคม ๒๕๖๖

[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๑๕ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ กระผม/อาตมภาพบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุน ที่ห้องพักโรงแรม Rajarata เมืองอนุราธปุระ ประเทศศรีลังกา

เมื่อวานนี้ คุณนวลจันทร์ เพียรธรรม ไปรับกระผม/อาตมภาพจากกุฏิริมป่าช้า วัดอุทยาน อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี ไปส่งที่สนามบินนานาชาติดอนเมือง ปรากฏว่าระยะทางแค่ไม่ไกล แต่ว่ารถติดมาก ต้องใช้เวลาไปถึงชั่วโมงเศษ กระผม/อาตมภาพจึงไปถึงคนสุดท้ายของคณะคุณเอ (ฉัตตริน เพียรธรรม) หัวหน้าทัวร์ในครั้งนี้ คุณชวง (ไพรินทร์ สุวิชชาญพันธุ์) ทิดแจ๊ค (กรชัย บันดาลศิริกุล) และน้องโอ (ปาริฉัตร อายุวัฒนะ) มารอโดยพร้อมเพรียงแล้ว

ตอนแรกคุณนวลจันทร์แจ้งว่า เมื่อหาที่จอดรถได้แล้วจะมาลาคณะทุกคน แต่ปรากฏว่าหาที่จอดรถไม่ได้ มิหนำซ้ำออกจากสนามบินนานาชาติดอนเมืองเวลา ๑๗.๑๐ น. แต่ไปถึงบ้านประมาณ ๒ ทุ่ม ทั้ง ๆ ที่ระยะทางแค่ไม่กี่กิโลเมตรเท่านั้น ต้องบอกว่าเป็นเรื่องที่เสียเวลาและสูญเสียทรัพยากรเป็นอย่างยิ่ง

พวกกระผม/อาตมภาพเข้าไปเช็คอิน ปกติตามที่ระบุเอาไว้ก็คือเคาน์เตอร์ ๑ แต่ปรากฏว่ามีผู้คนแออัดยัดทะนานจำนวนมากมายมหาศาล จนในที่สุดก็ต้องย้ายไปเช็คอินที่เคาน์เตอร์ ๒ เนื่องจากครั้งนี้เรามากันแค่ไม่กี่วัน แต่ละคนจึงแบกข้าวของมาน้อยมาก กระผม/อาตมภาพทั้งกระเป๋าหนักแค่ ๔.๓ กิโลกรัมเท่านั้น ของคนอื่น ๆ ก็อยู่ในระดับ ๗ - ๘ กิโลกรัม

เมื่อได้ตั๋วมาแล้ว พวกเราก็ต้องผ่านเข้าไปเพื่อให้เขาตรวจสอบว่ามีอะไรที่ผิดกฎหมายมาหรือไม่ ? แล้วการผ่านเครื่องเอ็กซเรย์นั้น กระผม/อาตมภาพผ่านโดยไม่มีเสียงดังแม้แต่น้อย แต่ก็ยังโดนตรวจค้นอยู่เป็นระยะเวลาที่ค่อนข้างจะนาน

ต้องขอชมเชยการทำงานของเจ้าหน้าที่ ถ้าหากว่าเราไม่เข้มงวดในลักษณะอย่างนี้ แล้วมีบุคคลพกพาอาวุธซึ่งไม่ใช่โลหะเข้าไป อย่างเช่นว่าเป็นพวกมีดที่ทำจากไฟเบอร์กลาสก็ดี หรือว่าเป็นพวกดินระเบิดก็ตาม จะสามารถผ่านเครื่องไปได้เลย เพราะว่าไม่มีเสียงดัง

พวกเราตรงไปรอที่ประตูขึ้นเครื่อง ๑๔ แต่ว่านั่งรอกันนานมาก ทางเจ้าหน้าที่สนามบินก็ไม่มีการประกาศแจ้งเลยว่ามีการเลื่อนเที่ยวบิน ซึ่งกว่าจะรู้ตัวก็เลยเวลาขึ้นเครื่องไปถึง ๕๐ นาที..! แต่เป็นเรื่องอัศจรรย์ตรงที่ว่า เมื่อขึ้นเครื่องเรียบร้อยแล้ว พวกเรากลับเดินทางด้วยความรวดเร็วมาก เพียงแต่มีเรื่องตลกก็คือว่า ทางเอ็นซีทัวร์ได้จองอาหารเย็นเอาไว้สำหรับทุกคนในคณะ แล้วเขาก็เอามาเสิร์ฟให้กระผม/อาตมภาพตอนเวลาทุ่มครึ่งของเมืองไทย..! กระผม/อาตมภาพจึงต้องให้ทิดแจ๊คนำติดเป้กลับไปเอง จะไปกินไปฉันอะไรตอนไหนก็ตามใจของคุณ

[เถรี]

พวกเราเดินทางมาถึงสนามบินนานาชาติบันดรานายเกตามชื่อเก่า หรือว่าชื่อใหม่ก็คือสนามบินนานาชาติรัตมลานะ กรุงโคลัมโบ ในเวลาสามทุ่มกว่าของประเทศศรีลังกา ซึ่งเวลาช้ากว่าประเทศไทยประมาณชั่วโมงครึ่ง ก็แปลว่าเราน่าจะมาถึงประเทศศรีลังกาเกือบเที่ยงคืนของประเทศไทย แต่ว่าตม.ศรีลังกาน่ารักมาก เนื่องเพราะว่าไม่ได้สอบถามอะไรเลยแม้แต่น้อย เมื่อตรวจเอกสารเข้าเมือง พร้อมกับพาสปอร์ตแล้วก็ประทับตราให้ ใช้เวลาไม่ถึง ๑ นาที แม้กระทั่งการสแกนลายนิ้วมืออะไรก็ไม่มี

พวกเราออกมารอรับกระเป๋า แล้วก็มาแลกเงิน แต่ปรากฏว่าร้านแลกเงินร้านแรกนั้น ไม่ยอมแลกเงินรูปีอินเดียเป็นเงินรูปีศรีลังกา จะเอาแต่ดอลลาร์หรือว่ายูโร เมื่อแลกเงินมาแล้ว พวกเราถึงไปพบกับคุณอารุทธ หรือที่กระผม/อาตมภาพเรียกว่า คุณอนิรุทธ ซึ่งคุณอนิรุทธนี้เป็นมุสลิม แต่ว่าได้ทำหน้าที่ไกด์จนกระทั่งมาเป็นเจ้าของบริษัทจัดการท่องเที่ยว เป็นระยะเวลาที่ได้ร่วมงานกับทางเอ็นซีทัวร์ของประเทศไทยเกิน ๓๐ ปีแล้ว คุณอนิรุทธจึงคุ้นชินกับพระเจ้า ไม่ว่าจะยกมือไหว้หรือทักทายมีความคล่องตัวสูงมาก จนกระทั่งคุณนวลจันทร์เคยให้ฉายาว่า "พุทธสลิม" ก็คือเป็นคนพุทธครึ่งหนึ่ง เป็นมุสลิมครึ่งหนึ่ง..!

คุณอนิรุทธเมื่อรู้ว่าพวกเราไม่สามารถที่จะแลกเงินรูปีอินเดียเป็นรูปีศรีลังกาได้ ก็ไปจัดการ "ไฟต์" ให้ แต่ถึงกระนั้นเงินรูปีอินเดียบางราคา อย่างเช่นใบละ ๒,๐๐๐ รูปี หรือว่าใบละ ๑,๐๐๐ รูปีนั้น เขาก็ไม่รับแลก รับแลกแต่ใบที่เล็กกว่า อาจจะเป็นเพราะว่าใบใหญ่นั้น จะมีอัตราในการแลกที่สูงกว่าก็เป็นได้

แล้วพวกเราก็ออกมาข้างนอก ซึ่งได้คุณชาร์มีลูกชายของคุณอนิรุทธเป็นคนคอยดูแลพวกเรา รอจนกระทั่งรถตู้ที่เราเรียกเอาไว้มาถึง ก็ต้องตกใจ เพราะว่าคันใหญ่มาก แล้วคณะของเราก็มีแค่ ๕ คนเท่านั้น..! พวกเราจึงแทบจะนอนไปบนรถกันเลย ตรงไปยังที่พัก ซึ่งอยู่หน้าสนามบิน ไกลออกไปประมาณ ๒ กิโลเมตรเท่านั้น

ในยามค่ำคืนนั้น ประเทศศรีลังการู้สึกว่าจะน่าอยู่มาก เพราะว่ารถมีน้อย พวกเราไปจนกระทั่งถึงโรงแรมที่พัก ก็คือโรงแรม Vivanta Colombo Airport Garden ซึ่งต้องบอกว่าหรูหราเกินกว่าที่จะคิด

เมื่อเข้าสู่ห้องพักเรียบร้อยแล้ว เป็นเวลาแค่ประมาณ ๕ ทุ่มของทางด้านศรีลังกาเท่านั้น แต่กระผม/อาตมภาพที่หลับมาบนเครื่องบินแล้ว เป็นบุคคลที่ตื่นแล้วตื่นเลย ไม่หลับอีก จึงใช้เวลาในการภาวนาพระคาถาเงินล้าน ๑๐๘ จบ ตลอดจนกระทั่งการภาวนากำหนดใจอุทิศส่วนกุศลให้แก่เจ้าที่เจ้าทางทั้งหลาย ขอให้ท่านช่วยคุ้มครองดูแลคณะของเราให้มีความสะดวกคล่องตัวทุกอย่างด้วย

[เถรี]

ทางโรงแรมจัดการปลุกพวกเราเวลา ๖ โมงของประเทศศรีลังกา ก็คือเวลา ๗ โมงครึ่งของเมืองไทยเรา เมื่ออาบน้ำอาบท่าเก็บข้าวของลงมายังข้างล่างแล้ว พอดีห้องอาหารเปิด พวกเราเข้าไปแล้วก็ตกใจ เพราะว่าอาหารหลากหลายมากมาย และเป็นบุฟเฟ่ต์ที่ตักได้ตามใจนึก ทุกอย่างรสชาติดีมาก จึงทำให้ทุกคนกินกันอย่างชนิดที่เรียกว่าเต็มพิกัด เสร็จแล้วเราค่อยไปคืนห้อง

คุณอสังคะซึ่งเป็นโชเฟอร์รถตู้ นำรถมารอรับพวกเราอยู่แล้ว วิ่งตรงออกจากตัวเมืองโคลัมโบมา ตอนแรกคิดว่าวิ่งมาตามถนนสายหลักเลียบทะเล แต่ปรากฏว่าคุณอสังคะพาหลบรถติด เข้ามายังถนนสายใน แม้ว่าถนนจะเล็กและแคบกว่า แต่ก็สะดวกและคล่องตัวมาก ตลอดระยะทางมีแต่ต้นไม้ใบหญ้า เขียวชอุ่มชื่นตาชื่นใจ

แต่ว่าสิ่งที่สังเกตก็คือ ไม่ว่าจะเป็นสามแยกหรือว่าสี่แยกก็ตาม มักจะมีรูปเคารพของศาสนาคริสต์บ้าง ศาสนาพุทธบ้าง สร้างเอาไว้ อย่างเช่นว่า รูปองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า รูปพระสถูปเจดีย์ หรือว่ารูปพระเยซู รูปพระแม่มารีอุ้มพระเยซู เหล่านี้เป็นต้น จึงทำให้ทุกคนพยายามสันนิษฐานว่า บริเวณเมืองนั้นหรือว่าหมู่บ้านนั้น เป็นเมืองหรือว่าหมู่บ้านของบุคคลที่เป็นผู้นับถือศาสนาอื่น ๆ อยู่ อย่างเช่นว่าถ้านับถือศาสนาพุทธ ก็จะสร้างเป็นพระพุทธรูป ถ้าหากว่าเป็นศาสนาคริสต์ ก็สร้างเป็นรูปของพระแม่มารี เป็นต้น

พวกเราทุกคนตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศ ซึ่งบ้านเราหาได้ยากแล้ว เหมือนกับต่างจังหวัดไกล ๆ ก็คือผู้คนเดินทางด้วยจักรยานบ้าง รถเมล์บ้าง แล้วขณะเดียวกัน ตามข้างทางก็มีร้านขายข้าวของต่าง ๆ อย่างเช่นว่าขายผลไม้ มีกระทั่งการขายปลาใส่ถุง เป็นปลาสวยงามอย่างพวกปลาทอง ปลาหางนกยูง เป็นต้น

[เถรี]

ส่วนที่เป็นหม้อเป็นไหตั้งอยู่บนเตาบ้าง ตั้งอยู่บนร้านบ้าง ไม่ทราบเหมือนกันว่าขายอะไร ? พยายามเดากันว่าเป็นน้ำมะตูมบ้าง เดากันว่าอาจจะเป็นนมเปรี้ยวบ้าง ก็ได้แต่เดาเท่านั้น เพราะว่าไม่ได้แวะซื้อ พวกเราวิ่งผ่านพื้นที่ซึ่งอุดมสมบูรณ์มาก เพราะว่ามีทะเลสาบบ้าง มีแม่น้ำบ้าง เป็นระยะ ๆ ไป บางแห่งก็มีพระพุทธรูปตั้งอยู่ บางแห่งก็มีรูปพระแม่มารีตั้งอยู่ เป็นต้น

จนกระทั่งมาถึงเมืองอนุราธปุระ ซึ่งห่างจากเมืองโคลัมโบประมาณร้อยกว่ากิโลเมตร แต่ว่าเราใช้เวลาในการเดินทางถึง ๔ ชั่วโมง จึงมาถึงโรงแรม Rajarata (ราชรัตน์) เข้ามารับประทานอาหารที่ห้องอาหารที่นี่ แล้วก็เกิดอาการน้ำตาจิไหล เนื่องเพราะว่าอาหารมากมายมหาศาลเกินคาดคิด

เมื่อกระผม/อาตมภาพฉันไปได้หน่อยเดียวตามวิสัยของตนเอง บรรดาบริกรก็ยังหน้าเสีย ถามว่า "อาหารไม่อร่อยหรือ ?" กระผม/อาตมภาพตอบว่า "อร่อย..แต่ของมากขนาดนี้ ไม่สามารถที่จะฉันได้หมด"

แล้วพวกเราก็ทำการเช็คอิน เพื่อฝากกระเป๋าไว้ที่นี่เลย เนื่องเพราะว่าจะต้องออกไปชมเมืองเก่าอนุราธปุระ หลังจากนั้นพวกเราก็จะกลับเข้ามาพักยังสถานที่นี้อีกครั้งหนึ่ง ดังนั้น..เมื่อมีโอกาส กระผม/อาตมภาพจึงได้ทำการบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนนี้เอาไว้ก่อน เพื่อป้องกันไม่ให้พลาดว่า ถ้าเราเดินทางไกล กลับผิดเวลา ท่านทั้งหลายจะได้ฟังเสียงธรรมนี้อย่างแน่นอน

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๑๕ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)