วิชาความรู้...มีเท่าไรให้แค่หมด

[โอรส]

ถาม : ....
ตอบ : คนไหนที่จะพอให้การสงเคราะห์ประคับประคองไว้ได้ ก็ทำไปเถิด เพราะว่าอย่างน้อย ๆ นานไปข้างหน้า เขาเป็นที่พึ่งของคนหมู่มากได้ เราก็พลอยสบายไปด้วย

บอกแล้วว่าแถวนี้ไม่เคยหวงวิชาหรอก มีเท่าไรให้แค่หมด คุณทำได้เร็วเท่าไร คุณก็เบาแรงผมได้เท่านั้น ก็แปลกใจอยู่อย่างหนึ่งว่า ทำไมคนอื่นถึงหวงวิชา ? ไม่ต้องเรื่องอะไรหรอก แค่ทำดอกไม้บวงสรวง บางครั้งแค่เข้าไปดูใกล้ ๆ ก็โดนไล่ตะเพิดแล้ว ของที่นี่มาเถอะ เขาเรียกใช้หมดทุกคนเลย เขาหาตัวตายตัวแทนกันอยู่ เขายิ่งเป็นเร็วเท่าไร เราก็เหนื่อยน้อยเท่านั้น

คราวนี้คนอื่นเขาไปหวง หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านเคยหวงเมื่อไร มีเท่าไรท่านก็บอกจนหมด วันก่อนท่านน้อยย่องเข้าไปฟังสอนพุทธประวัติวันสุดท้าย ที่พระพุทธเจ้าท่านว่า "อานันทะ ดูก่อนอานนท์ สิ่งที่ตถาคตสอนแก่พวกเธอนั้น ขึ้นชื่อว่าปิดบังความรู้เฉพาะครูไว้ไม่มี สิ่งที่สมควร ตถาคตบอกเธอไปหมดแล้ว ภายใน ๔๕ ปีที่ผ่านมา"

ก่อนพระองค์ท่านจะปรินิพพาน ได้ตรัสว่า "เธอจงมีพระธรรมวินัยนี้เป็นเกาะ เธอจงมีพระธรรมวินัยนี้เป็นที่พึ่งอาศัย" คำว่าเป็นเกาะ คือ เกาะกลางทะเล คนที่จะข้ามวัฏสงสาร เขาถือว่าข้ามห้วงน้ำใหญ่ ถ้าหากว่ามีเกาะมีอะไรเป็นที่อาศัย ก็จะปลอดภัยกว่า ท่านบอกว่า "เธอจงมีธรรมวินัยนี้เป็นเกาะ เธอจงมีธรรมวินัยนี้เป็นที่พึ่งอาศัย ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเรา" พระอานนท์ก็แอบไปร้องไห้ว่า พระพุทธเจ้าจะไปแล้ว ตัวเองเป็นแค่พระโสดาบันเอง

คำว่าแค่โสดาบัน สมัยนี้ของเรานี้เหมือนแบกภูเขาทั้งลูก..ใช่ไหม ? สมัยของท่านถือว่าเล็กกระจิ๋วเดียว "อามันตะยามิโว ภิกขเว ปฏิเวธะยามิโว ภิกขเว ขะยะวะยะธัมมา สังขารา อัปมาเทนะ สัมปาเทถะ" ท่านบอกว่า ขอให้เธอจงยังประโยชน์แก่ชนหมู่มาก และยังประโยชน์ส่วนตนให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาทเถิด สมัยนี้เขาประมาทกันเยอะ

หลวงตาน้อยท่านเรียนน้อย แต่ท่านใฝ่รู้ เวลาอาตมาสอนพระใหม่ ท่านก็ย่องเข้าไปฟังด้วย แจกข้อสอบให้พระใหม่ แจกไปแจกมา ไปถึงหลวงตาน้อย อ้าว..คุณมาทำไม ? ท่านก็หัวเราะ บอกว่า อยากรู้ว่าข้อสอบออกอะไรบ้าง ?


สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๔๕