เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันจันทร์ที่ ๒๓ กันยายน ๒๕๖๗

[ตัวเล็ก]

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันจันทร์ที่ ๒๓ กันยายน ๒๕๖๗

[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๒๓ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๗ กระผม/อาตมภาพเดินทางไปยังหอประชุมใหญ่ มวก. ๔๘ พรรษา มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถนนพหลโยธิน หมู่ที่ ๑ ตำบลลำไทร อำเภอวังน้อย จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เพื่อร่วมงานครบรอบ ๗๗ ปี คณะพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ตามที่ได้รับปากกับท่านเจ้าคุณสายเพชร - พระเมธีวรญาณ , ผศ., ดร. (สายเพชร วชิรเมธี ป.ธ.๙) คณบดีคณะพุทธศาสตร์ ว่าถ้าหากว่าทางคณะพุทธศาสตร์มีงานให้แจ้งมา กระผม/อาตมภาพยินดีที่จะไปร่วมงานด้วย

เมื่อไปถึง ท่านเจ้าคุณสายเพชรดีอกดีใจเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะกระผม/อาตมภาพได้ไปอุดหนุนสินค้าต่าง ๆ ที่ทางคณะพุทธศาสตร์ ตลอดจนกระทั่งวิทยาลัยสงฆ์วิทยาเขตต่าง ๆ มาออกบูธนิทรรศการด้วยความเคยชิน กลายเป็นว่าของบางอย่างไม่คิดจะซื้อมากก็โดนยัดเยียดมาทีละมาก ๆ แต่กระผม/อาตมภาพก็ทราบดีว่า เงินทุกบาททุกสตางค์นั้นเป็นไปเพื่อการศึกษาของแต่ละสถานที่ทั้งสิ้น จึงจ่ายเงินด้วยความเต็มอกเต็มใจ

แล้วก็เข้าไปกราบพระเดชพระคุณพระพรหมวชิราธิบดี (พีร์ สุชาโต ป.ธ.๕) องค์นายกสภามหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย และพระเดชพระคุณพระพรหมวัชรธีราจารย์, ศ.ดร. (สมจินต์ สมฺมาปญฺโญ, ป.ธ. ๙) องค์อธิการบดีมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย แล้วนั่งคุยกัน

ท่านเจ้าคุณอธิการบดียังบอกว่า "หลวงพ่อพระครูฯ เป็น ๑ ใน ๑๐๐ ของนิสิตและอาจารย์ที่ทำแบบนี้ ก็คือถึงจะอยู่ไกลแสนไกล มีงานอะไรก็วิ่งมาร่วมงานเสมอ ไม่ว่าคณะไหนต้องการให้ช่วยเหลือ ท่านอาจารย์พระครูฯ ก็บริจาคแบบไม่มีการลังเล" กระผม/อาตมภาพก็กราบเรียนท่านเจ้าคุณอธิการบดีไปว่า "ถ้าเป็นเรื่องของการศึกษาคณะสงฆ์แล้ว กระผมยินดีช่วยเหลืออย่างเต็มที่ อย่าว่าแต่มจร. นั้น กระผมเติบโตมาด้วยมหาวิทยาลัยแห่งนี้ มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกันตามปกติ" แล้วก็ได้ติดตามองค์นายกสภาและองค์อธิการบดีไปทำพิธีเปิดงาน

หลังจากนั้นก็เข้าไปร่วมพิธีกรรมตามตารางต่าง ๆ ทักทายบุคคลที่รู้จักมักคุ้น ไม่ว่าจะเป็นท่านเจ้าคุณอาจารย์บุญชิต - พระพรหมวัชรวิมลมุนี วิ., รศ.ดร. (บุญชิต ญาณสํวโร ป.ธ.๙) ท่านเจ้าคุณอาจารย์ชนะ - พระศรีธวัชเมธี (ชนะ ธมฺมธโช ป.ธ.๙) หลวงพ่อโพไซดอน - พระเทพสมุทรวัชราจารย์ (จรัล สิริธมฺโม) ซึ่งท่านก็มารับโล่ผู้ทำคุณประโยชน์ต่อคณะพุทธศาสตร์เช่นเดียวกับกระผม/อาตมภาพ จึงกลายเป็นเรื่องของโลกกลม เพราะว่าอยู่ไกลแค่ไหน งานก็พาให้มาชนกันจนได้

[เถรี]

เมื่อพระเดชพระคุณหลวงปู่องค์นายกสภาท่านได้ทำพิธีเปิดและนำไหว้พระแล้ว ก็เป็นการมอบโล่รางวัลผู้ทำคุณประโยชน์ต่อคณะพุทธศาสตร์ แต่ด้วยเหตุที่ว่าบางคนไม่ได้มาตามเวลา อาจจะมาช้ากว่ากำหนด จึงทำให้โล่รางวัลมีการสับสนวุ่นวายไปมาก เนื่องจากว่าเป็นการแจกรางวัลตามรายชื่อ แต่ในเมื่อผู้รับมาไม่ครบ จึงกลายเป็นว่ามีข้อผิดพลาด กระผม/อาตมภาพต้องไปรออยู่พักใหญ่ กว่าที่บุคคลอื่นจะรับโล่ของตนเองมาแล้วนำมาแลกเปลี่ยนกัน

เสร็จจากพิธีการนั้นก็ได้ขอตัวเดินทางกลับเลย เนื่องเพราะว่ารับนัดเลี้ยงเพลกับลูกกิฟท์ (นางสาวอันตรา ลักษณะ) และเมื่อหลังเพลแล้วก็ได้นั่งจารยันต์และลูกแก้ว ที่ได้รับมาจากครูบาวิฑูรย์ ชินวโร ที่ท่านถวายมาเป็นพิเศษ เพื่อให้ลูกกิฟท์นำไปจำหน่ายในเว็บเพจ นำปัจจัยมาให้กระผม/อาตมภาพได้ทำบุญในรายการต่าง ๆ

วันนี้ก็ได้เป็นผู้อุปถัมภ์การจัดงานครบรอบ ๗๗ ปีคณะพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยไป ๒๐,๐๐๐ บาท สนับสนุนการจัดงานเทศน์มหาชาติของสถาบันวิปัสสนาธุระ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยไป ๑๐,๐๐๐ บาท จ่ายค่าเครื่องไม้เครื่องมือในการศึกษาเล่าเรียนพระปริยัติธรรมแผนกบาลีของวัดท่าขนุนไป ๓๐,๐๐๐ บาท ต้องบอกว่าในยุคที่เทคโนโลยีทันสมัยนี้ เป็นยุคที่เงินทองเข้าง่ายออกง่ายเหลือเกิน เนื่องเพราะว่าอยู่ห่างกันหลายร้อยกิโลเมตร ก็ยังต้องจ่ายเงินและจ่ายได้เสียด้วย

ในขณะที่ทรงสมาธิเพื่อที่จะจารยันต์และลูกแก้วให้กับลูกกิฟท์นั้น สภาพร่างกายนิ่งมาก ไม่รู้สึกอะไร แต่พอถึงเวลาจารเสร็จเรียบร้อย คลายกำลังใจออกมา ก็รู้ได้เลยว่าไข้กำลังขึ้น เนื่องเพราะว่าฝนฟ้าก็ตกไม่เว้นแต่ละวัน แล้วขณะเดียวกันก็ยังกรำงานมา ไม่ได้พักไม่ได้ผ่อน

คาดว่าหลังจากบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนนี้แล้ว ก็คงต้องรีบฉันยาแล้วก็นอนพักแต่โดยเร็ว ไม่เช่นนั้นถ้าหากว่าให้มาลาเรียกำเริบขึ้นมา ก็จะต้องรักษาตัวกันอีกหลายวันกว่าที่จะหายเป็นปกติ

[เถรี]

ส่วนอีกด้านหนึ่งนั้นก็มีคณะญาติโยมติดต่อเข้ามาที่เว็บเพจกิฟท์จังพลังเวทย์และเติมเต็มทัวร์ เพื่อที่จะสอบถามเรื่องของการไปยังเมืองฮาร์บิ้น มณฑลเฮยหลงเจียง เพื่อที่จะร่วมงานเทศกาลน้ำแข็งนานาชาติที่นั่น ซึ่งกระผม/อาตมภาพตั้งใจว่าจะไปตาย เนื่องเพราะว่าที่นั่นปีที่แล้วหนาวลบ ๕๗ องศาเซลเซียส

เหตุที่ตั้งใจไปตายนั้น อันดับแรกเลยก็คือ วัดกำลังใจของตนเองว่ายังมีความหวั่นไหวต่อความตายที่คุกคามอยู่ตรงหน้าหรือไม่ ? เนื่องเพราะว่าผู้ที่ไปมาเล่าให้ฟังว่าทรมานสุด ๆ ขนาดจะกินอาหารยังอ้าปากไม่ค่อยจะขึ้น น้ำมูกไหลออกมายังไม่ทันจะพ้นริมฝีปาก ก็กลายเป็นน้ำแข็งก้อนไปเสียแล้ว จึงอยากจะไปทดสอบดูว่า สภาพร่างกายแก่ ๆ โทรม ๆ แบบนี้จะอยู่ได้หรือไม่ แล้วขณะเดียวกัน ถ้าตายก็ค่อนข้างจะโด่งดัง เพราะว่าตายแล้วก็ไม่เน่า...!

ดังนั้น งานนี้ท่านใดที่คิดจะติดตามไปก็ต้องดูแลรักษาตัวเอง เนื่องเพราะว่ากระผม/อาตมภาพไปเพื่อหาที่ตาย ถ้าใครคิดว่าพร้อมที่จะตายก็ไม่ว่ากัน แต่ถ้าไม่พร้อมที่จะตาย ไปแล้วหวังให้กระผม/อาตมภาพช่วย ก็จะช่วยยืนดูอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ ถ้าหากว่าท่านไม่ตายก็เป็นอันว่าหอบหิ้วสังขารกลับมาด้วยกัน แต่ถ้าตายก็คงจะทิ้งเอาไว้ตรงนั้น เพราะไม่มีปัญญาที่จะแบกแท่งน้ำแข็งกลับมา

เรื่องพวกนี้บางท่านคิดว่ากระผม/อาตมภาพพูดเล่น ขอยืนยันว่าเป็นการพูดจริง หลายท่านไปคิดว่ากระผม/อาตมภาพไปแล้วจะช่วยให้ท่านรอดได้ ตนเองยังไม่รู้ว่าจะรอดหรือเปล่า แล้วจะไปช่วยใครได้

ดังนั้น ใครที่จะไปกรุณาทำประกันชีวิตเอาไว้ให้เรียบร้อย อย่างน้อยถ้าท่านตายไป คนอยู่ข้างหลังก็ยังมีเงินประกันช่วยบรรเทาความเสียใจไปได้หน่อยหนึ่ง แต่ถ้าหากว่าไม่ทำประกันชีวิตเอาไว้ คาดว่าคนอยู่ข้างหลังก็คงจะสรรเสริญเจริญพร ว่าสถานที่หนาวขนาดนั้นแล้วไปหาที่ตายกันทำไม

เรื่องพวกนี้ต้องบอกว่ากระผม/อาตมภาพนั้นมีความคิดที่จะเดินทางรอบโลกตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นฆราวาส แต่ด้วยความที่ว่าไม่ได้ทำ เมื่อบวชเข้ามาก็ต้องเร่งรัดปฏิบัติธรรมต่าง ๆ ตลอดจนกระทั่งรับมอบหมายหน้าที่การงานคณะสงฆ์ โดยที่เป็นคนที่รับหน้าที่มาแล้วก็ต้องทุ่มเททำให้เต็มที่ ในเมื่อเป็นเช่นนั้นจึงไม่มีเวลาจะไปที่ไหน

[เถรี]

โดยเฉพาะเงินทองที่ญาติโยมถวายมา ก็มักจะเอาไปสร้างกองบุญการกุศลเสียหมด โดยที่จะไปต่างประเทศก็ต่อเมื่อมีผู้ยินดีที่จะจ่ายค่าทัวร์ให้เท่านั้น ในเมื่อเป็นเช่นนั้น จึงไม่ค่อยจะมีโอกาสไปที่ไหน ยกเว้นว่าจะมีเจ้าภาพเหมือนกับครั้งนี้ ครั้งต่อ ๆ ไป ถ้าหากว่าไม่มีเจ้าภาพก็ไม่กล้าที่จะไปอีกตามเคย

ในเมื่อโอกาสมีน้อยลงทุกที เพราะว่าอายุกาลผ่านวัยก็เกิน ๖๐ ปีไปแล้ว ขณะเดียวกันร่างกายก็ทรุดโทรมไม่แข็งแรง สถานที่ไหนที่ไปยาก ก็ต้องการที่จะไปก่อนที่จะไปไม่ไหว

ไปนึกถึงหลวงปู่ครูบาอาจารย์รูปหนึ่ง ก็คือหลวงปู่ชอบ ฐานสโม วัดป่าสัมมานุสรณ์ จังหวัดเลย สมัยที่ท่านมีชีวิตอยู่นั้นก็ตะลอน ๆ ธุดงค์ไปทั่ว จนกระทั่งมาเจ็บไข้ได้ป่วยติดรถเข็นแล้ว จะไปไหนก็บอกลูกศิษย์ให้เข็นไป ไม่เห็นท่านจะอยู่เฉย ๆ

มานึกถึงตนเองในขณะนี้ว่าเรายังไปได้ด้วยตนเอง ไม่ต้องให้ใครใส่รถเข็นไปก็จงไปเสียก่อน ไม่เช่นนั้นถ้าถึงขนาดต้องใส่รถเข็นไป กระผม/อาตมภาพคงไม่มีกำลังใจเท่ากับหลวงปู่ชอบเป็นแน่แท้ แล้วโอกาสที่จะได้ไป โดยที่มีเจ้าภาพเต็มใจถวายค่าเดินทางให้แบบนี้ก็ไม่ใช่จะหาง่าย ๆ ต้องขอเจริญพรขอบคุณท่านเจ้าภาพทุกท่าน ที่อนุเคราะห์สงเคราะห์มาตั้งแต่ต้นจนบัดนี้

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุ สามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๒๓ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)