มหาเศรษฐีไปบรมพุทโธ ตอนที่ ๑๔ (จบ)

[สุธรรม]

เก่งมากค่ะ..ที่มาถึงโดยไม่หลงทางเสียก่อน..!

คุณนายฮ้งบอกว่าจะพาไปชมวัดป่าเลไลยก์อีกวัดหนึ่ง หาข้อมูลมาแล้วว่าอยู่ใกล้กับสนามบิน แต่เนื่องจากไม่เคยไปมาก่อน จึงต้องอาศัยเครื่องมือนำทางเช่นเคย เจ้าเครื่องก็แน่เหลือเกิน พาพวกเรามุดไปจนถึงหน้าวัดโดยไม่หลงเสียก่อน คุณนายชารอนดีใจถึงกับร้องเป็นภาษาไทยว่า "เก่งมากค่ะ..!" ไม่รู้ว่าชมเครื่องนำทางหรือชมตัวเองกันแน่..?

[สุธรรม]

พระประธานของวัดป่าเลไลยก์

พระประธานในศาลาเป็นพระพุทธชินราช มีพระอัครสาวกซ้ายขวา บริเวณเพดานแขวนโคมจีนสีแดงเต็มไปหมด อาตมาหยอดตู้ทำบุญไป ๑ แสนรูเปียห์ แล้วไปกราบท่านเจ้าอาวาสคือพระครูปลัดกิตติ (ไม่ทราบฉายา) ที่บริเวณห้องรับแขกด้านหลังพระประธาน พอท่านทราบว่ามาจากเมืองไทย ก็ล้วงย่ามหาของให้วุ่นไปหมด สุดท้ายไม่ได้อะไรออกมาสักอย่าง บอกแบบเขิน ๆ ว่า "ของแจกหมดแล้วครับ" แล้วแจกลูกอมให้เหมือนกับวัดอื่น ๆ...

[สุธรรม]

ภายในวิหารบูรพาจารย์ วัดป่าเลไลยก์ (สิงคโปร์)

เนื่องจากได้ข้อมูลจากวัดอานันทเมตยารามมาแล้ว อาตมาจึงไม่รบกวนท่านมาก กราบลาออกมาด้านนอก เข้าไปกราบพระที่วิหารบูรพาจารย์ ซึ่งมีรูปปั้นพระสีวลี หลวงปู่ทวด วัดช้างให้ หลวงปู่โต วัดระฆัง และสองบูรพาจารย์สายอีสาน คือหลวงปู่เสาร์และหลวงปู่มั่น...

[สุธรรม]

ภาพพระบฏในหอฉันวัดป่าเลไลยก์

ถัดไปไม่ไกลนักน่าจะเป็นหอฉันและหอสวดมนต์ในที่เดียวกัน มีพระพุทธรูปนาคปรกสีดำองค์ใหญ่อยู่บริเวณหัวอาสน์สงฆ์ ผนังตรงกลางอาสน์สงฆ์แขวนภาพพระบฏ (ภาพของพระพุทธเจ้าที่ปักหรือวาดลงบนผืนผ้า) ผืนใหญ่ ลวดลายงดงามมาก...

[สุธรรม]

ถ่ายรูปหมู่ไว้เป็นหลักฐาน ว่ามาถึงแล้วจริง ๆ

แม่ป๋อมถ่ายภาพอาตมากับพระบฏแล้ว ออกมาถ่ายภาพศาลพระพรหมที่บริเวณหน้าหอสวดมนต์ไว้ด้วย จากนั้นอาตมาให้ทุกคนถ่ายรูปหมู่รวมกันที่บริเวณหน้าศาลา เสร็จแล้วแยกย้ายกันเดินตามป้าย เพื่อไปเข้าห้องน้ำบริเวณด้านหลังศาลาการเปรียญ...

ห้องน้ำทันสมัยดีอยู่หรอก แต่คนใช้ไม่ถนอมเอาเลย เพราะเปิดเข้าไปห้องแรกก็พบก๊อกน้ำหักห้อยร่องแร่ง ห้องที่สองยิ่งแล้วใหญ่ ใครถ่ายหนักเอาไว้แล้วไม่ราดก็ไม่รู้ ? ปล่อยให้แห้งคาคอห่านเอาไว้อย่างนั้นแหละ..! ต้องเดินเลยไปห้องที่สามจึงใช้งานได้ แต่เมื่อปัสสาวะเสร็จแล้ว กดปุ่มกลับไม่มีน้ำ มิน่าล่ะ..เขาถึงได้ถ่ายทิ้งเอาไว้อย่างนั้น...

[สุธรรม]

สนามบินชางงีมีอาคารผู้โดยสารหลายหลัง ต้องตรวจสอบให้ดีก่อนว่าขึ้นเครื่องที่ไหน

ถอยดีกว่า..ไม่เอาดีกว่า ทั้งหมดกลับขึ้นรถ คุณนายชารอนพาตรงไปยังสนามบินชางงีที่อยู่ไม่ไกล มองเห็นหอบังคับการบินเด่นทีเดียว เมื่อส่งพวกเราลงตรงหน้า Terminal 1 แล้ว คุณนายเธอไม่ยอมให้ลา บอกว่าขอเอารถไปจอด แล้วจะตามเข้าไปทีหลัง อาตมาบอกว่าไม่ต้องส่งถึงขนาดนั้นหรอก รบกวนแค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว...

แต่อย่างไรคุณเธอก็ไม่ยอม บอกว่านอกจากอาตมาจะไม่อยากเห็นหน้าเธอเท่านั้น ไม่อย่างนั้นเป็นตายก็จะตามไปส่งข้างใน อาตมาไม่มีอารมณ์จะมาต่อล้อต่อเถียง จึงต้องยอมโดยปริยาย "ท่านเซ่อ" ก็เอาแต่ยืนดูอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ แต่ไม่เอ่ยปากอะไรสักคำ..!

[สุธรรม]

นั่งห่างตั้งโยชน์ ทำไมถ่ายรูปแล้วใกล้นักหว่า ?

ต่อไปก็เป็นรายการวุ่นวายขายปลาช่อน สามสาวทำการยุบของลงกระเป๋า โดยยัดของรวม ๆ เข้าไปในกระเป๋าใบใหญ่ของเกรซ เมื่อลองชั่งกับตาชั่งที่อยู่ไม่ไกลนัก ปรากฏว่าน้ำหนักเกินไปไม่น้อยทีเดียว แต่คงไม่ยากที่จะเจรจาขอเฉลี่ยน้ำหนักกัน เพราะเที่ยวนี้เป็นสายการบินแอร์เอเชีย ซึ่งพนักงานพูดไทยกันทั้งนั้น...

เกรซจัดการไปตรวจตั๋ว อาตมาบอกกับฮ้งที่ตามมาส่งว่า "Tell Tasha I miss her, and wait for her in water festival." คุณนายชารอนทำตาแดง ๆ งอนิ้วนับเวลาว่าอีกนานเท่าไรจะถึงสงกรานต์ ก่อนจะเซย์กู๊ดบาย แล้วหันไปบอกลากับป้านุช แม่ป๋อมและเกรซ โดยเฉพาะแม่ป๋อมที่ขอ Email เอาไว้ บอกว่าจะติดต่อกลับไปทันทีที่ถึงเมืองไทย แล้วพากันหอบกระเป๋าส่วนตัวผ่านเครื่อง X-ray เข้าไปด้านใน...

[สุธรรม]

เมื่อไรบ้านเราจะมีแบบนี้บ้างหนอ ?

พวกเราต้องไปรอขึ้นเครื่องที่ประตู C16 เจ้าประคุณเถอะ..เดินไกลโคตรพอ ๆ กันกับสนามบินสุวรรณภูมิบ้านเราเลย ที่พักผู้โดยสารเป็นห้องปลอดบุหรี่ที่กั้นไว้โดยเฉพาะ เจ้าหน้าที่ขอตรวจบัตรขึ้นเครื่องพร้อมกับหนังสือเดินทาง เมื่อเห็นว่าชื่อตรงกันก็ปล่อยให้ผ่านเข้าไปได้...

ข้างในนี้มีอินเตอร์เน็ตฟรีไว้บริการด้วย อาตมาจึงเอาโน้ตบุ๊ก (ไอ้คำนี้ท่าจะใช้กันแต่ในเมืองไทย ไปประเทศไหน ๆ เขาก็เรียกแต่ Laptop) ออกมาทดลองเข้าเว็บวัดท่าขนุนดู ฮ่า..แรงใช้ได้ทีเดียว พิมพ์ข้อความแจ้งการเดินทางกลับแล้วเก็บเครื่องไว้ตามเดิม...

[สุธรรม]

นั่งเครื่องบินก็มีการจราจรติดขัด..!

เงยหน้าขึ้นมาเกรซหายไปแล้ว ป้านุชบอกว่าออกไปเข้าห้องน้ำ จนถึงเวลาสี่โมงครึ่งที่กำหนดว่าให้ขึ้นเครื่องแล้ว ก็ยังไม่เห็นเขาประกาศเรียก อาตมาจึงขอไปห้องน้ำบ้าง แม่ป๋อมเตือนว่าให้เอาหนังสือเดินทางติดมือไปด้วย เพราะเขาจะตรวจตอนกลับเข้ามาแน่ ๆ...

แล้วก็จริงอย่างว่า พอเข้าห้องน้ำเรียบร้อยกลับเข้ามา เจ้าหน้าที่ขอดูบัตรขึ้นเครื่องกับหนังสือเดินทางจริง ๆ เพิ่งเข้ามาถึงเจ้าหน้าที่ก็ประกาศว่าเครื่องของแอร์เอเชียมาลงสนามบินชางงีแล้ว ขอเวลาในการเตรียมการ ๑๕ นาที ก็จะเชิญผู้โดยสารขึ้นเครื่อง ไปต่างประเทศแล้วได้ยินภาษาไทยแบบนี้ รู้สึกชื่นใจอย่างบอกไม่ถูก...

พอได้เวลาพนักงานก็เชิญผู้โดยสารขึ้นเครื่อง อาตมาได้ที่นั่ง 1A แถวหน้าสุดติดกับหน้าต่างพอดี เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว กัปตันพงษ์ศักดิ์ก็ประกาศให้รัดเข็มขัด แล้วพาเครื่องขึ้นแข่งกับเวลาที่เสียไป พอเครื่องไต่ได้ระดับ สัญญาณรัดเข็มขัดดับลง พนักงานก็เสิร์ฟอาหารว่าง ของอาตมาได้น้ำเปล่ามาถ้วยเดียว รู้สึกขาดทุนอย่างไรก็ไม่รู้ ?

[สุธรรม]

เครื่องตั้งลำได้ตอนพระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าแล้ว

แม่ป๋อมเอาน้ำร้อนมาถวาย อาตมาฉันแล้วหลับตาภาวนา ส่งกำลังใจถึงเจ้าที่ซึ่งรักษาตลอดเส้นทางการเดินทางครั้งนี้ ขอความปลอดภัยจากทุกท่านด้วย เห็น "อากง" ท่านหนึ่งในชุดเสื้อกุยเฮงขาว กางเกงแพรปังลิ้นสีดำมันระยับ ยืนยิ้มเผล่อยู่ใกล้ ๆ...

"ท่านเจ้าพ่อหลักเมืองให้ผมไปส่งท่านกับคณะครับ.."
"อ้าว..ทำไมพูดไทยชัดนักล่ะ ?"
"ก็ผมไปเมืองไทยออกจะบ่อยไป"
"แล้วมีตั๋วเที่ยวกลับหรือยัง ?"
"ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า..!"

[สุธรรม]

มารับกระเป๋ากันที่สายพานหมายเลข ๑๑

พอหนึ่งทุ่มห้านาทีกัปตันพงษ์ศักดิ์ก็ประกาศให้ผู้โดยสารรัดเข็มขัด แล้วนำเครื่องลดระดับลงสู่สนามบินสุวรรณภูมิ เลยเวลาปกติไป ๒๐ นาที แสดงว่า "อากง" ท่านขับเครื่องบินไม่เป็น อาตมาขอบคุณที่ท่านอุตส่าห์ตามมาส่ง มีโอกาสแล้วจะไปรบกวนใหม่...

เดินจนขาขวิดกว่าจะมาถึงบริเวณด่านตรวจคนเข้าเมือง เจ้าหน้าที่ประทับตราในหนังสือเดินทางให้แบบไม่มีข้อกังขา เมื่อผ่านมาครบทุกคนแล้ว ก็เดินไปรอรับกระเป๋าที่สายพานหมายเลข ๑๑ ทั้งป้านุช แม่ป๋อมและเกรซ กราบขอขมากันใหญ่ ที่ตลอดทางเล่นกันแบบแรง ๆ ซึ่งไม่มีใครถือโทษโกรธใครอยู่แล้ว...

[สุธรรม]

มารับช่วงรถแท็กซี่จากฝรั่ง (ภาพจากอินเตอร์เน็ต)

เมื่อได้กระเป๋ามาแล้ว เกรซก็จัดการ "แบ่งสมบัติ" คืนให้กับเจ้าของ แล้วกราบลาไปเลย บอกว่าคุณพ่อมารอรับอยู่ด้านนอก เหลืออาตมา ป้านุชและแม่ป๋อมออกมาหารถแท็กซี่ พอดีรถคันหนึ่งมีปัญหากับฝรั่ง เพราะแจ้งไปว่าต้องบวก ๕๐ บาทจากราคามิเตอร์ แต่ฝรั่งเขาไม่เข้าใจและไม่ยอมจ่าย พลขับจึงส่งบัตรโดยสารคืนให้กับทางคนจัดคิว...

แล้วเรื่องอะไรจะไปคืนให้เสียเวลา อาตมาฉวยบัตรคิวมาพร้อมกับบอกเจ้าหน้าที่ว่า "หารถคันใหม่ให้ฝรั่งเขาไป คันนี้ไปวุฒากาศ ซอย ๒๔" เจ้าหน้าที่รับบัตรไปขีดฆ่าสถานที่ปลายทางของฝรั่งออก แล้วลงใหม่ว่า "วุฒากาศ ซอย ๒๔"...

[สุธรรม]

ถึงบ้านเสียที เหนื่อยจะตายชัก..!

พวกเราหอบของขึ้นรถ พลขับนำรถออกพลางบ่นฝรั่งไปพลาง ยังไม่ทันไรยายจี๋ (คุณวินิตา มณฑลโสภณ) ก็โทรเข้าเครื่องของป้านุช บอกว่ามารอรับ ฮ่า..ไม่ทันแล้วยายจ๋า ขึ้นทางด่วนมาจะครึ่งทางแล้ว มาโดยไม่ได้นัดหมายแบบนี้เจอตัวยากจ้ะ...

ไปถึงบ้านวิริยบารมีเกือบสามทุ่ม ป้านุชกับแม่ป๋อมกราบลาไปคนละทิศละทาง โดยแม่ป๋อมขอให้แท็กซี่ไปส่งต่อที่บ้านด้วย อาตมาหิ้วกระเป๋าเข้าบ้าน เห็นไฟในห้องรับรองพระสว่างอยู่ แสดงว่าทิดดอย (ภานุพงศ์ วังประภา) คงจะมาลงโปรแกรมให้กับโน้ตบุ๊กตัวใหม่น้องเล็กยังไม่เสร็จ...

อาตมาเหนื่อยจนไม่มีอารมณ์ที่จะทักใคร หอบของขึ้นไปห้องนอน เหวี่ยงกระเป๋าไว้บนเตียง กราบพระแล้วชุดก็ไม่เปลี่ยน น้ำท่าก็ไม่อาบ ลากที่นอนลงมาปูกับพื้น นอนส่งใจไปกราบพระ แผ่เมตตายังไม่ทันจะครบชุดก็สลบไปแล้ว..!

วันอังคารที่ ๑๐ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๕๕
พระครูวิลาศกาญจนธรรม