[เถรี]

ญาติโยมใส่บาตรข้าวปลาอาหารมาท่วมวัดท่วมวา ไม่ได้ทิ้งนะ เอาไปแบ่งปันให้ท่านทั้งหลายที่เดือดร้อนจากเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ มาเป็นปี ๆ แล้ว ของเรากินเหลือ ก็เก็บที่ยังไม่ได้กินก็ให้เขาไป ส่วนเศษที่เหลือก็เลี้ยงหมาเลี้ยงแมวไป พยายามใช้ทุกอย่างให้เป็นประโยชน์ให้มากที่สุด แม้กระทั่งขยะที่ญาติโยมทั้งหลายทิ้ง ถึงเวลาแม่ชีเขาก็เก็บขาย ได้ไม่น้อยนะ พอจ่ายค่าน้ำค่าไฟเลย ซึ่งก็แปลว่าพวกเรานี่ก่อขยะกันน่าดู

เราลองนึกถึงในหลวงรัชกาลที่ ๙ พระองค์ท่านตรัสว่า "ถ้าตราบใดที่ประชาชนยังทุกข์ยากลำบากอยู่ ตราบนั้นประเทศชาติเจริญไม่ได้" จะให้ประเทศชาติเจริญได้ ต้องทำให้ประชาชนทั่วไป จะใช้คำพูดเท่ ๆ ก็คือ "ระดับรากหญ้า" ทำให้ประชาชนระดับรากหญ้า พออยู่พอกิน ไม่มีความทุกข์ยากลำบากมากนัก

แล้วพระองค์ท่านก็ทำต่อเนื่องกันมา ๗๐ ปี ไม่ใช่อายุ ๗๐ ปีนะ พระองค์ท่านทำต่อเนื่องกันมาเพื่อความอยู่ดีกินดีของประชาชนตลอด ๗๐ ปี แม้จะเจ็บไข้ได้ป่วยขนาดไหนก็ไม่ทิ้ง ยังคงติดตามสั่งงานสั่งการอยู่เสมอ

กำลังใจของเราไม่ต้องมาก จะไปเอาอะไรมากมายถึง ๗๐ ปี เอาแค่ ๗ ปีก็พอ ตั้งเป้าไปเลย พระพุทธเจ้าตรัสว่าการปฏิบัติธรรม ถ้าทำดีทำถูก อย่างเร็ว ๗ วัน อย่างกลาง ๗ เดือน อย่างช้า ๗ ปี เราก็ตีว่าเราเป็นอย่างช้าก็แล้วกัน

หลายคนปฏิบัติมาหลายสิบปี เอาดีไม่ได้ อย่างที่เขาบอกว่า "ดีชั่วรู้หมด แต่อดไม่ได้" ดังนั้น...เราต้องสำนึกได้แล้วว่าที่อยู่รอดมาถึงทุกวันนี้ นับว่ามีกุศลมหาศาล เพราะเรามีโอกาสแก้ตัว ขณะที่คนส่วนมากที่ตายไปแล้วไม่มี แต่ถ้าเราตายแล้วตายฟรีแบบพวกเขา ก็ถือว่าเสียชาติเกิด เพราะฉะนั้นเอาหลักนักปราชญ์ที่เขาว่าไว้ "ถ้าอยู่ก็ให้เขาเกรงใจ ถ้าไปก็ให้เขาคิดถึง" ก็คือทำอะไรก็ต้องเต็มที่ทุกอย่าง บอกว่า "เกิดมาทั้งทีฝากดีเอาไว้"

อย่างของอาตมาตอนนี้ไม่มีอะไรให้ห่วง สารพัดอย่างทำไปเยอะจนบอกไม่ถูกแล้ว มองไปที่พระพุทธรูปทองคำ ถ้าถามว่าใครสร้าง ? คนที่เหลือก็บอกว่า "หลวงพ่อเล็กสร้าง" ตายไปอีกร้อยชาติ คนก็ยังบอกว่า "หลวงพ่อเล็กสร้าง" จะเป็นคนอื่นไปไม่ได้