โอวาทก่อนวันงานหล่อหลวงพ่อทองคำ วันศุกร์ที่ ๘ มีนาคม ๒๕๖๒

[เถรี]

สำหรับศาลา ๑๐๐ ปีหลวงปู่สายหลังนี้นั้น เมื่อสร้างสมเด็จองค์ปฐมทองคำเสร็จเรียบร้อย และอัญเชิญขึ้นประดิษฐานบนบุษบกแล้ว ก็จะเปิดปิดตามเวลา นอกจากเปิดปิดตามเวลาแล้ว ก็ยังมีเวรยามคอยดูแลอยู่ โดยเฉพาะในปัจจุบันนี้มีกล้องวงจรปิดอยู่ทั้งหมด ๑๒ ตัว ไม่ทราบเหมือนกันว่าโยมมองเห็นบ้างหรือเปล่า ? เพราะว่าค่อนข้างจะกลมกลืนกับภูมิประเทศ ทำลิงทำค่างออกอากาศไปเยอะแล้วยังไม่รู้ตัว..!

รอบวัดของเรามีกล้องวงจรปิด ๕๐ ตัว จับขโมยมาหลายครั้งแล้ว ใครแอบทำอะไรอยู่ซอกไหนมุมไหนไม่พ้นหรอก ยกเว้นในห้องน้ำ แล้วกล้องสมัยนี้ก็ไม่ทราบว่าเป็นระบบอะไร ชัดกว่าสายตาเราเห็นอีก ต่อให้เป็นกลางคืนก็ยังชัดเจน อาตมาเรียกไม่ถูก แต่กลางคืนกล้องจะมีวงแสงสีแดง ๆ เห็นเขาว่าเป็นแสงเลเซอร์ ที่เอาไว้จับภาพตอนกลางคืน ส่วนใหญ่ญาติโยมก็จะเห็นเฉพาะจุดใหญ่ ๆ บริเวณหน้ากุฏิพระ ซึ่งตรงนั้นไม่มีที่ให้ซ่อน ก็เลยต้องทำเป็นหอเล็ก ๆ ขึ้นไป ส่วนอื่น ๆ ก็กลมกลืนกับสถานที่ เดินไปเดินมาไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวเองอยู่ในสายตาของบุคคลที่เฝ้าระวังอยู่ตลอด

เคยเอาให้ตำรวจเขาจับขโมย ตำรวจเขาถามว่า “ทำไมกล้องของหลวงพ่อชัดขนาดนี้ ?” บอกว่า “ไม่รู้เหมือนกัน ช่างมาติดให้อย่างนี้” เพราะว่า ๕๐ ตัว เขาเอาไป ๓๕๐,๐๐๐ บาท แต่อาตมาก็แปลกใจว่า กล้องที่รัฐสภาราคาตัวละตั้ง ๑๔๐,๐๐๐ บาท จะได้ดีเท่ากับของอาตมาหรือเปล่า ?

[เถรี]

(สอนพระหลังทำวัตรเย็นรอบแรก) ผมเองตั้งใจบวชแค่ ๗ วัน ปรากฏว่าอยู่มา ๓๔ ปี ถ้าตั้งใจบวชนานกว่านั้นจะอยู่นานแค่ไหนก็ไม่รู้ ? คือไปฝึกมโนมยิทธิ แล้วเห็นนรกตั้งแต่อายุยังไม่ทันจะครบ ๒๐ ปี ก็เลยกลัวมาก..ไม่กล้าบวช เพราะว่าในนรกที่เห็นนั้น นักบวชแน่นขนัดไปหมด ถึงเวลาโยมแม่ขอให้บวชจึงผัดผ่อนไปเรื่อย ไม่กล้าบอกตรง ๆ ว่ากลัวตกนรก..!

จนกระทั่งท้ายสุด หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านถามว่า ต้องการพระบวชแก้บน ๓ รูป จะบวชให้ท่านได้ไหม ? ปกติของท่านแล้ว ได้ก็คือได้ ไม่ได้ก็คือไม่ได้ แต่ผมกราบเรียนไปว่า “ขออนุญาตคิดดูก่อนครับ” โดยปกติถ้าตอบแบบนั้นนี่โดนแน่ ๆ..! แต่วันนั้นท่านใจดีอย่างไรก็ไม่รู้ ท่านบอกว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวรอหลวงพ่อกลับจากนิวซีแลนด์แล้วค่อยให้คำตอบก็ได้” เพราะว่าตอนนั้นอาตมาไปส่งท่านไปนิวซีแลนด์

[เถรี]

ก็มานั่งคิดอยู่หลายวัน คิดไปคิดมาว่า พระสงฆ์สมัยพุทธกาล มีศีล ๒๒๗ ข้อเต็ม ๆ ท่านยังเป็นพระอรหันต์กันมานับไม่ถ้วน สมัยนี้ศีลเหลือแค่ไม่กี่ข้อเอง ถามว่าแล้วที่เหลือหายไปไหน ? ก็ไม่ได้หายหรอก อย่างโอวาทวรรค ในปาจิตติยกัณฑ์ เกี่ยวกับการให้โอวาทภิกษุณี จะไปให้ที่ไหน ? ภิกษุณีไม่มีแล้ว แล้วศีลพระเกี่ยวกับการสร้างสิ่งของต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นกุฏิ วิหาร อาสนะ ที่เรียกว่า “สันถัต”

หล่อสันถัต สมัยนี้หล่อกันเป็นไหม ? จะเป็นกระบะไม้ ใหญ่เท่าที่เราต้องการนั่ง เอากาวหนังสัตว์ที่เคี่ยวเอาไว้ทาลงไปบาง ๆ แล้วก็เอาขนสัตว์ที่เรียกว่า “ขนเจียม” โรยลงไปจนทั่ว ทิ้งไว้ให้แห้ง แล้วก็ทากาวอีกชั้นหนึ่ง แล้วก็โรยอีก ทากาวอีกชั้นหนึ่ง โรยอีก จนได้หนาขนาดที่ต้องการ ไม่ใช่การตัด ไม่ใช่การเย็บ เขาถึงได้เรียกว่าหล่อ ของพวกนี้เราก็ไม่ต้องทำเอง ทำจีวรเท่าพระสุคต ก็ไม่ต้องทำเอง ไปขอด้ายจากผู้ที่ไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่ปวารณา ก็ไม่ต้องขอ จีวรสมัยนี้สำเร็จรูปหมดแล้ว

กำไรศีลไปตั้ง ๓๐-๔๐ ข้อแบบนี้แล้ว ถ้าบวชแล้วมึงยังลงนรกอีกก็ลง ๆ ไปเถอะ..!

[เถรี]

ถึงเวลาไปรับหลวงพ่อท่านกลับจากนิวซีแลนด์ ก็กราบเรียนท่านว่า “ตกลงว่าผมจะบวชครับ แล้วหลวงพ่อจะให้ผมไปวัดวันไหน ?” ท่านบอกว่า “พร้อมวันไหนก็ไปวันนั้นแหละ” ผมก็เลยโดดขึ้นรถไปกับท่านเลย เสื้อผ้าติดตัวไปชุดเดียว สตางค์อีกสองร้อย อยู่วัดวันที่ ๕ โยมแม่ตามไป ปกติแล้วผมอยู่วัดไม่เคยเกิน ๔ วัน พอถึงวันที่ ๕ โยมแม่ไปพร้อมกับอัฐบริขาร เรื่องรู้ใจลูกนี่ไม่มีใครเกินแม่จริง ๆ หายไปเกิน ๔ วัน แปลว่าตั้งใจบวชแน่ ก็เลยเอาบาตร เอาจีวรอะไรไปให้

ไปหาหลวงพ่อวัดท่าซุง โยมแม่กราบเรียนว่า “ขออนุญาตบวชลูกชายเจ้าค่ะ” หลวงพ่อท่านบอกว่า “อย่าตั้งใจแบบนั้น งวดนี้เป็นการบวชหมู่ ถ้าบวชลูกชายโยมได้คนเดียว ให้ตั้งใจว่า ฉันบวชกี่รูป โยมเอาทั้งหมด” รุ่นผมบวช ๓๖ รูป เหลืออยู่หนึ่งเดียว คนที่อึดที่สุด อยู่กับผมมา ๘ พรรษาก็สึก

[เถรี]

ก็ไม่ได้คิดว่าจะอยู่ได้นะ กะว่า ๗ วันกูเผ่นแน่ แต่ปรากฏว่าแค่ไม่กี่วันหลวงพ่อท่านให้ไปตั้งที่บูชาหลวงปู่ขนมจีน ไปเจอทีเด็ดทางนั้นเข้า ก็เลยตกลงกันว่า ถ้าท่านสามารถให้ผมรับรู้ได้ว่า อารมณ์พระอรหันต์เป็นอย่างไร ผมก็จะบวชนานกว่า ๗ วัน ท่านถามว่า “ต้องการสักเท่าไร ?” กราบเรียนท่านว่า “ถ้าเป็นไปได้ก็เอาพรรษาหนึ่งเลยครับ ผมจะได้บวชเข้าพรรษาไปด้วย”

ท่านให้ได้จริง ๆ ทันทีที่ท่านรับปาก ผมนึกว่าผมเป็นพระอรหันต์ไปแล้ว สติสมบูรณ์รู้รอบไปหมด อะไรเกิดขึ้นรู้เลยว่า ถ้าคิดอย่างนี้จะเป็นโทษ ถ้าคิดอย่างนี้จะเป็นประโยชน์ ถ้าตัดกำลังใจลงตรงนี้ โทษต่าง ๆ จะไม่เกิดขึ้น แล้วก็ตัดตั้งแต่ต้น รัก โลภ โกรธ หลง จึงเกิดไม่ได้เลย

[เถรี]

ตอนนั้นคิดว่าตัวเองเป็นพระอรหันต์ไปแล้ว พอออกพรรษาก็หล่นพลั่กลงมาเป็นหมาเหมือนเดิม..! แต่คราวนี้คนที่กินอาหารสุดยอด ๕ ดาวมิชลินมาตลอดพรรษา อย่างไรกูต้องทำกินเองให้ได้ ก็เลยทนอยู่มาจนป่านนี้ กะว่าถ้าทำได้เมื่อไรผมก็จะสึกแล้ว..!

ถามว่ารู้ได้อย่างไร ? ปัญญานี่สุดยอดจริง ๆ ทั้งสติทั้งปัญญา อะไรมากระทบ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ สติปัญญารู้รอบไปหมด รู้ว่าคิดแล้วจะเกิดโทษอย่างไร ก็เลยตัดตั้งแต่แรก อารมณ์การปรุงแต่งไม่มี ผมถึงได้เข้าใจว่า สังขารุเปกขาญาณ เครื่องรู้จากการวางเฉยในการปรุงแต่งเป็นอย่างนี้เอง

[เถรี]

สมมติว่าคุณเห็นปากกา มองไปเห็นเป็นปากกาก็แย่แล้ว แต่ถ้าคิดต่อก็คือใช้เขียนหนังสือได้ วันนั้นไอ้นั่นทำท่าไม่ดี เดี๋ยวกูเขียนด่ามันสักหน่อย..เป็นโทสะแล้วนะ

สาวคนนั้นหน้าตาถูกใจ สเป็กล้วน ๆ เลย เขียนไปจีบเขาหน่อยดีกว่า..ราคะมาอีกแล้ว ไม่มีสตางค์ใช้ เขียนไปขอเงินแม่หน่อย..โลภะมาอีกแล้ว เห็นไหมครับว่าคิดอย่างไรก็ รัก โลภ โกรธ หลง ทั้งหมด ในเมื่อไปเห็นโทษว่า ถ้าคิดแล้วเกิดโทษอย่างไร ก็จะหยุดการคิดไปเอง ไม่อย่างนั้นแล้วโทษก็จะเกิดกับตัวเราเอง

[เถรี]

วันนี้ผมให้หมดกระเป๋าเลยนะ ถ้าทำไม่ได้เรื่องของมึง..! ทุกอย่างนั่นแหละ สมมติว่านี่กระบอกน้ำ เอาไว้ใส่น้ำใช่ไหม ? แช่เย็นสักหน่อยก็ดี..โลภะมาแล้ว ไปกับสาว เขาไม่ได้ชอบน้ำเปล่านี่นา ต้องน้ำส้ม ใส่น้ำส้มไปสักกระบอกหนึ่ง..ราคะมาแล้ว

วันก่อนใส่น้ำไว้ในตู้เย็น มาดื่มของกูหมดแล้วไม่แช่คืนให้..โทสะอีกแล้ว เห็นไหมครับ..คิดอย่างไรก็ ราคะ โลภะ โทสะ โมหะ ทั้งหมดนั่นแหละ แล้วทำอย่างไรเราจะเห็นโทษ ว่าคิดเมื่อไรแล้วเป็นโทษให้เราต้องเกิดตลอดเวลา เราก็จะหยุดคิดเอง ไม่เห็นโทษก็ไม่เลิก เห็นเมื่อไรเราจะเลิกเอง


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
โอวาทก่อนวันงานหล่อหลวงพ่อทองคำ
วันศุกร์ที่ ๘ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๒
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย นายกระรอก)