เก็บตกจากบ้านเติมบุญ ต้นเดือนมกราคม ๒๕๖๓

[เถรี]

“ปรากฏว่าพระของเราเห็นพระอาจารย์เงียบไปนาน ท่านจึงส่องไฟฉายมา คราวนี้ท่านส่องแล้วเขย่า ๆ ไฟฉายเพื่อเป็นสัญญาณให้รู้ว่าเรียกหา อาตมาก็เห็นพระธุดงค์ท่านเต้นระบำได้ มองไปมองมา..นี่เงาเราเองนี่หว่า ? พอท่านเขย่าไฟฉาย เงาก็วูบไปวูบมา แล้วทำไมเมื่อครู่นี้ถึงเห็นได้ชัดขนาดนั้น ? ก็แปลว่าผีหลอก คราวนี้แคร่พัง สติอยู่กับตัวไม่ไปไหน นิ่งตลอด อยู่กับการนอนหัวทิ่มจนทนไม่ไหวค่อยขยับเปลี่ยนท่า เห็นผีต่อหน้าต่อตา รู้ว่าผีหลอกก็ยังเฉยด้วย เออ..ดีเหมือนกัน..!

ตั้งแต่นั้นมา ฟ้าถล่มดินทลายอย่างไรก็เฉย ๆ เพราะว่ารู้วิธีรักษาใจอยู่ภายในไม่ให้ส่งออกไปข้างนอก การที่เราตกใจเพราะว่าเราส่งใจออกนอกโดยไม่รู้ตัว พอถึงเวลาเกิดอะไรขึ้นก็ดึงเอาใจกลับมาเพื่อรับรู้ คราวนี้ดึงกลับมาเร็วเกินไป ร่างกายรับไม่ทันก็สะดุ้งตกใจ ดังนั้น..ถ้าเราภาวนาไป ฝึกซ้อมบ่อย ๆ เดี๋ยวก็ตายด้านไปหมดเองแหละ”

[เถรี]

“ไม่ได้เจตนาทำให้โยมเห็นหรอก บังเอิญตายด้านก็เลยให้พรไปเรื่อย จบแล้วค่อยว่ากัน เพราะว่าไม่มีอันตรายอะไรนี่ แต่ถ้าอย่างรถชนอย่างอะไรที่มีอันตราย อาตมาจะลงไปดูก่อน อันดับแรกที่ไปก็คือ ถามคู่กรณีว่ามีใครเจ็บบ้างไหม ? มีอันตรายอะไรหรือเปล่า ? รถมีประกันอะไรไหม ? หลายครั้งแล้วที่เขาชนเราแล้วรถเขาพังยับเยิน ส่วนรถของเราไม่มีร่องรอยอะไรเลย สงสัยว่าเทวดาจะรักษาดีเกินไป..!

พอถามเขาเสร็จสรรพเรียบร้อย ไม่มีใครเจ็บ ถ้าอย่างนั้นอาตมาไปละนะ โยมโทรหาประกันเอาเองก็แล้วกัน ลาก่อน..! ก็เขาชนเรานี่ เราไม่เอาเรื่อง ...(หัวเราะ)... อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นทุกครั้ง เกิดจากการที่คนอื่นขับรถแบบไม่สนใจโลก ครั้งนั้นสิบล้อเขาตีไฟขอทางเพราะว่าเขาจะเลี้ยวขวา เขาขอทางมาเป็นนาที แต่รถเก๋งไม่ยอมหลบ ขับคู่กันไปตลอด จะเร่งเร็วขึ้นหรือจะลดความเร็วลงก็ไม่ทำ จนกระทั่งสิบล้อเขาใกล้จะถึงที่เลี้ยวเขาก็หักขวับไปเลย รถเก๋งต้องเบรกกะทันหัน รถของเราก็ต้องเบรกตาม แล้วคันหลังเบรกตามไม่ทันก็ทิ่มรถของอาตมาเข้าเต็ม ๆ ซึ่งถ้าอาตมาเป็นสิบล้อคันนั้น ไอ้รถเก๋งไม่ได้เบรกหรอก เพราะว่าอาตมาก็คงตบตกถนนไปแล้ว..!”

[เถรี]

“ส่วนอีกครั้งไม่ใช่สิบล้อแต่เป็นหกล้อ รถของเรามาด้วยความเร็วปกติประมาณ ๘๐-๙๐ กม./ชม. ของเขาเองอยู่อีกฝั่ง เขากลับรถพรวดเดียวออกมาเลยโดยไม่สนใจว่ารถเรามาหรือเปล่า ก็เบรกสิครับแบบนี้..!”

[เถรี]

“ส่วนอุบัติเหตุครั้งที่หนักที่สุดคือหนักที่รถ รถพังหมดเลย เหตุเกิดที่แยกตึกชัย ช่วงไฟเขียว ต่างคนต่างก็เร่งเพื่อให้พ้นไฟเขียว รถคันหน้าของอาตมาวิ่งไปถึงกลางสี่แยก พอไฟเหลืองก็เบรกหยุดทันที คันของอาตมาก็เลยส่งเขาข้ามแยกไปเลย..! ตำรวจจราจรเดินมาดู ถามว่า “หลวงพ่อเป็นอะไรไหมครับ ?” หลวงพ่อไม่เป็นอะไรหรอก แต่รถพังแน่ ๆ เพราะว่าหลวงพ่อออกไม่ได้ โดนหนีบติดอยู่อย่างนี้ ตำรวจก็ต้องไปวิทยุเรียกกู้ภัยมาช่วยกันตัดช่วยกันถ่าง แคะเอาหลวงพ่อออกมา”

[เถรี]

“ไปดูคันหน้าปรากฏว่าของเขาเป็นรถกระบะ ด้านท้ายไม่เหลือดีเลย ก็เลยถามเขาว่ามีประกันหรือเปล่า ? เขาตอบว่าไม่มี บรรลัยแล้วกู..! คุณไม่มีประกันแล้วจะทำอย่างไร ? ท้ายสุดก็เลยบอกเขาว่า “คุณไปโทรเรียกอู่มาแล้วกัน ถ้าเขาตีราคาเท่าไรเดี๋ยวอาตมาจ่ายให้ แล้วคราวหน้าอย่าขับรถแบบนี้อีก ขณะที่ต่างคนต่างเร่งความเร็ว ต่อให้ไฟแดงเขายังต้องไป แต่นี่พอเหลืองแล้วคุณเบรกทันทีเลย”

เขาบอกว่า “เมียบอกให้หยุดครับ” คุณสามีดีเด่นแห่งชาติเลยแบบนี้..! ก็เลยบอกว่า “คุณทำแบบนี้บ่อย ๆ คุณได้เปลี่ยนเมียใหม่แน่นอน..!” คือการชนลักษณะนี้ถ้าสะบัดผิดจังหวะจะคอหักเลย เพราะว่าชนจากข้างหลัง กฏจราจรนั้นใช่ ก็คือเขียวไปได้ เหลืองหยุด แดงห้ามขยับเด็ดขาด แต่สิ่งที่บ้านเราปฏิบัติก็คือ เขียวไปได้ เหลืองให้รีบไป แดงถ้ามีความสามารถยังไปได้อีก..! ฝรั่งเขามาตายเมืองไทยไป ๒-๓ ศพก็เพราะอย่างนี้แหละ คือพอเหลืองแล้วเขาเบรกหยุดเลย ส่วนของเราข้างหลังมาพอเห็นเหลืองก็เร่งเต็มที่เลย คันหน้าหยุดเราก็เบรกไม่ทันแล้ว”

[เถรี]

“ทุกครั้งที่เกิดอุบัติเหตุอาตมาไม่เคยเป็นอะไรเลย บางทีกระจกถล่มลงมาทั้งบาน เต็มตัวไปหมด อาตมาก็เฉย ๆ พอถึงเวลาเปรี้ยง..ยกแขนจีวรบังหน้า กันเศษกระจกเข้าตา พอเหตุการณ์สงบเรียบร้อยลดมือลงมา อื้อหือ..พราวไปทั้งตัวอย่างกับลิเกติดเพชร มีแต่กระจกเป็นเม็ด ๆ เต็มไปหมด

ของบางอย่างวาระกรรมมาถึง แต่ว่ากุศลของทาน ศีล ภาวนา ช่วยได้ โดยเฉพาะวัตถุมงคล ถ้าผ่านพิธีพุทธาภิเษกที่ถูกต้อง จะมีเทวดารักษา ถึงเวลาไปไหนอย่าลืมอาราธนา จะได้ปลอดภัยตลอดทาง หลายครั้งก็ปลอดภัยแบบไม่น่าเป็นไปได้

มีอยู่ครั้งหนึ่งอาตมาลุ้นจนหมดแรงเลย ก็คือเจอสิบแปดล้อตัดหน้า ตอนนั้นคนขับยังหนุ่มอยู่ ห้าวมาก ขับ ๑๔๐ กม./ชม. เวลาตี ๔ กว่า ๆ รถพ่วงสิบแปดล้อพรวดจากข้างทางออกมาเต็มถนน อาตมาก็ต้องช่วยเบรกสุดตัวเลย คนขับรถนี่ถอดใจแล้วว่าชนแหลกแน่นอน ปรากฏว่าห่างสักไม่ถึงครึ่งคืบก็หยุดได้ ส่วนเจ้าสิบแปดล้อนั่นไม่แลเราหรอก ก็ไปของเขาต่อ คราวนี้การที่ใช้กำลังใจมากเกินไป ทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองหมดแรงไปเลย”

[เถรี]

“คนบ้านเราส่วนใหญ่ที่เกิดอุบัติเหตุเพราะลักษณะอย่างนี้ เมื่อล่าสุดรถกระบะชนสามล้อพ่วงข้าง สามล้อพ่วงข้างวิ่งอยู่ข้างถนนด้านซ้าย ถึงเวลานึกจะเปลี่ยนเลนก็เปลี่ยนเลย หักขวาขวับมา แล้วรถเลนขวาก็รู้อยู่ว่าวิ่งเร็วทั้งนั้น ตูมเดียวบินว่อนทั้งรถทั้งคนเลย อาตมายังไม่ได้ตามข่าวว่าตายหรือเปล่า เพราะว่าชนกันเมื่อวานนี้เอง

ที่เล่ามาเพื่อให้รู้ว่า ชีวิตของเราอยู่ใกล้ความตายมาก อยู่ใกล้ชนิดที่ว่า ถึงเราจะไม่ประมาทอย่างไร คนอื่นเขาก็ช่วยประมาท ดังนั้น..สิ่งที่สมควรทำที่สุดก็คือ ใจเราต้องเกาะพระ เกาะเทวดา เกาะการภาวนา เกาะพระนิพพาน เกาะอะไรให้ได้สักอย่างหนึ่ง เกาะต่ำไปต่ำ เกาะสูงไปสูง ปล่อยวางหมดไม่เกาะอะไรเลยก็ไปพระนิพพาน”

[เถรี]

“พวกเราบางทีภาวนาไป ทำวันละนิดวันละหน่อย ฟุ้งซ่านบ้าง ดีบ้าง ภาวนาบ้าง ด่าชาวบ้านบ้าง เห็นว่าตัวเองไม่มีอะไรดี แต่ว่าต้องลอง เพราะว่าถ้าหากว่าเกิดอุบัติเหตุฉุกเฉินอะไรขึ้นมา เราจะรู้ทันทีเลยว่าต้นทุนของเราพอไหม ? ถ้าอย่างเมื่อครู่นี้ต้นทุนไม่พอแน่ ประเภทตกใจแหกปากลั่นขนาดนั้น

เกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นมาทุกอย่างจะรู้สึกเหมือนกับช้ามาก เพราะว่าสภาพจิตของเราเร็วกว่า เหตุที่สภาพจิตเร็วกว่าเพราะว่าการสั่งสมมา ความเร็วจะมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่อย่างนั้นแล้วความแหลมคมว่องไวไม่พอ ก็จะทำให้ตามกิเลสไม่ทัน ป้องกันกิเลสไม่ได้”

[เถรี]

“ดังนั้น..ยิ่งทำต้องยิ่งเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ถึงจะใช่ บางสำนักบอกว่า การปฏิบัติต้องยิ่งช้ายิ่งดี อันนั้นไม่จริง ถ้ายิ่งช้ายิ่งดีนี่ผิดทางแน่นอน การปฏิบัติธรรมนั้น สภาพสติ สมาธิ ปัญญา จะแหลมคมว่องไวขึ้นไปเรื่อย ๆ การทำอะไรจะเร็วขึ้น แต่เป็นการเร็วโดยไม่ผิดพลาด คราวนี้พอเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นมา อย่างเช่นว่าอุบัติเหตุกะทันหัน เราตกใจไหม ? ท่านที่ปฏิบัติมาส่วนใหญ่ไม่ตกใจหรอก มีสติอยู่พร้อม ตั้งใจที่จะแก้ไขปัญหา ผ่อนหนักเป็นเบาให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

หรือไม่ก็อีกทีหนึ่งเจ็บไข้ได้ป่วยหนัก ๆ จะตาย หรือว่าหมอนัดผ่าตัด ใจสั่นริก ๆ เลย งานนี้จะรอดไหมหนอ ? คนปฏิบัติมาเขาไม่เสียเวลาคิด ส่งใจไปเกาะพระ เกาะพระนิพพานไปเลย ถ้าตายเมื่อไรขออยู่ตรงนี้แหละ จบกันแค่นี้ จะเห็นว่าสภาพร่างกายมีความเจ็บไข้ได้ป่วยเป็นปกติ พยาธิธัมโมมหิ พยาธิง อะนะตีโต เรามีความเจ็บเป็นธรรมดา ไม่อาจล่วงพ้นความเจ็บไข้ไปได้ เห็นธรรมดา ปล่อยวาง พยายามรักษาทุกอย่างแล้วแก้ไม่หายต้องถึงมือหมอ ก็ต้องเป็นหน้าที่ของหมอ หมอก็ทำหน้าที่ของหมอไป เราก็ภาวนาของเราไป”

[เถรี]

“แต่ได้โปรด..บางคนภาวนาดีเกินไป หมอแทง ๓-๔ เข็ม..ไม่เข้า ...(หัวเราะ)... ต้องขอร้องให้เลิกภาวนาหรือไม่ก็เอาวัตถุมงคลออกก่อน ไม่อย่างนั้นหมอฉีดยาไม่ได้ คือปกติก็ภาวนาไม่ดีขนาดนั้นนะ คราวนี้ไปคิดว่าหมอจะผ่าตัด เราอาจจะตาย กำลังใจเกาะภาวนาสุดชีวิต สมาธิดี เข็มก็เลยแทงไม่เข้า..!”

[เถรี]

พระอาจารย์กำลังเช็ดปั้นเหน่งอยู่ "บอกให้รู้ไม่ได้ว่าอะไร เดี๋ยวจะกลัวกัน กะโหลกผีตายโหง ตายวันเสาร์เผาวันอังคาร แต่อันนี้ยังไม่ทันจะเผา พอวันอังคารจะเผาก็ไปเจาะเอามาเสียก่อน เขาเอามาทำปั้นเหน่ง เป็นวิชาของทางล้านนา

ความจริงไม่ต้องกลัว อาตมาอุทิศส่วนกุศลให้กลายเป็นเทวดาไปหมดแล้ว ชิ้นกะโหลกพอเก็บนาน ๆ ไปจะมีความชื้น จะขึ้นรา ก็ต้องเช็ดให้สะอาด

มีอยู่ไม่มาก มีอยู่สามชิ้น ขอยืนยันว่าอาตมาไม่ได้เลี้ยงผี มีแต่จะให้ผีเลี้ยง อุทิศส่วนกุศลให้ คุณไปสบายแล้วถึงเวลาก็ช่วยหาเงินให้ด้วย อาตมาเก็บไว้ในฐานะที่เป็นศิลปะของแผ่นดิน อย่างอันนี้เขาแกะเป็นรูปหน้ากาลหรือราหู"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวถึงโยมที่มาทำบุญว่า “คุณธวัชชัยเป็นเพื่อนเก่า รับใช้หลวงพ่อวัดท่าซุงมาด้วยกัน แล้วไม่ต้องถามนะ อาตมาเป็นคนเดียวที่หน้าตาไม่เปลี่ยน ไม่ยอมแก่เลย เพื่อนฝูงเขาชิงแก่กันหมด

หลายท่านอาจจะเคยเห็นรูปอาตมา ที่เขาเรียกว่ามนุษย์ทองคำ ที่ถ่ายมาแล้วสีผิวเหมือนกับเคลือบทอง นี่แหละ..ฝีมือคุณธวัชชัยคนนี้ถ่าย เพราะว่าตอนนั้นกำลังภาวนานึกถึงหลวงพ่อวัดท่าซุงที่ท่านนั่งรับสังฆทานอยู่ ดูว่าพระพุทธเจ้าองค์ไหนมาคุม เห็นพระพุทธกัสสปท่านคุมอยู่ ปรากฏว่าพอนึกถึงท่าน รัศมีท่านคลุมลงมาด้วย คุณธวัชชัยถ่ายรูปพอดี ออกมาเป็นทองคำเลย เพราะว่าพระท่านสงเคราะห์”

[เถรี]

สนทนากับคุณธวัชชัย "ถ้าสติอยู่กับตัวจะไม่เป็นไร แต่ที่ตื่นเต้นเพราะส่งใจออกนอก ถ้าส่งใจออกนอก โอกาสที่จะปรุงแต่งไปรักโลภโกรธหลงมีเยอะมาก

โยมบางคนเขาสงสัย พระไม่ตื่นเต้นเลยหรือ ? ถ้ารักษาใจเป็นก็ไม่ตื่นเต้นกับใครหรอก ค่อย ๆ สั่งสมไป พอถึงเวลาก็เหมือนกับน้ำเต็ม ก็จะพอเหมาะพอดีพอควร แต่คราวนี้วาระของแต่ละคนมากน้อยไม่เท่ากัน บางคนถ้าหากขยันมาก ทำถูกทางก็ไปเร็ว ถ้าขยันน้อย มีภาระมาก บางทีภาระครอบครัวแย่งเวลาปฏิบัติไปหมด เราจะทำบ้าง เมียกวนบ้าง ลูกกวนบ้าง ยุ่งไปหมด"

[เถรี]

“ของบางอย่างพยายามปิดก็ปิดไม่อยู่ เพราะว่ากาย วาจา ใจ ที่แสดงออกนั้นแตกต่างแล้วเขาเห็นชัด เดี๋ยวนี้เพื่อนพระเขารู้กันหมดแล้ว ...(หัวเราะ)... ก่อนหน้านี้ยังพอปิดได้ ระยะหลังปิดไม่อยู่แล้ว กลายเป็นพระนี่แหละที่เลื่อมใสมากกว่าโยมอีก ถึงเวลาพระทั้งจังหวัดจะขอพึ่งแต่พระอาจารย์เล็ก คือพระอยู่ด้วยกันมากกว่า ถึงได้รู้มากกว่า พอรู้มากกว่าถึงเวลาก็บอกต่อ ๆ กัน โอ้โฮ..เหนื่อยอย่าบอกใครเลย งานโน้นก็จะนิมนต์ งานนี้ก็จะนิมนต์ เอาพระอาจารย์เล็กนี่แหละ ไม่เอาท่านอื่นหรอก..ตาย ...(หัวเราะ)...

ถึงเห็นชัดจริง ๆ ว่าสิ่งที่หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านสอนเรา ถ้าตั้งใจเอานะ ต้องได้ดีแน่นอน นับเวลาที่พวกเรารับใช้หลวงพ่อมาก็เกือบ ๔๐ ปีแล้ว คือระยะเวลาอย่างนี้ถ้าคนที่มีเวลาแล้วตั้งใจทุ่มทำจริง ๆ เห็นหน้าเห็นหลังได้เลย แต่ว่าส่วนใหญ่ภาระงานพาไปเสียจนกระทั่งแทบจะไม่มีเวลา”

[เถรี]

ถาม : ผมมีกรรม ไม่ได้บวช ?
ตอบ : ไม่เป็นไรหรอก ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง ถ้าวาระเหมาะสมเดี๋ยวก็มาได้เอง อีกอย่างหนึ่งคือฆราวาสไปง่ายกว่า เหตุเพราะว่ากติกาน้อยกว่า ถนนมีรูแค่ ๕ รู หลบซ้ายหลบขวาก็ไปได้แล้ว ของพระตั้ง ๒๒๗ รู จะตกหลุมตกร่องตรงไหนก็ไม่รู้

อีกอย่างหนึ่งก็คือ ฆราวาสเราคลุกอยู่กับทุกข์ตลอดเวลา ถ้ารู้จักพิจารณาจะเห็นทุกข์ง่ายกว่าพระเยอะเลย เพียงแต่ว่าเราฉวยโอกาสตรงนี้ขึ้นมาได้ไหม ? บางทีเราก็รู้สึกว่าเบื่อมากโดยที่ไม่รู้ว่าจริง ๆ เป็นสิ่งที่ดีที่สุด เพราะถ้าเราไม่เบื่อ เราก็จะอยากเกิด อยากมี อยากได้อีก

[เถรี]

คราวนี้เราไม่สามารถรักษาความเบื่อให้อยู่กับเราได้ เพราะว่าถ้าอยู่กับเราไประยะหนึ่ง ใช้ปัญญาพิจารณาก็จะเห็นว่า เกิดมากี่ชาติก็น่าเบื่อแบบนี้ แต่ถ้าเราสามารถตัดชาติตัดภพได้ลงในชาตินี้ ขึ้นชื่อว่าการเกิดมาพบความน่าเบื่อเช่นนี้จะไม่มีอีก เพราะฉะนั้น..การที่เบื่อแค่ชาติเดียวเปรียบกับการเวียนว่ายตายเกิดนับชาติไม่ถ้วน เหมือนหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นก็ผ่านไปแล้ว ทำไมเราจะอยู่ให้ดีไม่ได้ ? ใจเราจะยกระดับขึ้นมา จะกลายเป็นสังขารุเปกขาญาณ ไม่เป็นนิพพิทาญาณแล้ว

เพราะฉะนั้น..บางทีก็ต้องรอวาระเหมือนกัน เพราะว่าคนที่เล่นอยู่บนเวที บางทีก็มองไม่เห็นช่องทาง เหมือนกับนักมวยต่อยกัน คนข้างล่างก็ “เตะซ้ายสิ ต่อยขวาสิ” คนข้างบนไม่เห็นหรอก เพราะมั่วอยู่ เราเองชีวิตฆราวาสก็เหมือนกับนักมวยบนเวที ไม่ค่อยเห็นช่อง แต่คนข้างล่างเขาเห็น ดังนั้น..ถ้าหากว่าใครเห็นช่อง ชีวิตฆราวาสจะไปง่ายกว่า กติกาน้อยกว่า อยู่กับทุกข์มากกว่า เห็นชัดเจนกว่า ฟังแล้วมีกำลังใจอยากเป็นฆราวาสต่อนะ ...(หัวเราะ)...

[เถรี]

อาตมาออกจากวัดมาก็ ๒๗ ปี ขึ้นปีที่ ๒๘ แล้ว ที่ออกก็ออกมาตามวาระ ออกมาก็ดีเพราะว่าพรรคพวกเพื่อนฝูงออกมากี่คนอาตมาช่วยท่านได้หมด ไม่อย่างนั้นแล้วท่านก็ไม่มีที่ไป ก่อนหน้านี้ไม่ว่าจะหลวงพี่วิรัชหรือว่าใครก็แวะมาที่นี่ทั้งนั้นแหละ ให้ช่วยหาที่หาทางให้ ชวนไปอยู่ด้วยกันทางด้านโน้น หลวงพี่วิรัชท่านบอกว่า “ผมไม่เอาหรอก ผมกลัวมาลาเรีย” ...(หัวเราะ)...

ส่วนหลวงพี่อาจินต์อาตมาหาวัดประจำอำเภอให้ พร้อมกับตำแหน่งเจ้าคณะอำเภอ ท่านหนีเลย ท่านไม่เอา ท่านบอกว่าท่านไม่อยากรับภาระ

[เถรี]

พอนาน ๆ ไปแล้วก็เหมือนกับการร่อนเพชรร่อนพลอย คัดเลือกว่า ใครเป็นกรวด ใครเป็นทราย ใครเป็นก้อนหิน ใครเป็นพลอย ใครเป็นเพชร ก็จะเด่นขึ้นมาเอง พอเด่นขึ้นมาก็หนีคนไม่พ้น หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านเคยบอกว่า “ถ้าดอกไม้บานละก็ เอ็งไม่ต้องห่วงหรอก แมลงจะมาเอง” หลบอย่างไรแมลงก็หาเจอ

แมลงในที่นี้ก็คือคนที่เคยสร้างบุญสร้างกรรมร่วมกันมา คนที่เคยสร้างบุญสร้างกรรมร่วมกันมา เขาฟังคนอื่นก็ไม่อยากไป แต่ถ้าหากว่าฟังคนที่เขาเคยสร้างบุญสร้างกรรมร่วมกันมา เขารู้สึกว่าถูกใจ อยากจะไปด้วย ก็เลยจับกันเป็นกลุ่มเป็นก้อนขึ้นมา

[เถรี]

คราวนี้ก็มีปัญหาอยู่ตรงที่ว่า ทางคณะสงฆ์ของเราก็ดี ทางสายบุญของเราก็ตาม ใจยังไม่กว้างพอ คณะสงฆ์ของเรานี่ขนาดว่าผมเป็นที่ยอมรับของท่านแล้ว บางทีท่านก็ยังอิจฉา บอกว่าพระอาจารย์เล็กจัดงานวัดแต่ละทีคนล้นวัดเลย ของท่านเองมา ๓๐๐ คนก็ดีใจแย่แล้ว อิจฉาออกนอกหน้าเลย

แต่ก็อย่างว่า..คือทำอะไรไม่ได้ ส่วนทางสายบุญของเรานี่บางทีก็เหมือนกับเห็นว่าไปแข่งกับสำนักใหญ่ ก็เลยทำให้มีปัญหากระทบกระทั่งกับคนที่กำลังใจยังต่ำอยู่ ผมสรุปได้ตั้งแต่ ๒๐ กว่าปีที่แล้วว่า “ใครวางก่อน สบายก่อน”

[เถรี]

คราวนี้พอท่านเห็นในลักษณะอย่างนี้ ท่านลืมดูพระพุทธเจ้า สมัยก่อนพอถึงเวลาพระอุรุเวลกัสสปะพาบริวารมา ๕๐๐ ท่านก็ชื่นชมว่าเป็นอาจารย์ใหญ่ มีคนเคารพนับถือมาก สามารถสั่งสอนลูกศิษย์ได้มาก มีผู้เลื่อมใสมาก พระมหากัจจายนะพาบริวารมา ๒๐๐ ท่านก็ชื่นชม นี่เป็นอดีตปุโรหิตของพระเจ้าจัณฑปัชโชต กรุงอุชเชนี สร้างความเลื่อมใสทางด้านโน้นได้มาก บุคคลตามบวชกันมาก พระองค์ท่านกล่าวยกย่องทุกเรื่อง ถ้าพระพุทธเจ้าขี้อิจฉานี่ ศาสนาพุทธอยู่ไม่ได้หรอก ...(หัวเราะ)...

คราวนี้ตัวอย่างพ่อใหญ่ก็ทำให้ดูแล้ว หรือแม้แต่หลวงพ่อวัดท่าซุง พอถึงเวลาสำนักโน้น สำนักนี้ สำนักนั้น ตรงไหนดีท่านให้ไป หลวงปู่มหาอำพันดี..ไปนะ หลวงปู่ธรรมชัยดี..ไปนะ หลวงพ่อดาบสดี..ไปหานะ ท่านไม่ได้หวงลูกศิษย์ ไม่ได้หวงสายบุญ แต่ท่านอยากให้รู้ว่าทุกท่านถ้าหากว่าปฏิบัติตามที่พระพุทธเจ้าสอนแล้ว ผลจะออกมาเหมือนกัน สามารถที่จะยืนยันได้ แต่ถ้าหากว่ากำลังใจไม่เปิดกว้างพอ แทนที่จะไปคิดลักษณะนี้ก็ไปคิดว่าไปแข่งกัน บางอย่างก็เลยต้องปล่อยท่านไป เพราะว่าท่านคิดได้แค่นั้น ...(หัวเราะ)...