เก็บตกจากบ้านเติมบุญ ต้นเดือนมกราคม ๒๕๖๓

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “เมื่อคืนนักเลงดีโฉบเอาพระของขวัญวัดปากน้ำ รุ่น ๑ ไปแล้ว เลิกกรรมฐานก็ตามตื๊อเลย ...(หัวเราะ)... หลวงพ่อสดท่านเรียกว่าพระของขวัญ ก็คือเอาไว้ตอบแทนญาติโยมที่ทำบุญ ตอนหลังพวกเราไปเรียกสมเด็จวัดปากน้ำ เรียกไปเรียกมาปัจจุบันวัดปากน้ำก็เลยมีหลวงพ่อสมเด็จอยู่จริง ๆ ก็คือ หลวงพ่อสมเด็จพระมหารัชมังคลาจารย์ (ช่วง วรปุญฺโญ) ปัจจุบันท่านเป็นที่ปรึกษากรรมการมหาเถรสมาคม”

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “วิธีทำความสะอาดพระงาช้างอย่างหนึ่งที่เรานึกไม่ถึง ก็คือแปรงด้วยยาสีฟัน อย่าลืมว่างาก็คือฟันของช้าง ...(หัวเราะ)... บีบยาสีฟันลง แปรงให้ฟองฟอดไปเลย..!

ญาติโยมส่วนมากพอได้ไปก็ทิ้งไว้บนหิ้งก็ฝุ่นจับ ของอาตมาเองใส่ถุงใส่ย่าม ในย่ามจะมีถุงอยู่ใบหนึ่ง มีพระพุทธรูปองค์เล็กองค์ใหญ่ หินแกะบ้าง แก้วบ้าง งาบ้าง ยุ่งไปหมด ถึงได้ทำให้ย่ามหนักแท้”

[เถรี]

“ของหลวงปู่มหาอำพันท่านเป็นพระแก้วมรกต ท่านจะรักพระแก้วเป็นพิเศษ เพราะว่าท่านเป็นนักเรียนทุนเล่าเรียนหลวงรุ่นแรก ทุน King’s Scholarship ของในหลวงรัชกาลที่ ๖ ไปเรียนต่างประเทศ ตอนสอบชิงทุนท่านไปกราบขอพรพระแก้วมรกต เสร็จแล้วได้ยินเสียงพระแก้วบอกชัด ๆ เข้าหูมาเลยว่า “Aviation” ก็คือเรื่องของการบิน

ท่านก็ไปศึกษาเนื้อหาเกี่ยวกับการบิน พยายามเขียนเป็นบทความภาษาอังกฤษ เอาไปให้ครูที่โรงเรียนดูแล้วช่วยกันแก้ไขขัดเกลา จนกระทั่งมั่นใจแล้วท่านก็ท่องจำไว้ ถึงเวลาเขาออกเป๊ะเลย น่าเสียดายที่หลวงปู่ท่านสอบได้ที่ ๑ แต่ว่าไปเรียนแล้วเรียนไม่จบ ป่วยกลับมา เพราะว่าสู้อากาศหนาวไม่ไหว กลายเป็นโรคปอด ป่วยกลับมา หามกลับมารักษาตัวที่เมืองไทย เพื่อนฝูงจบต่างประเทศกลับมา ได้เป็นคุณหลวงได้เป็นคุณพระ ท่านบอกว่าต้องมาเป็นหลวงตาต๊อกต๋อยอยู่คนเดียว”

[เถรี]

“ถึงเวลาโยมแม่เห็นว่าไปแล้วป่วยก็ไม่อยากให้ไปอีก ท่านกตัญญูท่านก็ไม่ไป คือถ้าไปเรียนต่อก็จบเพราะว่าท่านเรียนเก่ง ท่านก็เลยบวชให้แม่แทน บวชแล้วก็อยู่ยาวมาเลย จนกระทั่งได้เป็นเจ้าคุณพระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์ คราวนี้เจ้าคุณถ้าทางโลกก็คือพระยา ถ้าเจ้าพระยาเขาเรียกว่าเจ้าคุณใหญ่ ถึงเวลาเพื่อนเป็นคุณหลวงคุณพระท่านก็น้อยใจว่าท่านเป็นนักเรียนทุนเหมือนกัน ไม่ได้เป็นกับเขา พอมาบวชกลายเป็นเจ้าคุณ ใหญ่กว่าเพื่อนอีก ...(หัวเราะ)...

เพื่อนหลวงปู่ที่อาตมาเจอบ่อยที่สุดก็คือ พลตำรวจโทหลวงแผ้วพาลชน เกษียณอายุแล้วก็มาสนทนาธรรมกับเพื่อนพระอยู่ตลอด แสดงว่าหลวงแผ้วฯ ท่านก็เป็นคนธัมมะธัมโมอยู่เหมือนกัน”

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “ตอนนี้ทะเบียนวัตถุมงคลประเภทเครื่องรางของขลัง ที่จะใช้เป็นฐานข้อมูลของพิพิธภัณฑ์วัดท่าขนุนจะเสร็จแล้ว แต่ว่ายังไม่สมบูรณ์เพราะว่าอาตมากำลังตรวจแก้ไขอยู่ ที่ไม่สมบูรณ์สาเหตุเกิดจากบางทีโยมที่ทำงานเขาไม่เข้าใจ อย่างตะกรุดหลวงพ่อเงิน วัดบางคลาน บรรจุอยู่ในหลอดเงินแกะลาย คราวนี้เพื่อไม่ให้ตะกรุดชำรุดก็ห่อผ้าไว้อีกชั้นหนึ่ง โยมก็ไม่เข้าใจว่าต้องถ่ายตัวตะกรุด โยมก็ถ่ายหลอดมาอย่างสวยทุกมุมเลย ...(หัวเราะ)... เขาถือว่าตะกรุดอยู่ในหลอด แบบนี้ก็ต้องไปถ่ายซ่อมแก้ไขกันไป

ตอนแรกว่าจะเอาตะกรุดขนาดยาว ๕ นิ้วให้ก็เกรงใจ เอาขนาด ๒ นิ้วให้เขาถ่ายรูป ปรากฏว่า ๒ นิ้วบรรจุอยู่ในหลอดเงินแกะลาย ก็เลยถ่ายหลอดมาทุกซอกทุกมุม เน้นลายอย่างชัดเจน ฝีมือดีมาก..!”

[เถรี]

พระอาจารย์แจกขนมให้เด็ก ๆ “อยากจะกลับเป็นเด็กกันเลยใช่ไหม ? ...(หัวเราะ)... โน่น..ใช้อตีตังสญาณย้อนกลับไป ก่อนมาที่นี่ ลงจากรถ ขึ้นรถ ไปเรียกรถ ออกจากบ้าน ปิดบ้าน สำรวจความเรียบร้อยก่อนออกจากบ้าน แต่งตัว กินข้าว... ย้อนหลังไปเรื่อย เดี๋ยวก็ย้อนไปก่อนนอน ตอนเย็นเมื่อวาน ตอนบ่ายเมื่อวาน ย้อนไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ได้เป็นวัน เป็นเดือน เป็นปี ถ้ามีความคล่องตัวมีมาก ๆ ก็จะระลึกชาติได้”

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “บางคนเขาไม่นึกหรอกว่า คนเป็นร้อยเป็นพันอาตมาจะจำได้หมด ตอนที่อยู่วัดเวลาแจกวัตถุมงคล ต้องบอกว่าคนนี้รอบที่ ๓ คนนี้รอบที่ ๔ เขาไม่นึกว่าอาตมาจะจำได้

ถ้ากำลังใจมั่นคง ความจำจะเหมือนภาพถ่าย สามารถย้อนหลังกลับไปดูได้อีกด้วย คราวนี้ถ้าเป็นเรื่องของสมาธิจิต จะย้อนได้เร็วมาก สมมติว่าเราถ่ายวิดีโอเอาไว้ครึ่งวัน ต้องเสียเวลาย้อนไป ๖ ชั่วโมง แต่ถ้าเรื่องของสมาธิจิต จิตมีสภาพจำ ย้อนไปถึงตรงนั้นจะรู้ได้ทันทีเลย เพราะฉะนั้น..จะกี่ชาติก็ย้อนไปตามกำลังของตัว บำเพ็ญบารมีมาน้อยก็ระลึกได้น้อย บำเพ็ญบารมีมามากก็ระลึกได้มาก”

[เถรี]

“มีพระพุทธเจ้าระลึกชาติได้ไม่จำกัด พระโมคคัลลานะ พระสารีบุตร พระอนุรุทธ พระมหากัสสปะ นางภัททากัจจานาเถรีหรือพระนางพิมพา ท่านเหล่านี้ระลึกชาติได้ไม่จำกัด ท่านอื่น ๆ ก็ระลึกชาติได้จำกัด แต่ว่าเป็นเรื่องที่คนเขาทำกันได้มาก สมัยพุทธกาลบรรดาเจ้าลัทธิต่าง ๆ ระลึกชาติกันเป็นว่าเล่น เขาบอกว่าได้ร้อยชาติบ้าง พันชาติบ้าง ๑ กัป ๒ กัป ๓ กัป ๕ กัป ๑๐ กัป ๑๐๐ กัป ได้กันขนาดนั้นเลย”

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “ใครเครียดเพราะเป็นฝ้า ไม่ต้องเสียเวลาไปซื้อครีมทาหน้า ไปฝึกหายใจยาว ๆ แบบโยคะ หายใจเป็นชุด ๆ ให้ได้ชุดละ ๓ นาที แล้วก็พัก ๓ นาทีแล้วก็พัก ไม่กี่วันก็หายแล้ว การเป็นฝ้าโบราณเขาว่าเลือดลมไม่ดี ในเมื่อเลือดลมไม่ดีเราก็ทำให้ดี ด้วยการหัดหายใจยาว ๆ เข้าไว้ จะช่วยเผาผลาญแคลอรี่ได้อีกด้วย”

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “เดือนนี้ปล่อยควายไป ๑ ตัว วัว ๓ ตัว ใช้หนี้ไปเรื่อย ๆ สมัยก่อนกินควายไว้เยอะ..! จะเรียกว่ากินเยอะก็ไม่ใช่ เพราะว่าถึงเวลาไปรบทัพจับศึกก็ต้องต้อนสัตว์อาหารไปด้วย คือพวกวัวพวกควาย คราวนี้จะว่ากินเยอะก็ไม่ใช่ แต่ว่าบุคคลที่เป็นหัวหน้าต้องสั่งเขาทำ พูดง่าย ๆ ว่าฆ่าไปกี่ตัวก็รับผิดชอบด้วยทั้งหมด”

[เถรี]

ถาม : ในความฝันได้ยินว่าแบบนี้ พอตื่นมาว่าจะจด แต่ก็ลืมไปหมด ?
ตอบ : เป็นกติกา กติกาว่าต้องรีบ รู้จักตะกร้าไหม ? ตะกร้าตักน้ำได้ไหมเล่า ? ความหยาบของโลกมนุษย์ก็เหมือนกับตะกร้า คือรองรับของละเอียดไม่ค่อยได้ พอถึงเวลาต้องรีบจดเอาไว้ ไม่อย่างนั้นก็รั่วหมด เพราะว่าเรารับมาจากส่วนที่ละเอียดกว่าเยอะ

อาตมาโดนมาด้วยตัวเองแล้ว หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านมาสั่งงาน ๓ ข้อ โอ๊ย...สามสิบข้อผมก็จำได้ ประมาทไปหน่อย รุ่งเช้าเหลืออยู่แค่ข้อเดียว อีกสองข้อไม่ต้องไปหา งมเท่าไรก็คิดไม่ออก แล้วอย่าไปถามใหม่นะ โดนไม้เท้าแน่นอน..!

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “บ้านเราไม่ต้องไปพกร่มหรอก เดินตากแดดนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้น อย่ากลัวดำ ประเทศไทยแต่เดิมชื่อสยาม สยามแปลว่าดำ..! ...(หัวเราะ)... ขอบอกว่าคนดำ ฝรั่งเขาชอบสุด ๆ เพราะดำอย่างพวกเรานี่ไม่ใช่ black แต่เป็น brown skin ผิวสีน้ำตาลหรือสีแทน ถ้าดำเกินก็สีแทนทาลัม..! เขาถือว่าเป็นผู้มีอันจะกิน เพราะว่ามีโอกาสไปอาบแดด”

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “โยมทำบุญบาทหนึ่งหรือว่าสตางค์หนึ่ง อาตมาก็ต้องลงบัญชีเหมือนกัน ปัจจุบันที่มีปัญหาที่สุดก็คือการโอนเงินออนไลน์ คือทางสรรพากรเขาจะต้องตรวจสอบ พระก็ต้องต้องลงทุกบาททุกสตางค์ โยมหลายคนมีความสุขเหลือเกินที่ได้ทำบุญวันละบาท แต่อาตมาลงบัญชีหน้ามืดเลย..!

เดือนธันวาคมที่ผ่านมา เฉพาะบัญชีเงินออนไลน์โอนมา ๕๗ หน้า..! แล้ว ๕๗ หน้านี่มีตัวเลขพิลึกพิลั่นอยู่ อย่างประเภท ๑๐.๙๙ บาท ๑๐๘ บาท ๑ บาท ๒ บาท ๖ บาทก็มี...ไม่ว่ากัน อาตมาก็แปลกใจว่า ๙๙ บาท อีกบาทเดียวก็ครบร้อยแล้ว ทำไมไม่โอนให้ครบไปเลย ?

เวลาตัวเลขไม่ลงตัวก็ลำบาก เพราะว่าต้องลงทุกบาททุกสตางค์ เนื่องจากว่าการโอนเงินออนไลน์นี่สรรพากรเขาตรวจสอบอยู่ตลอด แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวันดีคืนดีจะเล่นงานพระเรื่องไม่จ่ายภาษีหรือเปล่า ? จึงต้องระวังตัวและจัดการให้เรียบร้อย โยมโอนเงินวันละบาท อาตมาก็ลงบัญชีมือหงิกเลย..! ถ้าเป็นไปได้ก็ลงไป ๕ บาท ๑๐ บาทไปเลย เอาเป็นตัวเลขเต็ม ๆ หน่อย”

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “วันก่อนเอาถ้วยเบญจรงค์ลายน้ำทองออกมาใช้วันแรกก็ฝาแตกเลย แขนหนีบกระบอกน้ำ มือถือถ้วยน้ำ อีกมือหนึ่งก็ไขกุญแจ ทีนี้ถ้วยเอียง ฝาเบญจรงค์ก็ร่วง ส่วนกระบอกน้ำก็จะร่วง เลยไม่รู้ว่าจะหยิบอะไรก่อน เป็นอันว่าของใหม่เอี่ยมออกมาก็แตกเลย สัพเพ ธัมมา อนัตตา สิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่สามารถยึดมั่นเป็นตัวตนได้ แพงแค่ไหนก็แตก ...(หัวเราะ)...”

[เถรี]

“นางมัลลิกาเทวีจัดเลี้ยงพระ คนใช้วิ่งมาส่งรายงาน นางมัลลิกาอ่านเสร็จก็พับเก็บใส่ชายพก...เลี้ยงพระต่อ ปรากฏว่าสาวใช้ทำจานแตก พระท่านก็เตือน “อุบาสิกา...สรรพสิ่งมีความเสื่อมสลายเป็นธรรมดา อย่าได้เสียดายกับของที่แตกไปเลย รักษาใจไว้ให้ดี เรากำลังทำบุญอยู่” นางมัลลิกาก็เลยหยิบจดหมายจากชายพกส่งให้พระเถระดู เขาเขียนมาบอกว่า สามีและบุตร ๓๓ คนไปออกศึกที่ชายแดนตายเรียบ ...(หัวเราะ)... อาตมาสงสัยอยู่อย่างเดียวว่า ลูก ๓๓ คนนี่คลอดมาอย่างไร ? น่าจะแฝดสี่แฝดห้าสัก ๒-๓ ชุดกระมัง..!

สรุปว่านางทำใจได้ตั้งแต่แรกแล้ว ขนาดผัวตายลูกตายเกลี้ยงก็ยังทำบุญหน้าตาเฉย กับแค่ถ้วยจานแตกไปใบเดียวจะไปเสียดายอะไร”

[เถรี]

ถาม : ขอพรปีใหม่ค่ะ ?
ตอบ : ก็ที่ให้ไปเมื่อครู่นั่นแหละ แปลออกหรือเปล่า ?

สิทธิกิจจัง งานการทุกอย่างจงสำเร็จ สิทธิกัมมัง ทำอะไรก็ให้สำเร็จ สิทธิลาโภ นิรันตะรัง ให้มีลาภไม่รู้จักหมดจักสิ้น สิทธิเตโช ชะโยนิจจัง ให้มีเดชมีอำนาจเสมอ ๆ สัพพะสิทธิ ภะวันตุ เต ขอสิ่งทั้งหลายเหล่านี้สำเร็จแก่เธอ ...(หัวเราะ)... แปลไม่ออกแล้วจะมาขอพรใหม่ เดี๋ยวตีเลย..!

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “เรียนเราต้องเรียนให้รู้ รู้แล้วต้องรู้ให้จริง รู้จริงคือต้องบอกต่อได้ สอนต่อได้ อย่าไปเรียนเอาจบ การเรียนเพื่อให้จบเป็นอะไรที่น่าเกลียดมาก เขาเรียกว่าเรียนแบบขอไปที ในเมื่อเรียนแบบขอไปที ถึงเวลาทำอะไรก็ต้องทำแบบขอไปที..เอาดีไม่ได้ จะมีใครเขายอมเปิดทางให้เราไปบ่อย ๆ เล่า ก็ต้องอาศัยความสามารถที่แท้จริงเข้าว่า”

[เถรี]

โยมทำพระพุทธรูปตก พระอาจารย์จึงกล่าวว่า “โยมจะเห็นว่าตัวเองตกใจ ทำไมพระไม่ตกใจเลย ? แสดงว่าใจพวกเราอยู่นอกตัว ถ้าใจอยู่กับตัว อะไรเกิดขึ้นจะไม่ตกใจ เพราะอาการตกใจก็คือ การที่จิตส่งออกนอกแล้ววิ่งกลับมาเร็วเกินไป กว่าอาตมาจะตายด้านขนาดนี้ได้ก็ฝึกอยู่หลายปีนะ

จะมีความก้าวหน้ามาเป็นลำดับ ๆ เพียงแต่ว่าเราต้องสังเกตให้เป็น อย่างเช่นว่า รถหมุนเป็นลูกข่างบนเขาค้อห่างจากเหวไม่ถึงศอก ปรากฏว่ามีแต่เสียงบอกว่า “เอาอีก ๆ” แล้วคนขับก็บอกว่า “ทำได้ครั้งเดียวโว้ย..!” จะให้หมุนอีก..สนุกดี..!”

[เถรี]

“ก่อนหน้านั้นก็ยังมีสะดุ้งนิด ๆ มาตายด้านจริง ๆ ก็ตอนปีที่ไปธุดงค์ที่บึงลับแล มีพระร่วมคณะไปรวมแล้ว ๕ รูป ต่างคนก็ต่างหาที่ปักกลดกันเอง อาตมาเห็นว่าอยู่นานและพอจะมีฝีมืออยู่บ้างก็ทำแคร่นอน ซึ่งก็ไม่ยากหรอก ถึงเวลาก็ต่างคนต่างภาวนา เวลาผ่านไป ๆ น่าจะสักประมาณ ๕ ทุ่ม อะไรที่เกิดกับอาตมามักจะเกิดใกล้เคียงเวลานี้แหละ น่าจะเป็นเวลาทองของตัวเอง

กำลังภาวนาอารมณ์ใจทรงตัวดี แคร่ก็พัง ทางด้านหัวหักโครมลงไป แคร่ก็เอียงทิ่มพื้น อาตมาเองก็ค่อย ๆ ไหลหัวค้ำพื้น ช่างหัวมัน..กำลังภาวนาอารมณ์ใจทรงตัวดี ๆ ขี้เกียจขยับ ไม่อยากให้หลุด ก็ภาวนาไปเรื่อย คราวนี้น้ำหนักกดลงมาเรื่อยก็เริ่มเจ็บหัว เอาวะ..ลุกก็ได้”

[เถรี]

“คราวนี้ตอนลุกขึ้นมีเหตุการณ์ ๒ อย่างเกิดขึ้นพร้อมกัน อย่างแรกคือ พระท่านเห็นว่าเสียงแคร่พังโครมลงมาตั้งนานแล้ว ทำไมพระอาจารย์ไม่กระดิกเลย แคร่ทับตายไปหรือยัง ? ท่านก็ส่องไฟมา

ตอนที่ท่านส่องไฟ อาตมาเห็นพระธุดงค์ห่มผ้าสีกรัก ไม่ทันได้สังเกตว่าในความมืดทำไมเห็นท่านชัดอย่างนั้น ? เห็นพระธุดงค์รูปหนึ่งยืนอยู่ตรงหัวนอน ก็สงสัยว่าพระท่านมาจากไหน ? คือเห็นชัด ๆ เลย เห็นหน้าตา กระทั่งสีจีวร เห็นเหมือนกลางวันสว่าง ๆ ท่านอาจจะมาตอนดึกก็เลยไม่อยากจะเรียกพวกเรา เดี๋ยวจะถามท่านหน่อยว่าเป็นใครมาจากไหน ?”