เก็บตกจากบ้านวิริยบารมี ต้นเดือนธันวาคม ๒๕๕๙

[เถรี]

"ช่วงนั้นเป็นการสูญเสียพระอริยเจ้าชุดใหญ่ ไปพร้อม ๆ กันเลย สร้างเวรสร้างกรรมมาด้วยกัน ปกติก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ ไฟโรงงานแต่กัปตันเขาเห็นเป็นไฟส่องทางสนามบิน เลยบังคับเครื่องลง เพราะกรรมบัง ทำให้เข้าใจผิดไปได้ขนาดนั้น ปทุมธานีกับดอนเมืองห่างกันตั้งเยอะ เห็นไฟโรงงานเป็นแถวยาว นึกว่าไฟรันเวย์ก็ลง โรงงานราบเป็นหน้ากลอง"

[เถรี]

"เมื่อก่อนอาตมาสนิทกับหลวงพ่อวัน (พระอาจารย์วัน อุตฺตโม วัดถ้ำอภัยดำรงธรรม) มาก ไปขอข้าวท่านกินประจำ คนอื่นเขาไปใส่บาตร ส่วนอาตมาไปขอข้าวท่านกิน แต่ช้อนของท่านใหญ่มาก ขนาดเท่ากับทัพพีเล็ก ๆ เลย เป็นช้อนทองเหลือง คู่หนึ่งตักใส่ทีเดียวล้นจานเลย"

[เถรี]

ถาม : ทำใจอย่างไรเราจะรู้ว่าพระท่านนี้ออกจากนิโรธสมาบัติ อยากจะช่วยพ่อกับแม่ค่ะ ?
ตอบ : ทำใจของเราให้เท่ากับท่านแล้วจะรู้เอง อยากจะช่วยพ่อกับแม่ก็สอนท่านภาวนาคาถาเงินล้าน ถ้าทำจริงจังต่อเนื่องวันละ ๑๐๘ จบ สัก ๒ เดือนทุกอย่างจะดีขึ้นไปเอง

[เถรี]

ถาม : หนูจะสร้างบุญให้เต็มได้ไหมคะ ?
ตอบ : เรื่องนี้อย่าถาม กำลังใจของเราสามารถทำให้เต็มได้ภายในชาติเดียว เพียงแต่ว่าเราจริงจังหรือเปล่า ? บุญใหญ่คือ ศีล สมาธิ ปัญญา พยายามทำไว้ รักษาศีลให้บริสุทธิ์ได้มีบุญมากกว่าการทำบุญปกติร้อยเท่า เจริญสมาธิภาวนาได้มีบุญมากกว่าปกติหมื่นเท่า ถ้าใช้ปัญญาเห็นธรรมได้มีบุญมากกว่าล้านเท่า พอไหม ? ฉะนั้น...ไม่ต้องกังวล ทำให้ดี ทำให้ถูก เดี๋ยวก็ได้บุญมากเอง

[เถรี]

ถาม : การที่เราอธิษฐานขอให้มากขึ้น คือการที่เราก้าวหน้ามากขึ้นหรือเปล่าครับ ?
ตอบ : สำหรับอาตมาแล้วถือว่าถอยหลัง เขามีแต่ยิ่งมายิ่งสั้น ยิ่งมายิ่งรวบรัดตัดสิ่งรุงรังออกไป เราดันไปเพิ่ม แล้วควรนับว่าก้าวหน้าหรือถอยหลัง ?

ถาม : คือเรายังไม่พร้อม แล้วยังไปอธิษฐานช่วยนี่ถือว่าถอยหลังหรือครับ ?
ตอบ : อะไรที่เกิดขึ้นมาเป็นภาระทั้งนั้น

[เถรี]

ถาม : เราจะรู้ได้อย่างไรเกี่ยวกับบารมีของเราว่าบกพร่องตรงไหน ต้องรอเวลาที่เหมาะสมหรือต้องถามครูบาอาจารย์ ?
ตอบ : ทบทวนอยู่ทุกวันก็รู้เอง วันนี้เราได้ให้ทานหรือเปล่า ? วันนี้เรารักษาศีลบกพร่องไหม ? วันนี้เราแผ่เมตตาหรือเปล่า ? เห็นคนอื่นเป็นเพื่อนร่วมทุกข์เกิดแก่เจ็บตาย หรือยังโกรธเกลียดรักชอบชังอยู่ ? ไล่ไปทีละข้อ ก็รู้เองว่าบกพร่องตรงไหน

[เถรี]

ถาม : พระพุทธเจ้าปางจักรพรรดิทรงเครื่อง เวลาที่เรานึกถึงในการเจริญภาวนา....?
ตอบ : อยู่ที่เราชอบ พระพุทธเจ้ามีองค์เดียว แต่คนชอบแบบต่าง ๆ กันก็เลยมีการสร้างขึ้นมาหลายปาง

ถาม : เคยได้ยินว่า ถ้าปางจักรพรรดิจะดีกว่า ความจริงก็คือไม่เกี่ยว ปางไหนก็ได้ ?
ตอบ : สำคัญอยู่ที่ว่านึกได้หรือเปล่า ? ไม่ใช่สำคัญตรงที่นึกถึงปางไหน

[เถรี]

ถาม : ชาติหน้าหรือชาตินี้ก็ได้ ถ้าเราอยากมีคู่ที่เป็นแม่หรือเป็นแบบน้องสาว เราต้องทำบุญอย่างไรครับ ?
ตอบ : หาไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ได้เอง ที่ควรจะมีที่สุดคือสขีภริยา มีเมียเหมือนเพื่อน หัวหกก้นขวิดไปด้วยกัน ถ้ามีเมียเหมือนแม่ ก็คอยแต่จะเลี้ยงดูอุ้มชู รำคาญตายห่...! ถ้ามีเมียเหมือนน้อง ก็คอยอ้อนจะเอานั่นเอานี่ จริง ๆ อยู่ที่เราเอง นิสัยเราชอบแบบไหน ถ้าโจรีภริยา มีเมียเหมือนโจร ข้าวของอะไรในบ้านขนไปหมด

[เถรี]

ถาม : ท่านที่อยู่เขาพระสุเมรุ หรืออยู่สวรรค์ชั้น ๑ - ๒ - ๓ การที่อยู่ชั้นต่างกัน... ?
ตอบ : ท่านที่สูงกว่าจะมีศักดิ์นุภาพมากกว่า สามารถลงมาหาท่านที่อยู่ต่ำกว่าได้ ท่านที่อยู่ต่ำกว่ามีศักดานุภาพน้อยกว่า ข้ามขึ้นไปยังชั้นที่สูงกว่าไม่ได้

[เถรี]

ถาม : ในเรื่องการทำสมาธิ เราอยู่กับปัจจุบัน เวลาที่เรามีความรู้หรือสัญญาเก่าจำอะไรได้ขึ้นมา แล้วเอามาใช้แก้ปัญหาในปัจจุบัน ไม่ได้แปลว่าไปยึดติดในสัญญาอดีตใช่ไหมครับ ?
ตอบ : เขาเรียกว่าคนมีปัญญา คนมีปัญญาไม่ว่าจะเป็นของเก่าหรือของใหม่ ถ้าใช้งานได้ก็เอาทั้งนั้นแหละ เพียงแต่ว่าพอใช้เสร็จ ก็ไม่ใช่ยึดติดตายตัวอยู่ตรงนั้น เพราะเหมาะสำหรับแต่ละงาน แต่ละครั้งไป

[เถรี]

ถาม : หัวใจพระคาถาต่าง ๆ เราควรจะสวดพระคาถาแบบย่อ หรือควรแบบเต็ม ๆ ดีกว่าครับ ?
ตอบ : อยู่ที่ความเชื่อมั่นของเรา พระคาถาที่เป็นบทเต็มยาวมาก ยากแก่การสวด เขาก็เลยย่อเอาแต่หัวใจมา ถ้าทำด้วยความเคารพก็มีอานุภาพเหมือนกัน

[เถรี]

ถาม : ผมมีคำถามเยอะเลยครับ ?
ตอบ : พยายามถามอะไรที่เป็นของตัวเองจะได้ประโยชน์มากกว่า เรื่องทั่ว ๆ ไปคว้ามามั่วไปหมดประโยชน์จะมีน้อยไป

[เถรี]

ถาม : ตอนนี้สามารถกำหนดภาพพระ ขึ้นไปกราบพระได้ แต่เวลาที่ไปวิปัสสนา เจอกระทบอารมณ์ โดยเฉพาะพอใจและไม่พอใจ มาไวมากเลยค่ะ ก็ดีขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่ก็ยังไม่ได้ดั่งใจค่ะ ?
ตอบ : ปรับเปลี่ยนใหม่ แบ่งความรู้สึกส่วนหนึ่งเกาะข้างบนไว้ เอาความรู้สึกอีกส่วนหนึ่งใช้ควบคุมร่างกายทำหน้าที่ปกติ ถึงเวลาแล้วพอแบ่งความรู้สึกจะไม่ค่อยชิน แต่นานไป ๆ จะชินไปเอง พอสติเกาะอยู่ข้างบนครึ่งข้างล่างครึ่ง จะไม่หลุดออกไปหา รัก โลภ โกรธ หลง ให้ไปซักซ้อมทำใหม่

[เถรี]

ถาม : มีคนแก่ติดเรา สำหรับเราถือว่าเป็นรุ่นลูก แต่เขาไม่ค่อยระมัดระวังตัว มารู้ทีหลังว่าเขามีผู้หญิงหรือไม่เขาก็ไปติดใครที่อื่น และเราก็รู้สึกโกรธเขามากเลยค่ะ แต่เวลาเรากลับบ้าน เขาก็น่ารักมาก ?
ตอบ : ทำทุกอย่างตามปกติ

ถาม : พอเราไม่อยู่กับเขา เขาก็ไปมีคนอื่น ?
ตอบ : ก็ธรรมดา อยู่กับเขาให้เยอะหน่อยก็แล้วกัน

ถาม : เขารู้สึกว่าโยมเป็นแม่เขา ?
ตอบ : รับหน้าที่แม่หน่อย ช่วยดูแลให้ใกล้ชิดกว่านี้ ไม่อย่างนั้นก็ลอดง่ามมือไป เป็นธรรมดา โดยเฉพาะคนแก่ ถ้าคนแก่ไม่มีกำลังใจที่เข้าถึงธรรมชนิดยึดหลักได้ก็มักจะขี้เหงา พอขี้เหงาใครเอาใจหน่อยก็จะติดคนนั้น ถือว่าเป็นเรื่องปกติ เราก็ให้เวลาท่านเยอะหน่อย จะได้ไม่ต้องไปติดคนอื่น

ถาม : (ไม่ชัด)
ตอบ : ปล่อยเขา ถึงเวลามีโอกาสก็เตือนให้ทำบุญทำทานบ้าง ส่วนที่นอกจากนั้นก็ถือว่าตัวใครตัวมัน กรรมใครกรรมมัน อย่าไปแบกมาก แบกมากแล้วเครียด

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ที่วัดท่าขนุนออกระเบียบวัดไว้ มีอยู่ข้อหนึ่งว่า ผู้ใดมาอ้างเป็นเพื่อนพ้องพี่น้องของพระภิกษุสามเณร แล้วมาทำผิดระเบียบ ให้ขับออกจากวัดและห้ามเข้าวัดตลอดชีวิต พวกนี้จะเจอบัญชีดำ ไม่อย่างนั้นก็อาศัยความคุ้นเคยมาบงการชี้นิ้วพระเณร ถ้าคนคุ้นเคย คนกันเอง โดนหนัก ๆ เข้า คนอื่นจะเกรงใจไปเอง โดยเฉพาะอาตมาไม่มีพี่น้องมาตั้งแต่เด็กแล้ว

สมัยถวายการรับใช้หลวงพ่อวัดท่าซุงที่บ้านสายลม วันเกิดท่านก็ปล่อยเข้าหาหลวงพ่อเป็นชุด ชุดละ ๑๒ คน ให้เวลา ๓ นาที ปรากฏว่าคนนี้ก็จะเข้าก่อน คนนั้นก็จะเข้าก่อน นั่นก็นายพล นี่ก็คุณหญิง นั่นก็คุณนาย อ้างไปเถอะ อาตมาชี้ไปให้ดู "โน่นครับ...เห็นผู้หญิงแก่ ๆ ที่อยู่ตรงประตูนั่นไหม ? แม่ผมเอง...ยังไม่ได้เข้าเลย..!" เจอไม้นี้เข้าไปใคร ๆ ก็หัวหดหมด หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านก็หัวเราะ "ใจเย็น ๆ โยม เขาตั้งกติกาไว้ก็ทำตามเขาไป"

[เถรี]

ถาม : สวดมนต์บทไหนจะเป็นสมาธิ ?
ตอบ : อะไรก็ได้ให้สติอยู่ตรงหน้าไม่ไปคิดเรื่องอื่น

ถาม : สวดแต่บทถวายพระบรมสารีริกธาตุ ?
ตอบ : บทไหนก็ได้ ทำให้สมาธิทรงตัว จะเป็นบทไหนก็ได้

[เถรี]

ถาม : หนูกลับบ้านด้วยมอเตอร์ไซค์ อยู่ ๆ ก็ไม่มีแรงค่ะ แต่รถก็ไม่ได้ล้ม แล้วใจก็บอกว่า "นี่มีรถสิบล้อผ่านมา จะมาชน" ในขณะที่กำลังรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็เห็นเป็นภาพเลยค่ะ ก็ถามตัวเองว่า "นี่กลัวไหม ? กลัวตายไหม ?" ใจก็ตอบ ตอบอยู่ในอกค่ะ แต่เหมือนเวลานานมากเลยทั้ง ๆ ที่กำลังจะโดนรถชน ใจทวนไปทุกอย่างว่าเรากลัวอะไร เราห่วงอะไร วนไปหาตัวที่อยากเกาะ ก็คือห่วงพระ ห่วงหลวงพ่อ ห่วงว่าถ้ามีคนมาชนหนูแล้ว จะมีคนมาเก็บวัตถุมงคลของหลวงพ่อไป หนูหวงค่ะ ก็เลยคิดว่าเป็นวัตถุ เขาได้ตรงนั้นไปก็ดี

พอหลุดจากตรงนั้นก็มาเป็นห่วงญาติค่ะ ก็คิดว่า "จะห่วงหาอะไรเขา เดี๋ยวเขาก็มีคนมาดูแล" พอหลุดจากตรงนั้นก็กลายเป็นพ่อแม่ หนูเห็นว่าใจวิ่งไปจับที่แม่โดยเฉพาะ "เราเป็นลูกอกตัญญู เราตายไปแล้ว ใครจะมาดูแลแม่" หนักค่ะ รู้สึกหนักมาก ๆ ค่ะ ถ้าจบตรงนี้ได้ก็ต้องเป็นหนึ่งในคนที่จะได้ไปกับหลวงพ่อ อย่างไรถ้าหนูชิงตายก่อนหลวงพ่อต้องช่วยหนูแน่นอน

ใจคิดตรงนั้นก็สว่าง...ไม่กลัวแล้วค่ะ แล้วสิบล้อก็ใกล้หนูมาก แต่เวลาที่จะมาก็พร้อมทุกอย่างค่ะ เหมือนข้างหน้าไม่ใช่ถนนแล้ว เป็นแก้ว ๆ มีพระใส ๆ หนูก็คิดว่า ถ้าหนูตาย หลวงพ่อต้องมาถีบหนูเข้าไปแน่นอน เป็นเวลาแค่นิดเดียว แต่เหมือนนานมากเลย รู้ว่าเราห่วงหาอาทรค่ะ แต่ดันไม่ตายค่ะ

ตอบ : นั่นคือตัวอย่างที่ชัดเจนที่สุดว่าความคิดของเราเร็วแค่ไหน ชั่วระยะเวลาไม่กี่วินาทีคิดได้เป็นร้อย ๆ เรื่อง และสำคัญที่สุดก็คือ ถ้าเผลอไปเกาะเมื่อไรก็ติดอยู่ตรงนั้นแหละ คนอื่นฟังและจำไว้เป็นอุทาหรณ์ด้วย นั่นคือกำลังใจที่แท้จริงของเรา ถ้าตัดไม่ได้ ละไม่ได้ ตอนนั้นก็ไปตามที่ตัวเองเอาใจไปยึดไปเกาะ ถ้าตัดได้ ละได้ในตอนนั้นก็จะไปตามกำลังใจของตัวเอง

ลักษณะนั้นจริง ๆ แล้วพระหรือเทวดาท่านช่วยสงเคราะห์ เพราะถ้าหากว่าไปต่อ...ตายแน่ เลยต้องดึงให้เรากำลังหมดก่อน เอาเป็นว่าถ้ารู้ว่ายังใช้ไม่ได้ก็ซ้อมไปต่อ

[เถรี]

ถาม : เวลานั่งสมาธิตอนนี้ก็ไม่ได้เห็นอะไร แต่เห็นเข้ามาข้างในค่ะ รู้สึกว่าอีกส่วนแบ่งออกไปเดินเล่น พยายามเรียกให้กลับเข้ามาก็ ไม่เข้าค่ะ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ?
ตอบ : นึกถึงลมหายใจเข้าออก ถ้านึกถึงลมหายใจเข้าออก จิตทั้งหมดจะมารวมอยู่ที่เดียว ไม่อย่างนั้นก็จะออกไปเรื่อย

นั่นคืออาการที่อาตมาเคยบอกตอนสอนกรรมฐาน สอนวิธีแยกจิตทำงานหลาย ๆ อย่าง มีผลเสียก็คือ ถ้าเราทำจนคล่องแล้ว ใจหนึ่งภาวนา อีกใจหนึ่งก็ฟุ้งซ่านได้ ไม่ต้องเสียเวลาเรียกหรอก กลับมาอยู่ที่ลมหายใจเข้าออก เดี๋ยวก็กลับมาเอง

[เถรี]

ถาม : สิ่งที่เกิดขึ้น พอรู้เหมือนกับเป็นความรู้ที่เราไม่เคยรู้มาก่อน แล้วก็รู้ ๆ ๆ หนูก็ว่าดี อยากจะเก็บมาพิจารณาบ่อย ๆ แต่ก็ยกไม่ขึ้นค่ะ เหมือนกับหนักมาก หยิบอย่างไรก็หยิบไม่ได้ ?
ตอบ : นั่นแค่เห็น ยังไม่ใช่เป็นของเรา เหมือนกับเงาในน้ำ เอื้อมมือลงไปก็แตกกระจายหมด จับไม่ติด

ถาม : ใช่ค่ะ ?
ตอบ : ทำต่อไป เดี๋ยวกำลังเราถึงก็จับได้เอง

ถาม : เอาที่รู้ในปัจจุบันใช่ไหมคะ ?
ตอบ : ซ้อม ๆ ไปแบบนั้นก่อน

[เถรี]

อย่าถามว่าทำไมพระอาจารย์ตอบได้หมด ตูเจอมาเยอะแล้ว..! กว่าจะผ่านมาแต่ละครั้งเลือดตาแทบกระเด็น โยมถามแค่ ๒ นาที เอาประสบการณ์ไปหมดแล้ว

การปฏิบัติธรรมก็เหมือนกับการเดินทาง ถ้าเดินอยู่บนเส้นทางเดียวกัน เราเจออะไร คนอื่นก็เจอแบบนั้น เมื่อเราเจอมาจนเป็นปกติแล้ว คนอื่นถามเราย่อมบอกได้ว่าเจออะไรมาบ้าง ฉะนั้น...การปฏิบัติธรรม พระพุทธเจ้าจึงตรัสว่าต้องมีกัลยาณมิตร คือบุคคลที่เป็นครูบาอาจารย์หรือสหธรรมิก ที่จะช่วยอนุเคราะห์สงเคราะห์ให้การปฏิบัติของเรา ให้ก้าวหน้าขึ้นไปได้ แต่ว่าคุณสมบัติของกัลยาณมิตรนั้น...ยากมาก