เก็บตกจากบ้านเติมบุญ ต้นเดือนพฤศจิกายน ๒๕๖๒

[เถรี]

กำลังนอนเพลิน ๆ ประมาณ ๔ ทุ่ม เจ้าประคุณเถอะ...ใครสับหมูวะ ? เสียงก๊อก ๆ ๆ ๆ สงสัยเลิกเวรตอนดึกแล้วมาทำอาหารกิน แต่คราวนี้เขาคงไม่คิดหรอกว่าอาตมาจะหูไวขนาดนั้น แต่คิดว่าถ้าคนนอนไว ๆ หน่อยคงได้ยินหมดทั้งโรงแรม อาตมาก็เลยออกมาดู ตั้งใจจะมาด่าซะหน่อย..!

ปรากฏว่าโผล่ออกมา หิมะกำลังตก เออ...ถ้าอย่างนั้นเอ็งทำไปเถอะ ข้าไม่ไปด่าหรอก...หนาว เป็นอะไรที่ตลก ๆ อยู่เหมือนกัน คือ ๔ ทุ่มกว่าแล้วแต่เขาไม่ได้เกรงใจใครเลย หิวขึ้นมาก็ทำกินของเขา แล้วคนแถวนั้นเขาทำเส้นหมี่เอง นวดแป้งแล้วก็ดึงทบ...ดึงทบ สักพักเดียวเท่านั้นเองเป็นเส้นหมี่ยาวยืดเต็มไปหมดเลย ใครจะกินแบบนั้นก็ได้นะ พวกที่ออกไปกินมื้อเย็นกัน ๓ - ๔ คนนี่เขาเจอกันแทบทุกวัน ถึงเวลาเขาทำให้ดูเลย ดึงเส้นหมี่เสร็จก็สับ โยนลงหม้อ ต้มเสร็จก็คีบขึ้นมา พวกกินมื้อเย็นนี่เขามีประสบการณ์เยอะ ไหนจะหม้อไฟ ไหนจะหมี่ร้อนทำสดให้ดู ...(หัวเราะ)...

[เถรี]

ไปงานนี้อาตมาไม่ได้ติดโน้ตบุ๊กไปด้วย เพราะมีประสบการณ์ตั้งแต่ไปปากีสถานว่า พวกเครื่องใช้ไฟฟ้า แม้กระทั่งกล้องถ่ายรูป ถ้าอากาศต่ำกว่า ๕ องศาเซลเซียสมักจะไม่ทำงาน ขาดใจตายเอาเฉย ๆ จนกว่าจะไปที่อุ่นหน่อย ถึงจะยอมทำงาน ก็เลยมีเวลาภาวนาเยอะ มีเวลาคุยกับเจ้าที่เจ้าทางมากขึ้น ไม่อย่างนั้นก็ต้องตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์หนังสือ

มางวดนี้ก็เลยคิดว่าเวลามีน้อย เราไม่มีเวลาที่จะเขียนให้ญาติโยมอ่านกัน จึงใช้วิธีเล่าให้ฟังแบบนี้

[เถรี]

ช่วงเช้าส่วนใหญ่แล้วอาตมาชอบออกไปเดินดูบ้านดูเมืองเขา ส่วนที่ชอบใจที่สุดก็คือพวกประตูหน้าต่าง เขาแกะสลักเป็นลายทิเบตสวย ๆ เก่า ๆ บางหลังนี่เป็นโลหะเลย ประมาณพวกหล่อสัมฤทธิ์หรือทองเหลือง พอยิ่งใช้เก่าก็ยิ่งสวย

ศิลปะพวกนี้คาดว่าอีกไม่นาน พวกสะสมของเก่าโดยเฉพาะจากพวกยุโรปหรืออเมริกาเข้าไป อาจจะไปขอซื้อเขาแล้วขนกลับบ้าน ก็คือประตูก็เก่าเต็มทีแล้ว..ใช่ไหม ? พอถึงเวลาเขาอยากได้เงินเอาไปเปลี่ยนใหม่ พวกนี้เขาก็มาขอซื้อก็ขายเลย อะไรประมาณนั้น

[เถรี]

อาหารเช้าทุกแห่งเหมือนกันหมด ข้าวต้ม ผัดผัก ไข่ต้ม ไข่ต้มนี่ขาดไม่ได้เลย แต่โรงแรมนี้ดีตรงที่มีไข่เจียวให้ หลายคนบอกว่ารอดตายไปที เพราะว่าอย่างอื่นที่เหลือกินไม่ได้ โดยเฉพาะพวกผัดผัก ผัดถั่วงอก ถ้าใช้ตะเกียบไม่เป็นก็ไม่ได้กินหรอก โดยเฉพาะใช้ตะเกียบกินข้าวต้ม อาตมานี่พุ้ยมาตั้งแต่เด็ก คนอื่นคีบถั่วเป็นนานกว่าจะได้สักเม็ดหนึ่ง อาตมาคีบไปทีสามเม็ดสองเม็ด คนอื่นเขาก็สงสัยว่าคีบได้อย่างไร ? ต้องใช้แรงให้พอดี ถ้าใช้แรงมากเกินไปก็คีบไม่อยู่

เสร็จแล้วก็ออกเดินทางกัน ก่อนเดินทางก็ยังมีพวกที่กินข้าวต้มไม่ถนัด เห็นเขามีพวกซาลาเปาขาย วิ่งลงไปขอซื้อ ซาลาเปาเมืองจีนไม่อร่อย เมืองจีนส่วนใหญ่เป็นพวกไส้หมูสับ แต่ว่าจะเน้นไขมัน ก็เลยมันแผล็บไปหมด แล้วก็เป็นหมั่นโถวที่เป็นก้อนแป้งนึ่งเฉย ๆ พวกเราไม่เคยชินก็กินยาก อาตมาเองไม่ได้ใส่ใจหรอก เอ็งจะเป็นอะไรก็ส่งมาเถอะ

[เถรี]

ด้วยความที่เป็นการเดินทางของวันที่ ๒ ที่ไปถึง จึงปรับระบบได้แล้ว ไม่เหมือนวันแรกที่เราไปถึงตอนเที่ยงคืนกว่า วันนี้ก็เลยออกเดินทางเร็ว ไปถึงจุดพัก ตรงนั้นเขาเรียกว่า แม่น้ำน้ำมนต์ เพิ่งจะ ๘ โมงกว่าเท่านั้นเอง แต่เจ้าประคุณรุนช่องเอ๊ย....อากาศ ๒ - ๓ องศาเซลเซียสแล้วเราไปยืนอยู่ตรงแม่น้ำ ลมแรงอย่าบอกใครเลย คือถ้าธรรมดาก็ไม่หนาวเท่าไร แต่ถ้ามีลมเมื่อไรก็ปางตายเลย บางคนหนาวจนหน้าเต้นได้

แม่น้ำตรงนั้นก้อนหินจะมีสลักคาถา เน้น ๆ เลยก็พวกโอม มณี ปัทเม หุม เต็มไปหมดทั้งแม่น้ำเลย แล้วก็มีนักท่องเที่ยวบางคนโดนชาวบ้านด่า เพราะว่าลงไปเหยียบหินเพื่อถ่ายรูป ดันไปเหยียบก้อนที่เขาสลักคาถาเอาไว้

[เถรี]

คราวนี้ตามแหล่งเที่ยวก็จะมีของขายเป็นปกติ มีห้องน้ำให้เข้า ของขายหลัก ๆ แถวนั้นที่เห็นมีทุกร้าน อย่างหนึ่งก็คือเนื้อจามรีตากแห้ง เป็นเนื้อจามรีใส่พริกเสฉวน แต่ละเส้นที่ตากแห้งแล้วหยิบขึ้นมานี่ พริกติดอยู่เป็นร้อยเม็ดเลย

ถาม : เขากินพริกเพื่อให้ร้อนหรือเปล่าคะ ?
ตอบ : เขากินเพื่อให้ร้อน เพราะว่าที่นั่นอากาศหนาว ส่วนพวกเราไปก็ประเภทกินกันจนปากแดง จมูกแดง ขี้มูกยืด แต่ก็ยังไม่หายหนาวสักที

พวกของขายหลัก ๆ ที่มีอยู่ ก็จะเป็นพวกประคำ เป็นประคำไม้ ประคำเขาจามรี ประคำกระดูกจามรี ประคำเทอร์คอยส์ ประคำอำพัน ส่วนใหญ่ก็อย่างว่าแหละ...เป็นของทำเทียมเลียนแบบทั้งนั้น

[เถรี]

เส้นทางที่เราวิ่งไปนั้นไกล จึงต้องมีการจอดรถเป็นระยะ ๆ พวกเราสงสัยมากว่าตรงนี้มีอะไร รถถึงได้จอดอยู่เต็มไปหมด เหมือนอย่างกับเขามีงานเลี้ยงหรืออะไร ปรากฏว่าเป็นทุ่งหญ้า มีแม่น้ำไหลผ่าน เป็นนาข้าวเก่า ๆ คนเขาลงไปถ่ายรูปวิวกัน ซึ่งก็ไม่ค่อยมีอะไรน่าดูหรอก เพราะว่าน้ำก็ขุ่น ภูเขาก็เหลืองกรอบไปหมดแล้วเพราะความหนาว

สรุปว่าเขาอยากลงไปยืดเส้นยืดสายกัน เพราะว่านั่งรถนานเกินไป แล้วก็ดันมีคนเอาม้ามาให้เช่าอยู่ ๒ ตัว ใครอยากไปออกกำลังแก้หนาวขี่ม้าก็ได้ แต่อาตมาว่าน่าจะหนาวหนักขึ้นไปมากกว่า ตรงนี้พวกเราลงไปแล้วหาที่เข้าห้องน้ำไม่ได้อีกด้วย จะให้ไปนั่งปล่อยกลางทุ่งก็ยังทำใจกันไม่ได้

[เถรี]

ถัดจากนั้นหน่อยหนึ่งไปเจอรถเกิดอุบัติเหตุ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นรถพระหรือรถฆราวาส เพราะเห็นมีพระทิเบตรูปหนึ่งไปยงโย่ยงหยกอยู่กับรถเขาด้วย เขากำลังเอารถขึ้นรถเทรลเลอร์เพื่อที่จะขนกลับ ด้วยความที่ประเทศจีนจำกัดความเร็วรถที่ ๖๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมง เจออุบัติเหตุหลายครั้ง แต่ไม่มีประเภทคนตาย อย่างเก่งก็รถพังหน้ายุบอะไรประมาณนั้น เพราะว่าความเร็ว ๖๐ กิโลเมตรชนไปก็ไม่หนักหนาเท่าไร

ไม่เหมือนบ้านเรา ให้ขับ ๙๐ ก็ล่อเป็น ๑๒๐ บางคนก็เล่นไป ๑๖๐ - ๑๘๐ บ้านเขาก็มีเตือนนะ ทางโค้งบางแห่งเขาก็มีอนุสาวรีย์ตีนผี เอารถพัง ๆ ไปตั้งเอาไว้ให้ดูว่า ถ้าคุณประมาทแล้วจะเป็นอย่างนี้ ประเทศจีนก็มีจ่าเฉยเหมือนกับบ้านเรา แต่จ่าเฉยเมืองจีนไม่เฉย ยืนนิ่ง ๆ ก็จริง แต่ในมือเป็นกล้องวงจรปิด รถวิ่งผ่านกี่คันถ่ายไว้หมด ก็ถึงได้ว่าจ่าเฉยเมืองจีนไม่เฉยจริง

[เถรี]

ถนนหนทางเขาก็คดเคี้ยวไปเรื่อย ถึงเวลาวิ่งไปประมาณชั่วโมงกว่าก็ต้องจอดพักเข้าห้องน้ำกัน จุดที่จอดพักตรงนั้นน้ำดี ห้องน้ำสะอาดมาก เพราะว่าเขาปล่อยน้ำจากภูเขาพุ่งผ่านห้องน้ำไปเลย ห้องน้ำของเขาจะเป็นรางยาว ๆ ทะลุถึงกันทุกห้อง แล้วก็มีที่กั้นอยู่หน่อยหนึ่ง ถ้าหากว่าไม่มีน้ำนี่ บางทีเขาถ่ายหนักถ่ายเบา ก็จะกองอีเหละเขะขะอยู่อย่างนั้น แต่ว่าตรงนั้นถือว่าสะอาดเลย เพราะว่าน้ำพุ่งพรวดเดียวทะลุทุกห้อง

เข้าไปก็คนละหนึ่งหยวน ตอนแรกก็ว่าคนเก็บเงินอยู่ไหน พอเข้าเสร็จออกมาเขามายืนรอเก็บเงิน ที่แท้เป็นคนขายของที่อยู่ด้านข้างนั่น แล้วก็มีบริการล้างรถ แต่ขอโทษเถอะ...ถ้ารถบ้านเราไปล้างก็น้ำตาไหล เขาใช้แปรงขัดพื้นแบบด้ามยาว ขัดรถให้ทั้งคัน ล้างเสร็จแล้วรถลายพร้อยเลย...! สรุปว่าถ้าใครขับรถไปนี่อย่าให้เขาล้างนะ ล้างฟรีด้วย แต่ขอโทษเถอะ...ได้นั่งร้องไห้กันบ้าง แปรงขัดพื้นด้ามยาว ที่หน้ากว้างสักศอกหนึ่ง แล้วด้ามยาวสัก ๒ เมตร ดันเอาแปรงแบบนั้นมาขัดรถ

วิ่งผ่านไปถึงจุดพักที่หมู่บ้านซ่งหรง ตรงนี้เขามีรูปปั้นขบวนคาราวานสินค้าที่เดินทางระหว่างเฉิงตูกับลาซาที่ใช้ถึงเวลา ๒ ปี ซึ่งเขาก็จะมีรูปคนแบกสินค้า มีหมาทิเบต มีจามรี มีเด็ก มีผู้ใหญ่ พูดง่าย ๆ ว่า ๒ ปีนี่ ถ้าหากว่าคลอดลูกแล้วเอาเข้าคาราวานไปด้วย ขากลับก็วิ่งเองได้แล้ว

[เถรี]

ไปถึงตอนนั้นก็ ๑๐ โมงกว่า นึกว่าเขาจะเข้าภัตตาคาร ปรากฏว่าวิ่งเลยไปอีกเกือบชั่วโมง วิ่งไปถึงอีกเมืองหนึ่ง มัคคุเทศก์บอกให้คนขับชะลอรถ เพราะว่าการจราจรหนาแน่น คนหลายร้อย แน่นไปหมด ถามว่างานอะไร ? เขาบอกว่างานแต่ง

โทรศัพท์เข้าไปที่ภัตตาคาร สักพักหนึ่งก็ตีหน้าประหลาดบอกกับพวกเราว่า แม่ครัวที่ภัตตาคารโดนงานแต่งเขาดึงตัวไป เพราะฉะนั้น..ไม่มีใครทำอาหารกลางวันให้พวกเรา ให้ไปหากินที่อื่นเอา เออ...เรื่องอย่างนี้ก็เกิดได้เหมือนกัน จึงต้องวิ่งเลยมาอีกจุดหนึ่ง ไปเข้าภัตตาคารตรงนั้นแทน ก็อย่างว่า...ด้วยความที่ไม่พร้อม จากที่มีกับข้าว ๘ อย่าง น้ำแกง ๑ ก็เหลือแค่หมี่น้ำชามเดียว เพราะว่าไม่ได้จองเขาเอาไว้ ที่จองเอาไว้ก็ดันโดนงานแต่งดึงตัวไปเสียนี่

[เถรี]

สิ่งหนึ่งที่สังเกตเห็นก็คือ ปั๊มน้ำมันบ้านเขาไม่เหมือนกับบ้านเรา ปั๊มน้ำมันบ้านเขาไม่มีห้องน้ำแบบบ้านเรา เขามีใช้งานกันเองห้องเดียว ถ้าคิดจะไปอาศัยนี่ไม่ต้องเลย เพราะว่าบางทีเข้าไปก็ผงะออกมา

แต่ว่าน้ำมันของเขามีหลายเกรด เท่าที่ดูมาก็มี ๙๒, ๙๕, ๙๘ บ้านเรามีแต่ ๙๑, ๙๕ แล้วเขามีน้ำมันที่ใช้สำหรับอากาศที่ติดลบ คิดว่าน่าจะราคาแพงกว่าปกติ เขาจะมีป้ายติดอยู่ว่าลบ ๑๐ องศา ลบ ๒๐ องศา คงจะมีสารป้องกันไม่ให้น้ำมันแข็งตัว ราคาก็น่าจะแพงขึ้นตามอุณหภูมิของเขาที่มี

[เถรี]

คราวนี้ช่วงนั้นเป็นเขาพับผ้า วนไปวนมาจนเวียนหัว คือภูเขาไม่สูงพอที่จะทำอุโมงค์ แต่ก็ดันไม่เตี้ยพอที่จะทำถนนตรง ๆ ก็เลยต้องประเภทเลื้อยไปตามยอดเขา วิ่งไปเป็นชั่วโมง

พอผ่านจุดอันตรายไป เขาก็จะมีจุดที่มีวิวเขาพับผ้าสวย ๆ ให้ถ่ายรูป ปรากฏว่าลงไปแล้วมีหนุ่มสาวกำลังยึดสถานที่ไว้ถ่ายพรีเวดดิ้ง คราวนี้ก็รอไปเถอะ ๑๕ นาทีที่เขาให้เราเข้าห้องน้ำมันไม่พอ คนจีนถ้าเขาจะถ่ายรูปแล้วเราไปยืนเกะกะเขา เขาจะผลักเราออกเลย แต่คราวนี้หนุ่มสาวถ่ายพรีเวดดิ้ง กำลังหวานแหววอยู่เลย จะไปผลักออกก็ไม่ได้ จึงรอจนหมดเวลาก็ไปโดยไม่ได้ถ่ายมุมที่ตั้งใจไว้

[เถรี]

วิ่งต่อไปจนถึงจุดพักรถอีกแห่งหนึ่งซึ่งมีร้านขายของ ต้องบอกว่าเป็นหลักเป็นฐานเป็นงานเป็นการมาก ตรงนั้นเขาจะมีแท่งหินใหญ่ที่บอกความสูงของพื้นที่เอาไว้ว่าเป็นความสูงเท่าไร แล้วก็มีกงล้อมนต์ที่ทำเหมือนกับเจดีย์ ๙ ชั้น ๗ ชั้นอะไรของจีน ให้พวกเราไปหมุน แล้วก็มีลักษณะเหมือนกับเป็นวัดเล็ก ๆ ให้เข้าไปไหว้พระไปทำบุญได้ ทางด้านข้างเป็นร้านขายของที่ระลึกที่ปน ๆ กับพวกร้านสะดวกซื้อ

คราวนี้สิ่งหนึ่งที่ตั้งเป็นข้อสังเกตเลยก็คือ ร้านพวกนี้ของคนจีน หลัก ๆ เลยจะมี ๒ อย่าง อย่างแรกคือใบชา อย่างที่สองคือสมุนไพรจีน พอเราเห็นเราจะรู้ว่านี่ร้านคนจีน คือใบชากับสมุนไพรจีน บ้านเราทำอย่างไรที่จะมีอย่างเขาได้บ้าง ที่เดินเข้าไปแล้วให้รู้ว่านี่คือสินค้าไทย

อาตมาเองมีนิสัยซื้อของด้วยกล้อง ชอบอะไรก็ถ่าย ปรากฏว่าไปถ่ายรูปสมุนไพรในนั้นไม่ได้..เขาห้าม ของบางอย่างน่าจะราคาแพง โดยเฉพาะพวกตังทั้งแห่เช่า ที่พวกเราเรียกว่าถั่งเช่า ตังก็หน้าหนาว แห่ก็หน้าร้อน ตังทั้ง...ฤดูหนาวเป็นหนอน แห่เช่า...ฤดูร้อนเป็นหญ้า

[เถรี]

พอถึงจุดนั้นแล้ว เราจะเดินทางต่อก็ง่ายแล้ว เพราะว่าจะมีจุดสำคัญให้เราจอดถ่ายรูปเป็นระยะ ๆ ไป ช่องเขาคาซาลา ใครผ่านก็ต้องแวะถ่ายรูป เพราะว่าความสูง ๔,๗๐๐ กว่าเมตร เกือบ ๆ ๔,๘๐๐ เมตร ไปจนกระทั่งถึงเมืองหลี่ถัง ถามว่าตรงนี้สำคัญอย่างไร ? เป็นบ้านเกิดของดาไลลามะองค์ที่ ๖

[เถรี]

คราวนี้ตรงนอกเมืองมีวัดน้อย ในเมืองเป็นวัดใหญ่ เขาไม่จอดให้เราถ่ายรูปตรงนอกเมือง ทั้ง ๆ ที่แสงแดดกำลังดีสุด ๆ เลย เราลองนึกถึงว่า วัดหน้าตาแบบทิเบต หลังคาสีทองอร่ามแล้วแสงลงพอดี แต่เขาไม่จอดให้เราถ่ายรูป โดยเฉพาะมีเจดีย์เรียงรอบวัดเป็นร้อย ๆ เลย เขาพาวิ่งเข้าไปในเมือง ไปที่วัดใหญ่

วัดใหญ่เพิ่งโดนไฟไหม้ไปไม่นาน อยู่ระหว่างบูรณะ อาคาร ๒ หลังบูรณะขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว แต่พวกข้าวของเครื่องใช้ข้างในกำลังทำอยู่ พระพุทธรูปก็เพิ่งจะหล่อเสร็จ กำลังจะปิดทอง ส่วนอีกหลังหนึ่งก็โดนปิดตายสนิทไปเลย อาตมาย่องเข้าไป เสียงทำงานอีโล้งโช้งเช้งไปหมด แล้วอากาศก็ค่อนข้างหนาว ต้องเดินเร็ว ๆ หน่อย เพราะว่าหนาวมาก

พอเราถ่ายรูปบริเวณวัดเสร็จ คุณตั้วที่เป็นหัวหน้าทัวร์บอกว่า เขาจะพาไปถ่ายรูปมุมสวย แล้วพาเดินออกทางด้านหน้าวัด ลัดขึ้นไปบนเนินเขา เป็นมุมสวยจริง ๆ เห็นวัดชัดเจนทั้งวัด แต่ว่าแดดหมดแล้ว ที่แน่ ๆ มีลวดหนามกั้นไว้ คุณตั้วบอกว่า สงสัยเขากั้นเพราะพวกผมนี่แหละ คราวที่แล้วแหกเข้าไปถ่ายรูปมา พวกเราเห็นมุมไหนสวยก็ไป ไม่ได้ดูหรอกว่าเป็นของใคร ในเมื่อเข้าไม่ได้ก็ต้องกลับ

[เถรี]

ช่วงทางกลับมีหมาอยู่ตัวหนึ่ง เป็นหมาเล็ก ๆ หมาพื้นเมือง แต่ขนยาว หมาขี้เหงา ไปเล่นที่ไหนมาไม่รู้ มีแต่เม็ดหญ้าติดเต็มทั้งตัวไปหมด แล้วอ้อนสุด ๆ เจอใครนี่วิ่งมาสวัสดีกับเขาหมด เสียดายว่าเราไม่มีเหลืออะไรให้กิน ถ้าหากว่ามีของเหลืออยู่ ไอ้นี่กินอ้วนแน่

ด้วยความที่เป็นช่วงเย็นแล้ว พวกสัตว์เลี้ยงกำลังกลับคอก มีจามรีมา ด้วยความที่เป็นทางเดินของเขา แล้วเราไปแย่งเดิน ก็เลยมีบางคนในคณะโดนจามรีไล่ขวิด..!

[เถรี]

ไปพักโรงแรมที่อยู่นอกเมือง ค่อนข้างจะเงียบ สิ่งที่ชอบใจของโรงแรมนี้ก็คือมีโมเดลรูปจามรี มีทั้งแบบขนสีขาว ขนสีดำ ตั้งโชว์อยู่ เข้าไปถามเขาว่าราคาเท่าไร เขาบอกว่าไม่ขาย เป็นของโชว์ แต่ถ้าจะซื้อ ร้านฝั่งตรงข้ามเขามีขาย

หลังจากที่เข้าห้องพัก อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย อาตมาก็ออกเดิน ทั้ง ๆ ที่อากาศไม่ชวนให้เดิน อันดับแรกหนาวและลมแรงมาก อันดับที่สองพื้นที่สูง เดินแล้วเหนื่อยง่าย เดินตลอดถนนเลย เขาบอกฝั่งตรงข้ามมี ก็เดินจนตลอดสาย ไม่เห็นมี มีแต่พวกห้างสรรพสินค้า พวกภัตตาคาร เดินย้อนกลับมาอีกฝั่งหนึ่งก็ไม่มี ถึงได้เห็นว่าบางคนเช่าร้านไว้หลายแห่ง พอเราเดินไปดูฝั่งโน้นเขาก็วิ่งเข้ามาเตรียมขายของให้เรา พอเราเดินกลับมาฝั่งนี้ เขาก็ขี่มอเตอร์ไซค์วิ่งข้ามมาเตรียมขายของให้เรา สรุปแล้วคนเดียวมีหลายร้าน

เดินจนกระทั่งสุดถนน เพิ่งจะรู้ว่าเขาคงบอกปัดเราเฉย ๆ ประมาณว่าไม่อยากจะขาย กว่าที่อาตมาจะกลับมา ทางด้านนี้พวกกินข้าวเย็นเขาก็นั่งเฝ้าโต๊ะกัน โดยเฉพาะน้องตุ๊กตา (มาลีรัตน์ นาคทอง) นั่งเฝ้าจาน รู้สึกจะเป็นลักษณะเหมือนกับต้มยำปลาบ้านเรา ชามเกือบเท่ากาละมัง ไปเมืองจีนนี่ต้องทำใจเลยนะ แต่ละชามใหญ่จริง ๆ อาตมาเห็นว่าตัวเองไม่มีส่วนร่วมกับเขาด้วย เดินมองดูเขารอบหนึ่งก็กลับขึ้นที่พักดีกว่า เก็บแรงเอาไว้ ไม่รู้พรุ่งนี้เขาจะพาเราไปต่อที่ไหน

[เถรี]

สรุปว่าวันที่สองของเราวิ่งผ่านสถานที่สำคัญหลายแห่ง แต่ไม่รู้ว่าตัวเมืองตั้นปาคือตรงไหน รู้แต่ว่าเราไปพักที่เมืองถ่ากง โรงแรมเขียนภาษาอังกฤษ อ่านว่าไคมาน แต่ไม่รู้ชาวบ้านเขาอ่านว่าอะไร หลังจากนั้นก็จะท่องจำขึ้นใจเลยว่า เจอจามรีที่ไหนให้ซื้อไว้ก่อน อย่าไปหวังซื้อที่โรงแรม เขามีอยู่ ๓ ตัว เก็บไว้โชว์ลูกค้าเฉย ๆ เขาบอกด้วยว่ามีแบบเป็นขนจามรีแท้ด้วย ราคาจะแพงกว่าขนเทียม แต่เขาไม่มั่นใจว่าเราจะเอาเข้าประเทศได้ไหม เพราะว่าเป็นชิ้นส่วนของสัตว์ป่า

สรุปว่าวันที่ ๑๘ หมดไปอีกหนึ่งวัน ไปได้แค่นั้นแหละ นั่งรถกันจนตูดด้าน แต่ละวันนั่งกันทีครึ่งค่อนวันตลอด ได้ลงไปยืดเส้นยืดสายถ่ายรูปก็ตามสถานที่สวย ๆ สถานที่สำคัญ บริษัทนี้เขาเน้นเรื่องการถ่ายรูป พวกเราเองก็ไม่ได้เน้นช็อปปิ้งอยู่แล้ว ในเมื่อเขาเน้นถ่ายรูป ก็เลยลองถามเขาดูว่ารับพระด้วยไหม ? แต่หลังจากที่อยู่ร่วมกันไป ๔ - ๕ วันแล้วอาตมาเตือนเขานะ บอกว่า คุณตั้ว..เห็นอาตมาเป็นแบบนี้แล้ว อย่าหลงกลไปรับพระอื่นนะ เพราะอะไรรู้ไหม ? คนอื่นเขาไม่อยู่ง่ายกินง่ายเหมือนอาตมา ถ้าหากว่าไม่ฟัง เจอเข้าก็คงจะสาหัส

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวกับโยมที่บูชาประคำไป "ซื้อประคำไปต้องขยัน เพราะว่าประคำจะขี้ฟ้อง ถ้าเจ้าของไม่ขยันใช้ หน้าตาจะดูไม่ได้เลย แต่ถ้าเจ้าของขยันใช้บ่อย ๆ จะเงาวับ ใครเห็นก็อยากได้

แต่อย่าไปเจอแบบของทิดเฟิร์สที่เมืองจีนนะ เส้นนั้นเป็นของเก่า น่าจะร้างเจ้าของมาหลายสิบปี ทิดเฟิร์สซื้อได้ก็นิมนต์หลวงพ่อใช้ประเดิมก่อน อื้อหือ...โดนดูดจนเกือบตาย ก็คือมาอยู่กับอาตมาครึ่งชั่วโมง หน้าตาต่างกับครั้งแรกเหมือนฟ้ากับเหวเลย ของเขาทิ้งร้างมานาน พลังงานหมด แล้วด้วยความที่เขาเคยโดนอัดพลังเข้าไปเยอะ เพราะว่าเจ้าของเดิมเป็นผู้ปฏิบัติ ประมาณพวกพระลามะผู้ใหญ่ ถึงเวลาก็เหมือนคนท้องใหญ่ หิวมาก กินกระจายเลย"

[เถรี]

(พูดถึงหลวงปู่รินโปเช เจ้าของประคำ) "เจอหน้าแล้วใช่ไหม ? ผอมมาก ผอมจนไม่น่าเชื่อ แต่ด้วยความที่ท่านเป็นคนทิเบตแท้ ก็เลยสูง ผอม ๆ ดำ ๆ ท่านมาหาอาตมาตั้งนานแล้ว ท่านดีใจว่าวัตถุของท่านมีคนเอาไปใช้ในการปฏิบัติธรรม ท่านใส่ชุดจีวรสีแดงคล้ำ ๆ

ของพวกนี้ อาตมาเองเจอจนเบื่อ ไม่รู้ว่าจะเล่าอะไร คนที่ไม่เคยเจอก็คัน อยากเจอ ถ้าเอ็งเจอแบบข้าสักวันจะใจหาย ลืมตาตื่นขึ้นมา มายืนจ้องอยู่ข้างเตียง เพราะว่าบางท่านมาก็ไม่พูดไม่จาไม่อะไรเลย ถามว่าธุระอะไร ? เป็นใคร ? มาจากไหน ? ไม่ตอบสักเรื่อง ยืนจ้องสักพักหนึ่งก็ไป อย่างนั้นก็ต่างคนต่างไปก็แล้วกัน"

ถาม : แบบนี้ก็ของเลือกคนสิครับ ?
ตอบ : เขาบอกว่าวัตถุมงคลทุกชิ้นมีเจ้าของ เป็นเรื่องจริงเลย เพราะว่าบางชิ้นอาตมาลงเว็บไว้ ไม่มีใครแลหรอก พอถึงเวลาเจ้าของเขามาพรึ่บเดียวก็ไปเลย คนที่ประเภทเห็นมาตั้งนาน แล้วก็ไม่ได้นึกอยากได้ พอเจ้าของเขามาเอาไป ตอนนี้นึกอยากขึ้นมา แล้วจะไปหาที่ไหน ?

อย่างเมื่อวานมีดหมอหลวงพ่อเดิมลง ๒ เล่ม มาถึงโยมก็ยกพรึ่บไปเลย มีดหมอหลวงพ่อเดิมหาง่าย ๆ ซะเมื่อไร คนเป็นเจ้าของเขาก็มานั่งเฝ้า คนไม่ใช่เจ้าของก็ไม่ต้องรอหรอก ไม่ได้เจอสักที